Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Kryzysy legitymacji władzy w Abchazji i Osetii Południowej w ujęciu neopatrymonialnym

100%

Czachor R.

Roczniki Nauk Społecznych

|

2016

|

tom 8(44)

|

nr 1

31-50

PL

Artykuł przedstawia zagadnienie kryzysów legitymacji władzy w dwóch pozbawionych powszechnego uznania parapaństwach kaukaskich: Abchazji i Osetii Południowej. Problem został omówiony w ujęciu neopatrymonialnym, które pozwala na analizę dynamiki systemów politycznych poza kategoriami demokratyzacji i modernizacji. Artykuł składa się z kilku części: prezentuje główne cechy postradzieckich reżimów politycznych w ujęciu neopatrymonialnym, omawia kryzysy legitymacji władzy w Abchazji w latach 2004 i 2014 oraz w Osetii Południowej w roku 2011. We wnioskach stwierdzono, że procesy polityczne w obu parapaństwach mają głównie nieformalny charakter i przebiegają w warunkach rywalizacji klanowej; omówione kryzysy wpisują się w kategorię „kolorowych rewolucji”, które nawiedziły przestrzeń postradziecką w latach 2003-2005 oraz że Rosja pozostaje ważnym elementem polityki parapaństw, aczkolwiek nie w pełni kontroluje mechanizmy sprawowania władzy i jej przekazywania.

XX

The article approaches the problem of the legitimacy of power in two Caucasian de facto entities from the perspective of neopatrimonialism. This approach allows to analyze the dynamics of political systems avoiding misunderstandings of modernization and democratic breakthroughs. The article contains several parts: it describes main features of the post-Soviet political systems in a neopatrimonial perspective, crises of legitimacy in Abkhazia in 2004 and 2014 as well as in South Ossetia in 2011. In conclusions it was confirmed that political processes in both de facto states have mainly informal character and are determined by clans’ rivalry. Described crises can be considered as variations of so called ‘colour revolutions’ that happened in some post-Soviet countries in 2003-2005. Russia remains an important factor of politics of Abkhazia and South Ossetia, but it is not able to fully control their political processes.

2

Historyczne uwarunkowania konfliktów etniczno-politycznych na Kaukazie Południowym - wybrane zagadnienia

100%

Olszewski P.

|

tom Nr 2

237-257

PL

Wybuch zbrojnych walk w Osetii Południowej w 1991 r. oraz w Górskim Karabachu i w Abchazji w 1992 r. był związany także z uwarunkowaniami historycznym. Podbój Kaukazu Południowego przez Rosję w XIX w. doprowadził do gruntownych zmian etnicznych w tych trzech regionach. Od 1918 do 1989 r. Abchazja oraz Osetia Południowa podlegały formalnie władzy Gruzji, Górski Karabach zwierzchnictwu Azerbejdżanu, natomiast w praktyce regiony te posiadały szeroką autonomię. Rozwój ruchu narodowego wśród Abchazów i Osetyjczyków w latach 80. XX w. spowodował, iż zaczęli oni domagać się większej autonomii. Postulatom tym sprzeciwiały się zarówno gruzińskie władze komunistyczne, jak i działacze opozycji, którzy w 1990 r. przejęli władzę w Gruzji. Wybuch wojny domowej w Gruzji w 1991 r. ułatwił ogłoszenie niepodległości Osetii Południowej u schyłku 1991 r. i uniezależnienie się Abchazji od Gruzji w pierwszej połowie 1992 r. Istniejące wśród Ormian przekonanie o silnych związkach Górskiego Karabachu z Armenią spowodowało, iż u schyłku lat 80. XX w. pojawiły się żądania przyłączenia tego regionu do Armenii. Przeciwko tym postawom występowały azerbejdżańskie władze komunistyczne oraz kształtujący się od 1988 r. ruch opozycyjny w tym kraju. Narastające napięcia ormiańsko-azerbejdżańskie zamieniły się w gwałtowne demonstracje polityczne w Azerbejdżanie, Armenii i Górskim Karabachu w latach 1988-1990. Ogłoszenie niepodległości przez Azerbejdżan i Armenię w 1991 r. zintensyfikowało konflikt o Górski Karabach, który w grudniu 1991 r. także ogłosił niepodległość.

EN

The main subject of this article is the presentation of the historical backgrounds of the contemporary conflicts over the Mountainous Karabagh, South Ossetia and Abkhazia. The author describes the history of these regions from the beginning of the 19th century till 1992. The conquest of the South Caucasus by Imperial Russia in the 19th century resulted in the immigrations of Armenians to the Mountainous Karabagh, Ossetians to South Ossetia and Georgians to Abkhazia. These immigrations completely changed the ethnic compositions of these region. The Russian authorities supported the immigrations of pro-Russian Armenians and Ossetians. The political situation in these regions changed in 1918, when the independence of Georgia, Armenia and Azerbaijan was declared. South Ossetia and Abkhazia were parts of independent Georgia, and the Mountainous Karabagh was dependent on Azerbaijan. Ossetians and Abkhazians resisted the Georgian authorities and Karabagh Armenians fought against Azerbaijan's rule. After the conquest of the South Caucasus by Soviet Russia in 1920-1921, the Mountainous Karabagh remained part of Soviet Azerbaijan, and South Ossetia and Abkhazia remained part of Soviet Georgia. The Autonomous Oblast of Nagorno-Karabagh was created in the Mountainous Karabagh in 1923. The authorities of the Mountainous Karabagh were dominated by Karabagh Armenians and this region was practically independent of Soviet Azerbaijan. A similar situation was in South Ossetia and Abkhazia, especially after 1956. The development of Abkhazian and Ossetian national movements at the end of the 1980s led to the situation in which Abkhazians and South Ossetians claimed the political autonomy of Abkhazia and South Ossetia in Georgia, and then the independence of these regions. The Georgian authorities were against these claims, as they considered these regions to constitute the historical parts of Georgia. The political hostility between Georgia and South Ossetia resulted in South Ossetian-Georgian armed fighting in January 1991, and South Ossetia proclaimed its independence in November 1991. Moreover, the political conflict between the Georgian government and the Abkhazian authorities in the first half of 1992 turned into open war in August 1992. Karabagh Armenians claimed the incorporation of the Mountainous Karabagh into Soviet Armenia because of historical, ethnic, cultural and regional connections between the Mountainous Karabagh and Armenia. These claims were very strong from the end of 1980s, but Azerbaijan's communist authorities and the Azerbaijan anticommunist movement wanted to retain the Karabagh region in Azerbaijan. The hostility between the local Armenian and Azerbaijan population of the Mountainous Karabagh turned into armed fighting in 1989. The Mountainous Karabagh proclaimed its independence in December 1991.

3

De facto states and their socio-economic structures in the post-Soviet space after the annexation of Crimea

85%

Baar V. , Baarová B.

Studia z Geografii Politycznej i Historycznej

|

2017

|

tom 6

267-303

PL

Artykuł koncentruje się na problemach ekonomicznych państw de facto w przestrzeni postsowieckiej po aneksji Krymu przez Rosję w 2014 r., utworzeniu Eurazjatyckiej Unii Gospodarczej w 2015 r. oraz podpisaniu pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu między UE a Gruzją i Mołdawią wchodzącej w życie od 2016 r. Poddaje analizie długoterminowe strategie gospodarcze Naddniestrza, Górskiego Arcachu, Południowej Osetii-Alanii i Abchazji w kontekście tych zmian. Bazując na danych statystycznych i innych informacjach poddaje analizie ich problemy gospodarcze, które są ściśle związane z rozwojem sytuacji w Rosji i jej geopolitycznymi interesami.

EN

The paper is focused on the economic problems of de facto states in the post-Soviet space after Russia's annexation of Crimea in 2014, creation of the Eurasian Economic Union in 2015 and the signing of the Deep and Comprehensive Free Trade Agreement between the EU and Georgia and Moldova with effect from 2016. It analyzes long-term economic strategies of Transnistria, Nagorno-Artsakh, South Ossetia-Alania and Abkhazia in the context of such changes. On the basis of statistical analyzes their economic problems, which are closely connected with developments in Russia and its geopolitical interests.

4

Some legal aspects of Russian policy towards neighbouring countries

51%

Goradze G.

Studia Prawnicze KUL

|

2023

|

nr 4

49-65

UK

Політика Росії щодо сусідніх держав і народів завжди була продиктована імперіалістичними та експансіоністськими цілями. Для досягнення цих цілей Росія використовувала жорстокі методи, включаючи пряму збройну агресію, розпалювання міжнаціональних конфліктів, геноцид та етнічні чистки. Існує багато прикладів з історії, таких як геноцид кавказьких народів у 19-му столітті, Голодомор в Україні, радянські репресії та етнічні чистки грузинів в Абхазії та Цхінвальському регіоні наприкінці 20-го та на початку 21-го століть. Росія ніколи не була притягнута до відповідальності за свої дії. Війна проти України, що розпочалася в лютому 2022 року, зруйнувала будь-які ілюзії демократичного світу щодо Росії. Сьогодні демократичний світ єдиний, і головною основою цієї єдності є цінності, за захист яких він має взяти на себе відповідальність. Для цього мають бути задіяні всі міжнародні інституції та правові інструменти. Винні керівники Росії мають бути притягнуті до відповідальності, а держава – нести фінансову відповідальність. Єдиний спосіб досягти миру в Росії та світі – це демократизація Росії, яка можлива лише через міжнародно-правовий примус, як це було у випадку з нацистською Німеччиною. Ця стаття є спробою представити окремі факти агресивної та імперіалістичної політики Росії по відношенню до сусідніх країн, особливо до Грузії, та конкретні правові інструменти боротьби з цією політикою, а також перспективи на майбутнє.

RU

Политика России в отношении соседних государств и народов всегда диктовалась империалистическими и экспансионистскими целями. Для достижения этих целей Россия использовала жестокие методы, в том числе прибегала к прямой вооруженной агрессии, разжиганию межнациональных конфликтов, геноциду и этническим чисткам. Примеров тому из истории много: геноцид кавказских народов в XIX веке, Голодомор на Украине, советские репрессии, этнические чистки грузин в Абхазии и Цхинвальском регионе в конце XX – начале XXI века. Россия никогда не была привлечена к ответственности за свои действия. Война против Украины, начавшаяся в феврале 2022 года, разрушила все иллюзии демократического мира в отношении России. Сегодня демократический мир объединен, и главной основой этого единства являются ценности, за защиту которых он должен взять на себя ответственность. Для этого должны быть задействованы все международные институты и правовые инструменты. Виновные руководители России должны быть привлечены к ответственности, а государство – нести финансовую ответственность. Единственным путем достижения мира в России и во всем мире является демократизация России, которая возможна только путем международного правового принуждения, как это было в случае с нацистской Германией. Данная статья является попыткой представить отдельные факты агрессивной и империалистической политики России в отношении соседних стран, особенно Грузии, и конкретные правовые инструменты противодействия этой политике, а также перспективы на будущее.

PL

Polityka Rosji wobec sąsiednich państw i narodów zawsze była podyktowana imperialistycznymi i ekspansjonistycznymi celami. Aby osiągnąć te cele, Rosja stosowała brutalne metody, w tym uciekała się do bezpośredniej agresji zbrojnej, podżegania do konfliktów etnicznych, ludobójstwa i czystek etnicznych. Jest na to wiele przykładów z historii, takich jak ludobójstwo narodów kaukaskich w XIX w., Holodomor na Ukrainie, represje sowieckie, czystki etniczne Gruzinów w Abchazji i regionie Cchinwali pod koniec XX i na początku XXI w. Rosja nigdy nie została pociągnięta do odpowiedzialności za swoje działania. Wojna przeciwko Ukrainie, która rozpoczęła się w lutym 2022 r., rozwiała wszelkie złudzenia demokratycznego świata wobec Rosji. Dziś demokratyczny świat jest zjednoczony, a główną podstawą tej jedności są wartości, za których ochronę musi wziąć odpowiedzialność. W tym celu należy wykorzystać wszystkie międzynarodowe instytucje i instrumenty prawne. Winni przywódcy Rosji muszą zostać postawieni przed sądem, a państwo musi zostać pociągnięte do odpowiedzialności finansowej. Jedynym sposobem na osiągnięcie pokoju w Rosji i na świecie jest demokratyzacja Rosji, która jest możliwa tylko za sprawą międzynarodowego przymusu prawnego, tak jak to miało miejsce w przypadku nazistowskich Niemiec. Artykuł jest próbą przedstawienia poszczególnych faktów agresywnej i imperialistycznej polityki Rosji wobec państw sąsiednich, zwłaszcza wobec Gruzji, oraz konkretnych instrumentów prawnych służących zwalczaniu tej polityki, jak również perspektyw na przyszłość.

EN

Russia’s policy towards neighbouring countries and nations has always been dictated by imperialist and expansionist goals. To achieve them, Russia used brutal methods, including direct military aggression, inciting ethnic conflicts, genocide and ethnic cleansing. There are many examples of this in history in the form of the genocide of the Caucasian nations in the 19th century, the Holodomor against Ukrainian people, Soviet repressions, the ethnic cleansing of Georgians in the Abkhazia and Tskhinvali region at the end of the 20th and the beginning of the 21st century, and others. Nevertheless, Russia has not been held accountable for its actions. The war against Ukraine, which started in February 2022, dispelled all illusions of the democratic world towards Russia. Today, the democratic world is united, and the primary basis of this unity is the values, which it must bear responsibility for protecting. For this purpose, all international legal levers and institutions should be used. Russia’s leadership must be brought to justice, and the country must be held financially accountable. The only way for peace between Russia and the world is the democratisation of Russia, which is only possible through international legal coercion, as happened in the case of Nazi Germany. This article is an attempt to present the specific facts of Russia’s aggressive and imperialist policy towards neighbouring countries, especially towards Georgia, the specific legal levers for combating this policy, and future perspectives.