The Act on the National Council of the Judiciary establishes two collective subjects entitled to submit a candidature for its member, i.e. a group of at least (a) 2,000 Polish citizens, (b) 25 active judges. Those two subjects are equal. An effective withdrawal of support by a judge would result in equally treating the citizens’ support, which would cause considerable implementation difficulties. Admissibility of support withdrawal is inconsistent with the principle of fi nality of citizens’ support, dominating in the Polish legal system; moreover, it lacks substantive justifi cation — the supported candidate could not have changed radically in the period of a few days. The finality of support emphasizes the signifi cance of responsible decision-making in this scope, which ensures no interruption in the further stages of proceedings. Hence, it shall be concluded that the act on the National Council of the Judiciary contains a legal loophole — it may be filled by applying the systemic interpretation, which leads to the opinion on the finality of submitting the candidature of a judge for a member of the National Council of the Judiciary
Opracowanie stanowi syntezę uniwersalnych, a jednocześnie fundamentalnych problemów społeczeństwa informacyjnego funkcjonującego na pograniczu świata tradycyjnego i wirtualnego. Skupiają się one wokół odwiecznych aspektów moralnych i etycznych, związanych z poszukiwaniem recept na czynienie dobra i zła, na ocenianie działań i postaw pożądanych oraz nieakceptowanych. Problemy te wymagają instytucji wymierzania sprawiedliwości za przestępstwa przeciw przyjętym receptom. Podjęta analiza obnażyła słabość instytucjonalną w skali krajowej i globalnej oraz zasygnalizowała aspekty zdrowia moralnego człowieka, także w kontekście mitologii i danych statystycznych prawomocnych przestępstw w Polsce.
EN
The study is a synthesis of universal and at the same time the fundamental problems of the information society functioning on the border between the traditional and the virtual world. These problems are focused on the eternal moral and ethical aspects which look for prescriptions for making good and evil. The prescriptions are used to evaluate the actions and attitudes which are desirable or unacceptable and require institutions of justice. The analysis exposed the weakness of those institutions on the national and global scale and indicated aspects of a moral health of the man, even in the context of mythology and the final statistics of crime in Poland.
The first all-Poland Statute on the Structure of the Common Courts of Law was initially being elaborated in the Second Republic’s Codification Commission but eventually it assumed a final form of Ordinance issued by the Republic’s President on 6 Feb. 1928. The Ordinance was equipped with the force of law. When compared with the provisions of the March Constitution of 1921, the regulations of the Ordinance diminished in particular the scope of the principle of irremovability of judges from their office. This gave rise to the dissatisfaction of the milieu of lawyers, and particularly the judges. The works on the amendment to the Ordinance were started prior to the Ordinance coming into force, and namely they started when there were filed with the Sejm the amendment projects drafted by the clubs of deputes, and specifically inter alia by the Parliamentary Association of Polish Socialists, by the National Club, by the Polish Peasant Party “Liberation” and the Party of Peasants. Also the Ministry of Justice emphasized the need for amending the Ordinance. In view of the fact that the calendar of Sejm debates did not foster the work of the Juristical Commission (the Sejm session being adjourned in June 1928), the National Club decided, in November 1928, to file the Bill on the postponing (by one year) the coming into force of the enactment of common courts of law structure. In the Sejm, the Bill was subjected to the debate during three sessions and eventually the lower house passed the law on the postponing (until 30 January 1930) the coming into force of the new provisions. However, this enactment failed to come under consideration of the Republic’s Senate. As a result, despite the alleged victory of the Sejm in its struggle with the executive power, the Ministry of Justice implemented its own image of the new organization of the administration of justice and, while exploiting the temporary suspension of the principle of irremovability of judges, got rid of those of them whose views did not comply with the political line promoted by the Sanation (Sanacja) Camp. Among those who were dismissed there was the First President of the Supreme Court W. Seyda and other Supreme Court judge A. Mogilnicki, known for his critical attitude toward the new provisions. The dismissal of W. Seyda caused a considerable critical reaction of the public and even induced the National Democratic Party members to try to pass the vote-of no confidence vis-à-vis Minister of Justice S. Car who was responsible for the introduction of the 6 Feb. 1928 Ordinance and for making staff changes in the judicature. In February 1929, the question of amendment was again subjected to the debate of the parliament which finally adopted, on 4 March 1929, the Statute that liberalized a series of contested principles. Yet despite this, the hopes for further changes in the system of administration of justice were shattered by next alterations that were introduced, and particularly those of August 1932, which laid out the tendency to further interfering by the Ministry with the independence of judiciary. It was, inter alia, W. Makowski who, during the December debate on the administration of justice, expressed his criticism to the principle of the separation of powers and the concept of preserving balance between them. These last ideas were reflected in the ever more energetic works that tended toward the drafting of a new Constitution. When the latter was in fact adopted, it rejected the principle of separation and the balancing of powers.
PL
Pierwsze w II Rzeczypospolitej ogólnopolskie prawo o ustroju sądów powszechnych, choć było przedmiotem prac prowadzonych w Komisji Kodyfikacyjnej II Rzeczypospolitej, to przybrało ostateczną postać rozporządzenia Prezydenta RP z mocą ustawy z dnia 6 lutego 1928 r. Jego treść, a w szczególności zmniejszenie w porównaniu z Konstytucją marcową z 1921 r. zakresu nieusuwalności sędziowskiej, od razu wzbudziła niezadowolenie środowiska prawników, w tym zwłaszcza sędziów. Prace nad nowelizacją rozporządzenia rozpoczęły się jeszcze przed jego wejściem w życie, gdy do Sejmu II kadencji trafiły projekty klubów poselskich, miedzy innymi Związku Parlamentarnego Polskich Socjalistów, Klubu Narodowego, PSL „Wyzwolenie” i Stronnictwa Chłopskiego. Na potrzebę korekty przepisów zwracało uwagę także Ministerstwo Sprawiedliwości. Wobec niesprzyjającego dla sejmowej Komisji Prawniczej kalendarza obrad (przerwanie sesji sejmowej w czerwcu 1928 r.) w listopadzie 1928 r. zdecydowano o zgłoszeniu (Klub Narodowy) projektu ustawy o odroczeniu o jeden rok wejścia w życie prawa o ustroju sądów powszechnych. Debacie nad tym projektem Sejm poświęcił trzy posiedzenia, by ostatecznie 18 grudnia 1928 r. uchwalić ustawę odraczającą wejście w życie nowych przepisów do 1 stycznia 1930 r. Ustawą nie zdążył jednak zająć się Senat RP. W rezultacie, mimo pozornego zwycięstwa Sejmu w toczonej w parlamencie II kadencji walki z władzą wykonawczą, Ministerstwo Sprawiedliwości zrealizowało swoją wizję nowej organizacji wymiaru sprawiedliwości i pozbyło się, korzystając z czasowego zawieszenia zasady nieusuwalności sędziów, osób nieodpowiadających linii politycznej obozu sanacyjnego, w tym między innymi sędziów Sądu Najwyższego (wśród nich I Prezesa SN W. Seydy i krytyka nowych przepisów A. Mogilnickiego). Dymisja W. Seydy wywołała duży rezonas, a nawet skłoniła ugrupowania endeckie do podjęcia próby przeforsowania votum nieufności dla odpowiedzialnego za wprowadzenie rozporządzenia z dnia 6 lutego 1928 r. i zmiany kadrowe w sądownictwie, dotyczące zwłaszcza zwolenników endecji, ministra sprawiedliwości S. Cara. Choć w lutym 1929 r. sprawa nowelizacji wróciła pod obrady parlamentu, który ostatecznie uchwalił 4 marca 1929 r. ustawę liberalizującą wiele zasad, to nadzieje na dalszą zmianę systemu wymiaru sprawiedliwości przekreśliły kolejne zmiany, w tym zwłaszcza przeprowadzona w sierpniu 1932 r., wytyczająca między innymi kierunek dalszego ingerowania w zasadę niezawisłości sędziowskiej. Krytyka podziału i równowagi władz, wyrażona podczas grudniowej debaty nad systemem wymiaru sprawiedliwości między innymi przez W. Makowskiego, znajdowała swoje odzwierciedlenie w coraz bardziej aktywnych pracach nad nową konstytucją, ostatecznie zasadę tę odrzucającą.
Arbitration judiciary, often referred to as arbitration, is commonly presented in the literature as one of the alternative methods of dispute resolution. The objections to the irregularities of the judicial state system and legitimate expectations in terms of reducing the time and costs of the proceedings guarantee the parties real access to court and protection of their rights by drawing up an arbitration clause. As part of the mutual relations of arbitration with respect to alternative dispute resolution methods, it should be emphasized that arbitration is a real alternative to the state justice administered by the common courts. It is also worth pointing to the possibilities and the need for disputes resolution by arbitration constituting as an important addition to the course of justice made by courts. The consistent intention to resolve the conflict reflected in the arbitration agreement and the exceptional opportunities for the parties to participate in the arbitration proceedings constitute a new content of the culture and legal awareness of citizens and the creation of modern mutual relations between the parties of broadly understood civil law relations. An arbitration clause, the implementation of arbitration proceedings and the resolution of a dispute within the framework of arbitration may and should therefore constitute a new quality in the administration of justice.
PL
Sądownictwo polubowne, często określane mianem arbitrażu, przedstawiane jest powszechnie w poglądach piśmiennictwa jako jedna z alternatywnych metod rozwiązywania sporów. Zastrzeżenia względem nieprawidłowości sądowego wymiaru sprawiedliwości oraz uzasadnione oczekiwania w zakresie redukcji czasu i kosztów postępowania gwarantują stronom realny dostęp do sądu i ochronę praw przez sporządzenie zapisu na sąd polubowny. W ramach wzajemnych relacji sądownictwa polubownego względem alternatywnych metod rozwiązywania sporów należy podkreślić, że arbitraż stanowi realną alternatywę dla wymiaru sprawiedliwości sprawowanego przez sądownictwo państwowe. Warto również wskazać na możliwości i potrzebę rozstrzygania sporów w ramach sądownictwa polubownego stanowiącego istotne uzupełnienie sądowego wymiaru sprawiedliwości. Odzwierciedlony w umowie arbitrażowej zgodny zamiar rozstrzygnięcia konfliktu oraz wyjątkowe możliwości partycypacji stron w prowadzonym postępowaniu arbitrażowym stanowią o nowej treści kultury i świadomości prawnej obywateli oraz kreowaniu nowoczesnych wzajemnych relacji stron szeroko rozumianych stosunków cywilnoprawnych. Zapis na sąd polubowny, realizacja postępowania arbitrażowego i rozstrzygnięcie sporu w ramach sądownictwa polubownego mogą i powinny stanowić nową jakość w zakresie wymierzania sprawiedliwości.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.