Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Martial arts in psycho-physical culture

100%

Cynarski W. J. , Yu J.-H. , Warchol K. , Bartik P.

Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

|

2015

|

tom 15

|

nr 4

3-38

EN

Background and Aim. The authors will discuss the nature of the relationship between the various martial arts and the “psycho- physical culture”. We will approach this topic from the perspectives of the Humanistic Theory of Martial Arts, martial arts systemic anthropology, and the sociology of psycho-physical systems. Methods. The main method of research has been a qualitative content analysis of the literature (scientific and popular) acquired through a query library. We studied material gathered under the theme “Martial Arts” in the Library of the University of Rzeszow, as well as a list of recommended literature suggested by the International Martial Arts and Combat Sports Scientific Society (IMACSSS) Results. Four dimensions have been traditionally investigated to justify the assignment of martial arts to the area of psycho- physical culture. These are: (1) The presence in most martial arts of an original philosophy, especially one demanding a code of ethics: (2) A close, almost “genetic” relationships between martial arts and various applicable religious systems and traditions of applied social ethics; (3) The continuing emphasis on the area of physical culture as it relates to personality development and human spirituality; and (4) the presence in schools of martial arts of ceremonial events attached to “passages” in personal growth. Ascetic practice, as it is traditionally associated with the martial arts, reveals itself most often in the third of these dimensions. For example, when various forms of Budo are treated as educational systems, traditional ceremonies are associated with stages of personal maturity. Consequently, we best understand the martial arts as a form of psycho-physical culture. As much as possible, this would include the ‘internal arts’ of the discipline, and the smallest - “combat sports” which continue to be popular. Conclusions. Martial Arts, as a specific cultural phenomenon, are beyond the limited scope of popular sports culture and physical culture, and so any reductionist approach to their importance will not work. Martial arts must also be studied within the field of psycho-physical culture. This imperative applies especially to the ‘internal arts’ of the disciplines. The practice of various martial arts is always a key factor in an individual’s attainment of a full self-realization, but their mastery allows ongoing personal development across many diverse dimensions of personal growth.

PL

Perspektywa teoretyczna i cel. Autorzy podjęli problem określenia relacji sztuk walki do „kultury psychofizycznej”, w tym do kultury wysokiej, stricte duchowej. Czynią to z perspektywy Humanistycznej Teorii Sztuk Walki, systemowej antropologii sztuk walki i socjologii systemów psychofizycznych. Metoda. Jako źródło przyjęto m.in. zbiór tematyczny „Sztuki walki” Biblioteki Uniwersytetu Rzeszowskiego i listę „Literatury rekomendowanej” przez International Martial Arts and Combat Sports Scientific Society – Międzynarodowe Towarzystwo Naukowe Sztuk i Sportów Walki. Sięgnięto także do innej jeszcze literatury przedmiotu. Natomiast główną metodą badań jest jakościowa analiza treści literatury przedmiotu (naukowej i popularyzatorskiej), pozyskanej w drodze kwerendy bibliotecznej. Wyniki. Stwierdzono wystąpienie czterech kategorii uzasadniających przyporządkowanie sztuk walki do obszaru kultury psychofizycznej. Są to: (1) Obecność oryginalnej filozofii, a zwłaszcza etyki; (2) Genetyczne związki z różnymi systemami religijnymi (np. buddyzm, shintoizm, taoizm) i etyki społecznej (jak np. konfucjanizm); (3), Dzisiejsze cele wykraczające poza obszar kultury fizycznej, gdyż odnoszące się do osobowości i duchowości człowieka; i (4) obecność w szkołach sztuk walki specyficznego ceremoniału (rytuał, etykieta na sali ćwiczeń). Ascetyczna funkcja praktyki jest konkretyzacją kategorii trzeciej. Podobnie - cele ogólno-edukacyjne, gdy różne postaci budo traktujemy jako systemy edukacyjne. Łącznie uzasadnia to twierdzenie o konieczności określania sztuk walki, jako postaci kultury psychofizycznej. W największym stopniu dotyczyłoby to „stylów wewnętrznych”, w najmniejszym zaś – sportów walki. Wnioski. Sztuki walki, jako specyficzny fenomen kulturowy, wykraczają poza zakres kultury sportowej i kultury fizycznej, toteż błędne jest ich redukcjonistyczne postrzeganie. Powinny być rozpatrywane w obszarze kultury psychofizycznej. Dotyczy to zwłaszcza „stylów wewnętrznych”, ale nie tylko. Sztuki walki wielostronnie doskonalą człowieka i zachowują wymiar transgresyjny. Są też formą samorealizacji.

2

Osobowe doświadczenie komunii w wieczności jako klucz do zrozumienia pojęcia „umierać w Panu”

100%

Nawracała T.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 2: Teologia Dogmatyczna

179-193

EN

Death is an inherent part of the human fate as a difficult and unpredictable experience. As a phenomenon it appears in others constantly. When it affects a specific man, death becomes something exceptional and unique. The man dies in fact only once and this one time is final. However, in a common confidence various forms of dying are said to be connected with God. The formula “die in the Lord” is universal although ambiguous in its meaning. The above article aims to give possible interpretations of “dying in the Lord” and to point at their consequences for eschatology.

PL

Śmierć wpisana jest w los człowieka jako doświadczenie trudne i nieprzewidywalne. Jako zjawisko u innych spotykane jest nieustannie. Kiedy dotyka konkretnego człowieka, staje się czymś wyjątkowym i niepowtarzalnym. Człowiek umiera faktycznie tylko raz i ten jeden raz jest definitywny. W powszechnym przeświadczeniu mówi się jednak o rożnych formach umierania łącząc je z Bogiem. Formuła „umierać w Panu” jest powszechna, ale niejednoznaczna w swym znaczeniu. Niniejszy artykuł próbuje dać trzy możliwe interpretacje „umierania w Panu” oraz wskazać na ich konsekwencje dla eschatologii.

3

Architektura w poszukiwaniu nowego paradygmatu

100%

Kwiatkowski K.

|

2010

|

tom R. 107, z. 7-A/2

210-214

PL

Epoka nowoczesności w sposób bezprecedensowy wyróżnia się na tle historii. S. Eisenstadt określił ją jako odrębną cywilizację. Architektura współczesna bazuje na paradygmacie oszczędności, ascezy i racjonalności. Specyficzna nieprzewidywalność, wynikająca z globalizacji generuje architekturę antynomii. W poszukiwaniu nowego paradygmatu w architekturze noszącej cechy nowej dekadencji powstają dzieła o charakterze iluzorycznym, dzieła - "gadżety" i dzieła epigońskie.

EN

The modern era distinguishes itself in history in an unprecedented way. S. Eisenstadt defined it as a separate civilization. Contemporary architecture relies on the paradigm of frugality, asceticism and rationality. The specific unpredictability resulting from globalization generates an architecture of antinomy. In the course of a search after a new paradigm in architecture which bears the features of a new decadence, there arise works that are illusory in character, works - "gadgets" as well as epigonic works.

4

Acedia i sposoby jej zwalczania w ujęciu Jana Klimaka

80%

Cyrek O.

Studia Paradyskie

|

2013

|

nr 23

21-41

XX

Artykuł opisuje na podstawie dzieła Jana Klimaka "Drabina do raju", czym jest stan acedii i jakie są metody jego zwalczania oraz sposoby oddalania od siebie namiętności. Acedia już od starożytności utożsamiana była z apatią i ogólnym zniechęceniem do życia. Mnisi, którzy odczuwali taki marazm tracili również wszelką nadzieję na zbawienie i nie kontynuowali wysiłków ascetycznych, lecz próżnie trwonili czas oddając się rozmowom z różnymi ludźmi. Tacy asceci stawali się bardzo pobudzeni i gadatliwi oraz nienaturalnie poszukiwali sobie towarzystwa. Zniechęceni pustelnicy nie skupiali się na modlitwie, a nawet odczuwali wewnętrznie gniew, obwiniając innych oraz Boga za stan, w którym się znaleźli. Tracili oni pierwotną gorliwość i stawali się niedbali w swojej praktyce ascetycznej. największe osłabienie w ciągu dnia atakowało ich około szóstej godziny dnia, a wówczas ogarniał ich tzw. demon południa, który pobudzał ich do ucieczki z własnej celi i zmiany miejsca zamieszkania oraz doprowadzał do ulegania innym namiętnościom. Jan Klimak podaje różne metody walki z acedią. Do nich zalicza praktykę milczenia, unikanie częstego towarzystwa gości, czuwanie oraz ciągłą aktywność umysłową i duchową, naprzemienne wykonywanie pracy ręcznej i modlitwy, trwałość w jednym miejscu, a także rozważanie śmierci i żal za grzechy.

EN

This paper describes the basis of the work of John Climacus' "Ladder of Paradise". what is the state of acedia and what are the methods to combat it and how to move away from each other passions. Acedia has since ancient times been equated with apathy and general apathy towards life. The monks, who felt such apathy also lost all hope of salvation and ascetic efforts contunued but vain squandered time indulging in conversations with different people. These ascetics became very excited and talkative and unnatural looking for the company. Discouraged hermits not focused on prayer, and even feel anger internally blaming others and God for the state in wich they find themselves. They lost the impetus and become lax in their practice ascetic.The biggest weakness in the day attacked them about the sixth hour of the day, and then seized them so, demon of the south, which spurred them to escape from his cell and change of residence and drove to yield to other passions. John Climacus provides various methods to combat acedia. These include above all the practice of silence, avoiding the frequent association guests, ensuring a continuous activity and mental and spiritual, stagger the manual labor and prayer, persistence in one place as well as the consideration of death and sorrow for sin.

5

Znaczenie i symbolika postu

80%

Leszczyński B.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2014

|

nr 21

135-145

PL

Znany wszystkim religiom świata fenomen postu, modyfikowany kulturowo, ukazany został w aspekcie psychofizycznym, z uwzględnieniem czasów przedchrześcijańskich i chrześcijańskich. Zwrócono uwagę na biblijne znaczenie postu i jego niektóre współczesne formy i zastosowania.

EN

Fasting, although it takes culture specific forms, is known in all world religions. Its psychophysical aspects in both Christian and pre-Christian times are overviewed. The significance of fasting in the Bible is pointed out together with its contemporary forms and uses.

6

Teoktysta – matka św. Teodora Studyty

80%

Dybski H.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2014

|

tom 13

|

nr 2

EN

The aim of the article is to discuss Theoktiste’s curriculum vitae. This does not mean, however, that focusing primarily on her person, one can skip all the content relating to her son, St. Theodore. What weighs in favour of it, is the close ties between them that deepened in the course of mutual experiences – both in the family house in Constantinopole and later, when both led religious life. In addition, their lives influenced each other to such an extent, that it would be difficult to understand important decisions taken by Theodore, especially in his youth, without the prior influence of his mother.

7

Oblicza oszczędności

80%

Kwiatkowski K.

|

2010

|

tom R. 107, z. 6-A/1

109-115

PL

Artykuł jest próbą omówienia znaczenia fenomenu oszczędności w kształtowaniu współczesnej kultury i architektury. Oszczędność - pojęcie z dziedziny ekonomii - transponowane jest na różne dziedziny życia. Skoncentrowano się na dwóch jej aspektach. Pierwszym jest świadome dążenie do oszczędności przekazu (ekonomii informacji), począwszy od zasady brzytwy Ockhama poprzez eliminację ornamentu przez Adolfa Loosa do współczesnego minimalizmu. Drugim aspektem jest społeczna rola oszczędności i jej związki z dążeniem do egalitaryzmu: asceza - jej różne postacie, asceza "wewnętrzna" ("wewnątrzświatowa") w ujęciu weberowskim, walka ze "zbytkiem" filozofów francuskiego oświecenia, walka z marnotrawstwem "konsumpcji na pokaz" w ujęciu Veblena. Obydwa te aspekty oszczędności "spotykają się" i integrują we współczesnej rzeczywistości, sztuce i architekturze.

EN

The paper constitutes an attempt to discuss the meaning of the phenomenon of frugality in the shaping of contemporary culture and architecture. Frugality - the concept belonging to the sphere of the economy - is transposed on to various walks of life. The author focuses on two of its aspects. The first one is a conscious striving towards the economy of communication (economy of information), beginning with the principle of Ockham's razor, through the elimination of ornament by Adolf Loos, to the contemporary minimalism. The second aspect is the social role of frugality and its links with the striving towards egalitarianism: asceticism - in its different forms and shapes, "internal" ("inner-worldly") asceticism in the Weber conception, the struggle with "excess", as represented by the philosophers of the French Enlightenment, the struggle with the wastage of" conspicuous consumption" in Veblen's theory. Both aspects of frugality "meet" and become integrated in the contemporary reality, art and architecture.

8

Max Weber und die Innerweltliche Askese

70%

Kuttner H.-G.

Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL

|

2005

|

tom 1

|

nr 1 Prawo

53-74

PL

Osoba i dzieła Maxa Webera wzbudzają do dzisiaj duże zainteresowanie wielu analiz etyczno-filozoficzno-ekonomicznych. Kilka danych historycznych, nieznanych zapewne polskiemu czytelnikowi, rzuca nowe światło na centralne zagadnienia myśli Webera, jak np. związek pomiędzy procesami racjonalizacyjnymi zachodniego kapitalizmu a prawnymi, społecznymi ikulturalnymi sposobami istnienia człowieka: Dlaczego właśnie w Europie doszło do powstania gospodarki kapitalistycznej? Czy ta forma gospodarowania była konieczna? W protestantyzmie, przede wszystkim Johna Calvina, Weber upatruje najgłębszej przyczyny nowożytnego sposobu myślenia ekonomicznego. Jedną z tez Webera jest dostrzeganie w religii „momentu racjonalności”, dopomagajacej człowiekowi w tworzeniu własnego i całościowego poglądu na świat. Jednak wskutek „dynamiki w przepływie kapitału, zwiększającej się biurokracji, różnicującej się administracji, intelektualizacji” życia ludzkiego wzrasta „przepaść” pomiędzy światem zsekularyzowanym a treściami religii. Jako rozwiązanie tej problematyki Weber zaproponował naukę wolną od wartości, by według niego ustanowić realny pomost porozumienia dla tak przeciwstawnego świata. Przeciwieństwo istnieje − według tego myśliciela − także pomiędzy etyką obiektywną a etyką odpowiedzialności, którą można nazwać etyką polityczną, uzależnioną ostatecznie od jej użyteczności. Tę etykę R. Spaemann nazwał także „utylitarystyczną”. Stanowisko to zarówno w wymiarze systematycznym, jak też historycznym okazuje się m.in. dla ekonomii, prawa i polityki niewystarczalne, co potwierdza choćby druga wojna światowa oraz jej negatywne skutki w powojennym okresie rozwoju ludzkiej cywilizacji.

9

Kongregacje w dekanacie puckim na podstawie księgi z lat 1728‒1779

70%

Kropidłowski Z.

Studia Gdańskie

|

2010

|

nr 26

189-212

PL

Praktyka odbywania kongregacji dekanalnych w diecezji włocławskiej i pomorskiej sięga 1568 r. Dokładny ich regulamin ustalił bp Maciej Łubieński w 1634 r. Miały się one odbywać dwa razy w roku, od wschodu słońca aż do wieczora. Odprawiano na nich część ascetyczną, dyscyplinarną i samokształceniową. Nieobecność nieusprawiedliwiona pociągała karę 15 grzywien. W XVIII w. spotkania odbywały się raz na dwa lata. Program pozostał ten sam, złagodzono kary za nieobecność. Z treści księgi wynika obopólną niechęć kapłanów diecezjalnych i cystersów oliwskich. Oskarżali się oni wzajemnie o oszczerstwa i brak gorliwości w służbie Bożej, rozważali nauczanie Kościoła i zasady prawa kanonicznego.

EN

The custom of organizing dean’s congregational seminars became popular in the Church after the Trent Council. As far as the Wloclawek and Pomeranian dioceses are concerned, they were first mentioned at the diocese synod held by Bishop Stanislaw Karnkowski in 1568. The most precise regulations as to how they should be organized were given by Bishop Maciej Lubienski in 1634. They were to be held twice a year, from sunrise to sunset. They were divided into three parts, namely ascetic, disciplinary and self‑study. Unjustified absence was to be subject to a fine of 15” grzywna” (units of currency). In the 18th c.the frequency of meetings went down to one in every two years. Although the agenda remained the same, the punishment for absence was commuted to 1 florin. We can draw a conclusion that there was a mutual dislike between diocese priests and the Cistercian monks from Oliwa, who manned two parishes in the Puck deanery. They accused each other of slander and lack of zeal in God’s service. During the educational part of meetings they discussed the ecclesial teaching and the regulations of Canon Law pertaining to the sacred sacraments such as the Eucharist, the sacrament of penance, the last rites and the sacrament of marriage. They were able to cite some documents of the Trent Council as well as the Canon Law and some theologians, mainly of the Jesuit Order, whose works they had studied at the seminary.

10

Barok w mistyce – hipertrofia myśli i emocji? (1)

70%

Matuszewski K. , Łódzki U.

|

2016

|

tom 35 (4)

EN

In mysticism, I am mostly interested in emanations of some type of intensity of existence, which abstracts from the biological one. Revoking a treaty with time results in a puzzling personal experience, the story of which can be treated as an existential lesson. In mysticism, the truth becomes known through faith. It finds its source in love, which is the soul’s response for the salutary love of God directed at it. As a refusal of the demands of human nature, mysticism offers an entrance into the realm of the spirit and transcendence. The latter is approached by man through a sacrifice of love, which cleanses him of the ontological stain and guilt. The first stage of this peregrination is purification. It is an act of conscience stimulated by the vision of Christ’s passion, foreseeing death and inevitable Judgement. Purification is an encouragement for contrition and responsibility going beyond the temporal limits. In the second stage of the journey to God (illumination), a prayer for grace of life under the aegis of the cross substitutes the lament over oneself. It will be a life of humility, contemplation and doloristic imitation, crowned with love understood as following the intention of God.

11

Феномен святости в системе религиозно-философских воззрений

61%

Kuca Z.

ELPIS

|

2014

|

tom 16

61-73

XX

Świętość (άγιότης, sanctitas) jako przejaw życia religijnego stanowi fundamentalny koncept chrześcijaństwa. Jednakże jej istotowe rozpoznanie i uzmysłowienie możliwe jest na drodze zsyntetyzowania ujęć różnych nurtów i dyscyplin religioznawczych, fenomenologicznych, filozoficznych, socjologicznych i językowych. Teologia mistyczna Kościoła prawosławnego zgłębia sens świętości na podstawie Pisma Świętego, dzieł Ojców Kościoła i mistyków, pojmując go jako współudział człowieka w naturze boskiej, osiągnięcie przez człowieka stanu przebóstwienia (theosisu), czyli przemiany całego jego jestestwa przez łaskę Boga w sakramencie eucharystii. Święty Antoni wyznaczył ostateczny cel chrześcijanina jako „życie w Bogu” i określił to „szczytem doskonałości”. W tym traktowaniu świętości szczególną rolę odgrywa teologia apofatyczna i jej warsztat terminologiczny. Fenomenologiczne pojmowanie świętości odstępuje od tradycyjnego, teologicznego traktowania i skupia uwagę przede wszystkim na opisie wewnętrznych przeżyć psychologicznych podczas kontaktu z bóstwem. Za twórcę tego podejścia uważa się Rudolfa Otto, używającego pojęcia numinosum zamiast terminu „świętość”. Niemiecki fenomenolog wyodrębnia kluczowe formy przeżywania sacrum w doświadczeniu religijnym. W jego ujęciu doznania psychiki ludzkiej w kontakcie z numinosum są następujące: a) uczucie zależności stworzenia; b) mysterium tremendum – uczucie mistycznego przerażenia, składające się z czterech elementów (zgrozy, majestatu, mocy i tajemnicy); c) mysterium fascinans – uczucie zachwytu i fascynacji. Poglądem charakterystycznym dla filozofa jest przekonanie o racjonalnej i irracjonalnej obecności świętości, której najwyższym przejawem jest Chrystus. Otto definiuje nie tylko procesy zachodzące w psychice homo religiosus, ale również mechanizmy „przyciągania” jej do świętości. Mircea Eliade kontynuuje rozważania Otto, skupiając się nie tyle na świecie wewnętrznym osoby religijnej, ile na zewnętrznych przejawach sacrum w postaci zmysłowo dostępnych objawień – hierofanii. Źródłem hierofanii w filozofii religii Eliadego jest bezosobowa postać Absolutu, podczas gdy sacrum staje się absolutną, ontologicznie pierwotną rzeczywistością, pełnią bytu, przyczyną wszelkiego istnienia. Amerykański religioznawca William James określa stan świętości człowieka jako boskie opanowanie i odrodzenie duszy, przejawiające się w określonym stanie psychicznym. Wyodrębnia on cztery główne właściwości stanu duszy osoby świętej: ascetyzm, siłę wewnętrzną, czystość i miłosierdzie. Rosyjski filozof religii, Mikołaj Bierdiajew, traktuje świętość w kategoriach daru Bożego i powołania – gdy człowiek je realizuje, zbliża się ku wolności i pełni swojej osobowości. Uczony wprowadza nowe pojęcie w tym kontekście – świętości pojmowanej jako ofiara na drodze twórczości, na drodze ku genialności. Współczesna filozofia religii, której wybitnym przedstawicielem badającym fenomen świętości jest Lui Dupré, rozpatruje sacrum jako kategorię subiektywną, opisując ją w opozycji do kategorii profanum. Takie podejście, mimo znacznego uproszczenia i zawężenia, również uwzględnia obecność ontologicznej rzeczywistości, która – wedle Duprégo – dąży do wchłonięcia względnej rzeczywistości profanicznej. Dzięki temu sacrum odgrywa konstruktywną i konsolidacyjną rolę w społeczeństwie. Podejście socjologiczno-etyczne skupia uwagę na moralnym i duchowym doskonaleniu się człowieka oraz na tych namacalnych efektach jego świętości, które w sposób istotny wpłynęły na otoczenie. Podejście to charakterystyczne jest dla Starego Testamentu oraz większości słowników encyklopedycznych, traktujących o świętości jako właściwości konkretnej osobowości. Właśnie starobiblijne pojmowanie świętości utożsamiane jest z doskonałością moralną. Święty człowiek zawsze był obdarzony wysokim poziomem moralności, czystości duszy i ciała. Natomiast semantyka rdzenia свят sięga korzeni prasłowiańskich i posiada głęboki przedchrześcijański sens sakralny. W ten sposób fenomen świętości jako zjawisko można rozpatrywać na czterech płaszczyznach semantycznych: 1) świętość jako świętość, tzn. właściwość cechująca Boga i Jego wybrańców, której osiągnięcie jest dla nich możliwe w procesie theosisu (ubóstwienia); 2) świętość jako numinosum, czyli szczególny wymiar transcendencji, wywołujący w psychice ludzkiej określone przeżycia; 3) świętość jako sacrum, czyli wyższa sfera bytu, ontologiczna rzeczywistość, pierwotne realia objawiające się w hierofaniach; 4) świętość jako doskonałość, cnota moralna osiągana przez człowieka w trakcie osobistego rozwoju.

EN

The analysis of the phenomenon of sanctity from the religious, philosophical, theological and Orthodox perspective is conducted by means of a semantic, etymological and structural examination of this concept. One of the work’s objectives is to highlight the different conceptual meanings of sanctity called for by the use of a comparative method. The point of departure was the biblical understanding of sanctity which substantially approaches the idea as the quality of deity, later developed in the Patristic teachings and supplemented by religion experts and philosophers. Based on that, the concept of sanctity is viewed in four semantic levels: 1) sanctity as sanctity, i.e. a quality typical of God and His chosen ones; its achievement is possible through the process of theosis [deification]; 2) sanctity as numinosum, or a particular dimension of transcendence leading to a unique experience in the human psyche; 3) sanctity as sacrum, or a higher level of being, ontological reality, the original reality manifested in hierophanies; and finally 4) sanctity as perfection, moral virtue achieved by a person through personal development.