Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Turystyka nad Morzem Srodziemnym - analiza tabeli statystycznej.

100%

Plit F. , Owczarz M.

|

nr 1

20-75

2

Owczarstwo górskie na wyspach Morza Śródziemnego

63%

Drozdz A.

Wieś i Doradztwo. Pismo Małopolskiego Stowarzyszenia Doradztwa Rolniczego

|

1999

|

nr 2

3

Geozagrozenia wulkaniczne na obszarze Sycylii i Wysp Liparyjskich

63%

Marczak A.

|

nr 3

423-441

4

Wlochy - tradycyjne rybolowstwo srodziemnomorskie i rozkwitajaca akwakultura

51%

Kulikowski T.

|

nr 5

24-25

5

Świetne rybki złoto-różowe

51%

Karlinski W.

|

2013

|

nr 4

6

Feeding habits of sympatric Long-eared Owl Asio otus, Tawny Owl Strix aluco and Barn Owl Tyto alba in a Mediterranean coastal woodland

38%

Capizzi D. , Caroli L. , Varuzza P.

|

nr 3-4

85-92

EN

Feeding habits of three sympatric owl species in a coastal woodland of central Italy (Migliarino-S. Rossore, province of Pisa) were investigated by using the pellet analysis method. The prey availability in the field was also investigated by means of two live-trapping sessions carried out in three different habitats. S. aluco preyed almost entirely upon medium and large sized rodents, and the size of its mean prey was significantly higher than that of A. otus and T. alba. The diets of A. otus and T. alba appeared quite similar, but the former was highly specialised in preying upon small rodents, whereas the latter fed upon shrews as well as rodents. Live-trapping sessions showed that Microtus savii was the prey species most abundant in the open areas, while Apodemus sp. — in the wooded and bushy ecotonal areas. Principal component analysis suggesting that A. otus was more linked to open fields as foraging habitat, while diet of T. alba was more similar to small mammal assemblages in ecotonal areas. The diet of S. aluco was not associated with any given habitat, probably because its favourite prey (Rattus rattus) is a semi- arboreal rodent.

PL

Badania prowadzono w nadbrzeżnych lasach centralnych Włoch (Migliarino-S. Rossore, prowincja Piza) wykorzystując analizę wypluwek. Miejscem badań były rozległe tereny leśne (obejmujące ok. 30 km²) pokryte roślinnością śródziemnomorską, graniczące na wschodzie z uprawami i terenami otwartymi, a od zachodu z Morzem Tyrreńskim. Gatunkami drzew dominującymi na tym terenie były sosny (Pinus pinea i P. pinaster), dęby (Qercus ilex, Q. cerris i Q. robur) a także jesiony (Fraxinus ornus i F. oxyphilla). Dostępność potencjalnych ofiar w terenie określono dzięki średniej otrzymanej z dwóch odłowów w pułapki żywołowne przeprowadzonych w trzech różnych środowiskach. W okresie od października 1995 do października 1996 zebrano 251 wypluwek pochodzących od trzech gatunków sów (tab. 1). W oparciu o ten materiał określono skład pokarmu, zarówno w postaci częstości występowania zdobyczy jak i jej biomasy (tab. 2). Ogółem schwytano 172 małe ssaki (tab. 3). W lesie, podobnie jak w zaroślach ekotonu dominującym gatunkiem była mysz zaroślowa Apodemus sylvaticus, następnie mysz domowa Mus domesticus i zębiełek karliczek Crocidura suaveolens. Na terenach uprawnych dominował Microtus savii. Zasięg i pokrywanie się nisz troficznych badanych sów przedstawiono w formie częstości występowania i biomasy (tab. 4 i tab. 5). Jednoczynnikowa analiza wariancji (ANOVA) przeprowadzona dla średniej masy ciała różnych gatunków ofiar trzech gatunków sów, wykazała istotne statystycznie różnice (F2,481 = 2.48, p < 0.00001) pomiędzy puszczykiem i dwoma pozostałymi gatunkami. Nie stwierdzono takich różnic dla uszatki i płomykówki (ryc.1). Przez wykorzystanie danych o częstości występowania w terenie małych ssaków (w różnych typach środowisk) otrzymanych z odłowów, starano się ustalić typ środowiska, wykorzystywanego przez różnych drapieżców (ryc. 2a i 2b). Pierwsza analiza składowych głównych (PC analysis) została wykonana na składzie procentowym pokarmu trzech gatunków sów — zarówno dla częstości występowania zdobyczy, jak i biomasy (ryc. 3а i 3b). Różnice pomiędzy dwoma przedstawieniami były znaczne w przypadku puszczyka, nieco mniejsze u płomykówki i bardzo małe dla uszatki. Skład pokarmu uszatki i płomykówki był bardzo podobny, ale w przypadku pierwszego gatunku można mówić o specjalizacji ukierunkowanej na małe gryzonie, podczas gdy drugi z omawianych gatunków w równym stopniu polował na gryzonie i ryjówkowate. Odłowy w pułapki żywołowne wykazały, że M. savii był gatunkiem najliczniej występującym na terenach otwartych; w lesie i obszarach ekotonu dominowali przedstawiciele rodzaju Apodemus. Analiza PC wykazała, że uszatka była bardziej związana z otwartymi obszarami, podczas gdy skład pokarmu płomykówki wskazywał na jej związek ze zbiorowiskami małych ssaków zasiedlających pas ekotonu. Co ciekawe, puszczyk nie był związany z żadnym ze wspomnianych środowisk. Wynika to prawdopodobnie z tego, iż preferowana przez ten gatunek zdobycz — szczur śniady — jest gryzoniem semi-arborealnym. Prezentowane w tej pracy dane nie są wystarczające by przesądzać o istnieniu konkurencji w obrębie taksonu, jednak otrzymane dowody sugerują, że potencjalna konkurencja o pokarm była silniejsza między uszatką i płomykówką niż między puszczykiem i oboma pozostałymi gatunkami, tak jak obserwowano różnice zarówno jeśli chodzi o makrośrodowiska wykorzystywane łowiecko jak i wielkość chwytanej zdobyczy. Pod tym względem zebrane dane wskazują, że podstawową rolę odgrywa wielkość wybranej ofiary. Wyniki drugiej analizy PC (cf. ryc. 3а i 3b) dodatkowo potwierdziły zróżnicowane znaczenie pojedynczej zdobyczy dla trzech omawianych gatunków. Dowodzi to też, iż dane dotyczące frekwencji zdobyczy dwóch lub więcej drapieżników nie zawsze są wystarczające do porównywania ich niszy troficznej.

7

Cypr

32%

Gwiazdowicz D. J.

|

nr 09

19

8

Bioroznorodnosc morska i jej zmiany

26%

Tarnowska K.

|

nr 08

11-13

9

Drogie plazowanie

26%

Mich K.

|

nr 1

28-29