The handmaid is the protagonist of a transmedia story begun with Margaret Atwood’s dystopian novel about Gilead, a regime in which women are deprived of their rights. The handmaids are a unique group — they are fertile, a rarity in a country plagued by infertility. The women, treated as objects, are allocated as surrogates to childless couples from the most privileged class. The image of the handmaid became popular thanks to a new generation television series produced for the Hulu platform, and subsequently begun to be used in the fight for women’s rights. In the first part of the article the author analyses the handmaids and their place in the dystopian narrative and in the second — the way in which they are used in the social discourse about women’s rights. In this the author focuses on performative campaigns, corporate social responsibility and links between the characters and the #metoo campaign.
This contribution analyzes the role of memory and oblivion in the novels The Possibility of an Island by Michel Houellebecq and Oryx and Crake by Margaret Atwood. In both of them, these two notions play an important role in the constitution of the identity of the major characters after the collapse of civilization and during the foundation of a new humanity.
This article presents a sociological analysis of the literary dystopias of Canadian novelist Margaret Atwood: the MaddAddam trilogy and The Handmaid’s Tale and its 2020 sequel Testaments. Maria Anna Banaś regards as key issues and contexts those that clearly and unambiguously build Atwood’s image of the social world, and which Banaś reads through the prism of the sociology of literature. The basic question is, What is the structure of the social world in Atwood’s works? Banaś seeks answers by referring, among other ideas, to Robert K. Merton’s types of adaptation of individuals to the changing social structure.
PL
Niniejsze studium to socjologiczna analiza dystopii literackich kanadyjskiej powieściopisarki Margaret Atwood: trylogii MaddAddam, Opowieści podręcznej a także jej kontynuacji, opublikowanych w 2020 roku Testamentów. Za kluczowe przyjmuje się tu te zagadnienia i konteksty, które w sposób wyraźny i jednoznaczny budują obraz świata społecznego zarysowanego w powieściach kanadyjskiej pisarki, odczytywane będą przez pryzmat socjologii literatury. Zaś podstawowym pytanie brzmi – jak przedstawia się struktura świata społecznego w omawianych powieściach? Odpowiedzi na nie autorka będzie poszukiwała odwołując się, między innymi do koncepcji Roberta K. Mertona odnoszącej się do typów indywidualnego przystosowania się jednostek do zmieniających się warunków struktury społecznej.
4
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
The aim of this article is to demonstrate through Margaret Atwood’s novel "The Blind Assassin" the social changes that took place in 20th century Canada. Depicting the fall of a once respected Toronto bourgeois family of Chase, the book covers the period from the early 1900s through World War I, the Depression years, and World War II to the late 1990s. By situating the story of the Chase sisters against the broader backdrop of Canadian history, Atwood presents the transformation from the rigidly divided society of the past into an egalitarian society of the present day Canada. To give "The Blind Assassin" a deeper sense of history the author incorporated into the novel various documents from the past, such as newspaper clippings. Although many of these cuttings are of Atwood’s contriving and were merely inspired by actual events, they allow the author, through the use of pastiche, to poke fun at a number of dominant ideologies of the past and highlight how profound and inevitable the social changes of the last century were.
This paper examines four discursive strategies: colonizing, animalizing, infantalizing and (plant) vegetative that characters in Margaret Atwood’s MaddAddam trilogy use to name the Crakers, post-humans with modified DNA structure. In discussing them, I expose a dehumanizing effect this seemingly neutral processes of naming and describing have. The interpretative findings discussed in this paper constitute a response to largely anthropocentrically oriented extensive criticism on Atwood’s writing. By questioning the neutrality of the narrative through a postcolonial reading of the trilogy, I argue that MaddAddam challenges the divisions between human and non-human. The paper investigates whether these dehumanizing discursive tactics of animalization, colonization, infantilism or vegetation, which are fundamentally oppressive, can become a means of resistance.
Niniejsza interpretacja dwóch kanadyjskich klasyków – opowiadania Margaret Atwood pt. „Śmierć na tle krajobrazu” i powieści Emmy Donoghue zatytułowanej „Pokój” – jest w rzeczywistości pretekstem do rozważań o kanadyjskiej tęsknocie za, i strachu przed otwartą przestrzenią. W obu tekstach jej wyrazem staje się nostalgia za przestrzenią zewnętrzną, jednoznacznie nie-domową. Używając teorii agorafobii jako narzędzia interpretacji, proponuję alternatywne odczytanie kanadyjskiej przestrzeni, wpisane jednak w wielowiekową tradycję definiowania „kanadyjskości” poprzez przestrzenne metafory i relacje między jednostką a miejscem.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.