Renzo Piano believes that freehand drawing gives freedom, it is instinctive, and its imperfection provokes change and continuous improvement. The briefness of the sketch forces us into a synthetic way of thinking and to capture only the essence of things. Based on examples of Renzo Piano’s works from different periods, we can observe the evolution of his very personal vision of the museum, his thinking about form, the relationship with the environment, with the audience and finally his approach to issues of natural lighting in an exhibition space.
PL
Renzo Piano uważa, że odręczny rysunek daje wolność, jest instynktowny, a jego niedoskonałość prowokuje do wprowadzania zmian i ciągłego ulepszania. Lakoniczność szkicu zmusza do syntetycznego myślenia i uchwycenia istoty rzeczy. Na przykładach autorskich rysunków z różnych okresów twórczości można zaobserwować, jak rozwija się jego bardzo osobista wizja muzeum, myślenie o formie, relacji z otoczeniem, z widzem czy w końcu podejście do kwestii oświetlenia naturalnego przestrzeni ekspozycyjnej.
Kimbell Art Muzeum Building in Fort Worth, Texas, has been designed by Louis Kahn in between 1965–1970. Since then this building is considered as a masterpiece, in which collection of art is perfectly joined with architecture by means of the light. In 2013, in front of Kahn building the new museum pavilion designed by Renzo Piano was erected. Those two structures conduct an outstanding dialog: Kahn architecture is playing the role of classical standard, and Piano, as if a jazz pianist, is playing around it his own slender, swinging phrase.
PL
Budynek Kimbell Art Museum w Fort Worth w Teksasie został zaprojektowany w latach 1965–1970 przez Louisa Kahna. Uznaje się go za arcydzieło, w którym w wyjątkowy sposób udało się zespolić architekturę budynku muzealnego z umieszczoną w nim kolekcją dzieł sztuki. Spoiwem łączącym architekturę i zbiory sztuki jest światło. W 2013 roku obok budynku Kahna, na kształt jego lustrzanego odbicia, wzniesiono ogrodowy pawilon autorstwa Renzo Piano. Te dwie budowle prowadzą ze sobą fenomenalny dialog: architektura Kahna pełni tutaj rolę klasycznego standardu, linii melodycznej, wokół której Piano, niczym pianista jazzowy, buduje swoją lekką, swingującą frazę.
On the 1st of. May 2015, in Meatpacking District of West Manhattan, the new building of the Whitney Museum of American Art was opened. It is the fourth location of this well-known New York museum, which was established in 1930, by Gertrude Vanderbilt Whitney. The Whitney possesses the world’s largest collection of American art and focuses on exhibiting living artists. Spectacular, industrial in character architecture signed by Renzo Piano has met with mixed reactions. The building is functional and well connected with the post-industrial site, however, not appreciated by everyone. Similar situation happened forty years ago, when Centre of Georges Pompidou, designed by Renzo Piano and Richard Rogers, pioneers of high-tech architecture, was widely criticised. Only popularity, high attendance and commercial success of famous Paris facility changed that negative opinion. Is the New Whitney following the same path – time will tell.
1 maja 2015 r., w zaułku zachodniego Manhattanu zwanym Meatpacking, otwarta została nowa siedziba Whitney Museum of American Art. Jest to już czwarta lokalizacja tego znanego nowojorskiego muzeum, założonego w 1930 r. przez rzeźbiarkę Gertrude Vanderbilt Whitney. Muzeum posiada największą na świecie kolekcję amerykańskiej sztuki współczesnej. Jego działalność koncentruje się na promocji twórczości artystów żyjących. Oryginalna, industrialna w wyrazie architektura, autorstwa pracowni Renzo Piano, wzbudziła mieszane uczucia. Pomimo, że budynek jest funkcjonalny i znakomicie powiązany z miejscowym poprzemysłowym kontekstem, nie wszystkim przypadł do gustu. Podobna sytuacja miała już miejsce 40 lat temu w Paryżu, kiedy krytykowano nowatorskie Centrum Pompidou, wspólne dzieło architektów Renzo Piano i Richarda Rogersa, pionierów stylu współczesnej architektury nazwanego high-tech. Dopiero wielka popularność i sukces frekwencyjny słynnej paryskiej „rafinerii” spowodował zmianę ocen tego obiektu. Czy tak się też stanie w wypadku nowej siedziby Muzeum Whitney w Nowym Jorku – czas pokaże.
6
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
The article describes a little-known fact about the very well-known building that is the Paris Pompidou Centre. In an era of social revolution, the project was a kind of revolution in the world of architecture. Renzo Piano and Richard Rogers changed the story of architecture almost unwittingly by playing with it.
PL
Artykuł opisuje mało znane wątki dotyczące bardzo znanego budynku – paryskiego Centrum Pompidou. W czasach rewolucji społecznych projekt ten był swoistą rewolucją w świecie architektury. Renzo Piano i Richard Rogers bawiąc się w architekturę nieomal niechcący zmienili jej historię.
The author aims to outline the strategies of resistance against the Anthropocene focusing on two philosophical concepts: the of “geostory” by Bruno Latour and the of “hyperobjects” introduced recently to the ecocriticism by Timothy Morton. In the second part of her text Ubertowska analyses the example of eco-architecture (Zentrum Paul Klee in Bern designed by Renzo Piano) examining how the idea of hyperobjects can be applied in the work of art.
8
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Subtelny efekt, który zaobserwować można analizując zwieńczenia niektórych wieżowców, jest możliwy do uzyskania m.in. dzięki precyzyjnym opracowaniom detali architektonicznych, wykorzystującym potencja! współczesnych technologii budowlanych. Rozszerzają one możliwości konstruowania elementów składających się na formę i gamę środków używanych do tworzenia transparentności i dematerializacji w architekturze. Tym samym mogą powstawać współczesne wieże, których zakończenia dają się w pełni zdefiniować jedynie w wyobraźni obserwatora.
EN
The subtle effect, which can be observed when analyzing the finials of selected skyscrapers, is possible to obtain by means of precise exercise of architectural details, with the usage of the potential of modern building technologies. They extend the possibilities for constructing elements of form and range of resources, used to create transparency and dematerialization in architecture. Thus, modern towers may be built, with the finials that can be fully defined only in the observer's imagination.
Architektura proekologiczna to aktualny i modny trend, wzmacniany przez politykę zrównoważonego rozwoju oraz ekonomiczne przesłanki rynku nieruchomości. Architekci, aby wdrożyć ekologiczne rozwiązania, proponują wiele ciekawych sposobów, wśród których zauważalne są dwie tendencje. Jedna oparta na wdrożeniach nowoczesnych technologii i druga hołdująca logice i oryginalności myśli inżynierskiej wynikającej z obserwacji natury. Renzo Piano, włoski architekt, laureat Nagrody Pritzkera z 1998 roku w mistrzowski sposób łączy te dwa podejścia tworząc wyjątkową jakość architektury proekologicznej, czego przykładem jest m.in. budynek siedziby gazety “The New York Times” w Nowym Jorku.
EN
Pro-ecological architecture is a current trend, reinforced by the policy of sustainable development and economic premises of real estate. Architects, in order to implement ecological solutions into the design, offer many interesting solutions, among which two tendencies are the most noticeable. The first, based on the usage of new technologies and the second, fostering the logic and originality of engineering thought resulting from the observation of nature. Renzo Piano, an Italian architect and the winner of 1998 Pritzker Prize, masterfully combines these two approaches, thus creating an outstanding and unique quality of ecological architecture. The presented building of The New York Times magazine in New York is an excellent example of this philosophy.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.