Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Maksymilian Goldberg

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Architekt Maksymilian Goldberg (1895–1942)

100%

Kiecko E.

nr 1

97-126

Maksymilian Goldberg was one of most important interwar architects active in Warsaw. Together with Hipolit Rutkowski, he successfully participated in several architectural competitions, mainly concerning designs for residential buildings and interiors. He was involved in organisational and social activities in the architectural milieu as a co-organiser and active member of the Association of Polish Architects (SAP) and Association of Architects of the Republic of Poland (SARP), as well as the Building Advisory Service, a body that provided services to less affluent clients, instituted by architects associated with the monthly magazine “Dom – Osiedle – Mieszkanie”. He was also a theoretician of architecture, whose mostly unpublished theoretical concepts inspired the ideas contained in Bohdan Lachert’s treatise Rozważania o niektórych cechach twórczości architektonicznej (1960). The article outlines Goldberg’s oeuvre, primarily in design but also in theoretical concepts, which despite its richness still awaits monographic study and proper evaluation.

Maksymilian Goldberg był jednym z najważniejszych międzywojennych architektów warszawskich. Wraz z Hipolitem Rutkowskim brał udział w licznych konkursach architektonicznych i realizował głównie projekty budynków mieszkalnych oraz wnętrz. Angażował się w działalność organizacyjną i społeczną środowiska architektów jako współorganizator i aktywny członek SAP i SARP oraz założonej przez architektów związanych z miesięcznikiem „Dom – Osiedle – Mieszkanie” Poradni Budowlanej świadczącej usługi mniej zamożnym klientom. Był również teoretykiem architektury, którego w większości nieopublikowane koncepcje teoretyczne stanowiły inspirację dla idei zawartych w traktacie Bohdana Lacherta Rozważania o niektórych cechach twórczości architektonicznej (1960). Artykuł zarysowuje obraz bogatej twórczości, przede wszystkim projektowej, ale też teoretycznej Goldberga, która wciąż jeszcze czeka na monograficzne opracowanie i właściwą ocenę.

Środowisko architektoniczne Włocławka lat międzywojennych

58%

Pszczółkowski M.

tom 35

15-29

The aim of the article is to identify and present the main characters of the Włocławek design stage in the interwar period. The ambitions of the municipal authorities, entrusting the most prestigious projects to renowned architects, especially those from Warsaw (Mieczysław Kozłowski, Adolf Buraczewski, Franciszek Krzywda-Polkowski, Stanisław Filasiewicz, Maksymilian Goldberg) had a significant impact here. Their ties with the city were, however, more or less incidental, so the local design environment was more important, as it permanently determined the development of urban architecture. In this context, city architects, who were also the heads of the Technical Department of the City Hall, played a special role: Karol Osterloff, Jan Kunert, Władysław Kwapiszewski, Stefan Narębski, Bronisław Wondrausch, Kazimierz Kłosowicz and Jan Kamieński. The local community of free practicing architects represented two generations. The first group included graduates of Russian and German schools from before the First World War (Antoni Olszakowski, Władysław Popławski, Zygmunt Majewski, Marian Stefanowicz), the second - young designers, born around 1900, who finished their studies in free Poland (Kazimierz Kiermasz, Lucjan Jezierski, Katarzyna Chmielewska-Kottas). The young generation of Włocławek architects were usually designers with modernist views, open to new trends and creativity, free from historicizing details. Thanks to them a new chapter in the architecture of Włocławek was being created.

Celem artykułu jest rozpoznanie i przybliżenie głównych bohaterów włocławskiej sceny projektowej lat międzywojennych. Istotny wpływ miały tu ambicje władz miejskich, powierzających najbardziej prestiżowe projekty w ręce architektów o uznanej renomie, zwłaszcza warszawskich (Mieczysław Kozłowski, Adolf Buraczewski, Franciszek Krzywda-Polkowski, Stanisław Filasiewicz, Maksymilian Goldberg). Ich związki z miastem były jednak mniej lub bardziej incydentalne, dlatego większe znaczenie miało miejscowe środowisko projektowe, decydujące o rozwoju architektury miejskiej w sposób permanentny. Szczególną rolę odegrali w tym kontekście architekci miejscy, piastujący jednocześnie funkcję kierowników Wydziału Technicznego Magistratu. Funkcję architekta miejskiego pełnili kolejno Karol Osterloff, Jan Kunert, Władysław Kwapiszewski, Stefan Narębski, Bronisław Wondrausch, Kazimierz Kłosowicz i Jan Kamieński. Zatwierdzając do realizacji, korygując bądź odrzucając składane w magistracie projekty, podejmując decyzje w konkursach, wreszcie projektując samodzielnie inwestycje miejskie (mniejsze w ramach obowiązków służbowych, większe - na osobne zlecenie magistratu), bezpośrednio wpływali na wygląd i jakość włocławskiej architektury. Lokalne środowisko wolno praktykujących architektów reprezentowały dwie generacje. Do pierwszej grupy należeli absolwenci uczelni rosyjskich i niemieckich sprzed I wojny światowej, do drugiej - młodzi projektanci, urodzeni około 1900 r., którzy kończyli studia już w wolnej Polsce (Antoni Olszakowski, Władysław Popławski, Zygmunt Majewski, Marian Stefanowicz). Poglądy estetyczne tych projektantów pozwalają na określenie ich architektami okresu przejściowego - z jednej strony wykształceni w duchu klasyki, z drugiej rozumieli potrzebę uproszczenia form i potrafili się przystosować do nowych tendencji, jakie pojawiły się w latach trzydziestych. Młoda generacja włocławskich architektów, wykształcona po 1918 r., to z reguły projektanci o poglądach modernistycznych, poszukujący, otwarci na nowe tendencje i twórczość uwolnioną od historyzujących detali; wprawdzie mniej doświadczeni, ale dzięki temu bardziej skłonni do eksperymentów. Do najważniejszych przedstawicieli tego środowiska należeli Kazimierz Kiermasz, Lucjan Jezierski i Katarzyna Chmielewska-Kottas Aktywność zawodową podjęli po 1930 r. Było to środowisko ambitne i prężne, przedsiębiorcze i dobrze osadzone w realiach ówczesnej architektonicznej awangardy. To dzięki niemu tworzył się nowy rozdział w architekturze Włocławka.