The present paper analyses two Old Nubian inscriptions found at a church in Akasha West in 1969. The first inscription was found on an ostracon and invokes Jesus Christ. The second inscription was found on the altar inside the church’s sanctuary, and refers to the Holy Altar of Michael. The publication gives a description of the inscription, a transcription with critical apparatus, and a grammatical and general commentary on the text.
Relics of two portable "horned" altars made of limestone were found during the first season of research and conservation work, which began in autumn 2021 at the El Darazya – Marina el-Alamein site. The remains of a Hellenistic-Roman period town preserved here are located on the Mediterranean coast of Egypt 100 km west of Alexandria. The well-known ruins of an ancient town at the Marina el-Alamein archaeological site are 4 km east of the place. Many similarities in architectural solutions and the common construction technique indicate the co-existence of the two settlements in one historical period. Similar material culture relics and archaeological objects can confirm their functioning in the same civilisational setting and within the range of the same influences. One of these is altars, which attest to forms of worship on the one hand and artistic traditions on the other. The latter, while also remaining a reflection, on a smaller scale, of the forms of architectural decoration of the buildings, make it possible to look at them analytically as well. The conclusions presented in this article are the result of the author’s own field research at the El Darazya site.
PL
Relikty dwóch wykonanych z wapienia przenośnych ołtarzyków z „rogami” odnaleziono podczas pierwszego sezonu prac badawczych i konserwatorskich, które rozpoczęto jesienią 2021 roku na stanowisku El Darazya – Marina el-Alamein. Zachowane tu pozostałości miasta z okresu hellenistyczno-rzymskiego położone są na śródziemnomorskim wybrzeżu Egiptu 100 km na zachód od Aleksandrii. Oddalone o 4 km na wschód od tego miejsca znajdują się dobrze znane ruiny starożytnego miasta na stanowisku archeologicznym Marina el-Alamein. Wiele podobieństw rozwiązań architektonicznych oraz taka sama technika budowlana wskazują współistnienie obu osad w jednym okresie historycznym. Ich funkcjonowanie w tym samym kręgu cywilizacyjnym i zasięgu tych samych wpływów może być potwierdzone przez podobne relikty kultury materialnej i ruchome obiekty archeologiczne. Jednymi z nich są ołtarze, które z jednej strony poświadczają formy kultu, z drugiej zaś tradycje artystyczne. Te drugie, pozostając też odbiciem w mniejszej skali form dekoracji architektonicznej budynków, umożliwiają analityczne spojrzenie również na nie. Przedstawione w artykule konkluzje są wynikiem własnych badań terenowych autora na stanowisku El Darazya.
Artykuł przedstawia miejsce ołtarza w sakralnym wnętrzu architektonicznym zbudowanym po II Soborze Watykańskim (1962-1965). Ołtarz definiuje się jako centrum przestrzeni sakralnej. Artykuł analizuje uwarunkowania liturgiczne obecności ołtarza wpływające na kształt funkcjonalnej symbiozy strefy wspólnoty oraz strefy prezbiterium. Opisując budowę ołtarza funkcjonującego obecnie bez tabernakulum na jego mensie, podkreśla się samodzielność miejsca przechowywania eucharystii. Artykuł traktuje tabernakulum jako drugie centrum przestrzeni wnętrza kościelnego. Nawiązując do rozwiązań architektonicznych, uwzględnia się znaczenie regularnego układu podłużnego i centralnego oraz symetrii przy budowie prezbiterium. Gdy dokumentuje się znaczenie nowych technologii wpływających na kształt nowoczesnych obiektów sakralnych, uwzględnia się modelowanie przestrzeni według posoborowych reguł funkcjonalnych dokumentujących rolę i znaczenie ołtarza.
EN
The article presents the place of the altar in the sacred architectural interior built after the Second Vatican Council (1962-1965). The altar is defined as the center of the sacred space. The article analyzes the liturgical conditions of the presence of the altar influencing the shape of the functional symbiosis of the community zone and the presbytery zone. Describing the construction of the altar, which currently functions without the tabernacle on its mens, emphasizes the independence of the place where the Eucharist is stored. The article treats the tabernacle as the second center of the space of the church interior. Referring to architectural solutions, the importance of a regular longitudinal and central arrangement as well as symmetry in the construction of the presbytery is taken into account. When documenting the importance of new technologies influencing the shape of modern sacred objects, modeling of space according to the post-conciliar functional rules documenting the role and importance of the altar is taken into account.
Niniejsze opracowanie ukazuje strukturę obrzędów zakończenia Mszy św. w mszale posoborowym i zmiany w trzech edycjach typicznych. Posoborowa reforma zachowała tradycję ukształtowanych obrzędów, porządkując je, czyniąc bardziej przejrzystymi i lepiej oddającymi ich sens. Kolejne, drobne zmiany miały na celu pogłębienie tego procesu. Dlatego opracowanie podaje wybrane historyczne korzenie obrzędów i prezentuje wprowadzane poprawki w mszale. Umożliwia to lepsze zrozumienie ewolucji poszczególnych elementów obrzędów i daje impuls do dalszego pogłębiania studiów nad korzeniami zreformowanych obrzędów liturgicznych.
EN
This study presents the structure of the concluding rites of the Mass in the post-conciliar Missal and their changes in the three typical editions. The post-conciliar reform preserved the tradition of the rites. In the Missal they are better arranged and more transparent with their meaning more clearly conveyed. The subsequent small changes were aimed at deepening this process. Therefore, the study gives selected historical roots of the rites and presents the corrections made in the Missal. This enables a better understanding of the evolution of the individual elements of the rites. It also serves as a spur to further research on the roots of the liturgical reform.
The history of the Parish of the Discovery of the Holy Cross in Niebylec can be divided into two development phases: Konieczkowa phase, spanning from 1464 to 1650 and Niebylec phase, spanning from 1550 until now. For that rea- son, it is called Konieczkowsko – Niebylecka Parish. The Konieczkowa Parish was funded by four born brothers: Marcjusz, Mikolaj, Jan and Stanislaw Machowski on 14th June 1460. It was established by the Bishop of Cracow Jan Gruszczynski, who was also both the chancellor of Poland and contemporary Polish Primate. Konieczkowa Parish district included four villages: Konieczkowa, Jawornik, Nowa Wies and Gwoznica. Niebylec town joined the Parish in 1509 and a village Malowka in 1608. The first Parish – Priest was Stanislaw from Opatowiec. The Niebylec Parish was funded by Janusz Romer, contemporary owner of Niebylec. It was established by Cracow Suffragan Bishop Wojciech Lipnicki. The Niebylec Parish district was the same as the Konieczkowa District. Two villages Blizianka and Gwozdzianka joined it in 1782. Gwoznica left the Parish district in 1864 and Jawornik in 2008. The Konieczkowa Parish and later the Niebylec Parish belonged to the Pilzno Decanate unlil 1608. Next, it belonged to the Strzyzow Decanate, in the Sacz Archdeaconry, the Pilzno Office and the Cracow Diocese. After the First Partition of Poland, from 1722 to 1806 the Parish belonged to the Tarnow Diocese. The number of parishioners has been continuously growing to 2600 worshippers at present. The first Niebylec Parish - Priest was Jan Bazaltowicz and dr Czeslaw Goraj is the present Parish - Priest.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.