Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 3

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Roman criminal procedure

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Przyznanie się oskarżonego do winy w rzymskim procesie karnym

100%

Chmiel A.

nr 3

465-483

During the whole period of the Roman Republic until the second century AD, defendant’s confession was regarded as a sufficient basis for conviction in the Roman criminal procedure. This approach resulted mostly from the fact that the perpetrator’s act was viewed only from the perspective of its effects and not the defendant’s motives. Only during the Roman Empire period confessio came under the supervision of first the Caesar himself and then his officials. During the Principate period, a judge, whose role was fulfilled by a Caesar’s official, was granted certain tools which were supposed to help him find out the truth. These tools were tormenta. It seems that the introduction of torture forced especially the Roman jurisprudence to become interested in the problem of the perpetrator’s guilt and also in psychological evaluation of credibility of the culprit’s testimony. Consequently, it was due to tormenta that confession ceased to be regarded as regina probationum in the Roman criminal procedure.

Przyznanie się oskarżonego do winy przez cały okres republiki aż do II wieku n.e. było traktowane jako wystraczająca podstawa do wydania skazującego wyroku w rzymskim procesie karnym. Takie postępowanie było przede wszystkim wynikiem tego, iż czyn sprawcy postrzegano tylko z punktu widzenia jego skutków, a nie motywacji oskarżonego. Dopiero w okresie cesarstwa confessio zostało poddane kontroli początkowo samego cesarza, a następnie jego urzędników. W czasach pryncypatu sędzia, w którego rolę wcielał się cesarski urzędnik, został wyposażony w stosowne narzędzie, które miało umożliwić mu dotarcie do prawdy. Tym ostatnim stały się tormenta. Wydaje się, iż to właśnie pojawienie się tortur wymusiło zwłaszcza na rzymskiej jurysprudencji zainteresowanie, zarówno problematyką zawinienia sprawcy czynu, ale także, psychologiczną oceną wiarygodności jego wyjaśnień. W efekcie, to tormenta doprowadziły do tego, iż przyznanie się do winy przestało być traktowane w rzymskim procesie karnym jako regina probationum.

Cognitio extra ordinem Procedure in the Roman Public Criminal Law

100%

Amielańczyk K.

nr 3

At the time of the Roman Empire, quaestiones perpetuae faced competition from the imperial court of justice, i.e. the cognitio extra ordinem proceedings. The new system inspired the establishment of a new type of crimes called crimina extraordinaria. The Principate period with its new court procedure also brought a wider catalogue of offences by enabling to prosecute more offences extra ordinem – i.e. outside the order set by the leges iudiciorum publicorum. The cognitio extra ordinem procedure allowed the examination of extenuating and aggravating circumstances, and choosing penalties in accordance with the seriousness of the offence.

W okresie cesarstwa quaestiones perpetuae musiały zderzyć się z konkurencją ze strony cesarskiego sądownictwa zwanego cognitio extra ordinem. Nowy system zainspirował tworzenie nowego typu przestępstw zwanych crimina extraordinaria. W okresie tym doszło także do poszerzenia katalogu przestępstw, których ściganie możliwe było extra ordinem, tj. poza porządkiem wyznaczonym przez leges iudiciorum publicorum. System cognitio extra ordinem umożliwiał uwzględnianie okoliczności łagodzących i obciążających oraz dopasowanie kar do stopnia szkodliwości popełnionego czynu.

Pochodzenie a wiarygodność świadka w rzymskich procesach karnych w świetle wybranych mów Cycerona

100%

Nowicka D.

Prawo

2019

nr 328

25 - 40

The article is devoted to an analysis of the significance of a witness’ origin to his credibility in the Roman criminal procedure on the basis of selected speeches by Cicero — Pro Fonteio, Pro Scauro and Pro Flacco. The extensive use of arguments relating to the nationality of witnesses testifying against the orator’s clients suggests that such references may have been important in the assessment of the credibility of their testimony, despite the fact that formally Roman law did not introduce any restrictions on testifying based on the witness’ origin. Drawing on her analysis of the selected speeches, the author concludes that the references to a witness’ origin and characteristics attributed to a given nation replace arguments relating to the witness himself, without being of crucial significance on their own and being only a necessity in a situation where there is no information about the witness.

Der Aufsatz ist der Analyse der Bedeutung der Herkunft eines Zeugen für die Bewertung seiner Glaubwürdigkeit im römischen Strafverfahren auf Basis von ausgewählten Reden Ciceros — Pro Fonteio, Pro Scauro und Pro Flacco gewidmet. Die breite Verwendung von Argumenten betreffend die Nationalität der Zeugen, die mit ihren Aussagen die Klienten des Orators belasteten, könnte die wesentliche Bedeutung dieser Bezugnahme auf die Beurteilung der Glaubwürdigkeit von Aussagen andeuten, obwohl das römische Recht formal keine Einschränkungen im Bereich von Aussagen im Hinblick auf die Abstammung einführte. Die Analyse der genannten Reden führt die Autorin zum Schluss, dass die Bezugnahme auf die Abstammung und die Zurechnung charakteristischer Züge einer Nation, eine Ersatzfunktion im Hinblick auf die Argumente betreffend den Zeugen selbst darstellten, allein keine wesentliche Bedeutung hatten und in der Situation notwendig waren, wenn Informationen über den Aussagenden fehlten.