Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Kongregacja Rozkrzewiania Wiary a bernardyńska misja sui iuris na Sachalinie

100%

Sitnik A. K.

Roczniki Teologiczne

|

2023

|

tom 70

|

nr 3

127-149

EN

The article presents the missionary work of Polish Bernardines which they took in Japanese Sakhalin at the beginning of the 20th century. In 1932 the Congregation for the Propagation of the Faith created a separate missionary centre sui iuris and gave it into the care of the Order of Friars Minor, Bernardine province in Poland. Not only was the missionary work of Bernardines in Sakhalin supported by the Congregation for the Propagation of the Faith, but also by the General Curia of the Order of Friars Minor in Rome, as well as by the Provincial Curia of the Immaculate Conception of the Blessed Virgin Mary Province in Poland. Aiming at intensifying the missionary work, in 1938 the Congregation for the Propagation of the Faith created the apostolic prefecture in Karafuto. Despite so many efforts of church institutions, due to unfavourable political factors, the Bernardine mission in Sakhalin had to be closed as early as in 1948.

PL

Artykuł prezentuje pracę misyjną polskich bernardynów, którą podjęli na Sachalinie japońskim na początku XX w. W 1932 r. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary utworzyła samodzielną placówkę misyjną sui iuris i oddała ją pod opiekę Zakonowi Braci Mniejszych, prowincji bernardyńskiej w Polsce. Misyjną działalność bernardynów na Sachalinie wspierała nie tylko Kongregacja Rozkrzewiania Wiary, ale także Kuria Generalna Zakonu Braci Mniejszych w Rzymie i Kuria Prowincjalna Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w Polsce. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary, aby jeszcze bardziej spotęgować działania misjonarzy, w 1938 r. utworzyła prefekturę apostolską w Karafuto. Pomimo tak wielu wysiłków instytucji kościelnych na skutek niesprzyjających warunków politycznych bernardyńska misja na Sachalinie musiała zostać zamknięta już w 1948 r.

2

„Odważny dla Ewangelii”. Korespondencja Założyciela Misjonarzy Oblatów MN z Kongregacją Rozkrzewiania Wiary

84%

Lubowicki K.

Nurt SVD

|

2023

|

nr 1

106-123

EN

The correspondence of St. Eugene de Mazenod with the Congregation for the Promotion of Faith is particularly interesting. He is a real apostolic man. He sent missionaries to all continents. At the same time, he is the only French bishop canonized since the founding of the Congregation for Saints and St. John Paul II chose him as his personal patron in the work of the new evangelization. First, the article presents the context of this correspondence outlining the vision of the spiritual life of the missionaries and the world of inner values and beliefs of St. Eugene. The article then analyzes the correspondence with the Congregation regarding the missions in Oregon and Ceylon (Sri Lanka). In both cases St. Eugene expresses a strong dissatisfaction with the local bishops and he defends the missionaries. Regarding Oregon, St. Eugene deplores the human immaturity of the local bishops, the Blanchet brothers and their ignorance of the fundamental principle of religious life, which is life and service in the community. The main problem of the letters regarding the mission in Ceylon is the indigenous clergy from Goa. They lack zeal and inhibit the zeal of the Missionary Oblates. The situation is worsened by the relations between the local bishops, who disregard each other and fight for influence.

PL

Korespondencja św. Eugeniusza de Mazenoda z Kongregacją Rozkrzewienia Wiary jest szczególnie interesująca. To rzeczywisty mąż apostolski, który posłał misjonarzy na wszystkie kontynenty. Równocześnie jest jedynym biskupem francuskim kanonizowanym od chwili powstania Kongregacji ds. Świętych, św. Jan Paweł wybrał go na osobistego patrona w dziele nowej ewangelizacji. Artykuł najpierw ukazuje kontekst tej korespondencji, zarysowując wizję życia duchowego misjonarzy oraz świat wewnętrznych wartości i przekonań św. Eugeniusza. Potem nastepuje analiza korespondencji z Kongregacją, korespondencji dotyczącej misji w Oregonie i na Cejlonie. W obu wypadkach św. Eugeniusz wyraża zdecydowane niezadowolenie z miejscowych biskupów, a bierze w obronę misjonarzy. Odnośnie do Oregonu, św. Eugeniusz ubolewa nad niedojrzałością ludzką tamtejszych biskupów, braci Blanchet oraz nad ich ignorancją podstawowej zasady życia zakonnego, jaką jest życie i posługiwanie we wspólnocie. Główną problematyką listów w sprawie misji na Cejlonie jest natomiast tubylcze duchowieństwo z Goa. Pozbawieni są gorliwości oraz hamują gorliwość Misjonarzy Oblatów MN. Sytuację pogarszają wewnętrzne tarcia między tamtejszymi biskupami, którzy się wzajemnie lekceważą i walczą między sobą o wpływy.

3

Od prawa patronackiego do ius mandati. Powierzanie terenów do ewangelizacji w Afryce

84%

Różański J.

Nurt SVD

|

2023

|

nr 1

25-42

EN

The author presents the subordination of the mission ad gentes in Africa to the privilege of the padroado given to Portugal. This privilege became the basis of the so-called “patronage mission”. It cast a shadow on the evangelization of Africa effectively blocking it by identifying the mission with the interests of the Portuguese Empire. For a long time non-Portuguese and missionaries sent by the Congregation for the Propagation of the Faith were not allowed to carry out missions. Nevertheless, the Congregation for the Propagation of the Faith developed a system of prefectures and apostolic vicariates that were subordinated directly to the pope. This was an exploitation of a legal loophole which over time became the practice of the Congregation. Paradoxically, some rules from the padroado system were still used in the 20th century.

PL

Autor przedstawia podporządkowanie misji ad gentes w Afryce danemu Portugalii przywilejowi padroado. Ten przywilej stał się podstawą tzw. „misji patronackiej”, która położyła się cieniem na ewangelizacji Afryki, skutecznie ją blokując przez utożsamianie misji z interesami Imperium Portugalskiego. Do prowadzenia misji przez długi czas nie dopuszczano nie-Portugalczyków oraz misjonarzy posyłanych przez Kongregację Rozkrzewiania Wiary. Mimo to Kongregacja Rozkrzewiania Wiary rozwinęła system prefektur i wikariatów apostolskich, które były podporządkowane bezpośrednio papieżowi. Było to wykorzystanie luki prawnej, która z czasem stała się praktyką Kongregacji. Pewne zasady z systemu padroado paradoksalnie stosowano jeszcze w XX w.

4

Redukcja monasterów w prowincji koronnej Zakonu Ruskiego św. Bazylego Wielkiego w latach 1744-1780

67%

Lorens B.

Hereditas Monasteriorum

|

2016

|

tom 8

65-134

PL

Monastery bazyliańskie położone w południowo-wschodniej Rzeczypospolitej w połowie XVIII w. zostały objęte redukcją zarządzoną na mocy brewe Inter plures wydanego 2 V 1744 r. przez papieża Benedykta XIV. Według tego rozporządzenia należało połączyć klasztory, w których było mniej niż ośmiu zakonników. Władze zakonne w 1745 r. opracowały plan łączenia mniejszych placówek z większymi. Postanowiły również zlikwidować ośrodki o zbyt skromnym uposażeniu. Prowadzone przez niektóre monastery parochie miały być przejęte przez duchowieństwo diecezjalne. Zakonnicy z likwidowanych monasterów zabierali z sobą ruchomości cerkiewne i klasztorne do tych placówek, do których się przenosili, lub oddawali je do najbliżej położonych większych monasterów. Władze prowincji starały się pozyskać środki finansowe na funkcjonowanie zagrożonych klasztorów i opóźnić akcję ich likwidacji lub przekazywania w ręce duchowieństwa diecezjalnego. Wykonanie postanowień dekretu papieskiego trwało do 1780 r. W okresie tym zlikwidowano 52 monastery, a 20 domy podporządkowano większym monasterom. W ten sposób w prowincji pw. Opieki NMP do 1780 r. zlikwidowane lub pozbawione samodzielności zostało prawie 54% monasterów funkcjonujących w 1745 r.

EN

The Basilian monasteries in the south-eastern part of the Polish-Lithuanian Commonwealth were covered by the reduction ordered in the Inter plures brief issued on 2 May 1744 by Pope Benedict XIV. Under the brief, the monasteries with fewer than eight monastics were to be merged. In 1745 the authorities of the order formulated a plan to merge smaller houses with larger ones. They also decided to close down houses with too modest endowments. The parishes run by some of the monasteries were to be taken over by the diocesan clergy. Monastics from the closed monasteries took with them the movables to the houses they were transferred or gave them to the nearest larger monasteries. The authorities of the province sought to obtain funds to support the endangered monasteries and delay their closure or to give them over to the diocesan clergy. The enforcement of the provisions of the papal decree lasted until 1780. In that period 52 monasteries were dissolved and 20 houses were subordinated to larger monasteries. Thus by 1780 nearly 54% of the monasteries existing in 1745 in the Care of the Blessed Virgin Mary province were either dissolved or deprived of their independence.