Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Jezus i chrześcijanie w tradycji judaistycznej w kontekście współczesnego dialogu judaistyczno-chrześcijańskiego

100%

Kosior W.

Estetyka i Krytyka

|

2012

|

nr 3(27)

359-383

XX

The study concerns the image of Jesus and Christians as supplied by three groups of Jews: messianic, anti-messianic and Jewish intellectuals. The paper also deals with the semantic meanders of “dialogue” in the context of Jewish-Christian relations. A narrow understanding of the term (equivalent to the process of reciprocal and multi-dimensional acquaintance) is supplied. The figure of Jesus, as presented by both messianic and anti-messianic Jews, appears to be inhibiting the contemporary Jewish-Christian relations, being the flash point of dispute. Jewish intellectual’s perception of Jesus as a rich and meaningful metaphor facilitates the dialogue as a tool of reciprocal understanding.

2

Wokół dawnego i nowego rozumienia przekazu talmudycznego o Jezusie i chrześcijanach

100%

Pilarczyk K. , Mrozek A.

Estetyka i Krytyka

|

2012

|

nr 3(27)

387-399

3

Wiara w Jezusa wyzwaniem do miłowania ojczyzny

88%

Lisica J.

Studia Gdańskie

|

2014

|

nr 34

145-155

PL

Miłość ojczyzny i wiara w Jezusa to dwa bieguny, które są względem siebie otwarte, domagając się bliższego spojrzenia. W debacie publicznej i przestrzeni religijnej zagadnienie patriotyzmu w kontekście wiary w Jezusa jest zagadnieniem zdewaluowanym. Wobec takiego stanu rzeczy została podjęta próba odpowiedzi na pytanie, czy wiara w Jezusa (i czy w ogóle?) jest wyzwaniem dla miłowania ojczyzny? Artykuł został podzielony na trzy części: 1. Chrześcijańskie określenie wiary; 2. Ojczyzna i patriotyzm; 3. Biblijna perspektywa miłowania ojczyzny. Poczynione badania prowadzą do wniosku, że wiara w Boga nie tylko może stać się źródłem i siłą każdego rodzaju patriotyzmu, ale również być gwarantem trwałego pokoju między ludźmi.

EN

Love to the homeland and faith in Jesus are two aspects, which are open to one another, demanding the closer scrutiny. In public debate and the religious space the question in terms of faith in Jesus is a devaluated question. In such circumstances one tried to answer the question if the faith in Jesus or the faith in general is the challenge to love one’s homeland. The article was divided into three parts: 1. the christian definition of faith, 2. the homeland and the patriotism, 3. love one’s homeland in biblical perspective. The research lead to the conclusion that faith in God can be the source and the momentum of all kinds of patriotism, as well as the guarantee of the lasting peace among people.

4

Jezus i chrześcijanie w żydowskiej prasie początku XX wieku

88%

Kouts G.

Estetyka i Krytyka

|

2012

|

nr 3(27)

323-340

XX

The Jewish research about Jesus in the beginning of the 20th century was characterized by the efforts to find some parallels between the Gospel and Rabbinic literature. At the end of the 19th and the beginning of the 20th century,The Liberal Judaism movement tried to describe Jesus as a person who understood the essence of Judaism putting at its center the prophetic and moral component while it considered the Jewish Law and cult as secondary. This emphatic approach of Liberal Jews towards Jesus was severely criticized by figures of the Orthodox Judaism. Other critics came from the Zionist circles. An article by the renowned Hebrew writer, intellectual and journalist Yossef Haim Brenner published on 24 November 1910 in the Hebrew Labor movement journal of Palestine “Ha-Poel Ha-Tzair”, on the problem of conversions and Jewish relations with Christianity created an unprecedented debate in the Jewish world which lasted not less than three years. Brenner argued that conversion to Christianity does not threat the future of the Jewish people because most of the youth are not addicts of the “nonsense of theology”, Jewish or Christian. But the controversy awaked from his attitude to the New Testament. As an atheist, Brenner denies to the New Testament its sacred status, but he still thinks that “this book is a bone of our bones and flesh of our flesh”. Moreover, he says, that even if he does not tend to idealize the figure of “that Galilean young man” – Jesus – he does not consider him, however, as a” useless, unproductive vagabond, full of pride and laughable” but as a composed, complicated figure: “Anyway, he was not one man, he hesitated very much, was full of controversy and doubts about his role, changed from day to day and concentrated on different aspects, tragic as well as comic …” Brenner was fiercely attacked by the leading Zionist intellectual Ahad Haam, but defended, for instance, by his friend, journalist and future creator and Prime minister of the State of Israel, David Ben-Gurion, the renovator of the Hebrew language Eliezer Ben Yehuda or the Labor movement leader and intellectual A.D. Gordon. “The Brenner Case” debate took place in Hebrew, Yiddish and Russian in about twenty newspapers published in ten countries. As Brenner was denounced by the Jerusalemite Sephardi-rightist ‘Ha-Herut” and the “Committee of Zion Lovers” in Odessa cancelled its financial support to “Ha-Poel Ha-Tzair” and asked to change the editorial staff- the “Brenner Case” turned also into a struggle on freedom of expression and freedom of the press. In the meanwhile Professor Joseph Klausner started to publish his series “Jesus the Christian- his time, his life and his theory” in the journal “He-Atid” edited in Berlin by Sh.Y. Horovitz. His romantic vision of Jesus as national hero and poet, definitively expressed later in his book published in 1922, profoundly influenced the vision of Jesus among the contemporary generation of Hebrew writers. The Brenner Case and other such controversies not only enlighten us as to why positive Jewish appraisals of Jesus and Christianity typically met with so much fierce opposition, they also reveal the wider ideological currents that led to such positive appraisals in the first place. Intellectuals like Brenner, and Hurwitz, or even less radical writers like Klausner, looked upon Jesus and Christianity more sympathetically than traditionally minded Jews largely because of their expanded notions of Jewishness , or their changing views on the nature of the relationship between Judaism, Jewish history and Western history and culture, including Christianity. For radical writers, unlike the Cultural Zionists’ majority, reclaiming Jesus as a Jewish figure with laudable merits of some kind, showed their willingness to challenge and reject traditional attitudes and taboos concerning Jesus as part of their attempt to overthrow several aspects of Jewish tradition more generally. It also helped to serve the goal of presenting Judaism as more universal and in line with Christian European culture. Finally, as radical secularists but also Jewish nationalists, these writers expressed their views on Jesus and Christianity as part of defining a new Jewish national identity not based on traditional religious categories or old boundaries between Jews and Christians.

5

„Toledot Jeszu” – przekaz talmudyczny o Jezusie i chrześcijanach w żydowskiej recepcji

88%

Iluk J.

Estetyka i Krytyka

|

2012

|

nr 3(27)

181-217

XX

The Jewish anti-Gospel after its initial words called Toledot Yeshu has since ancient times been in Diaspora a testimony of opinion on Jesus and Christians held up by the Tiberiad society. Reconstructs anti-Christian polemic of Jews in the Tannait and Amorait époque, and the same it becomes besides Joseph Flavius and Talmud the third Judaic source for history of Jesus, of course history made from the Anti-Christian perspective.In its essential threads not altering from the I c. to XX c. manuscripts allows for knowing one of the modes of Jewish description of Christianity. Its content passed on in versions of Toledot Yeshu through 15 centuries had been preserving unshakable (literally rewritten) topoi humiliating a person and acts of Jesus. In late Middle Ages it aroused counteraction of Christians depicted in the obscene low relieves of Judensau, which we watch till today in some Christian temples. Unfortunately Toledot Yeshu besides excerpts from Talmud (indicated in my work) became also a perilous evidence in the Inquisition trials. Inquisitors directed the Jewish anti-Gospel, against Jews and proselytes. A thread of stealing away a mystery of the God Word, which occurs in all today known versions of Toledot Yeshu, became an archetype of the steady motif of innumerable fairy-tales and esoteric spells in formulas of secret fraternities.

6

Judas the Cat (Nikos Kazantzakis’ Marxist-ish Tempter)

88%

Radziszewski S.

Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education

|

2014

|

nr 3(7)

99-118

EN

In this paper I analyze the character of Judas in the famous novel by Nikos Kazantzakis. In The Last Temptation of Christ, Jesus is weak and full of doubt, whereas Judas is a volcano of energy. Furthermore, the Greek writer of makes his Judas a superman. Only through his help does Jesus fulfil the mission. In the novel Judas is a realist, while Jesus lives in a dream world. Finally, Judas wins, and he is true to himself. Kazantzakis’ creation of Judas is different both from what we know from the Gospel of John, as well as the version of the apocryphal Gospel of Judas. Kazantzakis, however, does not tell the history of Judas as another version of the fall of the traitor apostle, but announces an original version of Judas which stands in opposition to that of ecclesiastical orthodoxy. It is a story of – a man who struggles with God (and even against God) for his own immortality.

7

Rabiniczny wizerunek Jezusa i chrześcijaństwa w kontekście dialogu Kościoła z Żydami i judaizmem

75%

Chrostowski W.

Estetyka i Krytyka

|

2012

|

nr 3(27)

341-357

XX

The rabbinical, both ancient and contemporary, picture of Jesus and Christianity is far from to be positive or even neutral. The interreligious dialogue initiated after Vaticanum II (1962-1965) has three basic dimensions: 1. better and deeper mutual knowledge; 2. mutual respect towards partners and their religious identity; 3. the collaboration where it is possible and necessary. Having this in mind, the true dialogue is very difficult, because Catholics must be ready to realize that Jewish attitude towards Jesus as the founder of Christianity was, and still is, negative and full of stereotypes rooted in a long history of complex Jewish-Christian relations. Just as existed “the teaching of contempt” on the Christian side, there also existed “the teaching of contempt” on the Jewish side. To be in dialogue means a readiness to overcome the ballast of the past and try to start a new future in mutual attitude and relations.

8

CZY JEZUS BYŁ SZALEŃCEM, ZŁOCZYŃCĄ CZY BOGIEM? A MOŻE TYLKO SIĘ POMYLIŁ?

75%

Iwanicki M. , Howard-Snyder D.

Roczniki Filozoficzne

|

2013

|

tom 61

|

nr 2

39-68

9

Metody stosowane przez złego ducha na podstawie konfrontacji Jezusa z szatanem (Mt 4,1-11 i par.)

71%

Czerwiński R.

Studia Warmińskie

|

2014

|

nr 51

81-93

PL

Wydarzenia, jakie dokonały się podczas kuszenia Jezusa na pustyni (zob. Mt 4,1-11; Mk 1,12; Łk 4,1-13), mogą pomóc zdemaskować złego ducha i poznać jego metody. Kuszenie przez szatana daje wiedzę, jak trzeba walczyć z nim, by skutecznie zwyciężyć. Jezus zostawia pewne wytyczne, wskazówki, które w tym pomagają. Zło w ludzkim życiu często pojawia się niespodziewanie. Chociaż wydaje się silne, jest zawsze do przezwyciężenia. Analizując scenę kuszenia Jezusa, poznajemy, w jaki sposób szatan nam zagraża i jak należy go przezwyciężać. Z kuszenia Jezusa wynikają konkretne wskazania i postawa, co może przydać się ludziom współczesnym.

EN

The events that took place during Jesus' temptation in the desert (cf. Mt 4,1-11; Mk 1,12; Lk 4,1-13) can prove helpful in unveiling the evil spirit and fathoming his methods. Temptation by Satan proffers the knowledge of how to combat him most effectively in order to stand undefeated. Jesus offers us some guidelines and tips which are designed to aid us in this process. Evil may often enter our lives unexpectedly. Although it may appear forceful, it is always surmountable. In analysing the scene of Jesus’ temptation, we learn how Satan threatens us and how we ought to overcome him. The temptation of Jesus offers specific indications together with a paragon of attitude, which the people of today can find useful.

DE

Die Ereignisse, die sich während der Versuchung Jesu in der Wüste abspielten (siehe Mt 4,1-11; Mk 1,12; Lk 4,1-13), können helfen, den Bösen zu entlarven und seine Methoden kennen zu lernen. Die Versuchung durch den Teufel liefert das Wissen, wie man ihn bekämpfen muss, um ihn erfolgreich zu bezwingen. Jesus gibt bestimmte Richtlinien, Hinweise, die dabei helfen. Das Böse taucht im menschlichen Leben oft unerwartet auf. Obwohl es stark zu sein scheint, ist es doch immer zu besiegen. Wenn wir die Szene der Versuchung Jesu analysieren, erfahren wir, auf welche Weise der Teufel uns bedroht und wie er zu schlagen ist. Aus der Versuchung Jesu resultiert eine bestimmte Haltung, ergeben sich konkrete Anweisungen, die den heutigen Menschen dienlich sein können.

10

Typologie chrystologiczne, czyli Orygenesa próba odpowiedzi na pytanie, Kim jest Jezus? : na podstawie komentarzy i homilii do ewangelii synoptycznych

63%

Zborowski M.

Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

|

2015

|

nr 22

367-386

EN

What can be said about Jesus while gazing at the Old Testament? The answer is provided by Origen who rereads the figures of the Old Covenant, and in an extremely precise and totally original way discovers in them the promised Messiah. Typological exegesis becomes for this Alexandrian the source of knowledge of Jesus Christ, his humanity, work, themes, missions, as well as ways to recognize him in his everyday life and establish a closer relationship with him.

11

Afrykańskie twarze Jezusa

63%

Obirek S.

Nurt SVD

|

2018

|

nr 1

104-118

PL

Tytuł artykułu zapożyczony został ze zbioru esejów, opatrzonych tym właśnie tytułem, autorstwa afrykańskich teologów. Redaktor tej książki napisał: „Inkulturacja Ewangelii jest dzisiaj najważniejszą sprawą w Afryce”. Dociekania autora artykułu potwierdzają to stwierdzenie. Teologia wypracowana przez afrykańskich teologów w ostatnich dziesięcioleciach jest dobrą ilustracją pojęcia inkulturacji zaprezentowanego przez Nicolasa Standaerta w książce Inculturation. The Gospel and Cultures: „Inkulturacja w sensie teologicznym polega na wcieleniu ewangelicznego życia i przesłania w szczególny kontekst kultury poprzez członków tej kultury”. Tak pojęta inkulturacja jest żywym i fascynującym przykładem dynamicznego rozwoju afrykańskiego chrześcijaństwa w XXI wieku.

EN

The title of the article is taken from the collection of essays by African theologians exactly entitled Faces of Jesus in Africa. The editor of this book wrote: “Inculturation of the Gospel remains a prime, if not the prime, item on Africa’s agenda”. The research of the author confirms this assumption. The theology elaborated in the last decades by African theologians is a good illustration of the concept of inculturation elaborated by Nicolas Standaert in his book Inculturation. The Gospel and Cultures: “The Inculturation of the evangelical life and message in a particular cultural context and through the members of that culture”. It is a vivid and fascinating example of dynamic development of Christianity in XXI century in Africa.

12

Judasz kot (marksizujący kusiciel Nikosa Kazantzakisa)

63%

Radziszewski S.

Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education

|

2014

|

nr 3(7)

119-138

PL

W niniejszym opracowaniu analizuję postać Judasza w głośnej, skandalizującej, powieści Nikosa Kazantzakisa. W Ostatnim kuszeniu Chrystusa Jezus jest słaby i pełen wątpliwości, a Judasz to wulkan energii. Więcej, grecki pisarz swojego Judasza czyni nadczłowiekiem. Tylko dzięki jego pomocy Jezus podejmuje się wypełnienia misji, do której został przeznaczony. Powieściowy Judasz jest realistą, podczas gdy Jezus żyje w świecie marzeń. Ostatecznie Judasz zwycięża, tylko on jest wierny samemu sobie. Kreacja Judasza u Kazantzakisa różni się zarówno od tego, co wiemy z Ewangelii św. Jana, jak i od wersji apokryficznej Ewangelii Judasza. Kazantzakis nie opowiada jednak historii Judasza jako kolejnej wersji upadku apostoła zdrajcy, ale ogłasza oryginalną (chociaż przeciwną kościelnej ortodoksji) wersję Judasza – człowieka, który walczy z Bogiem (a nawet przeciwko Bogu) o własną nieśmiertelność.

EN

In this paper I analyze the character of Judas in the famous Nikos Kazantzakis’s novel. In The Last Temptation of Christ, Jesus is weak and full of doubt, and Judas is a volcano of energy. Furthermore, the Greek writer of his Judas makes a superman. Only through Jesus take his help to fulfill the mission for which it was intended. Judas is a realist novels, while Jesus lives in a dream world. Finally, Judas wins, but he is true to himself. Creation of Judas in Kazantzakis is different both from what we know from the Gospel of John, as well as the version of the apocryphal Gospel of Judas. Kazantzakis, however, does not tell the history of Judas as the next version of the fall of the traitor apostle, but announces original (although the opposite of ecclesiastical orthodoxy) version of Judas – a man who struggles with God (and even against God) for his own immortality.

13

Osobowe doświadczenie komunii w wieczności jako klucz do zrozumienia pojęcia „umierać w Panu”

63%

Nawracała T.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 2: Teologia Dogmatyczna

179-193

EN

Death is an inherent part of the human fate as a difficult and unpredictable experience. As a phenomenon it appears in others constantly. When it affects a specific man, death becomes something exceptional and unique. The man dies in fact only once and this one time is final. However, in a common confidence various forms of dying are said to be connected with God. The formula “die in the Lord” is universal although ambiguous in its meaning. The above article aims to give possible interpretations of “dying in the Lord” and to point at their consequences for eschatology.

PL

Śmierć wpisana jest w los człowieka jako doświadczenie trudne i nieprzewidywalne. Jako zjawisko u innych spotykane jest nieustannie. Kiedy dotyka konkretnego człowieka, staje się czymś wyjątkowym i niepowtarzalnym. Człowiek umiera faktycznie tylko raz i ten jeden raz jest definitywny. W powszechnym przeświadczeniu mówi się jednak o rożnych formach umierania łącząc je z Bogiem. Formuła „umierać w Panu” jest powszechna, ale niejednoznaczna w swym znaczeniu. Niniejszy artykuł próbuje dać trzy możliwe interpretacje „umierania w Panu” oraz wskazać na ich konsekwencje dla eschatologii.

14

Szabat w Łukaszowej narracji o nauczaniu Jezusa w synagodze w Nazarecie (4,16‒30)

63%

Przyborek P.

Studia Gdańskie

|

2012

|

nr 31

47-65

PL

Jezus, czytając i komentując w synagodze w Nazarecie proroctwo Izajasza, wyjaśnia słuchaczom cel swojej działalności. Analiza perykopy Łk 4,16‒30 pokazuje, że powiązanie Izajaszowego proroctwa z dniem szabatu, w którym jego wypełnienie zostało ogłoszone, nie jest przypadkowe. Cotygodniowy szabat bowiem upamiętnia wyzwolenia Izraela i jednocześnie zapowiada erę mesjańską. Słowa Jezusa doskonale wpisują się w powszechnie znaną symbolikę szabatu. Niestety powierzchownie pozytywna reakcja słuchaczy Jezusa zmienia się diametralnie na skutek dalszego ciągu Jego przemówienia. Końcówka perykopy, opisując reakcję mieszkańców Nazaretu, którzy podjęli zamiar zabójstwa Mesjasza, stanowi zapowiedź Jego męki w Jerozolimie.

EN

In the synagogue of Nazareth Jesus presents the purpose of his mission (Luke 4,16‒30) by reading and commenting on the prophecy of Isaiah. The prophet predicted liberation and Jesus says he has come to bring this liberation to people. Analysis of the pericope: Luke 4,16‒30 shows that the connection between Isaiah’s prophecy and the fact that Jesus announces its fulllment on a Sabbath day is not accidental. Sabbath commemorates the liberation of Israel and anticipates the messianic age. What Jesus says perfectly harmonizes with the popular symbols of Sabbath, which makes his teaching understandable to his audience. Unfortunately, the initial positive reaction of the listeners changes dramatically in the second part of the pericope. The Nazareth community ultimately rejects Jesus. The nal part of the pericope contains an account of a hostile reaction of people who decide to kill the Messiah, which is a revelation of what will happen in Jerusalem, where Jesus, through his death and resurrection, accomplishes the ultimate liberation prophesied on a Sabbath day in Nazareth.

15

Obrazy ze świata przyrody w nauczaniu Jezusa o ubóstwie i bogactwie

63%

Wajda A. M.

Polonia Sacra

|

2016

|

tom 20

|

nr 1(42)

39-57

PL

Obecność licznych przedstawicieli świata zwierząt i roślin na kartach Nowego Testamentu, często połączona z opisem cech charakterystycznych dla ich wyglądu lub sposobu życia czy wykorzystania ich przez człowieka, związana jest z posługiwaniem się przez Jezusa językiem obrazu. Równocześnie należy podkreślić, że ten bogaty świat przyrody jest dla Mistrza z Nazaretu narzędziem pomocnym w przekładaniu orędzia Boga na język ludzki. Dlatego poznanie znaczenia i symboliki zwierząt i roślin pojawiających się na kartach Pisma Świętego pozwala współczesnemu człowiekowi lepiej zrozumieć perykopy biblijne, w których są one przywoływane. W Nowym Testamencie występują opisy, w których Chrystus dla zilustrowania swojej nauki o ubóstwie i bogactwie nawiązuje do życia zwierząt. Przykładem tego są słowa Jezusa: „Lisy mają nory i ptaki powietrzne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć” (Mt 8, 20). W swym nauczaniu na ten temat Jezus odwołuje się także do ptaków: „Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją, nie żną i nie zbierają do spichlerzy, a Ojciec wasz niebieski je żywi” (Mt 6, 26). Powyższe słowa świadczą o tym, że słuchacze Jezusa dobrze musieli znać te stworzenia, a zwłaszcza sposób zdobywania pokarmu oraz gnieżdżenia się. Natomiast Jezusowe odniesienie do mola ubraniowego podkreśla znikomość ziemskich bogactw. Zniszczenie ubrań przez mole na terenach biblijnych nie było sporadyczne, ale było czymś, co, biorąc pod uwagę czas, musiało się stać, jak zapisano w słowach Chrystusa: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną” (Mt 6, 19 i Łk 12, 33).

EN

The presence of numerous animals and plants’ names in the New Testament, often accompanied by descriptions of their characteristics, is caused by the fact that the Jesus often used the language of imagery to present the revealed truths to their contemporary listeners. At the same time, it is essential to emphasize the fact that this rich natural world is for the Master of Nazareth just a tool used to translate God’s address into human language. For this reason, the knowledge of the animal symbolism in the Holy Writ allows for the accurate understanding of the pericope. In the New Testament we can also come across descriptions in which Christ refers to animal lives in order to illustrate his teachings about poverty and wealth. The following words of Jesus can serve as an example: “Foxes have dens and birds of the sky have nests, but the Son of Man has nowhere to rest his head” (Mt 8:20). Jesus also reached for bird images in his teachings about these issues: “Look at the birds in the sky; they do not sow or reap, they gather nothing into barns, yet your heavenly Father feeds them” (Mt 6:26).These words clearly show that those who listened to Jesus had to be familiar with those animals, especially with the way they fed and built their nests. The Jesus description of clothes moths shows the insignificance of earthly riches. The destruction of clothes by the moth in the Bible lands was not an occasional or incidental occurrence, but something which, in the given time, was bound to happen. As recorded in the words of Christ: “Lay not up for yourselves treasures upon earth, where moth and rust doth corrupt, and where thieves break through and steal” (Mt 6:19 and Lu 12:33).

16

Świadectwo Pism o Jezusie w Ewangelii Janowej

63%

Nalewaj A.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 27

187-206

EN

The subject of the present study is the words of Jesus presented in John 5:39: “You search the Scriptures because you think that in them you have eternal life; and it is they that bear witness about Me.” A larger apologetic speech of Jesus constitutes the immediate context of this statement; within the structure of the Fourth Gospel this discourse follows the description of the healing of the paralytic at the Bethesda Pool (cf. John 5:1-47). The monologue is the response of Jesus to certain Jews who strongly objected to his activity during the Sabbath day and to Jesus’ likening himself to the Father. Exchanging arguments in his own defence, Jesus quotes the testimony of the Scriptures. Investigation of the Old Testament texts clearly points to Jesus, and thus His claims to take action on a holy day are fully justified.

17

Kerygmat Jezusa – Dobra Nowina o człowieku i dla człowieka

63%

Spyra P.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2014

|

tom 13

|

nr 1

PL

Ks. mgr lic. PIOTR SPYRA – absolwent WSD diecezji zamojsko-lubaczowskiej, teologii Katolickiego Uniwersytetu Jana Pawła II w Lublinie oraz kierunku jazz i muzyka estradowa UMCS w Lublinie. Aktualnie doktorant katechetyki KUL oraz student edukacji artystycznej w zakresie sztuki muzycznej UMCS. Związany z Pallotyńską Szkołą Nowej Ewangelizacji w Lublinie i zespołem „Razem za Jezusem”. Muzyk i ewangelizator, współtwórca Exodus Młodych – Spotkania Młodzieży diecezji zamojsko-lubaczowskiej.

EN

The "kerygma" of Jesus is the essence of his preaching, which became a foundation of christianity. It’s a ‘Good Message’ about God, who loves, and also about who is, and who should be a human being. The" kerygma" is a message with joy, that gives a new life, so that evangelists called them ‘Evangelium’, which means ‘Gospel’. In the history of The Roman Church the kerygmatic teaching was not always in the center of preaching. Therefore the author draws attention to the need of renewal and deepening of these contents. He is analysing the preaching of Jesus and shows a way, which the Church needs to discover these contents in present time, in order to contemporary men could become the participant of this Gospel.

18

In search of spirituality. Religious reorientation or radical assimilation? The case of Marek Szwarc

63%

Gadowska I.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2015

|

tom XVII (XXVI)

347-369

EN

For most of the assimilated Jews, religious reorientation was an alternative to Judaism – increasingly alien to them – and total secularization, and was frequently the only ticket to a career and an improvement of their social status. Only a few of them saw it as a profound religious experience which made them God-fearing, pious Catholics. The biography of Marek Szwarc, a Jewish sculptor, is an interesting material for research regarding his religious conversion. Szwarc, brought up in the spirit of Zionism, initially co-founded the secular culture based on non-religious identity. However, war, civilizational changes, and the crisis of traditional values changed his attitude to religion. This change was reflected in his works created for the expressionist group "Yung-yidish". For Szwarc the introduction of Christian iconography was motivated by the desire to emphasize the universal values associated with the spiritual rebirth of humanity. Even then, he acknowledged the visual “attractiveness” of Christianity, which, combined with expressionist or modernist influences, legitimized artistic progressivism as a manifestation of modern European culture. The turning point in the artist’s career was his baptism on May 1, 1920 in Poznań. This paper is an attempt to examine the circumstances of his conversion, taking into account his biography, its social context, as well as the impact of this decision on his art.

PL

Zwrot religijny stanowił dla większości asymilujących się Żydów alternatywę wobec coraz bardziej obcego im judaizmu i całkowitej laicyzacji. Był przepustką do kariery i polepszenia społecznego statusu. Tylko dla nielicznych stanowił głęboko religijne doświadczenie, które uczyniło ich pobożnymi praktykującymi katolikami. Biografia żydowskiego rzeźbiarza Marka Szwarca stanowi interesujący materiał do badań nad przyczynami religijnej reorientacji. Wychowany w duchu syjonizmu artysta, początkowo współtworzył świecką kulturę w oparciu o niereligijną tożsamość. Wojna i kryzys tradycyjnych wartości wpłynęły na zmianę jego stosunku do religii, co ujawniło się w grafikach tworzonych dla grupy Jung Idysz. Obok tematów związanych z żydowską tradycją, pojawiły się wówczas wątki chrześcijańskie. Wprowadzenie chrześcijańskiej ikonografii podyktowane było pragnieniem zaakcentowania uniwersalnych wartości związanych z duchowym odrodzeniem ludzkości. Już wtedy dostrzegał wizualną „atrakcyjność” chrześcijaństwa, która w połączeniu z wpływami ekspresjonistycznymi czy modernistycznymi legitymowała artystyczny progresywizm jako przejaw nowoczesnej kultury europejskiej. Punktem zwrotnym w karierze Szwarca był chrzest, 1 maja 1920r. w Poznaniu. Akt ten okazał się brzemienny w skutki ze względu na stosunki rodzinne, towarzyskie, wpłynął też na tematykę dzieł artysty. W początkach lat 20., po osiedleniu się w Paryżu, Szwarc poznał Jacquesa Maritaina, którego filozofia ukierunkowała jego dalszą twórczość. Niniejszy tekst stanowi próbę analizy okoliczności zwrotu religijnego Szwarca z uwzględnieniem jego biografii, historycznego i społecznego kontekstu, a także wpływu, jaki konwersja wywarła na jego sztukę.

19

God as a source of the power of blessing. The biblical bases and meaning in priesthood’s ministry

51%

Mielnik K.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2017

|

tom 16

|

nr 3

EN

The Latin term benedicere means “to speak about someone good, to praise, to thank, to wish somebody’s well, to greet, to call upon the kindness of man and God”. The blessing is related to the gifts of God which He gives to a human. The Creator in Adam and Eve delivers His blessing to all human mankind. It is a blessing of life and fertility. A man can give this God’s grace to his descendants. It is seen in the history of Israel where the blessing received by Abraham moves to his descendants. Transmitting the God’s blessing starts to be a priestly ministry from the Aaron’s and his sons becoming as Old Covenant’s priests. Jesus Christ is the One and Only Priest who in perfection realises and passes the blessing. We see it in His teaching and mission. He includes the Apostles in this mission and they continue His work and passing the ministry to successors. God’s blessing is being passed in sacraments, especially in Eucharist and Sacrament of Penance and Reconciliation. Blessing as a priestly ministry can be seen during all liturgical year when the priest blesses people and different things and subjects. A priest is a “blessing man” who as a „second Christ” becomes a bridge for human to come to God and by his service brings God to a man.

PL

Łaciński termin benedicere oznacza „mówić o kimś dobrze, życzyć dobra, przyzywać łaskawości człowieka i Boga”. Błogosławieństwo odnosi się również do darów Boga, jakie daje On człowiekowi. Stwórca w Adamie i Ewie udziela błogosławieństwa całemu rodzajowi ludzkiemu. Jest to błogosławieństwo życia i płodności. Tę Bożą łaskę człowiek może przekazywać swoim potomkom. Widać to w dziejach Izraela, gdzie błogosławieństwo, które otrzymuje Abraham przechodzi na jego potomków. Od wyboru Aarona i jego synów na kapłanów Starego Przymierza, przekazywanie Bożego błogosławieństwa staje się funkcją kapłańską. Jedynym kapłanem jest Jezus Chrystus, który w sposób doskonały urzeczywistnia i przekazuje błogosławieństwo. Widać to w jego nauczaniu i misji. W tę misję włącza apostołów, którzy kontynuują Jego dzieło i przekazują posługiwanie swoim następcą. Boże błogosławieństwo przekazywane jest w sakramentach, szczególnie w Eucharystii oraz sakramencie pokuty i pojednania. Funkcję kapłańską, jaką jest błogosławienie, widać w trakcie całego roku liturgicznego, kiedy kapłan błogosławi ludzi i różne przedmioty. Kapłan to człowiek błogosławiący, który jako „drugi Chrystus” staje się pomostem dla człowieka w dotarciu do Boga i jednocześnie swoją posługą przybliża Boga człowiekowi.

20

Unity in Diversity. The “Prophets” Muḥammad, Abraham and Jesus and the Islamo-Christian Dialogue

51%

Mooren T.

Nurt SVD

|

2015

|

nr 2

294-324

EN

The author argues that dialogue between Islam and Christianity is necessary to avoid intolerance and politicization of both religions. However, a real dialogue must be based not only on achieving easy approval resulting from the real similarities, but also – and perhaps primarily – on becoming aware of the differences. Such a dialogue can lead to unity in diversity, in which there will be no place for domination of a party, but rather a competition in faith and investigation towards achieving holiness. The article discusses three problems that largely divide Christians and Muslims: Muhammad as a prophet, the role of Abraham in the Islamic revelation and the question of divine filiation of Jesus. The author, relying on the Qur’an, presents mainly the standpoint of Islam (supplemented for comparison with relevant excerpts from the book of Genesis and the New Testament) that sees Mohammed and his revelation as the crowning of a long series of prophets. Although Jesus also is considered a prophet and is one of the most important ones, but suras of the Qur’an strongly emphasize that he cannot be God’s son, because it would impair the perfection and self-sufficiency of the one God, and thus would deny His divinity. The Koran also performs the “Islamization” of Abraham, seeing him as a fully conscious follower of the monotheistic, universalistic religion and a kind of prefiguration of Muhammad – the only just one struggling with pagan (and even more broadly – un-Islamic) environment.

PL

Autor dowodzi, że dialog pomiędzy islamem a chrześcijaństwem jest warunkiem uniknięcia nietolerancji i polityzacji tych religii. Jednak rzeczywisty dialog musi opierać się nie tylko na osiągnięciu łatwej zgody wynikającej z realnych podobieństw, lecz również – a może przede wszystkim – na uświadomieniu sobie różnic. Taki dialog może doprowadzić do jedności w różnorodności, w której nie będzie miejsca na dominację którejś ze stron, lecz raczej na współzawodnictwo w wierze i w dochodzeniu do świętości. W artykule zostały omówione trzy problemy, które w znacznym stopniu dzielą chrześcijan i muzułmanów: Mahomet jako prorok, rola Abrahama w muzułmańskim objawieniu i kwestia Bożego synostwa Jezusa. Autor, opierając się na Koranie, przedstawia głównie stanowisko islamu (uzupełnione dla porównania odpowiednimi fragmentami z księgi Rodzaju i Nowego Testamentu), które widzi w Mahomecie i jego objawieniu ukoronowanie długiego szeregu proroków. Chociaż Jezus również uznany został za proroka i to jednego z najważniejszych, jednak sury Koranu mocno podkreślają, że nie może on być Bożym synem, ponieważ umniejszałoby to doskonałość i samowystarczalność jedynego Boga, a tym samym zaprzeczałoby Jego boskości. Koran dokonuje również „islamizacji” Abrahama, widząc w nim w pełni świadomego wyznawcę monoteistycznej, uniwersalistycznej religii i swego rodzaju prefigurację Mahometa – jedynego sprawiedliwego zmagającego się z pogańskim (a nawet szerzej – nieislamskim) otoczeniem.