Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Przestępstwa contra mores a misja Kościoła w sytuacji zgorszenia

100%

Skonieczny P.

Sympozjum

|

2016

|

nr 2(31)

73-96

PL

Artykuł przedstawia problematykę przestępstw kanonicznych contra mores, uregulowanych w art. 6 Suprema sanctitatis tutela z 2010 r. Autor komentuje dwa przestępstwa – przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu popełnionego przez duchownego z małoletnim (art. 6 § 1, 1°) oraz tzw. pedo-pornografię (art. 6 § 1, 2°). Porządek komentarza przebiega według znamion każdego przestępstwa kanonicznego: najpierw znamiona przedmiotowe (sprawca przestępstwa i jego czyn), podmiotowe (dolus) i w końcu legalne (sankcja kanoniczna). Przestępstwa są ukazane w świetle polskiego kodeksu karnego, jeśli to konieczne, oraz wytycznych Konferencji Episkopatu Polski z 2014 r. Ta metoda pozwala na przedstawienie niektórych trudności w obowiązującym prawie kościelnym, które powinny być rozwiązane.

EN

This article deals with questions concerning the delicts contra mores governed by Art. 6 of Suprema Sanctitatis Tutela of 2010. The Author comments on two delicts: that against the Sixth Commandment of the Decalogue committed by a cleric with a minor (Art. 6 § 1, 1°), and the delict of so-called pedo-pornography (Art. 6 § 1, 1°). The order followed in this comment corresponds to that of the elements of every canonical delict: first, the objective ones (the author of the delict and his act); then the subjective ones (the dolus); and finally the legal one (the canonical sanction). The delicts are presented in the light of the Polish criminal Code, when necessary, and the 2014 norms of the Polish Conference of Bishops. This method makes possible the presentation of some difficulties to be resolved in the existing ecclesial law.

2

Sexual Abuse of Minors in Currently Applicable Canon Law – Selected Issues

84%

Dunaj M.

Kościół i Prawo

|

2023

|

tom 12

|

nr 2

215-228

PL

Czyny contra sextum z osobami małoletnimi stanowią jedne z najcięższych przestępstw kościelnych. Z tej racji zawsze stanowiły materię prawa kościelnego i były w różny sposób karane. W artykule omówiono wybrane aspekty wykorzystywania seksualnego małoletnich w obowiązującym prawie kanonicznym, zwłaszcza w świetle zreformowanej przez papieża Franciszka Księgi VI Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. Przedstawiono, czym jest wykorzystywanie seksualne w ujęciu prawa kanonicznego oraz omówiono podmiot czynny (sprawcę) i podmiot bierny (ofiarę) czynu przestępnego, a także problematykę pornografii dziecięcej. W artykule nakreślono charakterystykę odpowiedzialności kanonicznej oraz karnej duchownych. Analiza literatury jednoznacznie wskazuje, że kara, którą ponosi duchowny w porządku kanonicznym, nie zwalnia ani nie zastępuje kary wymierzonej w karnym systemie prawa państwowego, stąd duchowny podlega niejako podwójnej odpowiedzialności. Pierwszej w ramach prawa kanonicznego oraz drugiej w ramach prawa państwowego.

EN

Acts contra sextum with minors are one of the most serious ecclesiastical crimes. For this reason, they have always been a subject matter of ecclesiastical law and have been punished in various ways. The article discusses selected aspects of sexual abuse concerning minors in the current canon law, especially in the light of Book VI of the Code of Canon Law of 1983 reformed by Pope Francis. It presents what sexual abuse is in terms of canon law and discusses the active subject (the offender) and the passive subject (the victim) of a criminal act as well as the issue of child pornography. The article outlines the characteristics of the canonical and criminal liability of the clergy. The analysis of the literature clearly indicates that the penalty imposed on a clergyman in the canonical system neither relieves nor replaces the penalty imposed in the penitential system of state law, hence the clergyman is somehow subject to double responsibility. First under canon law and then under state law.

3

Kary zastrzeżone Stolicy Apostolskiej

84%

Iwańczak S.

|

tom 14

|

nr 2

EN

The object of this paper are penalties, which are reserved to the Apostolic See. As well the actual Code of Canon Law as the documents of the Congregation for the Doctrine of the Faith present six delicts, for which one is a latae sententiae excommunication, and this penalty can remit only the Apostolic See. To the category of the delicts delicta graviora, which at the same time are delicta reservata, in other words, delicts reserved to the Apostolic See, belong: the profanation of the consecrated species (can. 1367), the physical force against the Roman Pontiff (can. 1370 § 1), the absolution of an accomplice in a sin against the sixth commandment of the Decalogue (cann. 1378 § 1, 977), the consecration of someone a bishop without of a pontifical mandate (can. 1382), direct betrayal of the sacramental seal (can. 1388 § 1), the attempt of conferring of the holy orders on a woman. The petitions of remission of penalties for the above-mentioned delicts one should always apply to the Apostolic See according to the presented indications.

PL

Celem niniejszego opracowania są kary, które są zarezerwowane Stolicy Apostolskiej. Zarówno aktualny Kodeks prawa kanonicznego, jak i dokumenty Kongregacji Nauki Wiary wymieniają sześć przestępstw, za które przewidziana jest kara ekskomuniki latae sententiae (wiążącej mocą samego prawa), z której może zwolnić jedynie Stolica Apostolska. Do kategorii przestępstw delicta graviora, które są równocześnie delicta reservata, czyli przestępstwami zarezerwowanymi dla Stolicy Apostolskiej, należą: profanacja postaci konsekrowanych (kan. 1367), czynna zniewaga papieża (kan. 1370 § 1), rozgrzeszenie wspólnika w grzechu przeciwko VI przykazaniu Dekalogu (kan. 1378 § 1, 977), udzielenie sakry biskupiej bez upoważnienia papieskiego (kan. 1382), bezpośrednia zdrada tajemnicy spowiedzi (kan. 1388 § 1), usiłowanie udzielenia święceń kapłańskich kobiecie. Prośby o zwolnienie z kar za wyżej wymienione przestępstwa należy zawsze kierować do Stolicy Apostolskiej zgodnie z podanymi wskazaniami.

4

Usunięcie z urzędu kościelnego według motu proprio papieża Franciszka Come una madre amorevole

67%

Stokłosa M.

|

2017

|

nr 2(33)

231-247

PL

Papież Franciszek 4 czerwca 2016 roku ogłosił motu proprio Come una madre amorevole. W dokumencie tym precyzuje już istniejące normy dotyczące usunięcia osoby z urzędu kościelnego z poważnych przyczyn, które są zawarte odpowiednio w kan. 193 KPK/83 i kan. 975 KKKW. Zgodnie z jego postanowieniami przyczynę tę stanowią zaniedbania w sprawowaniu urzędu przez biskupów diecezjalnym i innych podmiotów wymienionych w motu proprio, które przyniosły poważną krzywdę osobie fizycznej lub określonej wspólnocie wiernych. Wśród tych poważnych przyczyn jest niedbałość sprawujących określone urzędy w reagowaniu na przypadki nadużyć seksualnych wobec małoletnich oraz osób dorosłych, które mają habitualne upośledzenie używania rozumu. Ponadto nowe przepisy regulują, w jaki sposób mogą oni zostać usunięci z zajmowanego stanowiska. Jeśli wystąpią poważne oznaki zaniedbania w sprawianiu powierzonego urzędu, to jedna z upoważnionych Kongregacja Kurii Rzymskiej, po otrzymaniu takich informacji, przeprowadza administracyjne dochodzenie zgodnie ze wskazaniami zawartymi w papieskim dokumencie. Po jego zakończeniu, w przypadku uznania usunięcia tytulariusza z urzędu za stosowne, Kongregacja może wydać odpowiedni dekret o usunięciu lub zachęcić piastującego urząd do złożenia rezygnacji w ciągu piętnastu dni. Jeśli zainteresowany nie przedłoży rezygnacji w przewidzianym terminie, to dykasteria będzie mogła wydać dekret o usunięciu. Decyzja Kongregacji o usunięciu z urzędu wymaga szczególnego zatwierdzenia przez biskupa Rzymu.

EN

Pope Francis proclaimed motu proprio As a loving mother on the 4th of June 2016. In the document, the Pope specifies the already existing norms for the removal of a person from the Church office for serious reasons, which are contained in can. 193 CIC/83 and can. 975 of the CCEO. According to the document, this failure is seen in the negligence in exercising the office by diocesan bishops and other subjects mentioned in the motu proprio, which have caused serious harm to the physical person or specific community of the faithful. Among these serious causes is the negligence on the part of those who exercise certain authority to respond to cases of sexual abuse of minors and adults who have a habitual impairment in the use of reason. In addition, the new regulations govern how they can be removed from their posts. If there are serious signs of negligence in the performance to the assigned office, one of the authorized Congregations of the Roman Curia, upon receiving such information, shall carry out administrative inquiries in accordance with the indications contained in the papal document. Upon its conclusion, if the removal of the titular from the office is considered appropriate, the Congregation may issue a suitable decree of removal or encourage the one who holds the authority to resign within fifteen days. If the person concerned fails to submit the resignation within the prescribed time, then the dicastery will be permitted to issue a decree of removal. The decision of the Congregation to remove one from the office requires a special approval of the Bishop of Rome.

5

Grzech przeciwko VI przykazaniu Dekalogu popełniony z małoletnimi – aktualne wyzwanie kanonicznego prawa karnego Uwagi de lege ferenda w związku ze spotkaniem na szczycie w Watykanie w dniach 21–24 lutego 2019 roku*

59%

Skonieczny P.

|

2019

|

tom 15

|

nr 1

EN

The author analyzes the binding canon law in relation to the offenses against the Sixth Commandment of the Decalogue with minors or to the detriment of minors (article 6 of the SST/2010). He points out the problems with the application of these provisions. Then he proposes some changes in Penal Canon Law in this area.

PL

Autor dokonuje analizy obowiązującego prawa kanonicznego w odniesieniu do przestępstw przeciwko VI przykazaniu Dekalogu z małoletnimi lub na szkodę małoletnich (art. 6 SST/2010). Wskazuje na problemy, które rodzą te przepisy. Następnie postuluje szereg zmian w kanonicznym prawie karnym w tym zakresie.

6

Obowiązek powiadomienia o przestępstwie w prawie i praktyce Kościoła

36%

Borek D.

|

nr 1

5-48

EN

The present article focuses on the obligation of making a delict denunciation in the law and practice of the Church. The particular attention is paid to finding an answer to the question whether the current Church law still encompasses the obligation to denounce any suspicion of committing a delict and of any disciplinary, liturgical and moral abuse (not only paedophilia). Thus the following issues are mentioned: a denunciation according to the Canon Law Code of 1983, a denunciation according to the latest canon regulations, and a state obligation of denunciation. The analysis suggests that the Church is trying to adapt its regulations to the challenges of the modern world. It is particularly seen in the field of delicts against minors and their equals. The introduction of both state and Church obligation of making a denunciation should be highly evaluated here. However, it must be noticed that there are some shortcomings of the canon obligation as it does not determine any sanctions (criminal or/and administrative) in case of default on the denunciation obligation. It should be clearly stated that denunciation itself should be considered as a sign of conscious co-responsibility for the common good and the ultimate goal, which is salus animarum of each man, the perpetrator included. The introduction of a canon obligation to make a denunciation is only a fulfilment and clarification of the modus procedendi established by Jesus Christ (Mathew 18:15–17). Keywords: delict, penal canon law, penal canon process, penal responsibility, denunciation of the delict, obligation to denounce, canon obligation, liturgical and moral abuse, impediments to marriage, impediments to sacred orders, denunciation in the civil law

PL

Artykuł koncentruje się na obowiązku powiadomienia o przestępstwie w prawie i praktyce Kościoła. W sposób szczególny chodzi o udzielenie odpowiedzi na pytanie dotyczące tego, czy w aktualnym prawie Kościoła nadal istnieje obowiązek powiadamiania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, o nadużyciach dyscyplinarnych, liturgicznych oraz moralnych (nie tylko w zakresie przestępstwa pedofilii). W tym celu poruszane są następujące zagadnienia: doniesienie według kodeksu z 1983 roku; doniesienie według najnowszych przepisów kanonicznych; państwowy obowiązek denuncjacji. Z przeprowadzonej analizy wynika, że Kościół także dzisiaj stara się dostosować swoje przepisy do wyzwań, przed jakimi stawia go współczesny człowiek i świat. W sposób szczególny jest to widoczne w materii przestępstw popełnianych przeciwko osobom małoletnim i tym, które są z nimi zrównane. W tym kontekście należy bardzo pozytywnie ocenić wprowadzenie państwowego i kanonicznego obowiązku denuncjacji. Trzeba jednak zauważyć, że pewnym mankamentem kanonicznego obowiązku denuncjacji jest brak jakiejkolwiek (określonej lub nieokreślonej) sankcji (karnej i/lub administracyjnej) na wypadek ewentualnego niewywiązania się z takiego obowiązku. Nie oznacza to, że Kościół nie posiada narzędzi prawnych pozwalających na pociągnięcie do odpowiedzialności za niewywiązanie się z kanonicznego obowiązku denucjacji, zwłaszcza wtedy, gdy jest to związane z powstaniem jakiejś szkody. Wystarczy w tym miejscu przywołać treść kan. 128, 1389 czy listu apostolskiego papieża Franciszka Come una madre amorelove z 2016 roku. Należy stwierdzić, że sama denuncjacja, a szczególnie jej obowiązek, powinna być spostrzegana jako przejaw świadomej współodpowiedzialności za dobro wspólne i cel ostateczny, jakim jest salus animarum każdego człowieka, nie wyłączając sprawcy naruszeń. Wprowadzenie kanonicznego obowiązku denucjacji jest jedynie wypełnieniem i doprecyzowaniem owego modus procedendi, jaki został podany przez Pana Jezusa (Mt 18, 15–17).