Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Negocjacje amerykańsko-irańskie w kwestii nuklearnej. Analiza na podstawie modelu negocjacji nastawionych na współpracę "wygrana-wygrana"

100%

Fiedler R.

Stosunki Międzynarodowe

|

2016

|

tom 52

|

nr nr 3

117-132

XX

Negocjacje integracyjne typu "wygrana-wygrana" mogą być zastosowane w negocjacjach politycznych, gospodarczych, handlowych, międzynarodowych, zbiorowych i w przypadku wielu innych rodzajów negocjacji. Najpoważniejszymi przeszkodami do kierowania się zasadami opracowanymi w modelu harwardzkim są emocje, zawężone spojrzenie, niedostateczna orientacja w przedmiocie rozmów, pośpiech wynikający z presji czasu, niechęć i uprzedzenie, działania odwetowe, obawa przed reakcją przeciwnika. Celem artykułu jest ukazanie negocjacji z Iranem w ujęciu modelu negocjacji typu "wygrana-wygrana". Wskazano na przeszkody, które musiały pokonać zarówno Stany Zjednoczone Ameryki, jak i Islamska Republika Iranu, by doszło do porozumienia nuklearnego. Zwrócono uwagę na ograniczenia wynikające z przyjętej formuły porozumienia, które jedynie częściowo spełnia postulat negocjacji typu "wygrana-wygrana".(abstrakt oryginalny)

EN

Integration negotiations of the 'win-win' type can be applied in political, economic, trade, international, collective as well as many other types of negotiations. The most important barriers to the application of the principles of the Harvard model are: emotions, narrow-sightedness, insufficient knowledge about the subject of negotiations, haste induced by time pressure, aversion and prejudice, retaliatory actions, and fear of the opponent's reaction. The aim of the article is to present the negotiations with Iran on the basis of win-win concepts. It points out the barriers that the United States of America and the Islamic Republic of Iran had to overcome in order to reach the nuclear agreement. It further emphasises the limitations resulting from the adopted format of the agreement, which partly fulfils the criteria of win-win negotiations.(original abstract)

2

Północnokoreański program nuklearny a regionalny system bezpieczeństwa

84%

Bobowski S.

Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

|

2009

|

nr nr 67 Integracja Azji Wschodniej : mit czy rzeczywistość?

223-231

XX

Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna (KRL-D) pozostaje jednym z potencjalnych punktów zapalnych w regionie Azji i Pacyfiku. Autarkiczna polityka "samowystarczalności" w sferze zarówno politycznej, jak i gospodarczej, zaadaptowana w latach 50. poprzedniego wieku w dobie wojny koreańskiej, ugruntowała międzynarodową izolację kraju. Zakończenie zimnej wojny, kres świata dwubiegunowego, rozpad ZSRR, reformy rynkowe Państwa Środka zaowocowały zmianą strategii reżimu północnokoreańskiego. Jedno z najbardziej zmilitaryzowanych państw świata, dysponujące ponadmilionową armią, skoncentrowało energię i środki nie na ratowaniu upadającej gospodarki, przeciwdziałaniu szerzącej się nędzy czy wdrażaniu reform ustrojowych, lecz na dalszej rozbudowie potencjału zbrojnego. Ponadpięćdziesięcioletnia już historia północnokoreańskiego programu nuklearnego nie dostarczyła jak dotąd klarownych odpowiedzi co do rzeczywistych intencji Phenianu. (fragment tekstu)

EN

Pyongyang's nuclear ambitions started to be something more than national ability to fulfill energy needs. Over 50 years of incidents, provocations, missile tests and declarations became a component of regime's survival policy. Number of rounds of six-party talks, involving North Korea, Japan, South Korea, China, Russia and the United States are concentrated on submitting nuclear programmes and disabling nuclear facility of Pyongyang. Economic incentives and normalization of relations with the USA might be a much more effective tool than Bush's hostile policies with implicit goal of "regime change" and naming North Korea as a part of an "axis of evil". (original abstract)

3

Unia Europejska wobec problemu proliferacji broni masowego rażenia. Wpływ kryzysu dotyczącego irańskiego programu atomowego na kształtowanie się oraz implementację strategii UE

84%

Siudak R.

Przegląd Europejski

|

2017

|

nr nr 1

70-87

XX

Proliferacja broni masowego rażenia (BMR) zagrożeń bezpieczeństwa międzynarodowego, będących tematem najszerszych dyskusji w erze pozimnowojennej. W niniejszym artykule przeanalizowano współpracę zmierzającą do ograniczenia tego fenomenu podjętą w ramach Unii Europejskiej oraz wpływ kryzysu dotyczącego irańskiego programu atomowego na kształt oraz implementację strategii UE w odniesieniu do BMR. Opierając się na kwerendzie dokumentów UE oraz Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, kluczową rolę w kształtowaniu debaty na temat nieproliferacji, odbywającej się na forum Wspólnoty, przyznano dwóm procesom. Pierwszym z nich, wewnętrznym, były negocjacje prowadzące do uchwalenia w 2003 r. europejskiej strategii przeciw proliferacji broni masowego rażenia. Zwrócono przy tym uwagę na promowanie określonych idei i interesów przez wybranych aktorów narodowych oraz przedstawicieli instytucji unijnych. Drugim z procesów, zewnętrznym, była ewolucja roli UE w zabiegach politycznych dotyczących irańskiego programu atomowego. Wspomniany kryzys dyplomatyczny stanowił, do tej pory, największe wyzwanie dla unijnej polityki nieproliferacji. Pozwolił on jednocześnie na udane zaaplikowanie multilateralnych mechanizmów współpracy zawartych we wspomnianej strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu BMR.(abstrakt oryginalny)

EN

Proliferation of weapons of mass destruction (WMD) has been one of the most prominent threat discussed in the post-Cold War security studies. The article presents analyses of the European Union policies towards proliferation of WMD and the impact of the political crisis around Iranian nuclear programme on them. Based on documents of the EU and the International Atomic Energy Agency, two processes are identified as the main source of the EU agenda on non-proliferation. Firstly, internal dynamics of the negotiations on the EU strategy against proliferation of weapons of mass destruction in 2003, including performance of a specific agents promoting their ideas and interests. Secondly, the evolution of the EU role in the debate around Iranian nuclear programme between 2003-2015. Negotiations with Iran are identified as the biggest challenge for the EU policy on WMD so far, with positive conclusions about successful implementation of multilateral mechanisms.(original abstract)

4

Indie - "wschodzące" mocarstwo XXI wieku

84%

Zajączkowski J.

Stosunki Międzynarodowe

|

2008

|

tom 38

|

nr nr 3/4

107-124

XX

Indie - największe państwo w Azji Południowej, o bogatej tradycji i kulturze, demokratycznym systemie politycznym, zróżnicowane pod względem etnicznym, społecznym i religijnym - są ważnym uczestnikiem stosunków międzynarodowych. Wyznaczniki geograficzne, gospodarcze, militarne pozwalają nazwać je mocarstwem regionalnym. Odgrywają one dominującą rolę w Azji Południowej oraz w regionie Oceanu Indyjskiego. Nowa sytuacja geopolityczna po zakończeniu "zimnej wojny" oraz aspiracje mocarstwowe determinują aktywność Indii w świecie. Wzrost ich pozycji będzie miał znaczenie dla bezpieczeństwa regionalnego i międzynarodowego, dla kształtującego się porządku międzynarodowego. (fragment tekstu)

EN

Thanks to its economic reforms, modernized army, developing nuclear programme and geopolitical situation following the end of the Cold War, India can already be considered an emerging power in the 21st century. The end of the Cold War and the collapse of the Soviet Union altered the balance of power in international relations. Internal circumstances (the growth of Hindu nationalism, transformation of political party system) as well as external ones (rivalry with China and Pakistan, the aftermath of September 11, 2001) have influenced the evolution of Indian post- Cold War strategic thought. India has moved away from the Nehruvian tradition of non-alignment and moralizing in international relations, towards a pragmatic policy. One of its main objectives was to settle its relations with the world's major powers, especially with the only super-power - the USA, with Russia (its chief weapons supplier), and with China (its main, longtime adversary in Asia). The normalization of relationsare and an increase in trade with Beijing and Washington, are proof of India's stronger position in the international arena. Moreover, following the end of the Cold War, it became necessary to redefine the principles, on which India's role in the sub-region of South Asia was based. In the early 1990s, the government in New Delhi set out to improve relations, or to establish friendly relations with its direct neighbours. During a period of 15 years, India - thanks mainly to the economization of its foreign policy, its multilateralism and new directions of activity - managed to win over a growing number of countries to its aspirations. However, this does not change the fact that India still faces considerable challenges and constraints. They are connected with both internal (economic, cultural) and international (global, regional) factors, which adversely affect India's position on the international stage. There is a need for greater coherence in foreign policy, a more active policy towards developing countries, integration with the world economy, and closer relations with countries of the Asia-Pacific region (which can be achieved by joining APEC). India's foreign policy must be active and multilateral, and it should encompass instruments of trade policy. Furthermore, if India is to play an increasingly important role in the world, it must carry out necessary internal reforms, mainly in the fields of education and the economy. Fulfilling these conditions, especially the latter two, can determine if India will still be called a potential power, an emerging power, or as some describe it, a power that is "always emerging but never quite arriving". Improving the efficiency of the economy, further liberalization, increasing investment, better access to education - these factors will certainly contribute to advancing India's position, and they will also force its critics to acknowledge India's major-power status. (original abstract)

5

Postęp programu nuklearnego Iranu w ocenach Stanów Zjednoczonych, Izraela i Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej

84%

Piotrowski M. A.

Sprawy Międzynarodowe

|

2012

|

nr nr 4

31-72

XX

Irańskie ambicje dotyczące podwójnego zastosowania technologii nuklearnej sięgają jeszcze okresu sprzed rewolucji islamskiej w roku 1979. Około 1985 r. część z kluczowych decydentów teokratycznego reżimu przeforsowała decyzję o wznowieniu prac nad cywilnymi i wojskowymi programami nuklearnymi. W latach 1987-2002 władze Iranu systematycznie oraz w głębokiej tajemnicy pracowały nad pozyskaniem odpowiedniej wiedzy, kadr naukowych i infrastruktury dla opanowania pełnego cyklu nuklearnego. Wbrew obawom Zachodu w latach dziewięćdziesiątych głównym źródłem tej wiedzy stała się AQK Network, a nie kraje poradzieckie i Chiny. Z końcem lat dziewięćdziesiątych wywiady USA i Izraela weszły w posiadanie informacji o tajnych elementach wojskowego programu nuklearnego, w tym o pracach nad wzbogacaniem uranu, testach elementów niezbędnych do produkcji głowicy nuklearnej oraz studiach nad adaptacją do niej pocisku Szahab 3. Ujawnione w 2002 r. przez Narodową Radę Oporu Iranu tajne instalacje w ośrodkach w Natanzie i Araku pokazały dobitnie, iż Iran przez niemal dwie dekady nie wywiązywał się ze swoich zobowiązań wynikających z NPT. Rozpoczęte wówczas dochodzenie MAEA trwa równo dekadę i nadal jest dalekie od rozstrzygnięcia wszystkich wątpliwości wokół irańskich projektów nuklearnych. Agencja stała się jednak bardzo ważnym miejscem wymiany informacji między państwami członkowskimi oraz jej inspektorami, a także odbiorcą cennych informacji pochodzących ze źródeł wywiadu Niemiec i USA, zwłaszcza "laptopa śmierci" z 2004 r. oraz współpracowników zwerbowanych w Iranie w latach 2006-2007. W odpowiedzi na zmianę reżimu w Iraku władze Iranu jesienią 2003 r. zdecydowały się zawiesić tajne prace nad głowicą nuklearną. Spodziewając się kontroli MAEA i ONZ, zaczęły także zacierać ślady w służących takim pracom ośrodkach w Parczinie i Lawisanie. Iran nie zdecydował się jednak na pełną współpracę z MAEA i wstrzymanie prac nad wzbogacaniem uranu. Dopiero w 2011 r. Agencji udało się skompletować dokładnie zweryfikowane informacje na temat wojskowych aspektów nuklearnych jego prac. Rozpoznanie przez USA programu wojskowego Iranu pozwoliło w 2007 r. na rewizję wcześniejszych ocen wywiadowczych na ten temat. Stany Zjednoczone z wysoką pewnością stwierdziły zawieszenie prac Iranu nad głowicą bojową, ale dopuszczają opcję przywrócenia takich prac w przyszłości. Porównanie ocen wywiadowczych USA i Izraela po 2007 r. pokazuje na ich dużą zbieżność w aspektach technicznych oraz znaczne rozbieżności w ocenach intencji i procesów decyzyjnych w Iranie. Obecnie Iran zgromadził nisko wzbogacony uran wystarczający dla relatywnie szybkiej konstrukcji 6-7 głowic nuklearnych. Jego możliwości czynią go więc "państwem progowym". Trudności w ocenie potencjalnego zagrożenia ze strony Iranu oraz interpretacji posiadanej wiedzy i jej praktycznych implikacji skutkują przy tym odmiennymi wyborami USA oraz Izraela dalszej strategii zatrzymania irańskiego programu nuklearnego. (fragment tekstu)

EN

Iranian ambitions in dual-use of nuclear technologies started long before the Islamic Revolution of 1979. Around 1985 some decision-makers within the theocratic regime took the initiative to restart the civilian and military nuclear programmes. In 1987-2002, the government of Iran systematically, and in deep secrecy, worked to gain knowledge, personnel and infrastructure for the full nuclear-fuel cycle. Contrary to Western concerns in the '90s, the main supplier of these technologies was the Pakistani AQ Khan Network, not post-Soviet countries or China. Later this same decade, U.S. and Israeli intelligence gained information about secret military elements of the nuclear programme, including work on uranium enrichment, tests of elements necessary for the construction of a nuclear warhead, as well as studies on the adaptation of the Shahab-3 missile to it. The revelation of secret facilities in Natanz and Arak by the NCRI proved that Iran for almost two decades had not been implementing the requirements of the NPT. The IAEA investigation is a decade long and still far from explaining all the suspected facts of the Iranian programme. The UN agency has become an important clearinghouse for information from member countries and its inspectors and also received important intelligence information from the U.S. and Germany. In response to the regime change in Iraq in 2003, Iran decided to halt its secret work on a nuclear arsenal. Expecting an IAEA inspections, Iran also decided to close its secret facilities in Parchin and Lavisian. Iran, though, never allowed full cooperation with the IAEA and continued with uranium enrichment and in 2011 the IAEA had completed all indicators of the possible military dimension of Iran's nuclear programme. In 2007, U.S. intelligence revised its previous estimate and concluded it had halted it. The article also compares differences in available intelligence estimates and stresses their different implications for the strategies of Israel and the U.S. towards Iran's nuclearisation. The text also reconstructs and compares the evolution of these intelligence estimates and the official IAEA reports, including them in separate appendices. (original abstract)

6

Uwarunkowania procesu jądrowego rozbrojenia Ukrainy

84%

Szerepka L.

Sprawy Międzynarodowe

|

2022

|

tom 75

|

nr nr 2

181-202

XX

Rosyjska agresja na Ukrainę sprowokowała dyskusję o założeniach polityki bezpieczeństwa realizowanych przez Kijów w pierwszych latach niepodległości. Pojawiły się liczne głosy, nawet dość wpływowych osób, że największym błędem, jaki wówczas popełniono, była rezygnacja z odziedziczonego po ZSRR arsenału broni jądrowej i podpisanie NPT w charakterze państwa nienuklearnego. Artykuł przypomina okoliczności, w jakich Ukraina weszła w posiadanie broni masowego rażenia, i kolejne etapy, które doprowadziły do jej rozbrojenia. Autor stawia tezę, że w ówczesnych uwarunkowaniach geopolitycznych zachowanie przez Ukrainę statusu państwa jądrowego było nierealne. Upieranie się przy tym mogło doprowadzić do pełnej izolacji państwa na arenie międzynarodowej, a nawet siłowej interwencji mocarstw. Inną kwestią pozostaje krytyczna ocena warunków, jakie udało się Ukrainie wynegocjować w zamian za przystąpienie do NPT. (abstrakt oryginalny)

EN

The Russian aggression against Ukraine has provoked a debate on the premises of Ukrainian security policy conducted during the first years of independence. Numerous voices, some rather influential, suggest that the biggest mistake made by Ukraine, at that time, was giving up the nuclear weapons arsenal inherited from the USSR, and signing the NPT treaty as a non-nuclear state. The article recounts the circumstances in which Ukraine came to possess nuclear weapons, as well as the context of its disarmament. The author argues that, in the geopolitical conditions of that time, for Ukraine to maintain its nuclear status was unrealistic. Sticking to this position could have led to the full isolation of Ukrainein the international arena, and even intervention of superpowers. The critical assessment of conditions, that Ukraine managed to negotiate in exchange for joining NPT, remains a separate issue. (original abstract)

7

Uwarunkowania i postawa Chin wobec programu nuklearnego Korei Północnej po zimnej wojnie

67%

Jureńczyk Ł.

Stosunki Międzynarodowe

|

2017

|

tom 53

|

nr nr 4

69-85

XX

Celem artykułu jest analiza oraz ocena uwarunkowań i postawy Chin wobec programu nuklearnego Korei Północnej po zimnej wojnie. Kwestie te rozpatrywane są w płaszczyźnie polityczno-ideologicznej, polityczno-wojskowej i strategicznej oraz gospodarczej. Główną tezą artykułu jest stwierdzenie, że po zimnej wojnie Chiny, jako protektor i patron Korei Północnej, ułatwiły jej rozwój programu nuklearnego. Wspieranie sąsiada wynikało głównie z wartości strategicznej Korei Północnej dla Chin jako państwa buforowego. Czynnik ideologiczny miał z kolei niewielkie znaczenie i wykorzystywany był instrumentalnie. Nuklearne ambicje Pjongjangu z czasem zaczęły szkodzić interesom Państwa Środka. W związku z tym w ostatnich latach Chiny nakładały na Koreę Północną coraz bardziej dotkliwe sankcje gospodarcze. Mimo dużego znaczenia Chin dla Korei Północnej, Pekin jak dotąd nie był w stanie skutecznie wpłynąć na Pjongjang w kwestii zahamowania jego programu nuklearnego. Pytanie o kierunek i zasięg dalszych zmian polityki Chin wobec Korei Północnej pozostaje otwarte.(abstrakt oryginalny)

EN

The aim of the article is to analyse and evaluate the conditions and attitude of China towards the North Korean nuclear programme after the Cold War. These issues are considered on the political-ideological, political-military, strategic, and economic levels. The main thesis of the article is that after the Cold War, China, as the protector and patron of North Korea, facilitated the development of its nuclear programme. Support for the neighbour resulted mainly from the strategic value of North Korea for China as a buffer state. The ideological factor, in turn, was of little importance and was used instrumentally. Pyongyang's nuclear ambitions have begun to damage the interests of the Middle Kingdom. Therefore, in recent years, China has imposed increasingly severe economic sanctions on North Korea. Despite the importance of China for North Korea, Beijing has so far not been able to influence Pyongyang on the suppression of its nuclear programme. The question about the direction and scope of further changes in China's policy towards North Korea remains open.(original abstract)

8

Priorytety i kierunki polityki energetycznej i gospodarczej Iranu po umowie jądrowej z 2015 roku

67%

Czulda R.

Stosunki Międzynarodowe

|

2017

|

tom 53

|

nr nr 2

93-117

XX

Podpisanie w 2015 r. porozumienia JCPOA dotyczącego irańskiego programu jądrowego, czego efektem było zniesienie wielu sankcji na Iran, jest traktowane przez Teheran jako klucz do implementacji długofalowej strategii rozwoju kraju. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie i analiza obecnych priorytetów i kierunków Iranu w zakresie gospodarki, w tym jej najważniejszego komponentu, jakim jest sektor energetyczny. Punkt wyjścia stanowi pytanie badawcze o wpływ i znaczenie sankcji na gospodarkę Iranu, a także ich zniesienia na możliwość rozwoju oraz priorytety strategiczne Iranu. Artykuł zajmuje się również analizą obiektywnych czynników (na które Iran nie ma wpływu), które mogą uniemożliwić lub spowolnić implementację tejże strategii. (abstrakt oryginalny)

EN

The JCPOA agreement of 2015 on Iran's nuclear programme, which has resulted in numerous sanctions that had been imposed on the country now being lifted, is considered by Tehran as an indispensable factor in implementing a long-term development strategy. The goal of this paper is to present and analyse the current priorities and directions of Iranian economic policy, including its most important element, namely the energy sector. The starting point is the research question about the meaning and impact of sanctions on the Iranian economy as well as about the impact of lifting these sanctions on Iran's opportunities for development and its strategic priorities. This paper also analyses a number of objective factors (ones out of Iran's control) that could block or at least slow down the implementation of this development strategy. (original abstract)

9

Media Representations of Nuclear Threats during the Russian Invasion of Ukraine

67%

Horyzonty Polityki

|

2024

|

tom 15

|

nr nr 51 Mediation and Mediatisation of the Contemporary Warfare

61-80

EN

Research objective: This article continues the scholarly tradition of uncovering the rhetorical practices that influence audiences' perceptions, beliefs, and behaviours towards nuclear actors and issues and examines how the Romanian mass media reports on nuclear threats against the backdrop of the Russian invasion of Ukraine. THE RESEARCH PROBLEM AND METHODS: This article conducts a detailed examination of how media coverage of nuclear-related topics influences public perceptions, generating a feeling of urgency and potentially leading to mass panic and hysteria. The study employed a quantitative methodology, conducting content analysis on a selection of 190 online news articles from the primary Romanian press agencies (Mediafax and Agerpress) published between February 24, 2022, and February 24, 2023. Employing an inductive approach, our analysis was guided by frames identified during the examination of the sample material. THE PROCESS OF ARGUMENTATION: Nuclear threats and other related issues were frequently reported in the media in the post-World War 2 period. Given the history of media coverage of this topic, it is perhaps not surprising that a return to reporting nuclear threats has dominated the media discourse since the beginning of the Russian invasion of Ukraine in February 2022. RESEARCH RESULTS: The results of our study reveal two main frames used to report issues related to nuclear threats during the war in Ukraine: a historical reference frame and a forward-looking frame. CONCLUSIONS, INNOVATIONS AND RECOMMENDATIONS: This study introduces a fresh research direction for potential investigations into the origins and progression of nuclear threats as a unique area of focus in the analysis of Eastern European media reporting during times of conflict. (original abstract)

10

Brinkmanship in the Persian Gulf. What Drove American and Iranian Policy in the Summer of 2019?

67%

Chatterjee K.

Stosunki Międzynarodowe

|

2019

|

tom 55

|

nr nr 2

25-42

EN

This essay purports to look at the anatomy of the almost-crisis in the Persian Gulf in the summer of 2019. It aims at identifying the role played by domestic and external factors behind the policies espoused by the two principal actors in the drama - USA and Iran. It assesses the strategic dynamics of the Persian Gulf region at present and situates US decision to pull out of the deal in 2018 which triggered the crisis. The essay then goes on to situate the brinkmanship on either side, factoring in domestic and foreign policy considerations of the principal players. The essay veers towards policy alternatives present before the principal players and their attendant problems within the matrices of the structural dynamics of the region as well as those of domestic policy.(original abstract)