Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: admissibility of evidence

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Owoce zatrutego drzewa vs. owoce morza. Dopuszczalność wykorzystywania dowodów bezprawnych w postępowaniu antymonopolowym przed Komisją Glosa do wyroku Sądu z 8 września 2016 r. w sprawie T-54/14 Goldfish i in. przeciwko Komisji Europejskiej

100%

Mroczek M.

2017

tom 6

nr 5

83-95

W wyroku z 8 września 2016 r. w sprawie T-54/14 Goldfish i in. przeciwko Komisji Europejskiej (dalej: wyrok) Sąd zasadniczo potwierdził możliwość wykorzystywania w postępowaniu kartelowym przed Komisją Europejską (dalej: Komisja) dowodów pozyskanych podczas prawidłowo przeprowadzonej kontroli, co do których istnieje podejrzenie, że zostały pierwotnie uzyskane w sposób sprzeczny z prawem przez jedną ze stron niedozwolonego porozumienia (w analizowanym przypadku były to niejawne nagrania rozmów telefonicznych). W wyroku poruszono zatem doniosłą kwestię dopuszczalności wykorzystywania dowodów bezprawnych w postępowaniach prowadzonych przez Komisję w sprawach dotyczących naruszenia reguł konkurencji. Sąd w swoim rozstrzygnięciu – w ślad za orzeczeniami Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej: ETPC) – zastosował swoisty test dopuszczalności takich materiałów dowodowych, oparty na spełnieniu wymogów rzetelnego procesu (art. 6 EKPC) oraz niewyłączności takiego dowodu dla stwierdzenia naruszenia. Sąd, podkreślając znaczenie autonomii i jednolitości prawa unijnego, odrzucił ponadto możliwość zastosowania w tym względzie przepisów państw członkowskich, gdyż dostrzegł zbyt duże rozbieżności w zakresie dopuszczalności tego rodzaju dowodów w ustawodawstwach krajów Unii Europejskiej.

Racjonalna regulacja karnoprocesowej dopuszczalności dowodów uzyskanych z naruszeniem praw jednostki

100%

Jasiński W.

Przegląd Prawa i Administracji

2020

tom 120

nr Tom 2

83 - 95

W artykule poddano analizie cztery wymogi, jakie muszą zostać spełnione przy tworzeniu racjonalnej regulacji karnoprocesowej dopuszczalności dowodów uzyskanych z naruszeniem praw jednostki. Pierwszy zakłada, że musi zostać dokonana zarówno rzetelna analiza dotychczasowego dorobku rodzimej teorii i funkcjonowania praktyki w omawianej sferze, jak i analiza komparatystyczna dotycząca dopuszczalności dowodów uzyskanych z naruszeniem praw jednostki. W dalszej kolejności uwzględnienia wymagają standardy konstytucyjny i prawnomiędzynarodowy, które kształtują nieprzekraczalne granice swobody, w jakich musi zmieścić się ustawodawca. Niezbędne jest również wyraźne zdefiniowanie celu, jakiemu mają służyć regulacje determinujące dopuszczalność dowodów uzyskanych z naruszeniem praw jednostki. Wyznaczy on bowiem ramy dla rozwiązań szczegółowych, gwarantując ich spójność. Ostatnią istotną kwestią jest kształt mechanizmu sankcjonowania dowodów uzyskanych z naruszeniem praw jednostki, który powinien zapewnić stosowną równowagę w dystrybucji władzy decydowania o dopuszczalności poszczególnych środków dowodowych między prawodawcą a organami stosującymi prawo oraz niezbędną elastyczność i gwarancje przeciwdziałające nadmiernej uznaniowości tych ostatnich.

The article focuses on four requirements that must be met when drafting regulations on the admissibility of evidence obtained in violation of human rights. The first one assumes that a thorough analysis of both the theory and practice of functioning of national regulations regarding admissibility of improperly obtained evidence, as well as comparative analysis regarding that topic has to be conducted. Further, what requires consideration are constitutional and international standards forming a framework within which the legislator must fit. It is also necessary to clearly define the purpose of the regulations determining the admissibility of evidence obtained in violation of individual rights. The latter will allow consistency in drafting detailed regulations on who, how, and to what extent should admit the discussed pieces of evidence. The last issue is the choice of the optimum shape of a mechanism for sanctioning evidence obtained in violation of human rights. It should ensure a right balance in the distribution of power to decide on the admissibility of evidence between the legislator and law enforcement bodies, as well as the necessary flexibility with safeguards against excessive discretion.