This article analyses the German National List (Deutsche Volksliste) compiled in the Łódź region during the Second World War. The Volksliste was part of the Nazis’ plans to re-Germanise the Łódź Germans and to separate them from the influence of Polish culture and society. The main questions addressed are the categorisation of Volksdeutsche by the Volksliste offices, and the motivations of Germans who rejected the list or applied for admission to a higher category. It is hypothesised that the criteria used for categorisation were insufficient, and that the most frequently applied criteria – language and religion – did not enable an adequate categorisation of the Łódź Germans. People accepted the list for many different reasons (in some cases they were compelled to do so), the most important reasons being economic ones – a desire to preserve one’s wealth, profession or social position. The article is based on various archival sources, including documents of the German administration from archives in Łódź, Poznań, and Warsaw, as well as documents submitted by applicants, as in the case of Oskar Ambroży Klikar, who appealed against his assignment to a low Volksliste category.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
The aim of the paper is the analysis of the German People’s List (German: Deutsche Volksliste, German abb. DVL, in Polish: Volkslista or Niemiecka Lista Narodowościowa, informal in Polish: Folkslista) in the region of Łódź during World War II. The Volksliste was part of the Nazi schema to re-Germanize the Łódź Germans and separate them from the influence of Polish culture and society. The main research questions are the problems of categorization of Volksdeutsche by Volksliste offices and the motivation of Germans behind rejection of the Volksliste or their application for admission to a higher category. The hypothesis about the categorisation of Germans in the Volksliste assumes that the criteria used by the Volksliste offices were insufficient and the most frequently used criteria of language and religion did not allow for a proper categorisation of the Łódź Germans. According to the author there existed many reasons for people to accept the Volksliste (they were also sometimes forced to accept it) or to apply for admission to a higher category, the economic reasons being the most important ones – the desire to preserve one’s wealth or job, or to maintain one’s social position. The article is based on various archival sources: the German administration documents from Łódź, Poznań, and Warsaw archives as well as the ego-documents, such as complaints about too low a category on the Volksliste (the case of Oskar Ambroży Klikar).
Niedawna fala europejskiego nacjonalizmu jest częściowo próbą rozwiązania trwającego kryzysu tożsamości, który rozpoczął się wraz z rewolucją burżuazyjną, wyrażającą się poprzez pozytywistyczny scjentyzm i agresywną sekularyzację, a której kulminacją był powojenny „liberalny konsensus”: demokracja przedstawicielska i kapitalizm wolnorynkowy jako „koniec historii”. Ze względu na potrzeby kapitalizmu po II wojnie światowej, w połączeniu z liberalizacją i amerykanizacją społeczeństw europejskich, w Europie rośnie obecność elementów „nie-tożsamościowych”, która jako taka ponownie poddaje analizie samą geografię tego, co oznacza być Europejczykiem. W tym eseju zgłębiam historyczny kontekst aktualnych zmagań o tożsamość, z którymi borykają się Europejczycy. Z perspektywy teorii krytycznej kwestionuję ideę, że chrześcijaństwo lub wiek chrześcijański może zostać wskrzeszony przez ultranacjonalistów w ich próbach zwalczania kosmopolityzmu zachodniej nowoczesności. Co więcej, pokazuję, jak takie próby powrotu do wyidealizowanej tożsamości chrześcijańskiej są zakorzenione w fałszywej możliwości: dialektyce perypeteicznej, czyli „dialektyce na opak”.
EN
The recent upsurge of European nationalism is partially an attempt to address the ongoing identity crisis that began with the Bourgeois revolution, which expressed itself through positivistic scientism and aggressive secularization, and culminated in the post-World War II “liberal consensus”: representative democracy and free-market capitalism as the “end of history.” Due to the needs of capitalism after World War II, coupled with the liberalization and Americanization of European societies, there has been a growing presence of “non-identical” elements within Europe, which itself is reexamining the very geography of what it means to be European. In this essay, I explore the historical context of the current identity struggles that are facing Europeans. From a Critical Theory perspective, I challenge the idea that Christianity or a Christian age can be resurrected by ultra-nationalists in their attempt to combat the cosmopolitanism of Western modernity. Moreover, I demonstrate how such attempts to return to an idealized Christian identity are rooted in a false possibility: Peripeteic Dialectics, or “dialectics in reverse.”
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.