Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Production of potassium chromate from a low-grade Egyptian chromite ore and potassium carbonate

100%

El-Roudi A. M. , Othman A. G. , Alla E. M. A. , Zhran R. M.

|

tom Vol. 50, nr 3-4

65-73

EN

The production of K2CrO4 from low-grade chromiteore, its preoxidiscd form and locally available materials has been studied. The roasting of chrome ore-K2CO3 mixture with a mole ratio of 1:2.75 for 300 min.at 1000°C was performed to prepare K2CrO4 with a recovery of 93%. Increased recovery was obtained when chromitc was preoxidised and roasted up to 975°C. The oxidation rate of roasting with SiO2 mole ratio of 2.9 was increased when adding a clay raw material. The reaction mechanism was presented.

2

Porównanie metod klasycznych i nowoczesnej mikrofalowej wytwarzania rdzeni z mas ze szkłem wodnym

84%

Stachowicz M. , Granat K. , Małachowska A.

|

tom Vol. 14, iss. 2 spec.

83--88

PL

W pracy przedstawiono wyniki porównania wybranych współczesnych metod produkcji rdzeni odlewniczych z mas formierskich ze szkłem wodnym sporządzonych na bazie osnowy kwarcowej i chromitowej. Masy formierskie z nieorganicznym spoiwem, jakim jest szkło wodne, są nieszkodliwe dla środowiska, neutralne dla ludzi i relatywnie tanie. Na tle tradycyjnych metod wykonywania rdzeni z mas ze szkłem wodnym: w procesie CO2, w technologii ciekłych estrów lub drogą tradycyjnego suszenia, innowacyjna metoda szybkiego utwardzania mikrofalami umożliwia ograniczenie ilości stosowanych materiałów, zmniejszenie wytrzymałości resztkowej masy, a tym samym poprawę jej wybijalności. W poniższej pracy zestawiono dostępne informacje na temat mikrofalowego procesu utwardzania mas zawierających szkło wodne, właściwości wytrzymałościowych zużytych mas kwarcowych i chromitowych, jak również porównanie kosztów praktycznego zastosowania tej technologii w warunkach pracującej rdzeniarni. Ponadto, wskazano korzyści wynikające z zastosowania tego innowacyjnego i przyjaznego dla środowiska rozwiązania, które może skutecznie zastąpić tradycyjne, często materiało- i energochłonne, procesy wytwarzania rdzeni z mas ze szkłem wodnym, sporządzanych z użyciem osnowy chromitowej lub kwarcowej.

EN

The paper presents examination results of different, modern casting core production methods of water-glass moulding sands based on silica or chromite sand matrixes. Those sandmixes are harmless for the environment, neutral for humans and relatively cheap. Against the background of traditional methods of core making such as CO2 process, liquid esters or traditional drying, the innovative method of rapid hardening by microwave heating permits restricting quantity of used materials, reduction of the residual strength and thus improves knock-out properties. In this paper, compiled is available information about microwave hardening of water-glass containing sandmixes, as well as residual strength properties of silica or chromite moulding sands, as well as a comparison of the costs of the practical application of this technology in the working foundry. In addition, some benefits are indicated, resulting from applying such an innovative and environment-friendly solution effectively replacing traditional, material and energy-consuming processes of preparing casting cores from water-glass containing moulding sands with chromite or silica matrixes.

3

Przymierze w kryzysie – polityka Wielkiej Brytanii wobec Turcji po ataku niemieckim na Związek Sowiecki

67%

Zdulski K.

|

tom 55

181-205

EN

On June 18th, 1941, Turkey signed a nonaggression pact with the Third Reich. This event was critically received by Great Britain. Fears were awoken in London of changes in the Turkish politics which had so far been oriented at close cooperation with the Allies. Four days later the Third Reich attacked the Soviet Union. The British government reacted immediately. Winston Churchill decided to offer aid to the attacked party, forgetting instantly about nearly two years of close German-Soviet cooperation. This move left Ankara anxious due to the conviction that the policy of its Northern neighbor threatened the sovereignty and territorial integrity of Turkey. It was feared that the uprising alliance might occur at the expense of Turkey. At the end of June 1941, the British foreign policy faced two critical challenges. Aiming at maintaining amicable relations with Turkey, the British had to, on one hand, prevent Germany and Turkey from entering close cooperation, and on the other, convince the Turkish authorities that the British cooperation with the Soviet Union would not pose a threat to the Turkish interest. The above aims determined the main direction of policy of the British diplomacy towards Turkey over the next year and a half. In the first case the success was achieved partially. Turkey was not included in the German scope of influence but the British diplomats failed to undermine the Turkish-German economic contract, especially its most important point, i.e., reinstating the export of chrome to the Third Reich. The British only managed to delay the delivery by having the Turkish government observe the agreement concluded at the beginning of 1940, whose provisions were valid until the end of 1942. In the second case the British did whatever they could to put the Turkish concerns at ease. First, in August 1941, they convinced the Soviet Union authorities to issue a statement in which they declared that they would respect Turkey’s territorial integrity. Next, in the spring of 1942, when the British-Soviet alliance was subject to negotiation, Moscow and London confirmed their previous commitments. It must be, however, observed that the British diplomacy did not manage to avoid a few mistakes that may have strengthened the suspicions of the Turkish government. The most important one was not having informed the Turkish of the preparations for the British-Soviet intervention in Iran which was led in late August 1941.

PL

18 czerwca 1941 roku Turcja podpisała z III Rzeszą układ o nieagresji. Wydarzenie to spotkało się z krytycznym przyjęciem ze strony Wielkiej Brytanii. W Londynie pojawiły się obawy o zmianę polityki tureckiej, której kurs do tej pory nastawiony był na bliską współpracę z aliantami. Cztery dni później III Rzesza zaatakowała Związek Radziecki. Reakcja rządu brytyjskiego była błyskawiczna. Winston Churchill podjął decyzję o udzieleniu pomocy napadniętemu, puszczając w niepamięć prawie dwa lata ścisłej współpracy niemiecko-radzieckiej. Ten krok z kolei wywołał niepokój w Ankarze, która uważała, że polityka jej północnego sąsiada zagraża suwerenności i integralności terytorialnej Turcji. Obawiano się, że rodząca się współpraca brytyjsko-radziecka może odbyć się kosztem państwa tureckiego. Z końcem czerwca 1941 r. brytyjska polityka zagraniczna stanęła zatem przed dwoma ważnymi wyzwaniami. Dążąc do utrzymania przyjaznych relacji z Turcją, Brytyjczycy z jednej strony musieli przeciwdziałać zbliżeniu niemiecko- tureckiemu, a z drugiej przekonać władze tureckie, że brytyjska współpraca ze Związkiem Sowieckim nie będzie stanowić zagrożenia dla interesów tureckich. Powyższe cele wyznaczyły główne kierunki działań dyplomacji brytyjskiej wobec Turcji na następne półtora roku. W pierwszym przypadku odniesiono połowiczny sukces. Co prawda Turcja nie została objęta niemiecką strefą wpływów, ale dyplomatom brytyjskim nie udało się storpedować turecko-niemieckiej umowy gospodarczej, a zwłaszcza jej najważniejszego punktu, czyli przywrócenia eksportu chromu do III Rzeszy. Brytyjczycy jedynie opóźnili dostawy dzięki wyegzekwowaniu od rządu tureckiego przestrzegania zawartego na początku 1940 roku porozumienia, którego postanowienia obowiązywały do końca 1942 roku. W drugim przypadku Brytyjczycy uczynili wszystko co było w ich mocy, aby rozwiać obawy tureckie. Najpierw w sierpniu 1941 roku przekonali władze Związku Sowieckiego do wydania oświadczenia, w którym deklarowano przestrzeganie integralności terytorialnej Turcji. Następnie wiosną 1942 roku, kiedy negocjowany był układ brytyjsko-radziecki, Moskwa i Londyn potwierdziły wcześniejsze zobowiązania. Należy jednak zauważyć, że dyplomacja brytyjska nie ustrzegła się przed popełnieniem kilku błędów, które mogły zwiększyć podejrzenia ze strony rządu tureckiego. Najpoważniejszym z nich było niepoinformowanie Turków o przygotowaniach do brytyjsko-radzieckiej interwencji w Iranie, do której doszło pod koniec sierpnia 1941 roku.