Do końca drugiej wojny światowej witraże w technice "dalle de verre" nie były zbyt popularne ani w Europie ani w Stanach Zjednoczonych. Dopiero czasy powojenne i kryzys budownictwa spowodował zainteresowanie tym rodzajem sztuki użytkowej, który był relatywnie tani, a jednocześnie nadawał niepowtarzalny, szlachetny rys indywidualizmu architekturze współczesnej.
Najbardziej znaną i szeroko akceptowaną nową techniką witrażowniczą na świecie jest obecnie "dalle de verre", co można by przetłumaczyć z francuskiego jako "szklany bruk". Technika ta występuje również pod angielskimi terminami "slab glass", czy "faceted glass". Znacznie różni się ona od innych tradycyjnych technik witrażowych. Nie wykorzystuje szkła płaskiego jak to jest w innych przypadkach, lecz opiera się na użyciu szkła w mniejszych lub większych bryłkach. Dopasowane do projektu sztabki szkła zalewane są masą żywiczną lub betonową. Proces powstawania obiektów powoduje w rezultacie efekt zbliżony do mozaiki czystego koloru prześwietlającej lity mur. Obiekt taki może wypełniać przestrzeń okienną albo też stanowić ścianę konstrukcji budowlanej. "Dalle de verre" powraca do pierwotnej funkcji witraża, a więc przemiany nieustępliwego, tępego muru architektonicznego w błyszczącą, kaskadowo spływającą światłem ścianę koloru. Jest to sposób wykorzystania szkła niezmiernie mocno związany z architekturą.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.