Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Wolnomularstwo neapolitańskie w drugiej poł. XVIII wieku

100%

Dróżdż A.

Res Gestae. Czasopismo Historyczne

|

2009

|

tom 8

73-92

PL

In 1728, on the initiative of the Grand Lodge of England, the first Italian Freemasonry Lodge was founded in Naples. Twenty years later its leader was Prince of Sansevero, Raimondo di Sangro, a person veiled in demonic legend, a scientist and inventor well known in Europe. Ineffective interventions of the church and state authorities directed against the Lodge only contributed to its greater popularity. Lodges were entered by people of all social layers and professions: noblemen, priests and monks, writers, merchants, craftsmen, the court elite, the military corps officers, and scientists. Their imagination was evoked by the theatrical imagery and the phraseology of fraternity, which allowed them to believe that freemasonry would replace the feudal state structures. The outbreak of the French Revolution caused a sudden turn in the internal politics of the Kingdom of the Two Sicilies, and the Masons immediately became the greatest public enemies. Some of them left the Lodge, while others set up Jacobin Clubs in order to overthrow the monarchy. Freemasonry Lodges, although they might have seemed ridiculous because oftheir rituals, were in fact popularizing the ideas of Enlightenment and forming the new social ethics.

2

Solfatara, czyli dziesięć dni rewolucji rybaka. Z Maciejem Henem rozmawia Ewa Tyszko

71%

Hen M. , Tyszko E.

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze

|

2016

|

nr 5

245-253

EN

Interviewed by Ewa Tyszko, Maciej Hen talks about the creation of his chronicle novel – Solfatara, which is set in 17th century Naples.

PL

W rozmowie z Ewą Tyszko Maciej Hen opowiada o powstawaniu powieści-kroniki Solfatara, której akcja rozgrywa się w siedemnastowiecznym Neapolu.

3

The city of Nola in Campania (Italy) in Stanisław Kostka Potocki’s manuscripts

60%

Cesarano M.

Studia Wilanowskie

|

2021

|

tom XXVIII

73-97

PL

W 1786 roku Stanisław Kostka Potocki wraz z Izabelą [Elżbietą] Lubomirską przebywali w Królestwie Neapolu, gdzie Potocki prowadził wykopaliska archeologiczne w miejscowości Nola. Miasto to, w przeszłości podlegające jurysdykcji Władysława IV Wazy, w XVIII wieku było dobrze znane mieszkańcom Rzeczpospolitej nie tylko z historycznych przekazów, lecz także jako cel coraz liczniejszych wypraw, w ramach których poszukiwano cennych attyckich waz. Stanisław Kostka Potocki do Noli wyruszył z Neapolu. Niedługą podróż oraz pierwsze wrażenia dotyczące zarówno krajobrazu, jak i dostrzeżonych na miejscu ruin, opisywał zgodnie z ówczesną konwencją literatury podróżniczej w swoim – niedokończonym – rękopiśmiennym dzienniku podróży Voyage de Nola. Rozczarowanie Potockiego widokiem współczesnego miasta Nola, które zachowało jedynie część dawnej świetności, porównywalne jest z doświadczeniem innych europejskich arystokratów odwiedzających wówczas włoskie miasta, w tym Anny Potockiej, synowej Stanisława Kostki. Artykuł przedstawia znaczenie Noli jako stanowiska archeologicznego w omawianym okresie, a przede wszystkim rysuje tło wizyty Potockiego oraz czynniki, które składały się na jego złożoną ocenę tego miasta.

EN

In 1786, Stanisław Kostka Potocki and Izabela [Elżbieta] Lubomirska stayed in the Kingdom of Naples, where Potocki conducted archaeological excavations in the town of Nola. This city, which in the past lied under the jurisdiction of Władysław IV Vasa, in the 18th century was well known to the inhabitants of the Polish-Lithuanian Commonwealth not only from historical sources, but also as the destination of increasing number of expeditions in search of valuable Attic vases. Stanisław Kostka Potocki travelled to Nola from Naples. The short journey and first impressions of both the landscape and the ruins noticed on the site were described in accordance with the contemporary travel literature convention in his - unfinished - handwritten travel journal Voyage de Nola. Potocki's disappointment with the view of the modern city of Nola, which has only retained some of its former glory, is comparable to the experience of other European aristocrats visiting Italian cities at the time, including Anna Potocka, Stanisław Kostka's daughter-in-law. The article presents the importance of Nola as an archaeological site in the period in question, and, above all, outlines the background of Potocki's visit and the factors that made up his complex assessment of the city.

4

Jubileusz 200-lecia Wydzialu Medycyny Weterynaryjnej w Neapolu

60%

Kita J.

Medycyna Weterynaryjna

|

1998

|

tom 54

|

nr 11

784-785

5

The Role of Domenico De Vivo in Developing Russian and Italian Language Studies in the Second Half of 19th Century

57%

Cifariello A.

Roczniki Humanistyczne

|

2021

|

tom 69

|

nr 7

117-129

PL

Rola Domenico de Vivo w rozwoju filologii rosyjskiej i włoskiej w drugiej połowie XIX wieku O Domenico De Vivo (1839-1897) wiadomo niewiele. Był uczniem włoskiego lingwisty Giacomo Lignany. Pracował jako profesor języka rosyjskiego i angielskiego w Asiatic College w Neapolu w latach 1868-1870, a następnie – od 1879 aż do śmierci w 1897 r. – jako wykładowca języka włoskiego na uniwersytetach w Dorpacie i Odessie w Cesarstwie Rosyjskim. De Vivo bronił swoich pomysłów dotyczących nauczania i uczenia się języków w swoich książkach Grammatica della lingua russa [Gramatyka języka rosyjskiego dla Włochów] (Dorpat, 1882) i Prakticheskoe rukovodstvo dlya izucheniya ital’yanskogo yazyka [Praktyczny przewodnik do nauki języka włoskiego] (Odessa, 1886; Odessa, 1890), a także w Dizionario Italiano-Russo. Slovar’ ital’yansko-russkiy [Słownik włosko-rosyjski] (Odessa 1894). Celem niniejszego artykułu jest zbadanie życia i twórczości De Vivo, stanowiących pierwszą zarejestrowaną próbę – według jego własnych słów – „promowania nauki języka rosyjskiego we Włoszech i nauki języka włoskiego w Rosji”.

EN

Very little is known about Domenico De Vivo (1839-1897). He was a disciple of the Italian linguist Giacomo Lignana and worked as a professor of Russian and English language at the Asiatic College in Naples from 1868 to 1870, and then as an Italian language lecturer at the universities of Dorpat and Odessa in the Russian Empire from 1879 until his death in 1897. De Vivo championed his ideas on language teaching and learning in his books Grammatica della lingua russa [Russian Grammar for Italians] (Dorpat, 1882) and Prakticheskoe rukovodstvo dlya izucheniya ital’yanskogo yazyka [A Practical Guide to Learning Italian] (Odessa, 1886; Odessa, 1890), and in his Dizionario Italiano-Russo. Slovar’ ital’yansko-russkiy [Italian-Russian Dictionary] (Odessa 1894). The purpose of this article is to examine De Vivo’s life and works, which represent the first recorded attempt – in De Vivo’s own words – “to promote Russian language learning in Italy and Italian language learning in Russia.”

6

Neapolitańska praktyka wykonawcza w instrumentalnej muzyce zespołowej XVIII wieku

51%

Wilk P.

Roczniki Humanistyczne

|

2021

|

tom 69

|

nr 12

31-49

EN

When we talk about the Neapolitan school, we usually mean the composers of opera and vocal music, although multicoloured instrumental works were also developing in Naples. Knowledge of these is poor, even among those researching this centre of music. The subject of this article is thus the Neapolitan instrumental work for various types of chamber and orchestral ensembles created over a period of 100 years, starting from the 1690s. Neapolitan performing practices differed from those known in other European centres. Despite practising the same genres (sonata, concerto, symphony), Neapolitan composers displayed different preferences for the scoring of music. Regardless of the genre, they were fond of an ensemble consisting of three or four violins and a bass voice. They avoided use of the viola: less frequently, they used the violin as a solo instrument, but more preferably flutes, a cello, a mandolin and keyboards. It was not the type of scoring of music in Naples that determined the choice of genre (sonata, concerto or symphony), but rather the texture and form. The musical genre also had no influence on whether the piece would be performed by chamber or orchestral ensemble.

PL

Gdy mówimy o szkole neapolitańskiej mamy na myśli twórców muzyki operowej i wokalnej, tymczasem w Neapolu rozwijała się także wielobarwna twórczość instrumentalna. Jej znajomość jest słaba nawet wśród badaczy tego ośrodka. Przedmiotem niniejszego artykułu jest neapolitańska twórczość instrumentalna na różnego rodzaju zespoły kameralne i orkiestrowe, powstająca przez 100 lat począwszy od lat 90. XVII wieku. Neapolitańskie zwyczaje wykonawcze odbiegały od tych znanych z innych ośrodków europejskich. Mimo uprawiania tych samych gatunków (sonaty, koncertu, symfonii), twórcy neapolitańscy przejawiali odmienne preferencje obsadowe. Niezależnie od gatunku chętnie posługiwali się zespołem złożonym z trojga lub czworga skrzypiec i basu. Unikali stosowania altówki, rzadziej w roli instrumentu solowego obsadzali skrzypce, chętniej flety, wiolonczelę, mandolinę i instrumenty klawiszowe. Nie typ aparatu wykonawczego stanowił w Neapolu o tym czy mamy do czynienia z sonatą, koncertem czy symfonią, lecz faktura i forma. Gatunek muzyczny nie miał też wpływu na to czy utwór będzie wykonywany kameralnie czy orkiestrowo.

7

Dni z burzą podczas okresów z pogodą gorącą i upalną w Neapolu (1986-2010)

51%

Grabowska K. , Poplawska J.

|

nr 1-2

8

Revitalisation of the Bagnoli District as a Factor of Economic Growth in Naples

51%

Noviello M.

Przedsiębiorczość - Edukacja

|

2018

|

tom 14. Rola przedsiębiorczości w rozwoju społeczno-gospodarczym

137-149

PL

W artykule omówiono projekt rewitalizacji poprzemysłowej dzielnicy Neapolu – Bagnoli, która leży w strategicznej lokalizacji na wybrzeżu Zatoki Pozzuoli. Autorka nawiązuje do historii przemysłu na tym obszarze – od jego prężnego rozwoju w okresie powojennym, przez kryzys lat 70., po całkowite zamknięcie fabryk w 1991 r. Od czasu zamknięcia fabryk obszar ten pozostawał nieużytkowany ze względu na konieczność ponoszenia ogromnych nakładów finansowych na rekultywację gleby. Pomimo wielu propozycji zagospodarowania, dopiero po 16 latach podpisano stosowne porozumienia i zaakceptowano projekt rewitalizacji i zagospodarowania dzielnicy Bagnoli. Projekt ten obejmuje m.in budowę plaży, obiektów infrastruktury turystycznej i sportowej, obiektów mieszkalnych i uniwersyteckich, portu pozwalającego na szybkie połączenia z wyspą Nisida oraz stacji kolejowych ułatwiających komunikację. Celem artykułu jest przedstawienie możliwości rozwoju regionu Kampania, a w szczególności jego stolicy Neapolu, właśnie dzięki realizacji projektu „Bagnoli Futura”. Jest to jedno z największych przedsięwzięć, jakie w najbliższych latach zostanie zrealizowane na południu Włoch, co stworzy ogromne możliwości dla rozwoju gospodarczego nie tylko samego Neapolu, ale też dla całego regionu Kampania. Jego zakończenie przewidziano na rok 2024.

EN

The article presents the project of revitalisation undertaken in the post-industrial district of Naples – Bagnoli – situated strategically by the Gulf of Pozzuoli. The author focuses on the industrial development of the region, starting with its booming times during the post-war period, through the crisis of the 1970s, followed by a complete shutdown of factories in 1991. Since then, the area remained unused due to the great financial investments that would be needed to re-cultivate the land. Despite a lot of proposals to develop the land, it took 16 years to sign appropriate agreements and accept the project to revitalise the Bagnoli district. The project includes, among others, the creation of a public beach, tourism and sports infrastructure, housing estates and university campuses. It also includes building a harbour, which will enable a quick and convenient connection with the Nisida island and railway stations facilitating communication in the region. The aim of the article is to present the possibilities of development of the Campania region, focusing mainly on its capital. The ‘Bagnoli Futura’ project is one of the biggest ventures that will be carried out in the south of Italy in the upcoming years. It will provide great possibilities to develop not only the city of Naples itself, but the whole Campania region as well. Completion of the project is scheduled for 2024. The article presents the project of revitalisation undertaken in the post-industrial district of Naples – Bagnoli – situated strategically by the Gulf of Pozzuoli. The author focuses on the industrial development of the region, starting with its booming times during the post-war period, through the crisis of the 1970s, followed by a complete shutdown of factories in 1991. Since then, the area remained unused due to the great financial investments that would be needed to re-cultivate the land. Despite a lot of proposals to develop the land, it took 16 years to sign appropriate agreements and accept the project to revitalise the Bagnoli district. The project includes, among others, the creation of a public beach, tourism and sports infrastructure, housing estates and university campuses. It also includes building a harbour, which will enable a quick and convenient connection with the Nisida island and railway stations facilitating communication in the region. The aim of the article is to present the possibilities of development of the Campania region, focusing mainly on its capital. The ‘Bagnoli Futura’ project is one of the biggest ventures that will be carried out in the south of Italy in the upcoming years. It will provide great possibilities to develop not only the city of Naples itself, but the whole Campania region as well. Completion of the project is scheduled for 2024. The article presents the project of revitalisation undertaken in the post-industrial district of Naples – Bagnoli – situated strategically by the Gulf of Pozzuoli. The author focuses on the industrial development of the region, starting with its booming times during the post-war period, through the crisis of the 1970s, followed by a complete shutdown of factories in 1991. Since then, the area remained unused due to the great financial investments that would be needed to re-cultivate the land. Despite a lot of proposals to develop the land, it took 16 years to sign appropriate agreements and accept the project to revitalise the Bagnoli district. The project includes, among others, the creation of a public beach, tourism and sports infrastructure, housing estates and university campuses. It also includes building a harbour, which will enable a quick and convenient connection with the Nisida island and railway stations facilitating communication in the region. The aim of the article is to present the possibilities of development of the Campania region, focusing mainly on its capital. The ‘Bagnoli Futura’ project is one of the biggest ventures that will be carried out in the south of Italy in the upcoming years. It will provide great possibilities to develop not only the city of Naples itself, but the whole Campania region as well. Completion of the project is scheduled for 2024. The article presents the project of revitalisation undertaken in the post-industrial district of Naples – Bagnoli – situated strategically by the Gulf of Pozzuoli. The author focuses on the industrial development of the region, starting with its booming times during the post-war period, through the crisis of the 1970s, followed by a complete shutdown of factories in 1991. Since then, the area remained unused due to the great financial investments that would be needed to re-cultivate the land. Despite a lot of proposals to develop the land, it took 16 years to sign appropriate agreements and accept the project to revitalise the Bagnoli district. The project includes, among others, the creation of a public beach, tourism and sports infrastructure, housing estates and university campuses. It also includes building a harbour, which will enable a quick and convenient connection with the Nisida island and railway stations facilitating communication in the region. The aim of the article is to present the possibilities of development of the Campania region, focusing mainly on its capital. The ‘Bagnoli Futura’ project is one of the biggest ventures that will be carried out in the south of Italy in the upcoming years. It will provide great possibilities to develop not only the city of Naples itself, but the whole Campania region as well. Completion of the project is scheduled for 2024. The article presents the project of revitalisation undertaken in the post-industrial district of Naples – Bagnoli – situated strategically by the Gulf of Pozzuoli. The author focuses on the industrial development of the region, starting with its booming times during the post-war period, through the crisis of the 1970s, followed by a complete shutdown of factories in 1991. Since then, the area remained unused due to the great financial investments that would be needed to re-cultivate the land. Despite a lot of proposals to develop the land, it took 16 years to sign appropriate agreements and accept the project to revitalise the Bagnoli district. The project includes, among others, the creation of a public beach, tourism and sports infrastructure, housing estates and university campuses. It also includes building a harbour, which will enable a quick and convenient connection with the Nisida island and railway stations facilitating communication in the region. The aim of the article is to present the possibilities of development of the Campania region, focusing mainly on its capital. The ‘Bagnoli Futura’ project is one of the biggest ventures that will be carried out in the south of Italy in the upcoming years. It will provide great possibilities to develop not only the city of Naples itself, but the whole Campania region as well. Completion of the project is scheduled for 2024. The article presents the project of revitalisation undertaken in the post-industrial district of Naples – Bagnoli – situated strategically by the Gulf of Pozzuoli. The author focuses on the industrial development of the region, starting with its booming times during the post-war period, through the crisis of the 1970s, followed by a complete shutdown of factories in 1991. Since then, the area remained unused due to the great financial investments that would be needed to re-cultivate the land. Despite a lot of proposals to develop the land, it took 16 years to sign appropriate agreements and accept the project to revitalise the Bagnoli district. The project includes, among others, the creation of a public beach, tourism and sports infrastructure, housing estates and university campuses. It also includes building a harbour, which will enable a quick and convenient connection with the Nisida island and railway stations facilitating communication in the region. The aim of the article is to present the possibilities of development of the Campania region, focusing mainly on its capital. The ‘Bagnoli Futura’ project is one of the biggest ventures that will be carried out in the south of Italy in the upcoming years. It will provide great possibilities to develop not only the city of Naples itself, but the whole Campania region as well. Completion of the project is scheduled for 2024. The article presents the project of revitalisation undertaken in the post-industrial district of Naples – Bagnoli – situated strategically by the Gulf of Pozzuoli. The author focuses on the industrial development of the region, starting with its booming times during the post-war period, through the crisis of the 1970s, followed by a complete shutdown of factories in 1991. Since then, the area remained unused due to the great financial investments that would be needed to re-cultivate the land. Despite a lot of proposals to develop the land, it took 16 years to sign appropriate agreements and accept the project to revitalise the Bagnoli district. The project includes, among others, the creation of a public beach, tourism and sports infrastructure, housing estates and university campuses. It also includes building a harbour, which will enable a quick and convenient connection with the Nisida island and railway stations facilitating communication in the region. The aim of the article is to present the possibilities of development of the Campania region, focusing mainly on its capital. The ‘Bagnoli Futura’ project is one of the biggest ventures that will be carried out in the south of Italy in the upcoming years. It will provide great possibilities to develop not only the city of Naples itself, but the whole Campania region as well. Completion of the project is scheduled for 2024. The article presents the project of revitalisation undertaken in the post-industrial district of Naples – Bagnoli – situated strategically by the Gulf of Pozzuoli. The author focuses on the industrial development of the region, starting with its booming times during the post-war period, through the crisis of the 1970s, followed by a complete shutdown of factories in 1991. Since then, the area remained unused due to the great financial investments that would be needed to re-cultivate the land. Despite a lot of proposals to develop the land, it took 16 years to sign appropriate agreements and accept the project to revitalise the Bagnoli district. The project includes, among others, the creation of a public beach, tourism and sports infrastructure, housing estates and university campuses. It also includes building a harbour, which will enable a quick and convenient connection with the Nisida island and railway stations facilitating communication in the region. The aim of the article is to present the possibilities of development of the Campania region, focusing mainly on its capital. The ‘Bagnoli Futura’ project is one of the biggest ventures that will be carried out in the south of Italy in the upcoming years. It will provide great possibilities to develop not only the city of Naples itself, but the whole Campania region as well. Completion of the project is scheduled for 2024.

9

Breeding birds and territorial heterogenity in Naples city [Italy]

51%

Mirabella P. , Fraissinet M. , Milone M.

|

tom 31

|

nr 1

25-31

EN

We conducted this study in Naples, Italy from 1990-93. We inventoried birds and habitat types in each 1km² block of the UTM grid covering the entire city. We found a positive correlation between the number of species and the number of habitat types within the UTM blocks. The highest number of species occurred in blocks with the largest woodland areas. We also considered the variation over the study area in number of species among habitat types. We formed an urbanization gradient for habitat types based on the density of buildings and size and type of the green area. We calculated the frequency of each species (expressed in %) in relation to the urbanization gradient for every habitat type. We found that the most synanthropic species were: Columba livia dom., Turdus merula, Passer italiae, Serinus serinus. We used multivariate statistical analysis based on frequencies (in %) and presence/absence of species to classify the habitat types. The arrangement based on percent frequencies was in accord with the urbanization gradient from the suburban woodlands to the built-up areas.

PL

Praca opiera się na materiałach z inwentaryzacji awifauny lęgowej Neapolu (117km²), przeprowadzonej w latach 1990-1993 w ramach prac nad atlasem ornitologicznym miasta (Fraissinet 1995). Badania te wykonano z uwzględnieniem występowania ptaków w wyróżnionych środowiskach miejskich (ryc. 1). Obszar miasta podzielono na pola (1km² ) siatki UTM, określając dla każdego z nich liczbę gatunków lęgowych (ryc. 2) i liczbę gatunków w poszczególnych typach środowisk. Stwierdzono pozytywną zależność między liczbą gatunków i zróżnicowaniem (liczbą) środowisk w poszczególnych polach (ryc. 3). Wartości liczby gatunków/ pole nie wykazały regularności rozmieszczenia w stosunku do różnych części obszaru miasta (ryc. 2), natomiast widoczne było uzależnienie od rozmieszczenia środowisk. Najwięcej gatunków występowało w polach, gdzie był duży udział terenów zadrzewionych (ryc. 4). Wskazuje to, że liczba gatunków zależy od stopnia hemerobii (antropogenicznego przekształcenia środowiska), niezależnie od typu terenu (ryc. 2). Wielkość i wiek drzewostanu terenów zadrzewionych prawdopodobnie miały wpływ na liczbę gatunków. Liczba gatunków zmniejszała się od podmiejskich zadrzewień, poprzez stare parki i zadrzewione ogrody, kończąc na nowych parkach (ryc. 4 i 5). Tereny odkryte (ryc. 6) i zabudowane (ryc. 7) były stosunkowo ubogie pod względem liczby gatunków awifauny lęgowej. Częstość występowania poszczególnych gatunków (wyrażona w procentach) w poszczególnych typach środowiska ("i") obliczano wg wzoru: Fpi = 100 Ui/Utot, w którym Ui oznacza liczbę pól UTM gdzie występowały łącznie dany gatunek i typ środowiska, a Utot — liczbę pól gdzie występowało środowisko "i". Z częstości występowania (w %) obliczono wartości "barycentre" (środowisko średniej częstości występowania) gatunków wzdłuż hipotetycznego gradientu urbanizacji i wyznaczono najbardziej synantropijne gatunki (tab. 1). Uszeregowanie środowisk wzdłuż gradientu urbanizacji oparto na dwóch parametrach: zagęszczenia zabudowy i typu terenów zielonych. Częstości (%) występowania gatunku i jego obecność/nieobecność w różnych środowiskach zostały użyte jako niezależne zmienne dla określenia stopnia podobieństwa między poszczególnymi środowiskami (ryc. 8). Wartości te uzyskano poprzez zastosowanie analizy zestawów (cluster analysis) do macierzy danych (data matrixes). Zaszeregowanie środowisk do grup opartych na obecności/ nieobecności gatunków (ryc. 9) dokonano przez zastosowanie wskaźnika Jaccarda.

10

Patriotyzm pizzy

51%

Capponi-Borawska T.

|

nr 06

11

Wczesne włoskie koncerty klawiszowe Francesca Durantego

41%

Palacz J.

Roczniki Humanistyczne

|

2021

|

tom 69

|

nr 12

9-20

EN

Compositions for solo keyboard with orchestral accompaniment represent a separate subgenre of the instrumental concerto, with its history (based on preserved sources) having been traced back to the first half of the eighteenth century. This subgenre, associated mostly with German composers, was also being cultivated at that time in Italy, where some of the earliest keyboard concertos were those by Francesco Durante (1684–1755), who was active in Naples. So far, only his concerto in B-flat major has received any attention in the scholarly literature, while the two other incompletely preserved harpsichord concertos by this composer – in A major and C major – have been neglected by researchers. A study of all of these three pieces together reveals stylistic changes that took place in Italy during Bach’s and Haendel’s era, and at the same time provides some essential information on the compositional history and performance practices of the keyboard concerto.

PL

Dzieła przeznaczone na solowy instrument klawiszowy z towarzyszeniem orkiestry tworzą osobny nurt w gatunku koncertu instrumentalnego, mający swoje początki w pierwszej połowie osiemnastego wieku, jak wskazują zachowane źródła. Gatunek ten, uznawany za specjalność zwłaszcza kompozytorów z krajów niemieckojęzycznych, powstawał wówczas także we Włoszech. Autorem jednych z najwcześniejszych włoskich koncertów klawiszowych był działający w Neapolu Francesco Durante (1684-1755). Podczas gdy do tej pory w literaturze uwaga poświęcana bywała jedynie Koncertowi B-dur tego kompozytora, do naszych czasów zachowały się niekompletnie jeszcze dwa inne koncerty klawesynowe jego autorstwa, nieuwzględniane dotąd przez badaczy – Koncert A-dur i Koncert C-dur. Wspólnie te trzy dzieła pozwalają zaobserwować przemiany stylistyczne, jakie w epoce Bacha i Haendla miały miejsce na terenie Włoch, a zarazem dostarczają cennych informacji na temat historii komponowania i wykonywania koncertu klawiszowego.

12

Sytuacja europejskiego przemyslu plytowego w swietle danych Europejskiej Federacji Producentow Plyt Drewnopochodnych [EPF]

41%

W O.

|

nr 3-4

160-163

13

Kościół, sztuka i muzyka: doświadczenie poszukiwań i odnajdywania zawsze nowych horyzontów

36%

de Gregorio V. , Karcz B. , Tyrała R. , Zając A. , Delimat W. , Janicki J. J. , Malik J. , Sterczewska L. , UPJPII i. , Pasek W. , Karcz B. , Malik J. , Sterczewska L. , UPJPII i. , Pasek W.

|

tom 16

EN

On the basis of his own experiences of music, starting with the early childhood, throughout the university studies, until holding various managerial positions at music institutions, the author reaches the final conclusion that the very idea of musical school was born in the Church. The Church has always taught music and singing. Liturgical music has invariably been viewed as “primordial” (“di prim’ordine”), requiring professional skills from its performers. It has not only been a form of artistic expression or the aim in itself, but an instrument of communicating the Gospel and the words directed by the Church to God since the dawn of her history. The “professionalism” of the music within the Church, however, calls for the places of formation and education, so as to endure in time and to lay the foundation for setting guidelines to follow. The above postulate of teaching music in the Church originates from the very mission of the latter which, through her evangelization, “sings out” her faith. The author proposes his own, based on the experiences of many musicians as well, “definition” of the Church music: “Performing music in Church is the experience of faith, enlightened with aesthetic joy which moves the deepest recesses of the soul”. The Church music, understood in this way, evokes in us responsibility for preserving and passing down to next generations the idea of balance between the conception of art as the celestial gift of God (virtus cujusdam caelestis influxus) and the fruit of human intelligence (vehementia assidue exercitationis). Art and music – according to the author – are the fruits (ingenium et opus) of intelligence, efforts and commitment, and they compound with one another into a complete and final work of art (opus cansummatum et effectum).

PL

Na kanwie osobistych doświadczeń z muzyką, począwszy od wczesnej młodości przez lata studiów muzycznych, pełnienia różnych kierowniczych funkcji w instytucjach muzycznych, autor dochodzi do przekonania, że sama idea szkoły muzycznej zrodziła się w Kościele. Kościół zawsze nauczał muzyki i śpiewu. Muzyka liturgiczna zawsze była postrzegana jako „pierwszorzędna” („di prim’ordine”) i domagała się od jej wykonawców profesjonalizmu. Od zarania dziejów Kościoła była nie tylko formą artystycznego wyrazu i celem sama dla siebie, ale narzędziem komunikowania Słowa Bożego oraz słowem Kościoła zwracającego się do Boga. „Profesjonalizm” muzyki w Kościele potrzebuje jednak miejsc formacji i nauczania, aby móc przetrwać w czasie i mieć solidne podstawy do wytyczania kierunku dla przyszłości. Ten postulat nauczania muzyki ma swoje podstawy w samej naturze misji Kościoła, który ewangelizując, „wyśpiewuje” swoją wiarę. Autor proponuje swoją własną, powstałą także na bazie doświadczeń wielu muzyków, „definicję” muzyki kościelnej: „Wykonywanie muzyki w Kościele jest doświadczeniem wiary, oświeconej estetyczną radością, która porusza najgłębsze zakamarki duszy”. Z tak pojmowanej muzyki kościelnej rodzi się nasza odpowiedzialność za to, aby nadal utrzymywać i przekazać następnym pokoleniom ideę równowagi między koncepcją sztuki jako niebiańskiego daru Boga (virtus cujusdam caelestis influxus) a owocu ludzkiej inteligencji (vehementia assidue exercitationis). Sztuka i muzyka – według autora – są owocem (ingenium et opus) inteligencji, wysiłku i zaangażowania oraz dopełniają się w kompletnym i efektywnym dziele sztuki (opus cansummatum et effectum).

14

Co warto wiedziec o wloskim szlagierze eksportowym?

36%

|

tom 05

|

nr 5

25

15

Tropami włoskiej pizzy

36%

Konkol S.

Cukiernictwo i Piekarstwo

|

2008

|

tom 12

|

nr 06

16

Upodobania i pasje hofrata Kazimierza Chłędowskiego

31%

Jaskólski M.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius)

|

2019

|

tom 66

|

nr 1

EN

The essay presents the life and work of Kazimierz Chłędowski (1843–1920), partly in recognition of his political merit, but first of all to acknowledge his contribution to cultural studies and the popularization of knowledge about the Renaissance and the Baroque. Being a mere clerk and occupying at first the lowest post in the administration of Galicia, the part of the Austro-Hungarian Monarchy, with time Chłędowski raised to the position of the minister for Galicia in the Austrian government. Throughout his career and during the retirement he wrote several powerful monographs devoted to the history and culture of the Renaissance and the Baroque in Italy and France. His works had many re-editions in Poland and their translations won great popularity mainly in Germany and Scandinavia. Today Chłędowski seems to be a rather forgotten figure, hence the idea of writing this essay.

PL

W eseju została przedstawiona postać Kazimierza Chłędowskiego (1843–1920) gwoli przypomnienia jego zasług po części politycznych, lecz głównie na polu kulturoznawstwa i popularyzacji wiedzy o renesansie i baroku. Chłędowski jako urzędnik przeszedł drogę od najniższych stanowisk w administracji Austro-Węgier i Galicji jako kraju koronnego, po stanowisko ministra dla Galicji w rządzie austriackim. W trakcie swej pracy, a potem na emeryturze, stworzył kilka potężnych monografii poświęconych dziejom oraz kulturze renesansu i baroku we Włoszech i Francji. Jego prace cieszyły się wielką popularnością na ziemiach polskich oraz miały wiele nakładów i tłumaczeń, głównie w Niemczech i Skandynawii. Dziś wydaje się postacią nieco zapomnianą, stąd cel napisania tego eseju.