Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Filozoficzne treści obrazu. Malarstwo Henryka Musiałowicza

100%

Kuczyńska A.

Estetyka i Krytyka

|

2004

|

nr 1(6)

PL

Artykuł stanowi próbę wydobycia treści filozoficznych zawartych implicite w niefiguratywnym malarstwie Henryka Musiałowicza. Jest to malarstwo wolne od treściowej narracji. Tkwiące w nim emocje, rozwiązania formalne, skojarzenia, kolorystyka składają się na proponowaną w tekście tezę o potrzebie utworzenia swoistej hierarchii wartości. W miejsce panującej współcześnie aprobaty dla ich równorzędności (zrównania) Musiałowicz ukazuje malarskimi środkami tęsknotę za transcedencją, za dążeniem “wzwyż”.

2

Symbolika obrazu «Alegorii Bożej Opatrzności» z klasztoru Sióstr Wizytek w Krakowie

88%

Moisan-Jablonski C.

Saeculum Christianum. Pismo Historyczne

|

2015

|

tom 22

172-183

EN

There is an eighteenth-century painting depicting Allegory of Divine Providence in the convent of the Sisters of the Visitation in Kraków. The iconography is unique. In addition to figures of people and animals abandoning themselves to the care of Divine Providence, it also shows the seven archangels. Although the Catholic Church only recognizes three Archangels (Gabriel, Michael and Raphael), portrayals of seven archangels appeared in European art at the end of sixteenth century and in the seventeenth and eighteenth centuries, which also showed figures representing Uriel, Barachiel, Sealtiel and Jehudiel. The Reverend Ignacy Tłuczyński also mentions them in a book—on to the subject of angels and the care which angels and heavenly spirits provide to people—published in Kraków in 1677. It would be impossible to have a full understanding of the message conveyed in the Kraków painting without having knowledge of Polish eighteenth-century religious songs devoted to Divine Providence. The dominant motif—which also appears on other Polish paintings depicting Divine Providence—is the portrayal of people and animals together, to whom Providence is offering various gifts.

3

Droga Musiałowicza od naturalizmu do kosmizmu

75%

Skolimowski H.

Estetyka i Krytyka

|

2004

|

nr 1(6)

PL

Henryk Musiałowicz jest niezwykłym artysta, który przetrwał wszelkie "izmy" XX-go wieku, aby wykrystalizować swój unikalny styl, który nazywam Kosmizmem. W ramach tego stylu stara się wyrazić ostateczne dominanty egzystencji ludzkiej. Te ostateczne dominanty to nie przerażenie egzystencjalne i towarzyszący mu pesymizm, ale Gloria egzystencjalna I towarzysząca jej zaduma. To jest sztuka, która skłania do refleksji, pomaga w skupieniu i samo-integracji.

EN

Henryk Musialowicz is an extraordinary artist of a great cosmic depth. He has survived all the 'isms' of the 20th century to emerge with his own distinctive style, which I call cosmism. Through this style he attempts to express the deepest constituents of human existence. His reflection on human existence does not lead him to despair and pessimism. But, on the contrary, to exalting the glory of the human condition. Musialowicz's art is deep, concentrated and reflective. In the presence of his art, one is enriched and even healed.

4

The Ambivalence of African-American Culture. The New Negro Art in the interwar period

51%

Pawłowska A.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2014

|

tom XVI (XXV)

167-193

EN

Reflecting on the issue of marginalization in art, it is difficult not to remember of the controversy which surrounds African-American Art. In the colonial period and during the formation of the American national identity this art was discarded along with the entire African cultural legacy and it has emerged as an important issue only at the dawn of the twentieth century, along with the European fashion for “Black Africa,” complemented by the fascination with jazz in the United States of America. The first time that African-American artists as a group became central to American visual art and literature was during what is now called the Harlem Renaissance of the 1920s and 1930s. Another name for the Harlem Renaissance was the New Negro Movement, adopting the term “New Negro”, coined in 1925 by Alain Leroy Locke. These terms conveyed the belief that African-Americans could now cast off their heritage of servitude and define for themselves what it meant to be an African-American. The Harlem Renaissance saw a veritable explosion of creative activity from the African-Americans in many fields, including art, literature, and philosophy. The leading black artists in the 1920s, 1930s and 1940 were Archibald Motley, Palmer Hayden, Aaron Douglas, Hale Aspacio Woodruff, and James Van Der Zee.

PL

Odnosząc się do kwestii marginalizacji w sztuce trudno nie wspomnieć o kontrowersjach ota-czających sztukę Afroamerykanów. W okresie kolonialnym, a także podczas krystalizacji ame-rykańskiej tożsamości narodowej, sztuka ta została odrzucona wraz z całością afrykańskiego dziedzictwa kulturowego. Uznanie znaczenia tej kultury i sztuki pojawiło się jako istotna kwe-stia dopiero u zarania XX wieku wraz z europejską modą na Czarną Afrykę uzupełnioną o jazzowe fascynacje z USA. Ważnym etapem poprzedzającym powstanie sztuki „Nowych Czarnych” były próby poszukiwania wyrazu dla afroamerykańskiej tożsamości, świadomie ignorujące różnicę w pigmentacji skóry. Były to wyraźne dążenia do znalezienia wspólnego głosu z białym etosem i tradycją amerykańskiej klasy średniej. Po raz pierwszy afroamerykańscy artyści jak grupa stali się dominującym elementem ame-rykańskiej sztuki wizualnej i literatury jako ruch “Renesansu z Harlemu” (Harlem Renaissance) w latach 1920 i 1930. Inną nazwą tego nurtu było określenie “Nowi Murzyni” (New Negro) ukuty w 1925 roku przez Alain Leroy Locke’a. Twórczości Afroamerykanów w tym okresie przeżywa prawdziwą eksplozję talentów w wielu dziedzinach, w tym sztuki, literatury i filo-zofii. Czołowi czarni artyści z lat 1920–1940 to: Archibald Motley, Palmer Hayden, Aaron Douglas, Hale Aspacio Woodruff, James Van Der Zee.

5

Malarski wystrój pałacu w Radzyniu Podlaskim i rola Jana Bogumiła Plerscha

51%

Bernatowicz A.

|

2021

|

tom 83

|

nr 2

377-424

EN

The unpreserved interiors of the Potocki Palace in Radzyń Podlaski designed by Jakub Fontana were one of the last original manifestations of Rococo aesthetics in Poland. The decoration was characterized by moderate ornamentation, a clear articulation of white panelling with the use of gilded moulds, frames, and pilaster strips, as well as overdoors in fancy, yet symmetrical frames. Some of the rooms were given wall decoration, according to archival records possibly executed entirely by Jan Bogumił Plersch, the main (however not only) painter employed for the Palace’s décor. He was also most likely the one to execute the overdoors whose affiliation with definite interiors as well as the definition of the significance in the whole decoration structure is undertaken by the Author: seascapes, mountain views, pastoral scenes, and compositions with fruit and flowers shown against park vistas. The latter reveal the closest affinity with still lifes of the French painter Augustin Dubuisson who decorated Sanssouci and the Royal Palace in Wrocław. The seascapes, instead, may have been modelled on Dutch prints, and were a reflection of Hollandism, a vogue imported from France of the time. Therefore, French affiliations are an important feature in the painting decoration of the Radzyń Palace, though in Fontana’s genuine design no direct model for it can be identified. Some of Plersch’s paintings are of a metaphorical undertone, and find their ideological confirmation in the decoration of the Palace’s elevation: the idea of a knight’s residence manifested with the use of panoplies in the Ball Room polychrome and the concept of a palace as a shrine of beauty and art, clear in the overdoors decorating the Library, and showing liberal arts, as well as Civil and Military Architecture. The programme made reference to the pax et bellum topos: heroic accomplishments of the ancestors were balanced by emphasizing peaceful initiatives of Eustachy Potocki, owner of the residence at the time.

PL

Niezachowane wnętrza pałacu Potockich w Radzyniu Podlaskim zaprojektowane przez Jakuba Fontanę, były jedną z ostatnich, oryginalnych manifestacji estetyki rokoka w Polsce. Cechowała je oszczędna ornamentacja, wyraźna artykulacja białych boazerii za pomocą złoconych listew, ram i lizen, oraz supraporty w fantazyjnych, lecz symetrycznych ramach. Niektóre sale otrzymały dekorację ścienną, wykonaną zapewne w całości – jak wynika ze źródeł archiwalnych – przez Jana Bogumiła Plerscha, głównego (choć nie jedynego) malarza zatrudnionego przy realizacji wystroju pałacowego. Jego dziełem były też najpewniej supraporty, które próbuję przypisać konkretnym wnętrzom i zdefiniować ich sens w strukturze całej dekoracji: widoki morskie, krajobrazy górskie, sceny pasterskie oraz kompozycje z owocami i kwiatami zaaranżowane na tle parkowych perspektyw. Te ostatnie najwięcej łączy z martwymi naturami francuskiego malarza Augustina Dubuissona, zdobiącymi Sanssouci i Pałac Królewski we Wrocławiu. Z kolei widoki morskie były najpewniej wzorowane na grafice holenderskiej i stanowiły refleks holandyzmu – mody płynącej z ówczesnej Francji. Tak więc afiliacje francuskie są istotnym rysem malarskiego wystroju pałacu w Radzyniu, choć trudno mówić w tym autorskim projekcie Fontany o bezpośrednich wzorach. Niektóre malowidła Plerscha mają metaforyczny charakter i znajdują swe wyraźne ideowe potwierdzenie w dekoracji elewacji pałacowych: idea siedziby rycerza zamanifestowana za pomocą panopliów w polichromii Sali Balowej oraz koncept pałacu jako świątyni piękna i sztuki, czytelny w supraportach zdobiących Bibliotekę, przedstawiających sztuki wyzwolone, a także Architekturę Cywilną i Wojskową. Program ten nawiązywał do toposu pax et bellum – heroiczne zasługi przodków zrównoważono podkreśleniem pokojowych inicjatyw ówczesnego właściciela rezydencji – Eustachego Potockiego.