Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Pozostać czy wyemigrować? Autochtoni i Ukraińcy w województwie pilskim w latach 1975–1989 w dokumentach Służby Bezpieczeństwa

100%

Słabig A.

|

nr 2

59-97

EN

In the Piła Province established in 1975, two small groups of inhabitants were recorded who diff ered from the rest of the population in terms of their origin and cultural identity. They were indigenous inhabitants (Polish natives) and Ukrainians deported there within the “Akcja Wisła” campaign (1947). Indigenous inhabitants who lived mainly in the area of Złotów were referred to as Krajniacy. Compared with other communities from the former Polish-German borderland, Krajniacy identified themselves most strongly with Polishness and found it relatively easy to adjust to new social-political conditions after WWII. Ukrainians from south-east Poland were subjected to a long-lasting process of assimilation. Dispersed in a foreign surrounding, they found it diffi cult to maintain their cultural and religious identity. The deterioration of Poland’s economic situation aft er 1975 made many young indigenous inhabitants and Ukrainians leave the country. The former emigrated mostly to West Germany, which provided them with full civic rights and social benefits; the latter chose Canada – a country inhabited by over a million of people of Ukrainian origin. Some of them became social activists. They revived the activity of the Ukrainian Social-Cultural Society and institutions of the quasi-official Greek Catholic Church. Some indigenous inhabitants expressed their will to join bodies open only to people of German national identity, which had not yet been legalized. Ukrainians and representatives of the Polish indigenous population were considered “suspicious” and, until the end of 1989, they were invigilated by the Security Service. The article is based on the documentation of operational activities connected with cases under the operational code-names of “Moor” and “Ideowcy”.

2

Tożsamość etniczna przedstawicieli mniejszości ukraińskiej studiującej w Polsce

72%

Zegar K. , Łoskot M. , Pierzyńska J. , Siemiątkowska M.

|

nr 63(21)

58-69

EN

Introduction: Referring to the knowledge about the number of Ukrainian students in Poland, James Marcia’s theory of identity development and Henri Tajfel’s theory of social identity, the authors examined how the Ukrainian minority studying in Poland describes its ethnic identity. Method: For this purpose, nine semistructural interviews were conducted, which were then subjected to a semantic narrative analysis. Results: It turned out that the respondents identify most strongly with the group of international students and students, and with their national identity in the second place. Polish nationality was cited as a group of belonging, spending time, while the Ukrainian nationality was individual, related to origin. Polish groups were positively evaluated by the respondents. The analysis also distinguished categories of differences between Poland and Ukraine, indicated by the respondents. They were: culture and religion, customs and tradition, decision-making and self-confidence, social issues, as well as mentality and science. The categories of stereotypes that were mentioned in the interviews were also identified: cheating and stealing, complaining and the similarity of nations. Conclusions: The results showed that the identity of Ukrainians is in a state of moratorium. The respondents define Ukraine as “their” country, while the strongest ones describe themselves as international students.

PL

Wprowadzenie: Odwołując się do wiedzy na temat liczebności studentów ukraińskich w Polsce, teorii Jamesa Marcii o rozwoju tożsamości oraz teorii tożsamości społecznej Henriego Tajfela, autorzy zbadali, jak mniejszość ukraińska studiująca w Polsce opisuje swoją tożsamość etniczną. Metoda: W tym celu przeprowadzono dziewięć wywiadów semistrukturalnych, poddanych następnie semantycznej analizie narracji. Wyniki: Okazało się, że najsilniej osoby badane utożsamiają się z grupą studentów lub studentów międzynarodowych, a na drugim miejscu ze swoją tożsamością narodową. Narodowość polska była przytaczana jako grupa przynależności, spędzania czasu, natomiast ukraińska miała charakter indywidualny, dotyczący pochodzenia. Grupy polskie były przez osoby badane wartościowane pozytywnie. W analizie zostały wyodrębnione również kategorie różnic między Polską a Ukrainą, wskazywane przez osoby badane. Były to: kultura i religia, obyczajowość i tradycja, decyzyjność i pewność siebie, kwestie społeczne oraz mentalność i nauka. Wyłoniono również kategorie stereotypów, które padały w wywiadach: oszukiwanie i kradzież, narzekanie oraz podobieństwo narodów. Wnioski: Wyniki wykazały, że tożsamość Ukraińców znajduje się w stanie moratorium. Osoby badane określają Ukrainę jako „swój” kraj, natomiast najsilniej określają się jako studenci międzynarodowi.

3

Sytuacja polskiej ludności rodzimej, Ukraińców i Łemków w województwie zielonogórskim w latach 1956–1960 na tle polityki narodowościowej władz

72%

Słabig A.

|

tom 47

PL

Rok 1956 przyniósł rewizję dotychczasowej polityki narodowościowej państwa polskiego. Zmieniła się sytuacja mieszkających w województwie zielonogórskim tzw. autochtonów, czyli polskiej ludności rodzimej, oraz przesiedleńców ukraińskich i łemkowskich. Władze partyjno-państwowe poczyniły wobec nich wiele taktycznych ustępstw. Miały na uwadze stłumienie silnych tendencji migracyjnych i wzmocnienie z trudem budowanych struktur społecznych i gospodarczych. Do Polaków-autochtonów oraz Ukraińców i Łemków adresowano akcję pomocy gospodarczej. Wspierano rozwój kultury ludowej i nagłaśniano walkę miejscowych Polaków z długotrwałą germanizacją. Zezwolono na powołanie terenowych struktur Ukraińskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego, punktów nauczania języka ukraińskiego, parafii prawosławnych i greckokatolickich placówek duszpasterskich. Ten stosunkowo pomyślny okres skończył się na początku lat sześćdziesiątych wraz z nawrotem tendencji konserwatywnych i totalizujących w polityce Władysława Gomułki i jego ekipy.

EN

The year 1956 saw a revision of the nationality policy of the Polish state, which brought a change in the situation of the indigenous Polish population and Ukrainian and Lemko displaced persons living in the voivodship of Zielona Góra. The party and state authorities made many tactical concessions with a view to suppressing strong migration tendencies and strengthening social and economic structures. There was an action of economic aid addressed to autochthonous Poles as well as Ukrainians and Lemkos. The development of folk culture was supported and the struggle of indigenous Poles against long-term Germanisation was publicised. The authorities gave permission to establish local structures of the Ukrainian Social and Cultural Association, Ukrainian language teaching centres, Orthodox parishes and Greek Catholic pastoral institutions. This relatively favourable period came to an end in the early 1960s, with the return of conservative and totalitarian tendencies in the politics of Władysław Gomułka and his camp.