Myślą przewodnią artykułu jest zdefiniowanie istoty nowych zastosowań sił powietrznych oraz ich interpretacja na przykładzie operacji w Kosowie. Przyjęto, że klasyczne operacje to takie, w których głównym celem (jednym z głównych) jest zdobywanie określonego terytorium (terenu). Zasadniczą rolą sił powietrznych jest tworzenie warunków do skutecznego prowadzenia operacji łądowych i morskich, zapewniających osiągnięcie tego celu. Nowe operacje to takie, w których siły powietrzne osiągają cele polityczne i wojskowe bez udziału innych rodzajów sił zbrojnych. Typowym przykładem takiej operacji były działania sił powietrznych w Kosowie. Działania te zostały poddane analizie i ocenie pod względem: skuteczności w osiąganiu politycznych celów operacji oraz efektywności bojowej w realizacji celów wojskowych (osłabienia potencjału militarnego Jugosławii). Dwie główne tezy oceny: efektywność bojowa była wysoka, natomiast skuteczność w osiąganiu celów politycznych należy ocenić krytycznie. W podsumowaniu sformułowano wnioski ogólne, dotyczące sztuki operacyjnej sił powietrznych.