The aim of the present article is to reveal the essential connection of MichelFoucault’s critical attitude regarding social relationships with the formation of thepostmodern ethos of making out of the human life an artwork. It will be shown thatthe main object of Foucault’s critique are the relations of power and knowledge inthe Christian priesthood and their modern transformation in nonreligious institutions.From this point of view, mainly based on the philosophy of Friedrich Nietzsche,the Christian ethics occur to be an accumulation of techniques of disciplinizationand normalization. This attitude towards Christianity and modernity leads to thepostmodern ethos of making out of life an artwork. This notion is mainly based onthe antique Greek and Roman philosophy, where instead of obeying to universalethical principles the human being struggled to be his own master. Therefore thepostmodern existence tries to be beyond all traditional boundaries, which resultsin the danger of neglecting the historical fact, that Christianity was and still is animportant institution of the Western Civilization.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat doszło w Chinach do drastycznych przemian politycznych i społeczno-kulturalnych. Upadek systemu feudalnego, rewolucja kulturalna, a w końcu wprowadzenie polityki otwartych drzwi spowodowały najpierw odcięcie się od przeszłości, następnie nagłe działania w kierunku unowocześnienia państwa. Konieczna była modernizacja stolicy, której architekturę przez wieki kształtował sztywny system reguł budowlanych oraz zasady filozofii feng-shui. Organizacja Igrzysk Olimpijskich w 2008 r. jeszcze przyspieszyła tempo tych zmian. Historyczny Pekin rozwijał się na planie centralnym w układzie ortogonalnym. W środku miasta znajdowała się rezydencja władców z dynastii Ming i Qing - Zakazane Miasto, otoczone dzielnicami hutongów - wąskich alejek oddzielających parterowe zespoły zabudowy. Tradycyjną jednostkę mieszkalną stanowił siheyuan, utworzony przez niewielkie pawilony, usytuowany na osi północ-południe, otoczony murem. Model chińskiej rodziny opierał się na wzorach konfucjańskich, a życie mieszkańców toczyło się w labiryncie uliczek i dziedzińców. Zmiany po zniesieniu władzy cesarskiej oraz podczas Rewolucji Kulturalnej miały swoje odbicie w architekturze. Gdy dawny system reguł przestał obowiązywać, tradycyjne domostwa zaczęły podupadać. Potrzeba rozwoju stolicy kłóciła się z koniecznością zachowania starej zabudowy. Uchwalano nowe plany zagospodarowania miasta, kilkadziesiąt obszarów historycznej zabudowy objęto programem ochrony. Pozostałe dzielnice hutongów zaczęły znikać, planowo wyburzane zgodnie z systemem Weigai. Na powstałych w ten sposób działkach stawia się nową architekturę stolicy, a lokatorzy parterowych pawilonów przenoszą się do bloków mieszkalnych. Trwają dyskusje, jak należy chronić i rewaloryzować tradycyjną zabudowę Pekinu. Stanowi ona źródło inspiracji dla młodych architektów, będąc jednocześnie przedmiotem troski historyków oraz wszystkich, którzy poznali jej niezwykłą odrębność.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.