Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: dekret ogólny

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Dekrety ustawodawcze i wykonawcze konferencji biskupów

100%

Romanko A.

tom 12

nr 2

295-304

In the article, the author analyzes the legislative power of the conference of bishops in the area of issuing the general legislative and executive decrees. The legislator states that the conference of bishops can only issue general decrees in cases where universal law has prescribed it or a special mandate of the Apostolic See has established it either motu proprio or at the request of the conference itself (can. 455 § 1). In cases in which neither universal law nor a special mandate of the Apostolic See has granted the power mentioned in §1 to a conference of bishops, the competence of each diocesan bishop remains intact, nor is a conference or its president able to act in the name of all the bishops unless each and every bishop has given consent (can. 455 § 4).

Autor w artykule analizuje władzę ustawodawczą przysługującą konferencji biskupów w zakresie stanowienia dekretów ogólnych ustawodawczych i wykonawczych. Ustawodawca kodeksowy stanowi, że konferencja biskupów może wydawać dekrety ogólne w tych sprawach, w których przewiduje to prawo powszechne, albo określa szczególne polecenie Stolicy Apostolskiej, wydane przez nią z własnej inicjatywy lub na prośbę samej konferencji (kan. 455 § 1). Z kolei w sytuacji, w której ani prawo powszechne, ani szczególne polecenie Stolicy Apostolskiej nie udzieliło konferencji biskupów władzy stanowienia dekretów wykonawczych, pozostaje nienaruszona kompetencja poszczególnego biskupa diecezjalnego i ani konferencja, ani jej przewodniczący nie mogą działać w imieniu wszystkich biskupów, chyba że wszyscy i poszczególni biskupi wyrażają na to zgodę (kan. 455 § 4).

Reguły kolizyjne znajdujące zastosowanie w przypadku wystąpienia sprzecznych dekretów poszczególnych (kan. 53)

100%

Dzierżon G.

nr 4 (17) nr 1

9-20

Autor prezentowanego artykułu scharakteryzował kan. 53 KPK/83, w którym zostały zawarte dwie reguły kolizyjne znajdujące zastosowanie w przypadku wystąpienia sprzecznych dekretów poszczególnych. Zgodnie z przeprowadzoną analizą, pierwsza reguła zawarta w kan. 53 KPK/83 pozostaje w ścisłym związku z 34 regułą interpretacyjną znajdującą się w Liber Sextus papieża Bonifacego VIII, zgodnie z którą: „To co szczegółowe uchyla to co ogólne”. Zasadniczą racją funkcjonowania tej reguły jest założenie, że im bardziej szczegółowy jest dekret, tym więcej uwagi władza kościelna poświęca jego procesowi formacyjnemu, co prowadzi do bardziej precyzyjnego wyrażania określonej sytuacji. Druga reguła interpretacyjna stanowi, że w sytuacji, w której dekrety są jednakowo ogólne lub szczegółowe, dekret czasowo późniejszy odwołuje wcześniejszy w tym, w czym jest mu przeciwny. Ratio legis tej zasady ma podstawę w założeniu, że władza wydająca dekret późniejszy jest świadoma tego, że wydała dekret wcześniejszy.

The author of the presented article carried out an interpretation of can. 53 which includes two conflict-of-law rules to be used in case of a conflict of singular decrees. According to the analysis, the first rule included in can. 53 CIC remains in close relation to 34th interpretive rule included in Pope Boniface VIII’s “Liber Sextus” which states that “the particular overrides the general”. The main idea behind the functioning of this interpretive rule is the assumption that the more particular the decree is, the more attention is paid by the ecclesiastical power to its formative process, which leads to a more precise expression of a clearly specified situation. The second interpretive rule states that if decrees are equally general or equally particular, the decree later in time repeals the earlier to the extent that the later one is contrary to it. The rule’s “ratio legis” is based on the assumption that the power issuing a later decree is aware of having issued the previous one.