This article investigates the opacity in allomorphic processes in the masculine nominative plural of Polish nouns. It is shown that the discussed cases of allomorphy are opaque. Subsequently, it is examined whether Optimality Theory can account for the opacity in the Polish data and concluded that parallel evaluation is unable to handle the relevant examples. Next, the problem is reanalyzed within the theory of candidate chains in order to determine whether the theory is capable of providing a non-derivational account. However, this version of Optimality Theory fails to achieve the attested output. It is concluded that candidate chains are unable to handle the opaque generalizations. Finally, the non-derivational account is juxtaposed with Derivational Optimality Theory in order to prove that Optimality Theory must admit derivational levels.
Artykuł poświęcony jest morfoskładni przymiotników pasywno-potencjalnych w języku polskim z punktu widzenia ich regularności morfologicznej. W rozumieniu składniowych podejść do słowotwórstwa, takich jak morfologia rozproszona, przymiotniki te są dewerbalne (ich struktura wewnętrzna zawiera projekcje vP i VoiceP), jako że mogą występować z frazami świadczącymi o obecności argumentu zewnętrznego. Zdecydowana większość przymiotników pasywno-potencjalnych jest regularnie tworzona poprzez dodanie końcówki -alny do czasowników przechodnich. Jest wśród nich natomiast mała grupa tworzona przez dodanie innych końcówek, takich jak -elny (czytelny) -ny (strawny) czy -ały (zrozumiały). Końcówki te są determinowane rdzeniowo, tzn. w strukturze wewnętrznej muszą się znajdować w bliskim położeniu rdzenia, a nie powyżej projekcji fazowych, takich jak vP. Artykuł wykazuje, iż chociaż przymiotniki potencjalne derywowane za pomocą końcówek innych niż -alny posiadają w swojej strukturze argument zewnętrzny, mają one mniejszą zdolność dziedziczenia cech syntaktycznych od ich czasowników. Jest to zatem dodatkowy argument na to, że ich struktura wewnętrzna zawiera jedynie warstwę określaną w artykule jako „little v”, bez projekcji vP. Model morfologii rozproszonej opiera się na twierdzeniu, że projekcja vP spełnia dwie funkcje: wprowadza elementy struktury zdarzenia oraz nadaje rdzeniowi kategorię czasownikową. Przymiotniki takie jak czytelny, strawny czy zrozumiały są dowodem na to, że za funkcje te odpowiedzialne są dwie odrębne warstwy składniowe.
EN
In Polish, passive potential adjectives are productively formed by means of attaching the suffix -alny to transitive verbs (Szymanek 2010). They have been shown to project the external argument of their verbs, as well as being able to co-occur with agentive przez-phrases and instrumental phrases (Bloch-Trojnar 2019). Hence, under a syntactic approach to word formation such as Distributed Morphology, they are derived via outer affixation, with their structure containing the vP and VoiceP heads. A small subset of Polish passive potential adjectives are derived with affixes other than -alny. These include czytelny ‘legible, readable, understandable’, strawny ‘digestible’ and zrozumiały ‘understandable, comprehensible’. In this paper, it is demonstrated that while these adjectives behave similarly to -alny adjectives in terms of licensing Voice-related modifiers, they are excluded from a wide range of verbal contexts available to regularly derived passive potential adjectives. As such, czytelny, strawny and zrozumiały offer evidence for the claim that the layer that introduces event implications is distinct from the verbal head that triggers spell-out. Specifically, adjectives such as czytelny, strawny and zrozumiały can be argued to contain the little v head, but not the cyclic vP projection, which is in line with the architecture of grammar as proposed by Embick (2010).
Ku nieafiksalnym związkom proklityka-czasownik w europejskiej odmianie języka portugalskiego. Badanie korpusowe nad zmianą w składni wywołaną czynnikami fonologicznymiArtykuł przybliża powody, dla których portugalskie (europejskie) zaimki atoniczne w pozycji prewerbalnej, dawniej stanowiące część innych wyrażeń, stały się wyrażeniami prozodycznie wprawdzie niesamodzielnymi, lecz składniowo samodzielnymi. Materiał empiryczny pochodzi z utworzonego przez autorów korpusu, opartego na tekstach z XVII, XVIII i XIX wieku, wydobytych z portugalskiej Narodowej Biblioteki Cyfrowej. Ważną rolę w ewolucji klityk odegrał model linearny zwany ‘interpolacją’, czyli brak styczności między przedczasownikową klityką a formą czasownika. Elementem, który jako jedyny mógł je rozdzielić w analizowanym czasie był wykładnik negacji não ‘nie’. Jego lokalizacja po zaimku eliminowała możliwość zmian alomorficznych, jakim ulegały w zwykłej proklizie zaimki 3 os. dopełnienia bliższego. To te właśnie zaimki były najczęściej oddzielone od formy czasownikowej przez não. Zmiana wyeliminowała bardzo trudne w przetwarzaniu mowy sekwencje sylab powstałych wskutek sąsiedztwa não-zaimek 3 os. (stąd popularność sekwencji o odwrotnym szyku: zaimek-não). Ponadto dowiedzione zostało istnienie tzw. samoistnej (nie wymuszonej) interpolacji. Analiza materiału językowego wskazuje, że była ona możliwa w kontekstach pozostawiających użytkownikom swobodę wyboru lokalizacji zaimka (przed bądź po czasowniku), a w których w obecnym portugalskim europejskim obowiązkowa stała się pozycja poczasownikowa.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.