Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Pliny the Younger and the Problem of Translatio Cadaveris

100%

Jońca M.

|

nr T. 8, Nr 2

17-26

XX

W korespondencji pomiędzy namiestnikiem Bitynii i Pontu w latach 111-113 n.e. oraz cesarzem Trajanem znalazł się wątek związany z dopuszczalnością ekshumacji oraz przenosin zwłok do innego miejsca pochówku. Pliniusz, który był zaznajomiony z rzymskimi praktykami w tym zakresie, zwrócił się do cesarza z prośbą o radę, jaki model postępowania ma przyjąć odnośnie do mieszkańców prowincji. Odpowiedź władcy utrzymała w mocy dotychczasową praktykę polegającą na dopuszczalności przeniesienia zwłok w inne miejsce jedynie wówczas, kiedy istniała po temu słuszna przyczyna (zwłaszcza, kiedy groby były zdewastowane lub zagrożone). Rozstrzygnięcie Trajana wpłynęło na decyzje kolejnych władców zabierających głos w tej sprawie.(abstrakt oryginalny)

EN

In the correspondence between the governor of Bithynia-Pontus and emperor Trajan in the years 111-113 one can find an exchange on whether to allow a buried body to be exhumed and transported to be buried in a different place. Pliny, who was familiar with Roman practices in this respect, turned to the emperor seeking advice on what policy he should adopt with regard to the inhabitants of the province. The emperor's answer upheld the common practice that it was possible to move a body to a different burial site only when there was a strong reason for doing so (especially when the tombs were being violated or otherwise under threat). Trajan's judgement influenced the decisions by subsequent rulers who took their stance in this matter.(original abstract)

2

Iniuria Suffered by a Slave?

75%

Nowicka D.

|

nr Vol. 29, nr 5

233-247

XX

Rozdźwięk między postrzeganiem edictum de iniuriis quae servis fiunt u Ulpiana i Gaiusa jest tak głęboki, że może świadczyć o tym, iż czyn wyrządzony niewolnikowi był jeśli nie zawsze, co wydaje się najbardziej prawdopodobne, to przynajmniej zazwyczaj kwalifikowany jedynie jako iniuria wyrządzona jego właścicielowi, a z ewentualnej skargi servi nomine w praktyce nie korzystano. Jako że uszkodzenie niewolnika dodatkowo uprawniało właściciela do otrzymania odszkodowania na gruncie reżimu akwiliańskiego, wydaje się, że praktyczne zastosowanie edyktu w zakresie skargi servi nomine, jeśli nawet na jakimś etapie rozwoju deliktu rzeczywiście funkcjonowało lub potencjalnie mogło mieć miejsce, miało znikome znaczenie. Z tego względu za najbardziej prawdopodobną interpretację uznać należy, że edykt miał po prostu zapewnić nowoczesną i elastyczną podstawę działania za pomocą pretorskiej actio iniuriarum suo nomine w sytuacji iniuria doznanej za pośrednictwem niewolnika, nieograniczoną do decemwiralnych przypadków os fractum i membrum ruptum. (abstrakt oryginalny)

EN

The dissonance between the perception of edictum de iniuriis quae servis fiunt on Ulpian's and Gaius' part is so significant that it can lead to a conclusion that a deed done to a slave - even if not always, what seems the most probable, certainly in most cases - qualified only as an insult harming the slave's owner, whereas a would-be actio servi nomine was de facto not in use. As an infringement of a slave could additionally give rise to an owner's entitlement to plead for damages according to the Aquilian regime, it seems that practical use of the edictal clause with regard to actio servi nomine, even if possible to take place at a certain level of legal development of the delict, was of minor importance. However, recognizing the main role of the edict in providing a modern and flexible basis for bringing praetorial actio iniuriarum suo nomine in a case of iniuria suffered through one's slave, not limited to decemviral instances of os fractum and membrum ruptum, appears to be the most probable interpretation. (original abstract)

3

A Few Remarks on Slaves and Criminal Law: Deliberations Based on D. 48, 2, 12, 4

75%

Kołodko P.

|

nr Vol. 29, nr 5

117-131

XX

Artykuł ma na celu przedstawienie sytuacji prawnej niewolnika na gruncie rzymskiego prawa karnego. Przeprowadzone rozważania dowodzą, że podejście do niewolników ulegało zmianie wraz z ewolucją systemu władzy w starożytnym Rzymie. W okresie republiki odpowiedzialność karna niewolników kształtowała się dwutorowo. Jurysdykcję w ramach dominica potestas wykonywali ich właściciele, a także kolegialny urząd - treviri capitales. Juryści rzymscy, począwszy od epoki pryncypatu, nie mieli żadnych wątpliwości, że status prawny niewolnika i osoby wolnej był na gruncie prawa karnego tożsamy. Różnica dotyczyła niestosowania wobec nich leges criminales z sankcją karną nieadekwatną do ich statusu prawnego czy też orzekania i wykonywania surowszej kary wobec niewolnika. (abstrakt oryginalny)

EN

The purpose of the article is to present the legal situation of a slave under Roman criminal law. The analysis conducted proves that the approach towards slaves changed along with the transformation of the government system of ancient Rome. In the Period of the Republic, criminal liability of slaves evolved in two directions. The dominica potestas was exercised by owners, as well as the collegial body - tresviri capitales. From the Principate period, Roman jurists were convinced that the legal status of a slave and a free person was identical under criminal law. The difference between these offenders was non-exercise of leges criminales with a penalty that would be inadequate for their legal status, or ruling and exercising of more severe penalties against slaves. (original abstract)

4

Servus publicus and servus privatus in Ancient Rome: Legal Status and Social Status

75%

Sitek B.

|

nr Vol. 30, nr 1

251-264

XX

Szczególną grupą niewolników byli niewolnicy publiczni. Co do zasady ich sytuacja prawna była analogiczna do niewolników prywatnych. Stąd też jest stosunkowo mało zachowanych źródeł prawa dotyczących tej grupy niewolniczej. Niewiele jest opracowań romanistycznych dotyczących sytuacji prawnej niewolników publicznych. Więcej tych opracowań pojawiło się dopiero w drugiej połowie XX w. Przedmiotem niniejszego opracowania jest porównanie statusu prawnego i społecznego obu grup niewolników. Celem jest ukazanie odmiennego stosowania przepisów prawa w uzależnieniu od przydatności dla spraw publicznych oraz wykształcenia niewolników publicznych. (abstrakt oryginalny)

EN

Public slaves were a special group of slaves. As a rule, their legal situation was analogous to private slaves. Hence, there are relatively few preserved sources of law regarding this slave group. There are relatively few Romanist studies regarding the legal situation of public slaves. A larger number of these studies appeared only in the second half of the 20th century. The subject of this study is to compare the legal and social status of both groups of slaves. The purpose is to show a different application of legal provisions depending on their suitability for public matters and the education of public slaves. (original abstract)

5

Inconvenient Witnesses: Testimonies of Slaves in a Criminal Trial During the Republic and the Principate

75%

Loska E.

|

nr Vol. 30, nr 1

197-204

XX

W starożytnym Rzymie niewolnicy wykonywali wiele różnych zadań. Fakt, że cieszyli się nieraz zaufaniem swoich właścicieli i znali ich sekrety, czynił z nich bardzo pożądanych świadków w procesie karnym. Celem artykułu jest pokazanie przykładowych sytuacji, w których zeznania niewolników w procesie karnym mogły być niebezpieczne dla ich właścicieli. Niewolnicy obligatoryjnie poddawani byli torturom, mogli zatem zdradzić tajemnice wbrew swojej woli. Mimo że obowiązywał zakaz wykorzystywania zeznań niewolników przeciw ich właścicielom, to prawo rzymskie znało jednak od niego kilka wyjątków, w sprawach uzasadnionych interesem Rzymu. Pokazano także zmiany dokonane w okresie pryncypatu, kiedy pojawiło się prawo stanowione regulujące tę kwestię. (abstrakt oryginalny)

EN

In ancient Rome, slaves performed many different tasks. The fact that they often enjoyed the trust of their owners and knew their secrets made them very desirable witnesses in a criminal trial. The aim of the article is to show examples of situations in which the testimony of slaves in a criminal trial could be dangerous for their owners. Slaves were subject to obligatory torture, so they could reveal some secrets against their will. However, there was a ban on the use of slaves' testimonies against their owners. Roman law, still, knew a few exceptions to this, in matters justified by the interests of Rome. The article shows also the changes made during the Principate, when the statutory law regulating this issue appeared. (original abstract)

6

The Class-Based Approach to Roman Criminal Law

75%

Czech-Jezierska B. A.

|

nr Vol. 30, nr 1

35-53

XX

Teoria oparta o walkę klas leżała u podstaw metodologii nauki marksistowskiej. Materializm historyczny w odniesieniu do antycznego państwa rzymskiego zakładał istnienie formacji niewolniczej, a dalsze interpretacje historyków marksistowskich prowadziły do rozwijania koncepcji klasowości społeczeństwa rzymskiego. Poglądy na ten temat przenikały również do romanistycznych badań naukowych. Prawo rzymskie należało badać pod kątem wpływu, jaki miała klasowość na rozwój państwa i norm funkcjonujących w antycznym Rzymie. Dotyczyło to przede wszystkim rzymskiego prawa prywatnego i nim przede wszystkim się zajmowano. Zamierzeniem autorki jest próba ustalenia, czy klasowość była wówczas również punktem odniesienia do badań nad rzymskim prawem karnym, mającym charakter norm publicznych. W artykule przeanalizowano w tym celu najbardziej reprezentatywne poglądy romanistów stosujących metodologię marksistowską. Mimo ich naukowych starań ostatecznie trudno jednak było im utrzymać nawet koncepcję zakładającą istnienie w starożytnym Rzymie jednolitych w swej strukturze antagonistycznych klas, nie wspominając już o domniemaniu ich świadomości w tym zakresie. Zróżnicowanie prawne poszczególnych warstw społecznych, także przez normy rzymskiego prawa karnego, nie było zatem wynikiem klasowości, lecz specyfiki antycznego społeczeństwa rzymskiego.(abstrakt oryginalny)

EN

The theory of class struggle lay at the root of Marxist methodology. According to historical materialism, the slave formation existed in the ancient Roman state, and Marxist historians further developed the concept of class divisions in Roman society. Their views on this subject permeated also the research on Roman law, which was to be studied in terms of the influence that class divisions and class struggles had on the evolution of the state and legal norms in ancient Rome. This approach mainly concerned Roman private law, which was of the primary interest to scholars. The author attempts to determine whether the issue of class also constituted a reference point for studying the criminal law of ancient Rome, which had the character of public norms. The article examines the most representative views of Roman law scholars who applied the Marxist method in their research. Despite their attempts, they found it hard to uphold the concept that ancient Roman society had been divided into antagonistic and structurally homogeneous classes, and what is more, that these classes had been united by class consciousness. Differences between social strata in their legal position, including different criminal law norms, did not result from class divisions and class struggle, but rather reflected the specific character of ancient Roman society. (original abstract)

7

Solidarism vs Marxism: "Legal Views of Slaves and Roman Proletarians" by Borys Łapicki Revisited

75%

Słapek D.

|

nr Vol. 30, nr 1

265-288

XX

W historii polskiej romanistyki epoki PRL postać Borysa Łapickiego budzi spore zainteresowanie głównie z racji jego kontrowersyjnej monografii Poglądy prawne niewolników i proletariuszy rzymskich z 1955 r. Wydaje się, że nie do końca słusznie traktuje się ją jako wyłom w dorobku łódzkiego romanisty. Powodów jej wyjątkowości poszukuje się zwykle w skomplikowanej biografii autora, którą traktuje się jako swego rodzaju "znak czasu". Tymczasem recenzje pracy opublikowane tuż po jej ukazaniu się jednoznacznie wykazały, że dogmatyczny marksizm Łapicki poddał swego rodzaju adaptacji, próbując godzić go z od dawna akceptowanymi przez siebie ideami solidaryzmu i wiarą w wartości etyczne prawa rzymskiego. Wierność tym ideom sprawiła, że ten amalgamat trudnych do pogodzenia ze sobą konceptów (walka klas wobec opartej na wolności i braterstwie harmonii) okazał się niemożliwy do zaakceptowania. Wydaje się, że tej eklektycznej formuły nikt Łapickiemu nie narzucał - nie była przejawem konformizmu lub koniunkturalizmu autora. Mimo niezwykle ostrej krytyki nie odszedł od niej nawet w czasach, gdy materializm historyczny wyszedł z dogmatycznej fazy swego rozwoju. Niniejszy artykuł stanowi rodzaj case study - przyczynek do studiów nad szerszą kwestią tożsamości i postaw polskich romanistów w okresie stalinizmu. (abstrakt oryginalny)

EN

In the history of Polish Romanist studies in the period of the Polish People's Republic, Borys Łapicki attracts considerable attention due to his controversial monograph Legal Views of Slaves and Roman Proletarians from 1955. It seems that the work is not quite rightly treated as a breach in the career of the Romanist from Lodz. Reasons for this uniqueness are usually sought in a complicated biography of the author which is treated as a kind of a "sign of the times". Meanwhile, reviews of the work published right after it had been issued unequivocally showed that the dogmatic Marxism was in a way assessed as an adaptation by Łapicki, trying to reconcile it with the ideas of solidarism he had long accepted and belief in ethical values of the Roman law. Loyalty to these ideas made this amalgam of barely reconcilable concepts (class struggle in the light of harmony based on freedom and brotherhood) impossible to be accepted. It seems that this eclectic formula was never imposed by anyone on Łapicki - it was not a manifestation of the author's conformism or opportunism. Despite very severe criticism, he did not abandon it even in the times when historical materialism left the dogmatic phase of its development. This article is a case study - a contribution to the studies on a broader problem of identity and attitude of Polish Romanists in the period of Stalinism. (original abstract)

8

Threpte und Eutyches - Römische Sklaven in Krakau

75%

Kuryłowicz M.

|

nr T. 8, Nr 2

47-63

XX

W Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie znajduje się tabliczka z rzymskiego nagrobka z następującym napisem: Najlepszej i najwierniejszej żonie Threpte, dobrze zasłużonej, wystawił Eutyches, niewolnik Atiliusza Agrykoli (CIL VI 27389a - I/II w.n.e.). Chodzi tu o niewolników, pochodzących prawdopodobnie ze shellenizowanych obszarów wschodnich. Euyches został wyraźnie określony jako niewolnik (EUTYCHES ATILI AGRICOLAE SERVUS), zaś pozycja Threpte wynika z samego imienia, oznaczającego po grecku niewolnicę, spłodzoną i wychowaną w rodzinie właściciela (rzymska verna).(abstrakt oryginalny)

EN

In the Princes Czartoryski Museum in Krakow there is a Roman headstone with the following inscription: For the best and most faithful wife (coniux) Threpte, well distinguished, put up by Eutyches, a slave of Atilius Agricola (CIL VI 27389a - 1st/2nd c. AD). They were probably slaves from Hellenized eastern regions. Eutyches is explicitly described as a slave (EUTYCHES ATILI AGRICOLAE SERVUS), while Threpte's status is clarified by her name, which is the Greek word for a slave, conceived and raised up in the family of a master (Roman verna).(original abstract)

9

Heredis Institutio Caput et Fundamentum Totius Testamenti Est - as a Rule of Roman Inheritance Law

75%

Świrgoń-Skok R.

|

nr T. 8, Nr 2

157-172

XX

W rzymskim prawie spadkowym, aż do prawa poklasycznego, ustanowienie dziedzica w oparciu o regułę heredis institutio caput et fundamentum totius testamenti est, było fundamentem całego testamentu. Heredis institutio była koniecznym elementem treści testamentu, należało ją umieścić na samym początku, ponieważ rozrządzenia zawarte przed nią były nieważne. Tak przynajmniej było, aż do prawa justyniańskiego, w którym powyższy formalizm został zniesiony.(abstrakt oryginalny)

EN

In the Roman inheritance law, until post-classical law, the appointment of an heir on the basis of the rule heredis institutio caput et fundamentum totius testamenti est, was the foundation of the whole will. Heredis institutio was a crucial element of the content of the will and it should be placed in the very beginning as all dispositions placed before it, were void. And remained this way until Justinian law where the above mentioned formalism was annulled.(original abstract)

10

If a Maidservant "Dies a Horrible Death": Canon 5 of the Synod of Elvira in the Light of the Norms of Roman Criminal Law

75%

Zalewski B.

|

nr Vol. 30, nr 1

385-400

XX

Niniejszy artykuł ma na celu dokonanie analizy kanonu 5 synodu w Elwirze (początek IV w.) z uwzględnieniem norm prawa rzymskiego dotyczących ochrony prawnej niewolników. Omawiany kanon przewidywał karę pokuty oraz zakaz udzielania Komunii eucharystycznej kobiecie, która w gniewie powodowanym zazdrością doprowadziłaby do śmierci swojej niewolnicy na skutek wymierzonej chłosty. Prawdopodobnie został on przyjęty na kanwie jakiejś konkretnej, szczególnie bulwersującej sprawy, być może związanej z pożyciem intymnym między właścicielką a jej niewolnikiem. Treść kanonu sugeruje, że osoba odpowiedzialna za jego redakcję była obeznana z prawem rzymskim, w tym zapewne w szczególności z reskryptami cesarza Hadriana - zwłaszcza tymi, które adresowane były do namiestnika Betyki, w której położona była Elwira. Kanon zapewniał niewolnikom szerszy zakres ochrony niż normy prawa rzymskiego, zarówno te obowiązujące w czasie jego wydania, jak i wprowadzone później przez cesarza Konstantyna Wielkiego. Stanowił on też wyraz ogólnie dostrzegalnego nastawienia gmin chrześcijańskich do instytucji niewolnictwa. Z jednej strony bowiem akceptowano istnienie niewolnictwa, z drugiej zaś dążono do poprawy bytu niewolników, zwłaszcza jeżeli byli oni chrześcijanami. (abstrakt oryginalny)

EN

This article aims to analyse canon 5 of the Synod of Elvira (beginning of the 4th century) taking into account the norms of Roman law concerning the legal protection of slaves. This canon provided for the punishment of repentance and a prohibition of giving Eucharistic Communion to a woman who, in anger caused by jealousy, caused the death of her slave as a result of whipping. It was probably adopted based on a certain, particularly shocking matter, perhaps related to the intimate life between the master and her slave. The content of the canon suggests that the person responsible for its editing was familiar with Roman law, including probably in particular Emperor Hadrian's rescripts - especially those addressed to the Governor of Baetica, where Elvira was located. The canon provided slaves with a wider scope of protection than the norms of Roman law did, both those in force at the time of its release and later introduced by Emperor Constantine the Great. It was also an expression of the generally discernible attitude of Christian communities towards the institutions of slavery. On the one hand, the existence of slavery was accepted and, on the other hand, there were efforts to improve the situation of slaves, especially if they were Christians. (original abstract)

11

„POLSKI PAPINIAN” ‘REDIVIVUS’. CZY WARTO DZISIAJ TŁUMACZYĆ I WYDAWAĆ STANISŁAWA WRÓBLEWSKIEGO ZA GRANICą?

71%

Marzec Ł.

|

tom 19

|

nr 2

215-226

EN

This paper presents an outline of the life and scholarly achievements of the eminent Polish lawyer Stanisław Wróblewski (1868-1938), professor of Roman and civil law at the Jagiellonian University. He wrote a series of brilliant studies on legal issues, but few of them are known in the international milieu of law scholars, because he published in Polish. In 1899 he published Posiadanie na tle prawa rzymskiego, on ownership and usucaption in the light of Roman law, where he presented the opinion that usucaption deserved the status of a right, just like ownership. In 1916 and 1919 Wróblewski published his unfinished opus magnum, Zarys wykładu prawa rzymskiego (An Outline of Roman Law), which is regarded as a major intellectual achievement in the legal sciences, but remains largely unknown because it was published in Polish. This paper concludes with an appeal for an English edition of Wróblewski’s works as part of the world’s heritage of legal culture.

PL

.

12

Slave as a Subject of Legal Protection in the Roman Public Criminal Law: A Contribution to the Discussion on the Situation of Slaves in the Roman State

63%

Amielańczyk K.

|

nr Vol. 29, nr 5

11-27

XX

Celem artykułu jest odpowiedź na pytanie o zakres podmiotowości niewolników w rzymskim prawie karnym publicznym. Zwłaszcza w przypadkach przestępstw popełnianych wobec niewolników zachodziła sytuacja, w której niewolnik jako ofiara przestępstwa uzyskiwał przymiot podmiotowości prawnej i podlegał jako człowiek (persona) ochronie prawnej ze strony państwa rzymskiego. Ochrona ta, obecna w wielu aspektach polityki karnej państwa rzymskiego, szczególnie widoczna była w regulacjach zakazujących zabijania niewolników, znęcania się nad nimi, przeznaczania do kastracji, walk gladiatorskich czy prostytucji. U podstaw ochrony prawnej nad niewolnikami, a tym samym ich upodmiotowienia w prawie karnym publicznym, leżała rzymska utilitas publica, ale także rodzące się tendencje humanitarne w prawie cesarskim. (abstrakt oryginalny)

EN

The article is aimed at answering the question about the scope of the subjectivity of slaves in Roman public criminal law. Especially in cases of crimes committed against slaves, there was a situation in which the slave, as a victim, was granted the attribute of legal subjectivity and was subject to legal protection as a human being (persona) by the Roman state. This protection, present in many aspects of the punitive policy of the Roman state, was particularly visible in the regulations that prohibited the killing of slaves, abuse of slaves, assignment to castration, gladiatorial fights or prostitution. The legal protection of slaves, and thus their empowerment in public criminal law, was based on the Roman utilitas publica, but also the emerging humanitarian tendencies in imperial law. (original abstract)

13

Określenia nieruchomości w źródłach rzymskiego prawa klasycznego

63%

Świrgoń-Skok R.

|

nr nr 2

213-226

XX

W niniejszym artykule przedstawione zostały terminy, jakie występowały w rzymskim prawie klasycznym na oznaczenie gruntu jako nieruchomości. Były używane m.in. takie określenia, jak: praedium, fundus, locus, possessio, villa, ager, solum. Ponadto prawnicy okresu klasycznego używali dla oznaczenia gruntu jako rzeczy nieruchomej jeszcze takich sformułowań jak: res quae solo continentur (tenentur) (rzeczy pozostające w związku z gruntem), czy też res solo cohaerentes (rzeczy połączone gruntem), albo po prostu res soli (nieruchomość). Natomiast termin res immobiles, oznaczający nieruchomość, pojawił się w źródłach prawa rzymskiego dopiero w okresie poklasycznym. Analiza fragmentów źródłowych prawa rzymskiego wskazuje, że zakres tych pojęć był szerszy lub węższy, co powodowało, że niekiedy pokrywały się one lub krzyżowały w swoim znaczeniu i stąd też czasami stosowane były zamiennie. Terminologia w omawianym zakresie była dość płynna, a zakres pojęciowy poszczególnych określeń juryści rzymscy precyzowali przy rozstrzyganiu poszczególnych przypadków prawnych. Zachowane źródła prawa rzymskiego wskazują, że podejmowane były wprawdzie przez jurysprudencję próby zdefiniowania poszczególnych określeń gruntu, ale kompletnego podziału na poszczególne kategorie gruntów jako nieruchomości prawnicy rzymscy do końca nie wprowadzili. (abstrakt oryginalny)

EN

This paper has discussed a variety of terms used in classical Roman law to denote land, namely: praedium, fundus, locus, possessio, villa, ager, solum. Apart from those, terminology used for land in the classical law period comprised: res quae solo continentur/tenentur (things related to land), res solo cohaerentes (things attached to land) or simply res soli (real property), while the term res immobiles, meaning real property, appeared in the sources of Roman law as late as in the post-classical period. The analysis of the selected sources of Roman law indicates that the scope of those terms was wider or narrower, which means that they sometimes coincided or overlapped, and as a result they were sometimes used interchangeably. The terminology in this respect fluctuated, and the scope of individual terms was being determined by Roman jurists when resolving individual cases. The preserved sources of Roman law indicate that although attempts were made to define individual terms used in respect of land, Roman lawyers did not fully develop a complete division of land into individual categories. (original abstract)

14

Creative Interpretation of Lex Rhodia de Iactu in the Legal Doctrine of Ius Commune

63%

Zalewski B.

|

nr T. 8, Nr 2

173-191

XX

Analizując historyczny rozwój rzymskiego procesu karnego, należy stwierdzić, iż zasada bezpośredniości towarzyszyła mu niemalże od najdawniejszych czasów, aż do Justyniana. Fakt przestrzegania tej zasady najlepiej potwierdza zarówno sposób przeprowadzania określonych dowodów w rzymskim procesie karnym, jak również ich sądowa ocena. O tym, jak dużą wagę przywiązywali Rzymianie do omawianej zasady, może świadczyć przede wszystkim przykład dowodu z zeznań świadka.(abstrakt oryginalny)

EN

In analysing the historical development of the Roman criminal procedure it should be observed that it followed the immediacy principle from the earliest times until the Justinian period. Adherence to this rule is best confirmed by the manner in which particular evidence was taken in the Roman criminal procedure, as well as by its judicial evaluation. The significance attached by Romans to the principle in question is corroborated primarily by an example of evidence obtained from a witness's testimony.(original abstract)

15

The Stages of Human Life Distinguished in Non-legal Roman Sources

63%

Kosior W.

|

nr T. 8, Nr 2

27-46

XX

Wiek człowieka jest popularnym przedmiotem badawczym wielu dziedzin nauki i ich pochodnych. Przedmiot ten wykorzystywany jest również przez naukę prawa. W prawie rzymskim również funkcjonowały kategorie wieku, od przekroczenia których zależała pozycja prawna danej osoby. W artykule poddano badaniu rzymskie źródła nieprawnicze traktujące o podziale życia ludzkiego na etapy. W efekcie przeprowadzonych badań udało się ustalić, iż w starożytnym Rzymie funkcjonowało kilka teorii na ten temat. Popularnymi klasyfikacjami był podział życia człowieka na trzy, cztery, pięć, sześć oraz siedem etapów. U podstaw każdej teorii leży inne uzasadnienie i inne argumenty. Wśród tych można wskazać argumenty medyczne, psychologiczne, numerologiczne a nawet poniekąd wojskowo-administracyjne.(abstrakt oryginalny)

EN

The age of a human being is a common research topic in many branches. This topic is also addressed by the legal theory. Age categories also functioned in Roman law, determining the legal position of a person. In this article, the non-judicial sources which concerned the division of human life are analyzed. Consequently, it has been possible to determine that in ancient Rome, there were several theories concerning this matter. The division of life into three, four, five, six or seven stages was very popular. Each theory has different justifications and various arguments. Among those, we can distinguish medical, psychological, numerical and also military-administrative arguments.(original abstract)

16

Immediacy Principle in the Roman Criminal Procedure

63%

Chmiel A.

|

nr T. 8, Nr 2

2-16

XX

Analizując historyczny rozwój rzymskiego procesu karnego, należy stwierdzić, iż zasada bezpośredniości towarzyszyła mu niemalże od najdawniejszych czasów, aż do Justyniana. Fakt przestrzegania tej zasady najlepiej potwierdza zarówno sposób przeprowadzania określonych dowodów w rzymskim procesie karnym, jak również ich sądowa ocena. O tym, jak dużą wagę przywiązywali Rzymianie do omawianej zasady, może świadczyć przede wszystkim przykład dowodu z zeznań świadka.(abstrakt oryginalny)

EN

In analysing the historical development of the Roman criminal procedure it should be observed that it followed the immediacy principle from the earliest times until the Justinian period. Adherence to this rule is best confirmed by the manner in which particular evidence was taken in the Roman criminal procedure, as well as by its judicial evaluation. The significance attached by Romans to the principle in question is corroborated primarily by an example of evidence obtained from a witness's testimony.(original abstract)