Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Zaburzenia pamięci operacyjnej jako poznawcze markery endofenotypowe w chorobach psychicznych. Konsekwencje dla psychospołecznego funkcjonowania

100%

Hintze B.

Studia Psychologica

|

2013

|

nr 13/2

55-67

EN

The aim of the study was to assess working memory and executive functions in first-degree relatives of schizophrenic patients (healthy parents). There were 25 healthy parents of schizophrenic patients, 8 males and 17 females, mean age 53 years, participating in the study. The control group consisted of 25 healthy individuals, matched by age and gender to the parents of schizophrenic patients. In this group, there were 10 males and 15 females, mean age 54 years. The neuropsychological assessment included Wisconsin Card Sorting Test, N-back Test and Stroop Test. The results indicated that there were statistically significant disturbances of working memory and executive functions in the group of healthy first- degree relatives of schizophrenic patients, compared to the group of individuals unrelated to schizophrenic patients. These differences were greater in the case of parents of schizophrenics with lower level of education, compared with the healthy subjects without family history of schizophrenia.

2

Obraz zaburzeń emocjonalnych w autonarracji K.R. Jamison

100%

Gawda B. , Kosacka K.

Zagadnienia Rodzajów Literackich

|

2017

|

tom 60

|

nr 3 (123)

95-109

EN

The aim of this work is to reconstruct the picture of emotional disorders as revealed in Jamison’s self-narration. The starting point was the question whether self-narration can be a source of information about the patterns of experience of disorder. The self-narrations expressed in the book An Unquiet Mind have been analyzed. The picture of emotional disorders has been reconstructed including the course of depressive and manic episodes and their alternations. The Jamison’s personal description of the experience of disorder was a valuable record of the perception of her own and the world.

3

Cognitive functioning in a depressive period of bipolar disorder

100%

Świtalska J. , Borkowska A.

Archives of Psychiatry and Psychotherapy

|

2014

|

tom 16

|

nr 4

27-37

EN

Aim of the study. Study aims were to compare neuropsychological functioning of depressed bipolar patients and healthy controls and to estimate relationship between severity of depressive symptoms and cognitive functioning. Method. Cognitive functions were examined in 30 depressed bipolar patients aged 18-68 (M=45,6, SD= 12,6; 18 women and 12 men) who fulfilled ICD-10 criteria for depressive episode (Hamilton Depression Rating Scale score ≥11). The comparison group consisted of 30 healthy subjects aged 23-71 (M=46, 20 women and 10 men) matched in age, years of education and gender to bipolar group. A neuropsychological battery assessed executive functions and working memory. Results. The bipolar patients in depression revealed neuropsychological deficits in working memory and some aspects of executive functions in comparison to healthy group. Only in WCST test both groups received similar results. Neuropsychological functioning seems to be independent of the severity of depressive symptoms. Discussion. Different aspects of working memory and executive functions are impaired in depression period of bipolar disorder and they seem independent of the severity of depressive symptoms. These results are consistent with previous reports. Conclusions. In patients with bipolar depression cognitive assessment should be taken into account in the diagnosis and the disturbances in executive functions and working memory should be treated with neuropsychological rehabilitation and / or pharmacotherapy.

4

Relationship between job stress, temperament and depressive symptoms in female nurses

75%

Kikuchi Y. , Nakaya M. , Ikeda M. , Okuzumi S. , Takeda M. , Nishi M.

International Journal of Occupational Medicine and Environmental Health

|

2014

|

tom 27

|

nr 3

426-434

EN

Objectives: A casual relationship between temperament, job stress and depressive symptoms has not been established yet. The purpose of this study was to assess the relationships between job stress, temperament and depressive symptoms in female nurses at a Japanese general hospital. Material and Methods: A self-report survey was conducted among 706 nurses. We measured job stress, temperament, and depressive symptoms using the Brief-Job Stress Questionnaire, the TEMPS-A and a screening scale of items from the Ministry of Health, Labour and Welfare of Japan. In order to examine the causal relationship between the measures the stepwise multiple regression and path analyses were used. Results: Depressive symptoms were modestly correlated with job stress (γ = -0.23-0.30). Except for hyperthymic temperament measures, the correlations between depressive symptoms and temperament types were significant and moderate (γ = 0.36-0.50). Overtime, job control as well as depressive and cyclothymic types of temperament were significantly correlated with depressive symptoms (β = 0.15, p < 0.05; β = 0.19, p < 0.01; β = 0.26, p < 0.001; β = 0.32, p < 0.001, respectively). Path-analysis revealed that depressive and cyclothymic types of temperament influenced depressive symptoms both directly (β = 0.67, p < 0.001) and indirectly via job stress (β = 0.35, p < 0.001 from temperament to job stress; β = 0.20, p < 0.05 from job stress to depressive symptoms). Irritable and anxious types of temperament and quantitative job overload did not contribute to the path-analytic model. Conclusions: Health care professionals should consider temperament, especially depressive and cyclothymic types, in order to help employees cope better with job stress factors. We need further research about the effective intervention to help employees better cope with their job stress.

5

Effect of lithium carbonate on the function of the thyroid gland: mechanism of action and clinical implications

75%

Czarnywojtek A. , Zgorzalewicz-Stachowiak M. , Czarnocka B. , Sawicka-Gutaj N. , Gut P. , Krela-Kazmierczak I. , Ruchala M.

Journal of Physiology and Pharmacology

|

2020

|

tom 71

|

nr 2

6

Diagnosis of obsessive-compulsive disorder in the course of bipolar disorder

75%

Żerdziński M.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2016

|

tom 16

|

nr 2

61-67

EN

Aim: The aim of this study was to evaluate the coexistence of obsessive-compulsive symptoms with bipolar disorder (during the manic phase, depressive phase and remission). Method: The subjects were 70 patients previously diagnosed with and treated for bipolar disorder. For the purposes of this study, three subgroups were created: patients in the manic phase, depressive phase and in remission. The Hamilton Depression Rating Scale, Young Mania Rating Scale and Yale-Brown Obsessive Compulsive Scale were diagnostic tools used for the evaluation of patients’ mental health. Results: The data indicate high likelihood of co-occurrence of obsessive-compulsive disorder (28.6%) and obsessive-compulsive syndromes (32.8%) with bipolar disorder. Obsessions and compulsions were observed irrespectively of the type of bipolar disorder (type 1 and 2) and phase of the illness (depression, mania, remission). The results in the three subgroups were similar. The severity of anankastic symptoms depended both on the severity of depression and mania. The subjects confirmed the presence of obsessive-compulsive symptoms in the interview, although they were usually undiagnosed and untreated. Conclusions: Obsessive-compulsive disorder symptoms often coexist with bipolar disorder, both in its two phases and in remission. The severity of obsessive-compulsive symptoms in the course of bipolar condition varies, ranging from mild to extremely severe forms. The obsessive-compulsive disorder presentation in the course of bipolar disorder increases with the severity of depressive and manic symptoms. Obsessive-compulsive disorder can be primary to bipolar disorder. Obsessive-compulsive disorder coexisting with bipolar disorder is not diagnosed or treated properly.

PL

Cel pracy: Zbadano współwystępowanie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej (w fazie depresji, manii i w stanie remisji). Metoda: Badaniu zostało poddanych 70 chorych już wcześniej zdiagnozowanych i leczonych w kierunku choroby afektywnej dwubiegunowej. Z grupy wszystkich badanych wyodrębniono trzy podgrupy: badani będący w fazie maniakalnej, depresyjnej i remisji choroby afektywnej dwubiegunowej. Do oceny stanu chorobowego użyto skali depresji Hamiltona, skali manii Younga i skali zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego Yale-Brown. Wyniki: Stwierdzono istotną możliwość współwystępowania zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (28,6%) i zaburzeń o łagodniejszym przebiegu (obsessive-compulsive syndromes) (32,8%) w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Natręctwa występowały niezależnie od typu choroby afektywnej dwubiegunowej (I i II) i fazy chorobowej (depresja, mania, remisja), a wyniki w trzech badanych grupach były zbliżone. Intensywność objawów anankastycznych zależała zarówno od nasilenia objawów depresyjnych, jak i maniakalnych. Badani potwierdzili obecność natręctw w wywiadzie chorobowym, chociaż najczęściej nie były one zdiagnozowane i leczone. Wnioski: Natręctwa często współwystępują z chorobą afektywną dwubiegunową zarówno w fazach chorobowych, jak i w remisji. Stopień nasilenia zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej jest różny – od form łagodnych po skrajnie ciężkie. Prezentacja zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej zwiększa się zarówno z nasileniem objawów depresyjnych, jak i maniakalnych. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne mogą poprzedzić rozwój choroby afektywnej dwubiegunowej. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne nie są właściwie współdiagnozowane, a tym samym nie są leczone w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej.

7

Evaluation of anti-manic activity of pregabalin in a mouse model of methylphenidate-induced mania

75%

MALIKOWSKA N. , GRZYWA A. , ŚLADOWSKA J. , SAŁAT K. , LIBROWSKI T. , GDULA-ARGASIŃSKA J.

Medicina Internacia Revuo

|

2017

|

tom 28

|

nr 108

196-201

EN

Mania is a psychiatric disorder which may occur alternately with depression as a bipolar disorder, or much less often as an individual disease. It might be accompanied by other disorders, i.e. schizophrenia, dementia or withdrawal syndrome. Only a few effective drugs are used for the treatment of mania. Patients suffering from bipolar disorder are treated with mood-stabilizing drugs, administered during the course of the disease, and drugs that are implemented when mania or depression episodes occur. Some studies report effectiveness of anticonvulsant drugs in the cessation of mania, thus in our study we assessed the effectiveness of pregabalin in a mouse model of mania induced by administration of metylphenidate (5 mg/kg; s.c). Pregabalin was tested in the forced swim test (75 mg/kg, 100 mg/kg; i.p.) and the elevated plus maze test (75 mg/kg; i.p.) to assess its antidepressant-like and anxiolytic-like properties, respectively. In the elevated plus maze in MPH-treated mice pregabalin significantly reduced time spent in open arms (p<0.001 vs. MPH-treated control). In the forced swim test MPH compared to vehicle significantly (p<0.001) reduced duration of immobility. In MPH-treated mice pregabalin partially reversed this effect of MPH. This effect was significant only for the dose of 75 mg/ kg (p<0.05). In the rotarod test neither MPH, nor its combination with pregabalin (75 mg/kg; 100 mg/kg) influenced motor coordination of mice at any speed tested. To conclude our study revealed that pregabalin might reverse manic-like action of MPH related to hyperlocomotion, which may indicate for its possible effectiveness in mania episodes.

8

Rys historyczny teorii umysłu w chorobie afektywnej dwubiegunowej

75%

Bodnar A.

Acta Medicorum Polonorum

|

2014

|

tom 4

109-118

PL

Niniejszy artykuł ma na celu omówienie historii choroby afektywnej dwubiegunowej w kontekście badań nad teorią umysłu. Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD) charakteryzuje się występowaniem stanów psychopatologicznych – manii i depresji, które są sobie przeciwstawne. ChAD jest zaburzeniem znacznie wykraczającym poza aspekt medyczny. W ostatnich latach szerokie spektrum jej objawów, przynależących do epizodu depresji oraz będących przejawem manii, stało się przedmiotem zainteresowania psychologii. Szczególny obszar badań w ostatniej dekadzie dotyczy związku pomiędzy ChAD a teorią umysłu, określą inaczej jako mentalizacja. W pracy przedstawiono genezę i rozwój badań nad ChAD. Omówiono, jak ChAD z przedmiotu zainteresowania medycyny stała się obiektem badań psychologii, która koncentruje się na objawach i ich leczeniu oraz analizuje, w jaki sposób objawy zaburzeń psychicznych dezorganizują życie społeczne. Druga część artykułu koncentruje się na przedstawieniu historii powstania teorii umysłu. Ponadto omówiono drogę prowadzącą od badań nad autyzmem i schizofrenią do analizy deficytów teorii umysłu w ChAD.

EN

This article focuses on the history of research on bipolar disorder and the theory of mind. Bipolar disorder characterizes shifts in mood and behavior known as mania and depression which are antagonistic. Bipolar disorder is of medical and social significance. The symptoms vary widely in their pattern and are investigated at the present time. The important research problem became relationship between bipolar disorder and the theory of mind. The article presents the origin and development of research on bipolar disorder, especially psychological research on its consequences for social life. The second part of article presents the history of the theory of mind and its use in research on patients suffering from autism, schizophrenia and bipolar disorder.

9

Cytoprotective effect of lithium against spontaneous and induced apoptosis of lymphoid cell line MOLT-4

63%

Pietruczuk K. , Jozwik A. , Ruckemann-Dziurdzinska K. , Bryl E. , Witkowski J. M.

Folia Histochemica et Cytobiologica

|

2009

|

tom 47

|

nr 4

10

(Nie)zasadność pobytu dzieci i młodzieży z problemami psychiatrycznymi w ośrodkach wychowawczych w Polsce – studium przypadku

63%

Kamiński A. , Kamińska K. Z.

Wychowanie w Rodzinie

|

2024

|

tom 31

|

nr (1/2024)

203-216

EN

Aim. Child and adolescent psychiatric care is a complex process because it involves not only the young patient but also his other environment, including the family. The fact that a patient may behave aggressively is not necessarily related to social maladjustment per se, but may be a symptom of a psychiatric disorder that, if properly treated, may improve the patient's condition. The aim of this study is to highlight the problematic placement of adolescents with affective and psychotic mental disorders in Youth Educational Centres (MOW). Methods and materials. The present article is a case report of a 16-year-old female resident from MOW. The girl was hospitalized several times in psychiatric wards because of affective, psychotic and conduct disorders. During her stay in the MOW, a clinical interview and a semi-structured questionnaire K-SADS (Kiddie Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia) in the Polish version were conducted with her to identify psychopathological symptoms and early diagnosis of mental disorders. Available medical documentation was also reviewed. Results and conclusion. There might be pupils in MOW with mental disorders that require appropriate treatment or even hospitalization. Access to specialized psychiatric care in MOW institutions is difficult and psychiatric consultations do not always take place, which has a significant impact on the mental condition. It is also worth noting the nationwide character of problems related to the psychiatric care among children and adolescents, which concerns not only the residents of such institutions but is a problem very often occurring among children and adolescents brought up in the so-called "normal family environments".

PL

Cel. Opieka psychiatryczna dzieci i młodzieży jest procesem złożonym, ponieważ obejmuje nie tylko młodego pacjenta, ale także jego środowisko, w tym rodzinę. To, że pacjent może zachowywać się agresywnie nie musi być koniecznie związane z jego niedostosowaniem społecznym per se, ale może być objawem zaburzenia psychicznego, które odpowiednio leczone może poprawić stan pacjenta. Celem pracy jest zwrócenie uwagi na problematykę umieszczania w ramach Młodzieżowych Ośrodków Wychowawczych (MOW) młodzieży z zaburzeniami psychicznymi afektywnymi i psychotycznymi. Metody i materiały. Niniejszy artykuł stanowi opis przypadku 16-letniej wychowanki MOW. Dziewczynka była kilkakrotnie hospitalizowana na Oddziałach Psychiatrycznych z powodu zaburzeń afektywnych, psychotycznych, a także zaburzeń zachowania. Podczas pobytu w MOW przeprowadzono z podopieczną wywiad kliniczny oraz częściowo ustrukturyzowany kwestionariusz K-SADS (Kiddie Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia) w wersji polskiej mający na celu określenie objawów psychopatologicznych oraz wczesną diagnozę zaburzeń psychotycznych, lękowych, zachowania i zaburzeń afektywnych, takich jak depresja i choroba afektywna dwubiegunowa. Skorzystano także z dostępnej dokumentacji medycznej. Wyniki i wnioski. W MOW mogą znajdować się wychowankowie i wychowanki z zaburzeniami psychicznymi wymagającymi odpowiedniego leczenia farmakologicznego, terapeutycznego, a nawet hospitalizacji na Oddziałach Psychiatrycznych dla dzieci i młodzieży. Dostęp do specjalistycznej opieki psychiatrycznej w placówkach MOW jest trudny, a konsultacje psychiatryczne nie zawsze się odbywają co ma niebagatelny wpływ na kondycję psychiczną młodzieży tam skierowanej. Warto zwrócić także uwagę na ogólnopolski charakter problemów związanych z diagnozowaniem oraz opieką psychiatryczną wśród dzieci i młodzieży, który dotyczy nie tylko podopiecznych takich placówek ale stanowi problem bardzo często występujący wśród dzieci i młodzieży wychowujących się w tzw. „normalnych środowiskach rodzinnych”.

11

Stabilność cech Wielkiej Piątki i regulacji emocji w zaburzeniach psychotycznych i afektywnych

63%

Barańczuk U.

|

2016

|

tom 33

17-32

PL

Celem pracy była ocena wpływu cech w ujęciu pięcioczynnikowego modelu osobowości na regulację emocji w zaburzeniach psychotycznych i afektywnych poprzez analizę istniejących wyników badań. Z zaprezentowanych badań wynika, że osoby cierpiące na zaburzenia psychotyczne i afektywne różnią się od osób z grup nieklinicznych (kontrolnych) nasileniem cech osobowości oraz zdolnością do efektywnej regulacji emocji. Dodatkowo zauważono, że większa zmienność objawów chorobowych istotnie wpływa na mniejszą stabilność cech osobowości, co może z kolei zwrotnie wpływać na zdolność do adaptacyjnej i dezadaptacyjnej regulacji emocji. Wyniki te implikują konieczność określenia czynników sprzyjających i zapobiegających zmienności cech osobowości i regulacji emocji w przebiegu procesu chorobowego

EN

The aim of the present study was to evaluate the impact of Big Five personality traits on emotion regulation in psychotic and affective disorders by review of the existing literature. The findings of this review presented that persons suffering from psychotic and affective disorders differ from nonclinical individuals (controls) on personality traits and emotion regulation. Additionally, greater fluctuation of the symptoms was associated with lower personality stability, which can, in turn, impact adaptive and maladaptive emotion regulation. Future research is needed to fully explain, which factors may exacerbate and prevent personality traits and emotion regulation from changing in a group of persons suffering from mental disorder.

12

Toksyczna nekroliza naskórka u pacjenta z chorobą afektywną dwubiegunową leczonego lamotryginą

63%

Pawełczyk T. , Tarka-Barasińska E. , Pawełczyk A. , Piechota M. , Rabe-Jabłońska J.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2010

|

tom 10

|

nr 2

106-114

EN

Stevens-Johnson syndrome (SJS) and toxic epidermal necrolysis (TEN) are potentially life-threatening manifestations of drug-induced reactions that are virtually impossible to predict. It is hypothesized that SJS and TEN share similar pathogenesis, which has not been described in detail yet, however, is probably associated with induction of immune response by the drug, resulting in keratinocyte apoptosis that occurs through specific cellular or humoral or nonspecific immune response mediated by the complement. SJS/TEN may also be induced on non-immunological pathway manifei. e.: idiosyncrasy, intolerance or pseudo-allergic reactions. Sulfonamides, beta-lactam antibiotics and antiepileptic drugs are responsible for the majority of drug-induced skin adverse drug reactions. Drugs belonging to this latter group are widely used in psychiatry, and the greatest SJS/TEN risk is connected with carbamazepine, lamotrigine, valproate. The authors present a 28-year-old man treated with lamotrigine because of bipolar disorder, who developed erythematous and edematic mucocutaneous efflorescences showing a tendency to merge and rapidly generalize, which lead to necrosis and exfoliation of seemingly unaffected skin (positive Nikolsky’s sign). The presence of numerous deep mucosal ulcers in the mouth, nose and conjunctiva were preventing the intake of food by enteric route. Laboratory findings showed a significant increase in nonspecific inflammatory markers (CRP), hypoproteinemia, hypokalemia, elevated D-dimer products and a slightly elevated alanine aminotransferase activity. Despite early diagnosis and discontinuation of the suspected causal agent, the patient’s severe general condition required treatment on the intensive care unit, where he received intravenous infusions of immunoglobulin G, cyclosporin, glucocorticoids, and the necessary supportive care, as well as local anti-inflammatory and disinfecting agents. The patient was discharged from ICU in a state of improvement after 24 days of hospitalization.

PL

Zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczna nekroliza naskórka (TEN) należą do potencjalnie zagrażających życiu manifestacji odczynów polekowych, których wystąpienie jest praktycznie niemożliwe do przewidzenia. Uważa się, że SJS i TEN mają podobną patogenezę, która dotychczas nie została dokładnie poznana, jednak prawdopodobnie wiąże się z indukcją odpowiedzi immunologicznej przez lek, w wyniku czego dochodzi do apoptozy keratynocytów na drodze swoistej cytotoksyczności komórkowej, humoralnej lub nieswoistej odpowiedzi immunologicznej mediowanej przez układ dopełniacza. Sądzi się, że SJS/TEN może powstawać także na drodze nieimmunologicznej: idiosynkrazji, nietolerancji lub reakcji rzekomoalergicznej. Za większość polekowych odczynów skórnych są odpowiedzialne sulfonamidy, antybiotyki beta-laktamowe oraz leki przeciwpadaczkowe. Leki należące do tej ostatniej grupy są powszechnie stosowane w psychiatrii, a największym ryzykiem wywołania SJS/TEN obarczone są karbamazepina, lamotrygina, walproinian. Autorzy pracy przedstawiają przypadek 28-letniego mężczyzny leczonego z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej, u którego w 12. dobie po włączeniu do leczenia lamotryginy wystąpiły rumieniowo-obrzękowe zmiany śluzówkowo- -skórne mające tendencję do zlewania i szybkiego uogólniania, prowadząc do martwicy i spełzania pozornie niezmienionego naskórka (dodatni objaw Nikolskiego). Znacznie nasilone były zmiany śluzówkowe, występowały liczne, głębokie owrzodzenia w obrębie jamy ustnej, nosowej oraz spojówek, co uniemożliwiało przyjmowanie pokarmów drogą enteralną. W badaniach dodatkowych obserwowano istotny wzrost niespecyficznych markerów stanu zapalnego (CRP), hipoproteinemię, hipokaliemię, podwyższone wartości D-dimerów oraz nieznacznie podwyższone wartości aminotransferazy alaninowej. Pomimo szybkiej diagnozy i odstawienia leku podejrzewanego o związek przyczynowy pacjent z powodu ciężkiego stanu ogólnego wymagał leczenia na oddziale intensywnej terapii, gdzie otrzymał dożylne wlewy immunoglobulin G, cyklosporyny, glikokortykosteroidów, a także niezbędne leczenie wspomagające oraz miejscowe przeciwzapalno-odkażające. Po 24 dniach pobytu na oddziale intensywnej terapii został wypisany do domu w stanie poprawy.

13

Asenapina – nowy lek przeciwpsychotyczny drugiej generacji

63%

Kucia K. A. , Sikora A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2010

|

tom 10

|

nr 2

103-105

EN

Asenapine is a new antipsychotic drug, approved by the FDA in 2009 for the acute treatment of schizophrenia in adults and for the acute treatment of manic or mixed episodes associated with bipolar I disorder in adults. The trade name of asenapine in USA is Saphris and proposed trade name in EU is Sycrest. Intended in 2010 European registration comprise analogous indications except mixed episodes associated with bipolar I disorder. Asenapine has showed high affinity and specificity to numerous dopamine, serotonin, noradrenaline and histamine receptors. Both of two major metabolites of the drug are inactive, and the mean elimination half-life is approximately 24 hours. Asenapine is recommended to be administered as a sublingual tablets, ensuring optimal and rapid absorption. The recommended dose in schizophrenia is 5 mg given twice daily, the recommended starting dose in bipolar disorder is 10 mg twice daily. Clinical trials with asenapine proved significantly its efficacy in reduction of positive and negative symptoms of schizophrenia as well as symptoms of manic episodes. In all clinical trials, it was generally well tolerated. The most often adverse events were insomnia, somnolence, headache and weight increased, reported as mild or moderate.

PL

Asenapina jest nowym lekiem przeciwpsychotycznym, dopuszczonym w 2009 roku przez FDA do leczenia ostrych epizodów schizofrenii oraz epizodów manii i epizodów mieszanych związanych z chorobą afektywną dwubiegunową typu I u dorosłych. Nazwa handlowa asenapiny w USA to Saphris, natomiast proponowana w Unii Europejskiej to Sycrest. Planowana na rok 2010 rejestracja europejska ma objąć analogiczne wskazania, z wyjątkiem epizodów mieszanych w przebiegu CHAD. Asenapina wykazuje duże powinowactwo i wysoką swoistość w stosunku do receptorów dopaminowych, serotoninowych, adrenergicznych i histaminowych. Lek jest metabolizowany do dwóch nieaktywnych metabolitów, a okres jego połowicznej eliminacji wynosi mniej więcej 24 godziny. Asenapina jest dostępna w postaci tabletek podjęzykowych, zapewniających optymalne i szybkie wchłanianie leku. Dawka zalecana w schizofrenii to 5 mg dwa razy na dobę, w CHAD typu I zaleca się rozpoczęcie terapii od 10 mg dwa razy dziennie. Badania kliniczne z użyciem asenapiny wykazały w stopniu statystycznie znamiennym jej skuteczność w zmniejszaniu nasilenia zarówno objawów pozytywnych i negatywnych schizofrenii, jak i objawów manii. We wszystkich badaniach lek był dobrze tolerowany. Najczęściej pojawiającymi się działaniami niepożądanymi były: bezsenność, nadmierna senność, bóle głowy i przyrost masy ciała, których nasilenie oceniono jako łagodne lub umiarkowane.

14

Aripiprazol: od wyjątkowego mechanizmu działania do szerokich zastosowań

63%

Sobów T.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2016

|

tom 16

|

nr 3

160-164

EN

Effective treatment of schizophrenia and bipolar disorder, the aim of which is complete symptomatic and functional improvement, still remains a challenge. Comprehensive approach to patient’s problems is thought to be crucial, and the usage of an adequate antipsychotic drug is believed to support this process effectively. Currently common modern antipsychotics exhibit similar efficacy in treating positive symptoms of schizophrenic psychosis and mania. However, they vary considerably in terms of their influence on other symptoms as well as tolerance, treatment acceptance and broadly understood doctor–patient cooperation. Aripiprazole is unique due to its mechanism of action. By contrast with other antipsychotics, it is a partial antagonist of D2/D3 (and certain serotonin receptors). Such a pharmacological profile not only grants it considerable efficacy in psychosis treatment, comparable to other second-generation antipsychotics, but also makes it beneficial in treating affective, cognitive and negative symptoms of schizophrenia. Other benefits granted by the pharmacological profile of this drug include: low risk of parkinsonism, beneficial profile in terms of its influence on metabolism (practically no influence on body weight) and the fact that it does not induce hyperprolactinaemia. Due to these positive pharmacological features, aripiprazole can be used not only in preferred monotherapy, but also in combined treatment, including for improved tolerance of other drugs. More recent studies suggest the extension of its indications to, among others, depression refractory to standard pharmacotherapy and behavioural disorders in patients with dementia.

PL

Efektywne, nastawione na możliwie kompletną poprawę objawową i funkcjonalną leczenie schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej pozostaje w dzisiejszym stanie wiedzy zadaniem trudnym. Uważa się, że kluczowe jest kompleksowe podejście do problemów pacjenta, a zastosowanie odpowiedniego leku przeciwpsychotycznego ma ten proces skutecznie wspomagać. Powszechnie obecnie stosowane nowoczesne leki przeciwpsychotyczne są podobnie skuteczne w zwalczaniu pozytywnych objawów psychozy schizofrenicznej oraz manii, natomiast znacznie różnią się w zakresie wpływu na pozostałe objawy, jak również pod względem tolerancji, akceptacji leczenia i szeroko rozumianej współpracy lekarz – pacjent. Aripiprazol wyróżnia się unikalnym mechanizmem działania – inaczej niż pozostałe leki przeciwpsychotyczne, jest częściowym antagonistą D2/D3 (oraz niektórych receptorów serotoninowych). Taki profil farmakologiczny pozwala na uzyskanie nie tylko znacznej, porównywalnej do innych leków przeciwpsychotycznych II generacji, skuteczności w leczeniu ostrej psychozy, ale także korzystnego wpływu na objawy afektywne, poznawcze i negatywne schizofrenii. Dodatkowymi korzyściami wynikającymi z profilu farmakologicznego leku są niskie ryzyko wywoływania parkinsonizmu, korzystny profil w zakresie wpływu na stan metaboliczny (praktycznie brak wpływu na masę ciała) oraz niewywoływanie hiperprolaktynemii. Te korzystne cechy farmakologiczne powodują, że aripiprazol może być stosowany nie tylko w preferowanej monoterapii, ale także jako leczenie dodane, w tym w celu poprawy tolerancji innych leków. Nowsze badania wskazują na możliwości poszerzenia panelu wskazań, między innymi o depresję oporną na standardową farmakoterapię oraz zaburzenia zachowania u chorych z otępieniem.

15

Problemy opieki pielęgniarskiej nad pacjentem z chorobą afektywną dwubiegunową

44%

Gawron J.

Puls Uczelni

|

2012

|

nr 4

14-18

PL

Choroba afektywna dwubiegunowa pojawia się stosunkowo wcześnie i towarzyszy człowiekowi do końca. Stwarza wiele problemów pacjentowi, jak również jego rodzinie, gdyż zaburza życie społeczne, zawodowe i rodzinne. Jest to jedyna jednostka chorobowa, w której przebiegu występują dwa diametralnie przeciwne bieguny. Epizod depresyjny to czas, kiedy człowiek chory widzi wszystko w czarnych kolorach, odczuwa niechęć i lęk przed światem, a ciągle towarzyszące mu poczucie braku bezpieczeństwa rodzi w nim wielką bezradność oraz osamotnienie. Chory obarcza się winą za wszystko, nierzadko stan ten wywołuje u niego myśli samobójcze. Drugi biegun, którego doświadcza pacjent to mania. Osoba taka jest bardzo pewna siebie, próbuje wszystkich sobie podporządkować, emanuje dużą ilością energii oraz przejawia nieograniczone możliwości. Chory maniakalny jest trudny w kontaktach, przysparza wiele kłopotów sobie i bliskim. Na dłuższą metę nie wytrzymuje swojego tempa. Praca pielęgniarki zarówno z chorym depresyjnym, jak i maniakalnym wymaga dużego zaangażowania i konkretnej wiedzy psychiatrycznej oraz umiejętności psychologicznych. Z racji przebywania z chorym w dzień i w nocy może dokonywać wielu cennych spostrzeżeń ważnych w procesie leczenia. Dzięki ciągłej obecności pielęgniarki chory czuje się bezpiecznie, chętniej nawiązuje kontakt, przez co zmniejszają się jego negatywne emocje i mobilizują go do współpracy z całym zespołem terapeutycznym, a to wszystko składa się na efektywniejszy przebieg leczenia.

EN

The bipolar disorder appears quite early and accompanies a human until death. It creates a lot of problems both to the patient and the family as it has its impact on social, professional and family life. It is the only disorder which characterizes itself with two completely opposite poles. The depression is the period during which the patient sees everything in dark colours, experiences aversion and fear towards the world, and the sense of insecurity makes him/her feel helpless and lonely. The patient blames him/herself for everything and the state frequently evokes suicidal thoughts. The second pole which troubles the patient is the mania. The person is very self- confident, tries to subordinate others, is very energetic and seems to have unlimited capabilities. The patient with the mania is hard in contact, creates a lot of problems to him/herself and the relatives. In the long run he/she is not able to keep up to his/her own pace. The work with the patient in depression as well as with mania requires a lot of engagement , psychiatric knowledge and psychological abilities. Accompanying the patient during the day and night, a nurse is able to make a lot of observations which might be crucial in treatment. Being accompanied by a nurse, the patient feels safe, is more willing to maintain in contact with her which decreases his/her negative emotions and mobilizes to cooperate with the health team. All these factors promote more effective treatment.