Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Metamorphoses of the Subject: Kandinsky Interpreted by Michel Henry and Henri Maldiney

100%

Yampolskaya A.

|

tom 9

|

nr 2

157-167

EN

In this paper I compare how Michel Henry and Henri Maldiney interpret Kandinsky’s heritage. Henry’s phenomenology is based on a distinction between two main modes of manifestation: the ordinary one, that is, the manifestation of the world, and the “manifestation of life.” For him, Kandinsky’s work provides a paradigmatic example of the second, more original mode of manifestation, which is free from all forms of self-alienation. Henry claims that this living through the work of art is transformative; it is akin to ascetic practice or mystical experience that goes beyond the distinction of the subject and the object. Maldiney acknowledges Kandinsky’s work as an attempt to provide access to an a-cosmic and ahistoric experience of one’s inner self; yet for him this is not a positive characteristic. For Maldiney, the key distinction is not between modes of phenomenalisation, but between the dimensions of meaning (sens). For him there is no radical self-transformation which is not a transformation of one’s being-in-the-world and one’s meaning of the world, and so Kandinsky’s a-cosmic paintings cannot induce a true transformation of the self. I conclude that the disagreement of Henry and Maldiney on Kandinsky does not unfold on the level of phenomenological description of concrete aesthetic experience, but on the level of metaphysics.

2

Sur la nature et l’artefact (neuf fragments tisses). Hommage a Francisco Infante

100%

Constantini M.

|

2018

|

tom 1

285-298

EN

This article follows our several previous studies in Russian art of the XXth century. It is dedicated to Francisco Infante-Arana (born 1943), Russian painter of Spanish origin, creator of a “new artistic language” (State Prize of the Russian Federation, 1996), author of an original theory of art developed since 1976 and named the “concept of artifact”. If the spiritual continuity between the work of Francisco Infante and that of Kazimir Malevich has already been established for a long time as a commonplace in contemporary art studies (just remember the title of a series of works by Francisco Infante, “Suprematic Games. Hommage to Malevich”, 1968, from the cycle “Spontaneous Games in Nature”), the relationship between the inventor of the concept of artifact and the founder of the abstractionism in painting, Wassily Kandinsky (1866–1944), has not yet been a subject of targeted research. In our current study, we propose to address this uneasy issue by returning to the origins of the philosophical thought, and namely to the speculations on the phenomena of art in their relation to the phenomena of nature. This approach seems justified insofar as the abstractionism radically challenges the very foundations of art, reposing, since ancient times, on the primacy of mimesis, and rebuild this ruined aesthetic system, paradoxically, on the principles which, having been scrutinized more closely, seem not to lack some affinity with the worldview of the first “philosophers”, so-called Presocratics. Thus, our purpose will be to raise the first elements of the Ancient Greek thought that appear at the base of the artistic creation and theoretical representations of Francisco Infante.

3

The Sound of Yellow: Kandinsky’s yellow colour in von Hartmann’s and Schnittke’s music

94%

Kolić N.

Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ

|

2016

|

nr 3(30)

29-46

EN

The pioneer of abstraction, Wassily Kandinsky (Васи́лий Васи́льевич Канди́нский, 1866–1944), used musical terms as titles for his paintings with intention to release them from the themes, considering that music is “the art which has devoted itself not to the reproduction of natural phenomena, but rather to the expression of the artist’s soul, in musical sound”. Through his paintings Kandinsky rethought the principles of music. Not a painting, but an another artistic creation, through which we are given a chance to cognize Kandinsky’s comprehension of music, is The Yellow Sound (Der gelbe Klang, 1912), a “composition” for stage. It is the paradigm of Kandinsky’s “true stage-composition”, his totally new view of theatre that consists of three elements – musical movement, pictorial movement, and physical movement, but interwoven together in harmony that will trigger inner harmony in a spectator. Music for his scenario was provided by the composer Thomas von Hartmann (Фома́ Алекса́ндрович Га́ртман, 1886–1956), and another musical version was written by Alfred Schnittke (Альфре́д Га́рриевич Шни́тке, 1934–1998 / Der gelbe Klang, 1974). In Concerning the Spiritual in Art Kandinsky presented his theory of colour through which he explained his own (synesthetic) view of yellow colour / sound, particularly in comparison with blue colour, that was “musicalized” through The Yellow Sound. What kind of yellow and blue tone Kandinsky had in mind, and what nuances of these colours did von Hartmann / Schnittke see / hear? What musical instrument(s) can produce yellow, i.e. blue colour? Which music scale / tone / interval has yellow / blue tone(s)? Are we able to perceive all the shades of yellow / blue sound?

PL

Pionier abstrakcji, Wassily Kandinsky (Васи́лий Васи́льевич Канди́нский, 1866–1944), wykorzystywał terminy muzyczne jako tytuły swoich obrazów, by wyzwolić je z więzów utartych motywów, zwracając tym samym uwagę na to, że muzyka jest „sztuką, która poświęciła się nie odtwarzaniu zjawisk natury, lecz wyrażaniu duszy artysty przez dźwięk”. Za pośrednictwem swoich obrazów Kandinsky na nowo interpretował podstawy muzyki. Jednak to nie dzięki dziełu malarskiemu, a innemu efektowi kreacji artystycznej mamy szansę poznania sposobu, w jaki Kandinsky postrzegał muzykę. Mowa o „kompozycji” do sztuki Żołty dźwięk (Der gelbe Klang, 1912). Stanowi ona paradygmat „prawdziwej kompozycji scenicznej” Kandinsky’ego; jego własne, nowe spojrzenie na teatr, które składa się z trzech elementów: przepływu muzyki, przemieszczania się ilustracji oraz ruchu cielesnego, harmonijnie się przeplatających, co z kolei wyzwala uczucie wewnętrznej harmonii u widza. Muzykę do scenariusza abstrakcjonisty skomponował Thomas von Hartmann (Фома́ Алекса́ндрович Га́ртман, 1886–1956); jej inną wersję stworzył także Alfred Schnittke (Альфре́д Га́рриевич Шни́тке, 1934–1998). W dziele O duchowości w sztuce (1911) Kandinsky przedstawił swoją teorię koloru, która wyjaśnia jego własne (synestezyjne) postrzeganie żółtej barwy / dźwięku, zestawiając ją zwłaszcza z kolorem niebieskim, zmienionym w brzmienie w Żołtym dźwięku. Jakiego rodzaju żółte i niebieskie tony Kandinsky miał na myśli i jakie odcienie tych barw widzieli / słyszeli von Hartmann i Schnittke? Który instrument (bądź instrumenty) może wydać z siebie żółty lub niebieski dźwięk? Jaka muzyczna skala / nuta / interwał mają żółte / niebieskie zabarwienie? Czy jesteśmy w stanie odebrać wszystkie odcienie tych kolorów?

4

Metafizyczność obrazu

83%

Widelski A. A.

|

2016

|

tom nr 8

229--236

PL

Stawiane w artykule pytania o metafizyczność obrazu często odnoszą się do mojego doświadczenia wynikającego z własnej twórczości malarskiej. Przytoczona w tekście twórczość: Paula Cézanne’a, Piet’a Mondrian’a czy Wassilego Kandinskiego mówi językiem metafizycznym, ponieważ daje możliwość dostępu do rzeczywistości absolutnej. Taki rodzaj malarstwa ma charakter transcendentny, a zatem dokonuje się w nim – czy za jego pośrednictwem – przekraczanie rzeczywistości fizycznej w kierunku tego, co duchowe i idealne. Obrazy Kandinskiego czy Mondriana, chociaż abstrahują od figury, mają cechy metafizyczności, gdyż poprzez siebie dążą do ukazania innego wymiaru rzeczywistości. Sztuka ta, w odizolowaniu od świata zewnętrznego, inspiracje swoje odnajduje we wnętrzu artysty. W odróżnieniu od abstrakcjonistów nie wykluczam postrzegania zmysłowego, które może być początkiem procesu poznania, tak jak u Cezanne’a czy Mondriana. Jest to bardzo naturalny sposób percepcji otaczającego świata w przypadku twórczego docierania do istoty malarstwa metafizycznego. Analiza twórczości Giorgio de Chirico, założyciela kierunku peinture métaphysique, wbrew przyjętej nazwie, nie odnosi się według mnie do postawionego problemu, ponieważ głębia metafizycznego poznania zostaje tu zastąpiona powierzchownym, choć poruszającym odczuciem, a metafizyczne pytania – labiryntem zagadek. Metafizyczność obrazu to podejmowanie prób przekraczania materii malarskiej w kierunku wyrażenia innego, duchowego wymiaru. Intuicja przekraczająca granice czysto racjonalnej percepcji utożsamia się z doświadczeniem metafizycznym, które prowadzi do transcendentalnego poznawania niewidzialnej rzeczywistości. Twórczość malarska m.in. Pieta Mondriana, Paula Cézanne’a, Wassilego Kandinskiego nie istnieje sama dla siebie, lecz przez siebie odsłania istotę niewyrażalnego, a swoją siłę zawdzięcza głębokiemu przeświadczeniu o przekazanej prawdzie.

EN

The questions posed in the article, about metaphysics of painting often relate to my experience resulting from my own paintings. The works of: Paul Cézanne, Piet Mondrian, or Vasili Kandinsky, discussed in the article, speak a metaphysical language, since they provide the possibility of access to absolute reality. This type of painting possesses a transcendental character, meaning in it, or with its aid a transcendence of physical reality occurs, moving towards that which is spiritual and ideal. The paintings of Kandinsky or Mondrian, although disregarding the figure, possess metaphysical qualities, because through themselves they strive to show another dimension of reality. This art, in isolation from the outside world, finds its inspiration within the artist. As opposed to abstractionists, I do not exclude sensual perception, which can be the beginning of the cognitive process, just as with Cézanne or Mondrian. This is a very natural way of perceiving the surrounding world in the case of creatively attaining the essence of metaphysical painting. The analysis of the works of Giorgio de Chirico, the founder of the peinture métaphysique art movement, despite its name, does not in my opinion, relate to the problem posed, because the depth of metaphysical cognition is replaced with a superficial, although moving feeling, and the metaphysical question – with a labyrinth of riddles. Metaphysics of painting is an attempt to transcend the painting matter in the direction of expressing a different spiritual dimension. The intuition which often transcends the borders of purely rational perception identifies itself with metaphysical experience, which leads to transcendental cognition of the unseen reality. The paintings of Piet Mondrian, Paul Cézanne and Vasyli Kandinsky as well as others do not exist just for their own sake, but through themselves reveal the essence of the unexpressed, while drawing their strength from a deep conviction the imparted truth.