Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 Kwartalnik Filmowy

2 Pitrus A.

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Viola Bill

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

"The Night Journey" – „gra” Billa Violi w poszukiwaniu nowych przestrzeni

100%

Pitrus A.

2010

nr 70

83-92

We wstępie artykułu Pitrus zaznacza, że sztuka wideo od początków swego istnienia starała się zdefiniować przestrzeń nieco inaczej niż kino. Wynikało to m.in. z intencji samych twórców, pragnących podkreślić odrębność środków wyrazu nowego medium, ale też z czynników obiektywnych: w sztuce wideo (inaczej niż w kinie) odbiorca nie tylko obcował z przestrzenią kadru, ale widział też urządzenie. Ponadto film – w klasycznym rozumieniu – montowany był liniowo, jako sekwencja ujęć, natomiast wideo dawało sposobność wykorzystania m.in. strategii mise-en-page. Owa ambiwalencja kwestii przestrzeni w sztuce wideo jest też widoczna w twórczości Billa Violi. Pitrus charakteryzuje wybrane prace artysty oraz jego instalacje o charakterze immersywnym, ale przede wszystkim skupia się na interaktywnym projekcie "The Night Journey", którym Viola po raz pierwszy nawiązał do technologii stosowanych w grach wideo. Projekt ten nie tylko wykorzystuje stworzoną dla gier platformę technologiczną, ale też mechanikę typową dla tego rodzaju rozrywki. Pitrus przeprowadza szczegółową analizę projektu, właściwych mu możliwości nawigowania i interaktywnego odbioru. Zauważa również, że "The Night Journey" w istocie skupia się na immersji i dekonstruuje mechanikę klasycznej rozgrywki.

In the introduction, Pitrus notes that video art always defined space in a slightly different way than it is defined in cinema. This was a result of the artists’ intentions, wishing to highlight the distinctiveness of the means of expression of new medium, and objective factors in video art: unlike in the cinema the viewer saw not only the movie frame, but also the machine. Additionally, film, in the traditional sense, was edited linearly, as a sequence of shots, while video art was an opportunity for the use of the strategy of mise-en-page. The ambivalence in terms of use and understanding of space in video art is also present in the work of Bill Viola. Pitrus analyses a selection of Viola’s works and immersive video installations, but he concentrates on the interactive project "The Night Journey", in which Viola, for the first time, referred to the technology used in video games. The project uses technology platform created for games, and mechanics typical for this type of entertainment. Pitrus considers the project, particularly concentrating on navigation and the possibility of interaction. He notices that "The Night Journey" focuses on immersion and deconstructs the mechanics of classic entertainment.

To my wymyśliliśmy czas. „Ocean Without a Shore” i „Transfigurations” Billa Violi

89%

Pitrus A.

nr 86

161-170

Artykuł zawiera interpretacje prac amerykańskiego artysty wideo Billa Violi „Ocean Without a Shore“ i „Transfigurations“. W obydwu artysta wykorzystał niecodzienną technologię łączącą zapis HD, prymitywne kamery telewizji przemysłowej i techniki inscenizacyjne własnego pomysłu. Wspólnym tropem jest tu czas ukazany w wielu kontekstach. Pozornie powtarzalna forma stała się dla Violi pretekstem do rozważań o przemijaniu, śmierci, reinkarnacji. Po raz kolejny wyrafinowana technologia ujawnia swoje „ludzkie” oblicze, po raz kolejny także Bill Viola proponuje widzom zmierzenie się z erudycyjną układanką, która pod pozornie prostoduszną powierzchnią kryje wiele fascynujących odniesień – przede wszystkim do filozofii i systemów religijnych Wschodu.

The article contains interpretations of two works of the American video artist Bill Viola: „Ocean Without a Shore“ and „Transfigurations“. In both of them the artist used an unusual technique combining a HD recording, primitive CCTV recordings and his own staging techniques. The common theme is time depicted in many contexts. Seemingly repetitive form became, for Bill Viola, a pretext for reflection on transience, death and reincarnation. Once again, sophisticated technology shows its “human” face, and once again Bill Viola offers the audience the challenge of an erudite puzzle, which under an apparently artless surface hides many fascinating references, in particular to philosophy and religious systems of the East.