Generally speaking, the presented monograph shows that its author is a staunch opponent of practicing philosophy only at a desk, away from practical problems. She does not treat his search in the category of academic profession only as a task related to taking specific actions that affect man's perception of the natural environment. The postulates of making philosophy practical, and especially the ethics of virtues, practicing it in close cooperation with various social stakeholders are absolutely right and worthy of institutional support. The book has an undeniable persuasive value.
PL
Generalnie rzecz ujmując, prezentowana monografia pokazuje, że jej Autorka jest zdecydowaną przeciwniczką uprawiania filozofii tylko przy biurku z dala od problemów praktycznych. Swoich poszukiwań nie traktuje w kategorii realizacji akademickiego zawodu tylko zadania, związanego z podejmowaniem określonych działań, wpływających na zmianę postrzegania przez człowieka środowiska naturalnego. Postulaty upraktycznienia filozofii, a zwłaszcza etyki cnót, uprawiania jej w ścisłej współpracy z różnymi społecznymi interesariuszami są jak najbardziej słuszne i godne instytucjonalnego wsparcia. Książka ma niezaprzeczalnie walor perswazyjny.
Źródłem kryzysu środowiskowego jest nie tylko brak uznania wewnętrznej wartości świata poza-ludzkiego, ale również niepowodzenie w kultywowaniu cnoty. Słowo "cnota" jest staromodne i dziś kojarzy nam się głównie z dyskusją akademicką. Jednak termin ten wiąże się nie tylko z tradycyjną refleksją etyczną; dziś jesteśmy świadkami ożywienia dyskursu cnót w etyce środowiskowej i rodzenia się etyki cnót środowiskowych. W artykule analizuje się problem kardynalnych wad i próbuje się odpowiedzieć na pytanie, które z nich są odpowiedzialne za kryzys ekologiczny. W tekście omówiono pięć kluczowych wad środowiskowych: egoizm, chciwość, arogancję, niewiedzę i apatię.
EN
The root of environmental crisis is not only the failure to recognize the intrinsic value of the non-human world, but it can also be perceived as a failure in moral excellence and in the cultivation of virtue. The word “virtue” is an old-fashioned one, representing tradition and today we mostly associate it with academic discussion. However, the term is not only connected with traditional ethical reflection; nowadays, we can witness a revival of virtue discourse in environmental ethics, namely in environmental virtue ethics. The paper analyses the problem of cardinal virtue and vice, and tries to answer which vices are the most responsible for the environmental crisis. Thus the five crucial environmental vices are defined as egoism, greed, arrogance, ignorance and apathy.
Global climate threats require changes in behaviour and lifestyles to promote sustainable consumption and production. This is particularly true for business organisations and may involve the adoption of practices based on environmental virtues. While the literature on environmental virtues is extensive, there is a general lack of studies on the application of virtues in management and business. One of the main objectives of this article is to identify environmental virtues that can be linked to the activities of organisations. The main research methods were diagnostic and comparative analysis, as well as a review of relevant literature. The reviewed studies show that the main virtues that define a person's emotional attitude towards the natural environment are an open-ended curiosity that generates intellectual capital (knowledge), persistence and perseverance, courage, humility, friendship, respect, justice, care, gratitude, compassion and mercy, and trust and confidence. These virtues should constitute the organisational values of sustainable organisations, serve as the axiological basis of their flourishing and functional strategies (e.g. ESG), and be evident in systems, methods and processes, as well as in management tools such as codes of ethics.
PL
Zagrożenia klimatyczne sprawiają, że niezbędne są zmiany zachowań i stylów życia, zmierzające do kształtowania zrównoważonej konsumpcji i produkcji. W sposób szczególny dotyczy to organizacji i może polegać na wprowadzaniu praktyk opartych na cnotach środowiskowych. Choć w literaturze są doniesienia dotyczące cnót środowiskowych, to brakuje opracowań wskazujących na ich wykorzystywaniu w zarządzaniu oraz ekonomii. Dlatego jednym z ważniejszych celów artykułu jest identyfikacja cnót środowiskowych, które można powiązać z działalnością organizacji. Głównymi metodami badawczymi były: diagnoza i analiza porównawcza oraz an overview of the literature. Z dokonanego przeglądu literatury wynika, że głównymi cnotami, które określają uczuciowy stosunek człowieka do środowiska przyrodniczego są: ciekawość i otwartość generujące wiedzę – kapitał intelektualny, konsekwencja i wytrwałość, odwaga, pokora, przyjaźń, szacunek, sprawiedliwość, troska, wdzięczność, współczucie i miłosierdzie oraz zaufanie i wiarygodność. Cnoty te powinny stanowić wartości organizacyjne zrównoważonych organizacji, stanowić podstawę aksjologiczną ich strategii rozwoju i funkcjonalnych (np. ESG), a także uwidaczniać się w systemach, metodach i procesach, a także w narzędziach zarządzania, np. w kodeksach etycznych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.