Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Breeding biology of the Great Grey Shrike Lanius excubitor in W Poland

100%

Antczak M. , Hromada M. , Grzybek J. , Tryjanowski P.

|

nr 1

EN

A Great Grey Shrike population was studied in two large plots (220 km² and 176 km²) in western Poland in 1999-2003. During the study period densities varied from 11.4 to 14.1 breeding pairs/100 km² but numbers were stable. In all, 180 Great Grey Shrike nests were found — 114 (63.3%) in conifers, 66 (36.7%) in deciduous trees. This population's reproductive parameters were relatively high in comparison to those of other European populations: mean clutch size — 6.6, hatching success — 92.5%, mean brood size — 5.72, mean number of fledglings per pair — 4.1, mean number of fledged young per successful pair — 5.25. Eggs (mean 27.1 × 19.9 mm) were found to be larger than reported in the literature. Nesting success was similar in both study plots, but there was slight seasonal variability: 41.0%-52.6% from 99 nesting attempts in the first plot, 42.1%-43.7% from 37 nests in the second. Predation was the main cause of nest losses. Plastic string used as nesting material appeared to be the most important cause of partial failures: 13 (8.2%) of a total of 147 nestlings surviving to fledging perished as a result of becoming tangled up in it. Nestlings rarely starved. Nests in linear habitats suffered significantly higher breeding losses (78.6%) than those in non-linear habitats (50%). The high fitness values obtained from this population were probably due to traditional farming practices, the sparing use of pesticides and the good potential food source.

PL

Badania prowadzono w Wielkopolsce na dwóch powierzchniach próbnych Odolanów (220 km²) i Koło (176 km²) w latach 1999-2003. Dodatkowo, część materiału zebrano także w promieniu 50 km od Poznania. Powierzchnie badań zlokalizowane były w dolinach rzecznych o zróżnicowanym krajobrazie rolniczym z wysokim udziałem łąk i pastwisk. Zagęszczenie par lęgowych było podobne na obu powierzchniach badawczych i nieznacznie wahało się miedzy latami badań (11.4-14.1 par/100 km²). Stwierdzono wysoką (ponad 70%) między sezonową powtarzalność zajmowanych terytoriów. Ogółem zebrano dane o 180 gniazdach srokosza umieszczonych na 14 gatunkach drzew (Tab. 1). Na powierzchniach Odolanów i Koło większość gniazd umieszczona była na sosnach, natomiast w okolicach Poznania na topolach (Tab. 1). Mediana daty złożenia pierwszego jaja różniła się istotnie między latami badań (Fig. 1). Średnia wielkość zniesienia wynosiła 6.6 (zakres 4—8). Najczęściej notowano lęgi o 7 jajach (Fig. 2). Nie stwierdzono istotnych różnic w wielkości zniesienia miedzy latami badań. Średnia liczba podlotów wynosiła 4.1 w przeliczeniu na każde kontrolowane gniazdo, oraz 5.25 na gniazdo z sukcesem. W obu przypadkach stwierdzono istotne różnice między latami (Fig. 3). Sukces lęgowy był podobny na obu powierzchniach badań i nieznacznie wahał się miedzy latami (Odolanów 41.0—52.6%, Koło 42.1—43.7%). Główną przyczyną całkowitych strat gniazdowych było drapieżnictwo; innymi przyczynami strat były niesprzyjające warunki pogodowe oraz porzucanie lęgów spowodowane wiosennym pożarami. Najważniejszą przyczyną częściowych strat w lęgach było zaplątanie młodych w sznurki używane do budowy gniazd. Spośród 147 piskląt z gniazd, które dotrwały do końca okresu pisklęcego 13 (8.2%) zginęło właśnie w ten sposób. Zagłodzenie piskląt w badanej populacji występowało rzadko (2%). Nie stwierdzono istotnego wpływu wysokości gniazda, wysokości drzewa gniazdowego oraz jego odległości od skraju kępy gniazdowej na sukces lęgowy. Gniazda ulokowane w alejach śródpolnych, przydrożnych pasach drzew były istotnie częściej niszczone przez drapieżniki i osiągały niższy sukces lęgowy (21.4%) niż gniazda zbudowane w kępach i laskach śródpolnych o nieregularnym kształcie (50%). Stwierdzone zagęszczenia par lęgowych należą do najwyższych w Polsce i w Europie. Parametry reprodukcyjne takie jak wielkość zniesienia, wielkość jaj, wykluwalność, liczba podlotów na parę z sukcesem stwierdzone w badanej populacji są wyższe niż odnotowane w Europie zachodniej.

2

Breeding biology of the endangered Blue Chaffinch Fringilla teydea polatzeki in Gran Canaria [Canary Islands]

100%

Rodriguez F. , Moreno A. C.

|

nr 2

207-215

EN

The Blue Chaffinch is a passerine endemic to the Canary Islands and comprises two subspecies, one found on Tenerife (Fringilla teydea teydea) and the other on Gran Canaria (F. t. polatzeki). Even though the status of the Gran Canaria subspecies is endangered due to habitat loss and fragmentation, knowledge of its life history is anecdotal. We studied its breeding ecology during the years 1991-2004. New data are presented on breeding phenology, number of broods per year, egg biometrics, nest-site characteristics, breeding site fidelity and breeding success. In general, the breeding biology of the two subspecies were similar, with discrepancies in some previously reported traits, such as egg laying interval and frequency of second clutches. The Blue Chaffinch breeds earlier on Gran Canaria than on Tenerife: nests were begun mainly in the second fortnight of May. We did not find any relationship between the onset of egg laying and rainfall in March. However, the onset of the breeding period was negatively correlated with mean April temperature. The Blue Chaffinch showed preferences for a south-easterly nest orientation and for nest placement at the end of branches, where the nest is hidden by pine needles. Nests were located at various heights, from 5.5 to 23.8 m above the ground. 33% of females produced two broods a year. We found no differences in nest site characteristics between successful and unsuccessful nests, which suggests that other factors may be affecting the vulnerability of nests. The main cause of nesting failure (73.9%) was predation, due mostly to the Great Spotted Woodpecker.

PL

Zięba kanaryjska jest endemitem Wysp Kanaryjskich, tworzącym dwa podgatunki — na Teneryfie (Fringilla teydea teydea) i Gran Canaria (F. t. polatzeki). Biologię lęgową tego ostatniego badano w okresie od 1991 do 2004. Stwierdzono, że przystępuje on do lęgów wcześniej niż podgatuunek zasiedlający Teneryfę (głównie w drugiej połowie maja, Fig. 1, Fig. 2). Nie stwierdzono związku między czasem rozpoczęcia lęgów i opadami w marcu, natomiast początek sezonu lęgowego był negatywnie skorelowany ze średnią temperaturą kwietnia (Fig. 3). Około 33% samic odbywało dwa lęgi w sezonie, zaś główną przyczyną strat lęgów (niemal 74%) było drapieżnictwo, przede wszystkim ze strony dzięcioła dużego.

3

Factors affecting brood patch development in Magellanic Penguins Spheniscus magellanicus

100%

Barrionuevo M. , Marchisio N. , Frere E.

|

nr 1

EN

Brood patches allow the transfer of heat to eggs for their successful embryonic development, and in many species determine egg temperature during incubation. We investigated brood patch development of Magellanic Penguins Spheniscus magellanicus in Isla Quiroga, Argentina, during 2012-2013. Here, we evaluate if brood patch development (in a narrow sense i.e. increase of the brood patch area and temperature measured with an electronic probe thermometer) varies according to laying date of the eggs, and with respect to adults' body condition and size, total clutch volume, and/or the sex of the adults. We found that brood patch temperature reaches its maximum when egg laying is finished, while brood patch area is fully developed starting from the end of the first quarter of the incubation period. The later the penguins started to breed the warmer the initial brood patches — when first egg is laid. Besides, the incubation period was shorter in penguins breeding late. Furthermore, adults in a good body condition had cooler initial brood patches than adults with poor body condition. In contrast, total clutch volume, body size index, and sex of the adults were not related to brood patch development. We conclude that initial brood patch temperature in Magellanic Penguins is associated with environmental factors, like laying date, and physiological attributes, like body condition.

PL

Plama lęgowa to nieopierzona, zwykle zlokalizowana po brzusznej stronie powierzchnia ciała ptaków, za pośrednictwem której ciepło ciała wysiadującego ptaka przekazywane jest do jaj. Ciepło to konieczne jest do właściwego rozwoju embrionalnego. W pracy analizowano rozwój plamy lęgowej w wąskim znaczeniu tego terminu, tj. zwiększania zarówno jej powierzchni, jak i temperatury ciała w tym miejscu. Badaniami prowadzonymi w latach 2012-2013 objęto pingwiny magellańskie gniazdujące na niewielkiej wyspie u wybrzeży Argentyny. Celem pracy była ocena, czy rozwój plamy lęgowej związany jest z terminem przystępowania do lęgu, wielkością, kondycją i płcią ptaków wysiadujących jaja oraz wielkością i objętością zniesienia. Wskaźnik wielkości ciała wyliczono na podstawie analizy składowych głównych z pomiarów dzioba, długości skrzydła oraz długości stopy, osobno dla samców i samic (Tab. 1). Natomiast wskaźnik kondycji określono na podstawie wartości resztowych regresji wskaźnika wielkości ciała i masy ciała. Stwierdzono, że temperatura ciała w obrębie plamy lęgowej osiąga maksimum, gdy składanie jaj jest zakończone i utrzymuje się na podobnym poziomie podczas całej inkubacji (Fig. 1), natomiast wielkość plamy lęgowej rośnie do ok. 10 dnia po złożeniu pierwszego jaja, a następnie stabilizuje się (Fig. 1). Im później pingwiny rozpoczynały lęgi, tym wyższa była temperatura plamy lęgowej w dniu złożenia pierwszego jaja, jak również krótszy był okres wysiadywania (Fig. 2). Ptaki w dobrej kondycji miały chłodniejszą plamę lęgową w okresie składania pierwszego jaja niż te o niższym wskaźniku kondycji. Natomiast nie stwierdzono związku rozwoju plamy lęgowej z całkowitą objętością zniesienia, rozmiarami ciała czy płcią ptaków dorosłych (Tab. 2, Tab. 3). Autorzy konkludują, że szczególnie na początku składania jaj temperatura plamy lęgowej u badanego gatunku związana jest z czynnikami środowiskowymi, takimi jak data składania jaj oraz aspektami fizjologicznymi związanymi z kondycją ptaków.