Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Swoboda przepływu pracowników a regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w kontekście wyroku Trybunału w sprawie Ritter-Coulais

100%

Lipniewicz R.

|

nr nr 4

6-11

XX

Autor omawia swobodny przepływ pracowników, który opiera się na zakazie dyskryminacji ze względu na obywatelstwo w dziedzinie zatrudnienia, wynagradzania i innych warunków pracy i wyraża się - z zastrzeżeniem ograniczeń podyktowanych względami porządku i bezpieczeństwa publicznego oraz zdrowia publicznego - w prawie do przemieszczania się, pobytu i podjęcia pracy w dowolnym państwie członkowskim. Z zasady swobody przepływu pracowników wyrażonej w art. 39 TWE wynika nakaz tożsamego traktowania pracownika, bez względu na jego obywatelstwo, skorelowany z zakazem dyskryminacji ze względu na ten sam motyw. Zakaz ten obejmuje więc zarówno dyskryminację bezpośrednią, czyli nieuprawnione rozróżnienie dokonane w odniesieniu do migrującego pracownika z powodu jego statusu cudzoziemca, jak i dyskryminację pośrednią, czyli zróżnicowanie dokonane pozornie z innych przyczyn niż obywatelstwo, lecz prowadzące do takich samych skutków co dyskryminacja bezpośrednia. Autor używa przykładu pewnego niemieckiego małżenśtwa dla lepszego wytłumaczenia istoty problemu.

2

Skarga o stwierdzenie nieważności z art. 230 TWE

100%

Helios J. , Jedlecka W.

|

nr nr 10

21-25

XX

Autorki piszą, że skarga o stwierdzenie nieważności aktu wspólnotowego pełni w praktyce najważniejszą rolę w systemie skarg przewidzianych w Traktacie Wspólnot Europejskich. Przypominają również, że postępowanie z art. 230 TWE jest wzorowane na skargach znanych w systemach prawnych państw członkowskich służących kontroli legalności aktów administracyjnych. Europejski Trybunał Sprawiedliwości może uznać zaskarżony akt za nieważny. Oznacza to, że środek taki traci moc wiążącą i jest traktowany jakby nigdy nie został podjęty.

3

Nowa gospodarka a polityka konkurencji w Unii Europejskiej

100%

Kostecka-Jurczyk D.

|

nr nr 17-18

101-109

XX

Zgodnie z TWE rynek wewnętrzny Unii Europejskiej ma opierać się na zasadach wolnej konkurencji. Jej ochronę ma zapewnić m.in. art. 82 TWE, zgodnie z którym niezgodne ze wspólnym rynkiem i zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na wspólnym rynku lub na znacznej jego części. Art. 82 jest głównym obszarem prawa konkurencji, który pomimo procesu ekonomizacji prawa konkurencji nie został dotychczas zmodernizowany. W literaturze można spotkać opinie, że stosowanie artykułu 82 TWE jest zbyt sformalizowane i niespójne. Dotyczy to zarówno rynków tradycyjnych jak też rynków nowej ekonomii, które charakteryzuje zespół szczególnych cech jak np. korzyści skali, efekty sieciowe, umowy "na wyłączność", wysoki współczynnik innowacyjności. Można zatem wyodrębnić dwa odmienne podejścia: pierwsze koncentrujące się głównie na niebezpieczeństwach miękkiej polityki antymonopolowej w postaci np. efektów sieciowych, które stanowią argument za twardą polityką antymonopolową; drugie natomiast uznające środki antymonopolowe za znacznie przesadzone, ponieważ dynamika tych gałęzi przemysłu czyni jakąkolwiek dominującą pozycję doraźną na rynkach o wysokim współczynniku rywalizacji. Te dwa odrębne poglądy wydają się tworzyć podstawy dla dwóch sprzecznych punktów widzenia: preferującego stosowanie twardych reguł antykonkurencyjncyh w sytuacji naruszenia prawa konkurencji oraz takiego, które uznaje pozycję dominującą za tymczasową (krótkotrwałą) i preferującego miękką politykę antymonopolową. (fragment tekstu)

4

Polityka makroekonomiczna w Polsce a wymogi UGW

80%

Borowiec J.

|

nr nr 17-18

31-47

XX

Główne dziedziny polityki makroekonomicznej Polski w różnym stopniu miały na uwadze wymogi funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej. Najwięcej zastrzeżeń budziło prowadzenie polityki budżetowej. Polska nie osiągnęła przed 2007 roku średniookresowego celu budżetowego, określonego paktem na rzecz stabilności i wzrostu. Co więcej miała nadmierny deficyt budżetowy, którego poziom znacznie przewyższał wartość odniesienia przewidzianą Traktatem. W efekcie po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej wszczęta została wobec niej procedura nadmiernego deficytu. W okresie przedakcesyjnym, jak również w pierwszych latach członkostwa w UE, nie podjęto żadnych skutecznych działań w celu konsolidacji budżetu. Rozpoczęta w 2005 roku konsolidacja budżetowa polegała wyłącznie na podwyższaniu podatków, co dowodzi jej niskiej jakości. Poza tym nie doprowadziła ona do redukcji długu publicznego - celu ostatecznego konsolidacji budżetu. W porównaniu z polityką budżetową, polityka pieniężna prowadzona była w większej zgodności z Traktatem. Jej cele są takie same jak w strefie euro, podobne są strategie oraz instrumenty. Ustawodawstwo polskie, zgodne z Traktatem i statutem ESBC, zapewnia NBP dużą autonomię w określaniu i realizacji polityki pieniężnej. Ramy prawno-instytucjonalne sprzyjały więc prowadzeniu polityki pieniężnej ukierunkowanej najpierw na osiągnięcie stabilności cen, a począwszy od 2002 roku - na utrzymanie tej stabilności. Wynikiem tak prowadzonej polityki pieniężnej jest spełnienie dwóch kryteriów konwergencji monetarnej: osiągnięcia wysokiego poziomu stabilności cen i stabilności długoterminowej stopy procentowej. Jedynym kryterium monetarnym, które Polska nie spełnia jeszcze jest kryterium udziału w mechanizmie kursowym (ERM 2). Obie te dziedziny polityki makroekonomicznej wywiązywały się także różnie z zadania stabilizowania gospodarki. Polityka pieniężna, mimo że jej działania stabilizujące mają charakter warunkowy, ponieważ nie mogą podważać celu stabilności cen, głównego celu NBP, była na ogół lepiej przystosowana do zmieniających się warunków cyklicznych. Polityka budżetowa częściej miała charakter procykliczny niż antycykliczny. Z wyjątkiem 2005 r. nie była ona jednak ani zbyt restrykcyjna, ani zbyt ekspansywna. W ocenie tej polityki nie można oczywiście pomijać kosztów netto reformy emerytalnej z 1999 r. Zwiększyły one deficyt budżetowy o około 2% PKB rocznie. Reformy te czynią trudniejszym zadanie prowadzenia polityki budżetowej zgodnie z traktatowymi wymogami unii gospodarczej i walutowej. Jednakże są one niezbędne do zapewnienia stabilności finansów publicznych w długim okresie, zwłaszcza w warunkach procesu starzenia się ludności w Europie. Bez tych reform nie byłoby możliwe sprostanie budżetowym skutkom tego procesu z jednoczesnym unikaniem nadmiernego deficytu i długu publicznego. (fragment tekstu)

5

Stosunek między art. 81 i 82 Traktatu a krajowym prawem konkurencji (reguły konwergencji)

80%

Kohutek K.

|

nr nr 4

14-20

XX

O ile art. 81 TWE przewiduje zakaz tzw. kolektywnych praktyk, artykuł 82 ustanawia zakaz nadużywania pozycji dominującej przez jedno lub więcej przedsiębiorstw. Artykuł 3 rozporządzenia nr 1/20034 normuje stosunek art. 81 i 82 TWE do stosownych przepisów krajowego prawa konkurencji, nakładając określone obowiązki na organy antymonopolowe oraz sądy państw członkowskich. Dlatego też wprowadzenie reguł zawartych w artykule 3 ma istotne znaczenie dla działalności przedsiębiorstw.