PL
 |
EN
Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 5

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Nautilus
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
1
Content available Palaeobiology and evolutionary context of Angulithes mermeti, a streamlined early Late Cretaceous shallow - water nautiloid
100%
Wilmsen M. , Nagm E.
Acta Palaeontologica Polonica
|
2019
|
tom 64
|
nr 4
EN
Cretaceous nautiloids are commonly characterized by inflated shells and prolonged stratigraphic ranges. In the Albian, the species of Angulithes appeared and compressed, short-lived forms with narrow venters emerged during the Cenomanian age. Based on a new description, the late Cenomanian nautiloid Angulithes mermeti is discussed with its palaeobiological background and placed in an evolutionary context of the Cenomanian lineage of Angulithes, considering contemporaneous palaeoenvironmental changes and inferred functional traits. A. mermeti is characterized by a nearly oxycone shell with sharp venter and narrow umbilicus, a fairly sinuous suture, low inter-septal distances, and an almost dorsal siphuncle. Its palaeobiogeographical occurrence was latitudinally restricted to shallow tropical–subtropical shelf seas with a preferred habitat depth between 5–50 m. Several morphological trends reflected by the Cenomanian species of the genus culminated in the late Cenomanian species A. mermeti, i.e., (i) increasing shell compression and sharpening of the venter, (ii) increasing folding of the septa, (iii) reduction of inter-septal distances, and (iv) dorsally directed migration of the siphuncle. The hydrodynamically efficient form was favorable to successfully populate the wide and shallow epicontinental seas that formed during the Cenomanian age. The increasing sutural sinuosity and the dense septal spacing aimed to buttress the shells against shell-breaking predators while the functional reason for the dorsal- directed migration of siphuncle is more elusive; it may have improved the efficiency of the hydrostatic apparatus and its internal position is beneficial in the case of predation, too. The gradual morphological change in the Cenomanian lineage of the genus Angulithes provides a well-constrained case study of rapid evolutionary response to major environmental pressure, i.e., the opening of newly available niches in the course of the great early Late Cretaceous transgression, in an otherwise rather bradytelic biotic group.
2
Content available Conellae, enigmatic structures on cephalopod shells - shapes, distribution, and formation
100%
Hoffmann R. , Mironenko A. , Keupp H.
Acta Palaeontologica Polonica
|
2019
|
tom 64
|
nr 4
EN
Conellae, enigmatic cone-shaped structures which can be found on the surface of internal moulds of cephalopod shells (predominantly of ammonoids), are regarded herein as the product of remote (biologically induced) biomineralization formed in closed-off cavities during lifetime and might be primarily composed of vaterite, aragonite, or calcite. To date conellae have been interpreted in many different ways: (i) as organisms (gastropods, cirriped crustaceans, or disciniscid brachiopods), (ii) pre-diagenetic syn vivo features, i.e., biologically controlled or induced, the product of remote biomineralization, (iii) and diagenetic, i.e., abiogenic origin and post-mortem. The proposed processes of conellae formation seem insufficient to explain conellae related phenomena. Further, their assumed primary aragonitic or calcitic mineralogy are reviewed and based on new material critically assessed. The stratigraphic range of conellae extends from the Middle Ordovician and probably to modern Nautilus. Predominantly, conellae can be found on internal moulds along the keel, ribs or nodes, umbilical shoulder, at the transition between phragmocone and body chamber, and can be associated with repaired scars. However, conellae are also common on the smooth body chambers of large macroconchs of Jurassic ammonites. Conellae, which are located on ammonite body chambers, are filled with the same material found in the body chamber and can contain small burrows, sand grains, or coprolites. Some of these conellae are partially covered with nacreous shell material. Limonitic conellae were also found on the limonitic internal moulds of orthocone nautiloids. Moreover, disciniscid brachiopods found on inoceramid bivalves were re-identified herein as conellae. A short guide for conellae identification has been provided herein.
3
Content available Siphuncular structure in Ordovician endocerid cephalopods
100%
Mutvei H.
Acta Palaeontologica Polonica
|
1997
|
tom 42
|
nr 3
375-390
EN
Exceptionally well-preserved shells of the endocerids Dideroceras wahlenbergi (Foord, 1887), Anthoceras vaginatum (Schlotheim, 1820), and Suecoceras barrandei (Dewitz, 1880) from phosphatized Early and Middle Ordovician limestones of Northern Estonia were studied by means of SEM. The septal neck in these endocerids is composed of three, structurally different, aragonite layers: outer spherulitic-prismatic, nacreous, and inner prismatic. The connecting ring is a continuation of the spherulitic-prismatic layer of the septal neck. Its inner surface was probably covered by a thin glycoprotein (conchiolin) sheet. Structural differentiations in the spherulitic-prismatic layer of the connecting ring, such as a layering and 'eyelet', reported by previous writers, were not observed. These differentiations probably result from diagenesis. The siphuncular structure in endocerids agrees in detail with that in Recent Spirula and Nautilus. The conical endosiphuncular deposits (endocones) of endocerids show extensive intraspecific variation. Morphological and structural differences in these deposits should therefore be used with caution in generic and specific diagnoses.
PL
Fosfatyzacja jest wyjątkowo korzystnym stanem zachowania w przypadku aragonitowo- organicznych muszli mięczaków, umożliwiającym zachowanie wielu pierwotnych elementów. Ordowickie endoceratydy Dideroceras wahlenbergi (Foord, 1887), Anthoceras vaginatum (Schlotheim, 1820) i Suecoceras barrandei (Dewitz, 1880) ze sfosfatyzowanych wapieni północnej Estonii posłużyły do szczegółowych badań w SEM struktur syfonalnych i porównania ich ze współczesnymi głowonogami z rodzajów Nautilus i Spirula. Lejek syfonalny u tych endoceratydów jest zbudowany z trzech różnych warstw aragonitowych: zewnętrznej warstwy sferolityczno-pryzmatycznej, środkowej perłowej i wewnętrznej pryzmatycznej. Rurka syfonalna łącząca poszczególne lejki jest przedłużeniem sferolityczno-pryzmatycznej warstwy lejka. Jej wewnętrzna powierzchnia była prawdopodobnie pokryta cienką, glikoproteinową (konchiolinową) w yściółką. Nie zaobserwowano cech, opisywanych wcześniej: warstwowania ani zgęstnień ("eyelets'') w obrębie sferolityczno-pryzmatycznej warstwy rurki syfonalnej. Struktury te należy prawdopodobnie uznać za artefakty powstałe w wyniku diagenezy. Ogólny plan budowy syfona endoceratydów jest podobny do planu budowy spiruli i łodzika. Stożkowate złogi endosyfonalne (endokony) wykazują u endoceratydów znaczne wewnątrzgatunkowe zróżnicowanie, dlatego też ich wartość diagnostyczna na poziomie rodzajowym i gatunkowym jest ograniczona.
4
Content available Functional morphology and taphonomy of nautiloid beaks from the Middle Triassic of Southern Germany
88%
Klug C.
Acta Palaeontologica Polonica
|
2001
|
tom 46
|
nr 1
EN
New records of nautiloid beak elements conventionally classified as 'Rhyncholithes hirundo (Biguet, 1819)' and 'Conchorhynchus avirostris (von Schlotheim, 1820)' with carbonised (originally chitinous) three-dimensionally preserved appendages from the Upper Muschelkalk (Middle Triassic) of northern Württemberg (Southwest Germany) enable restoration of the complete beak of Germanonautilus. In three specimens, the lower mandible is embedded within the living chamber of Germanonautilus conchs, Beak elements of Germanonautilus differ from those of Recent Nautilus in the more elongate appendages of the fossil lower mandibles and the weaker sculpture on the originally chitinous parts. Furthermore, the dorsal sculpture of the fossil conchorhynchs consists of ridges rather than denticles and the ventral sculpture of the fossil rhyncholiths displays ridges in places where the Recent rhyncholiths have a smooth surface. Additionally, the fossil beak elements attained a larger size than their Recent counterparts, During transport of 'Rhyncholithes hirundo', the light chitinous parts served as a sail and the heavier conchorhynch anchored in the sediment causing alignment. In contrast to the irregularly embedded isolated rhyncholiths, the conchorhynchs usually settled with their ventral side up. From the study of 407 fossil nautiloid beak-elements, a significant variability of the hard parts is evident. Consequently, the assignment of specific morphologies to the species of Germanonautilus is impossible.
PL
Zrekonstruowano aparat szczękowy łodzika z rodzaju Germanonautilus wykorzystując nowe materiały z górnego wapienia muszlowego (środkowy trias) północnej Wirtembergii (południowo-zachodnie Niemcy). Opisane elementy aparatu szczękowego Germanonautilus, tradycyjnie klasyfikowane jako „Rhyncholites hirundo (Biguet, 1819)” oraz „Conchorhynchus avirostris (von Schlotheim, 1820)”, są dobrze zachowane, niekiedy ze zwęglonymi, pierwotnie chitynowymi wyrostkami. Trzy okazy dolnej szczęki znaleziono w komorze mieszkalnej Germanonautilus, co potwierdza powiązanie opisanych elementów aparatu szczękowego z tym rodzajem łodzika. W porównaniu ze współcześnie żyjącym łodzikiem z rodzaju Nautilus, elementy dolnej szczęki Germanonautilus mają bardziej wydłużone wyrostki i mniej wydatne urzeźbienie części pierwotnie organicznych, oraz urzeźbienie grzbietowej części elementów zmieneralizowanych (konchorynchów) w postaci grzbiecików, a nie ząbków jak u Nautilus. Pierwotnie organiczne elementy górnej szczęki u Germanonautilus oraz współczesnego łodzika są bardzo podobne, natomiast części zmineralizowane górnych szczęk (ryncholity) Germanonautilus różnią się bardziej rozciągniętą pokrywą oraz wydatną rzeźbą części brzusznej w postaci grzbiecików (u Nautilus element ten jest gładki). W czasie pośmiertnego transportu pierwotnie organiczne i lżejsze elementy górnej szczęki Germanonautilus działały zapewne jak żagiel, natomiast cięższe elementy szczęki dolnej kotwiczyły się w osadzie, powodując doprądową orientacje skamieniałości. Po rozkładzie części organicznych, elementy aparatu ulegały rozproszeniu, jednak o ile ryncholity znajdowane są w osadzie w rozmaitym położeniu, to konchorynchy położone są najczęściej stroną brzuszną do góry.
5
Zyjace skamienialosci
88%
Ryszkiewicz M.
Wiedza i Życie
|
2003
|
nr 11
58-60
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.