Autor artykułu podejmuje interpretację najwcześniejszych tekstów literackich i listów poety Adama Mickiewicza (1798–1855) z lat 1817–1819, gdy był on studentem Uniwersytetu w Wilnie i nauczycielem w szkole w Kownie. Satyryczne, heroikomiczne poematy z tego czasu („Mieszko, książę Nowogródka”, „Pani Aniela”, „Dziewica z Orleanu”, „Kartofla”) to przeróbki fabuł Woltera poddane zabiegom przystosowania do warunków polskich. Interpretator pyta o to, jak młody Mickiewicz przedstawia zło: historyczne, natury ludzkiej, egzystencjalne (nieszczęście). Wolterowskie przeróbki porównuje z opowiastką „Żywila” i pisanymi w dykcji rozpaczy listami. Cechą charakterystyczną Mickiewiczowskich wyobrażeń zła okazuje się połączenie wątku osobistego z wątkiem historycznym zła, którego doświadcza wspólnota pozbawiona wolności.
EN
The paper takes up an interpretation of earliest literary pieces and letters by Adam Mickiewicz (1798–1855) from the years 1817–1819, when the poet studied at Vilnius University and taught at a Kaunas school. Satirical and mock-heroic poems from that time (“Mieszko, książę Nowogródka” [“Mieszko, Prince of Novogrudok”], “Pani Aniela” [“Lady Aniela”], “Dziewica z Orleanu” [“The Maid of Orleans”], “Kartofla” [“Potato”]) are adaptations of Voltaire’s plots adjusted to Polish conditions. The interpreter asks about the mode in which young Mickiewicz pictures the historical, human nature, and existential (misfortune) evil. The adaptations from Voltaire are compared with a tale of “Żywila” [“Zhivila”] and letters written in a diction of despair. A combination of a private thread with a historical thread of evil experienced by a community devoid of freedom is a characteristic feature of Mickiewicz’s image of evil.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.