Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Abandonment of a thing: the legal construction and the possibility to exercise this right in Polish law

100%

Ossowska M.

|

2022

|

tom 91

269-280

EN

The article is intended to show, using the examples from Polish law, how strongly the owner’s right to abandon a thing is limited. First of all, the legal structure of the abandonment and its current, very universal legal form are presented. Next, some categories of things that cannot be abandoned in Polish law are distinguished, and further examples of relevant private and public law regulations are provided. Finally, the conclusion is drawn that, despite the granted right to abandon a thing, it is usually not problematic to abandon only completely safe things of low economic value.

2

Rola pełnomocnika w procesie unieważnienia małżeństwa w prawie polskim i w procesie stwierdzenia nieważności małżeństwa w prawie kanonicznym

67%

Komoniewska K.

|

nr 6 (19) nr 1

227-247

PL

Istnieją dwa porządki prawne regulujące różnego rodzaju kwestie związane z małżeństwem: kościelny i świecki. Porządki te obejmują dwa różne aspekty tej samej instytucji małżeńskiej. Małżeństwo powstaje przez wyrażoną w odpowiedniej formie zgodę małżeńską. Po ratyfikacji Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską istnieje możliwość jednoczesnego wyrażenia zgody na zawarcie małżeństwa zarówno na forum cywilnym, jak i kanonicznym. Odmiennie sprawa wygląda w przypadku, gdy wspomniane porządki prawne starają się sformalizować rozkład łączącego strony pożycia małżeńskiego w porządku prawa państwowego i wykazać nieważność małżeństwa w porządku kanonicznym. Należy odróżnić zatem proces kościelny dotyczący stwierdzenia nieważności małżeństwa od procesu rozwodowego, czy też o unieważnienie małżeństwa cywilnego. Częścią rozwiązań prawnych, zarówno w porządku kanonicznym, jak i świeckim, są przepisy dotyczące roli osób występujących w procesach małżeńskich w imieniu stron na mocy udzielonych im pełnomocnictw. Do istoty urzędu adwokata należy jego udział w procesie i świadczenie fachowej pomocy prawnej na rzecz strony, która go o taką pomoc poprosiła. Osoby te, aby nie naruszać przepisów i ducha konkretnego systemu prawa, powinny nie tylko postępować zgodnie z obowiązującymi przepisami, ale także znać i rozumieć wspomniane założenia aksjologiczne, jakie w stosunku do małżeństwa istnieją w kanonicznym i świeckim prawie małżeńskim.

EN

There are two legal systems governing various matters related to marital law: the Catholic Church system and the secular one. These regulations cover two different aspects of the institution of marriage. Both believe that marriage is formed by the consent expressed in an appropriate form. After the signing of the concordat between Poland and the Holy See there is a possibility to assent to the marriage simultaneously both at the civil and canonical level. The matter is different when these legal orders seek to formalise the breakdown of the marital relationship of the united parties in the order of state law and prove the nullity of marriage in the order of canonical law. One therefore must distinguish between the ecclesiastical process concerning the annulment of marriage from the divorce or the legal process of the annulment of civil marriage. As a part of the legal solution, both in canonical and secular orders, there are regulations concerning the role of those performing in the marriage annulment lawsuit on behalf of the party under a power of attorney granted to them. The substance of the lawyer service is to participate in the process and provide the professional legal assistance to the party that asked for such assistance. These individuals participating in those suits must not only act in accordance with applicable at the time legal rules, but also know and understand these mentioned above axiological assumptions which apply to the concepts of marriage according to the canonical and secular laws respectively so as not to violate the rules and spirit of a particular system of law.

3

Instytucja odpowiedzialności państwa za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy – czy współcześnie obowiązujące porządki prawne zapewniają skuteczną (prawną i sądową) ochronę poszkodowanemu i państwu? – kilka uwag na temat prawa niemieckiego, polskiego or

67%

Krygier A.

|

nr 3

209-219

EN

The institution of State’s liability for detrimental acts of officials has its roots in ancient legal systems, especially in Roman law. Due to the fact that the Romans did not recognize the State as the legal person in today’s meaning, it clearly explains why a guilty official (lat. magistratus) bore personal liability for damage caused in exercising his duties. In this legal system the State completely protected its interests while the victims could only sued some of guilty magistrates what it did not guarantee them (i.e. the vicitims) effective (legal and judicial) protection. Over centuries, the institution has gradually evaluated from magistrate’s personal liability to the State’s liability (i.a. in Germany and in Poland). Nowadays, scholars and practising lawyers ponder over if binding provisions in both countries give effective (legal and judicial) protection for detrimental acts of officials: the victims against the State on the one hand and the State against the deliquent official on the other hand. It seems that there are no so many doubts about the victim’s protection, what it cannot be said in relation to the protection of the State’s interests. It is also interesting how this institution functions in the European Union? Because of the fact that the institution of the State’s liability, and in particular its effectiveness, is widely discussed in legal community, the main aim of the author is to take an attempt to answer the question which is posed in the topic.

PL

Instytucja odpowiedzialności państwa za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy ma swoje korzenie w starożytnych systemach prawnych, w szczególności w prawie rzymskim. Ze względu na fakt, iż Rzymianie nie wyróżniali państwa jako osoby prawnej w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, w sposób jasny wyjaśnia dlaczego winny urzędnik (łac. magistratus) ponosił osobistą odpowiedzialność za szkody wyrządzone przy wykonywaniu swoich obowiązków. W tym systemie prawnym, państwo w pełni chroniło swoje interesy, podczas gdy poszkodowani mogli pozywać tylko niektórych urzędników, co nie gwarantowało im (tj. poszkodowanym) skutecznej (prawnej i sądowej) ochrony. Na przestrzeni wieków, instytucja ta stopniowo ewoluowała od osobistej odpowiedzialności urzędnika do odpowiedzialności państwa, m.in. w Niemczech i w Polsce. Współcześnie, uczeni jak i praktykujący prawnicy zastanawiają się, czy obowiązujące przepisy prawne w obu państwach zapewniają skuteczną (prawną oraz sądową) ochronę za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy: poszkodowanemu względem państwa z jednej strony, a państwu względem winnego urzędnika z drugiej strony. Wydaje się, że nie ma zbyt wielu wątpliwości w odniesieniu do ochrony poszkodowanego, czego nie można stwierdzić w stosunku do ochrony interesów państwa. Zastanawiające jest również zagadnienie, w jaki sposób instytucja ta funkcjonuje w prawie Unii Europejskiej? Ponieważ obecnie instytucja odpowiedzialności państwa, a w szczególności jej skuteczność, jest szeroko dyskutowana w środowisku prawnym, głównym celem autorki jest podjęcie próby odpowiedzi na pytanie zawarte w tytule niniejszej publikacji.