Autorki piszą, że reprezentacja stron w procesie jest zależna od charakteru strony w postępowaniu. Państwa i instytucje wspólnotowe reprezentuje pełnomocnik, pozostałe strony muszą być reprezentowane przez prawników upoważnionych do występowania przez sądami krajowymi1. W postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości i Sądem I Instancji strony nie mogą występować samodzielnie. Państwa członkowskie reprezentowane są przez swoich wysokich funkcjonariuszy. W imieniu instytucji Unii - Rady Unii i Komisji Europejskiej - występują wysocy urzędnicy, będący pracownikami ich służb prawnych. Mogą im towarzyszyć adwokaci lub pracownicy dyrekcji branżowych. Osoby prawne i fizyczne obowiązkowo muszą być reprezentowane przez adwokatów. Dopuszczalne jest również występowanie w roli adwokata osoby fizycznej. Chodzi tutaj przede wszystkim o profesorów prawa, ekspertów w dziedzinie stanowiącej przedmiot sprawy.
Praca ukazuje amerykański model uczestnictwa społeczeństwa w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Jest on istotny dla polskiej dyskusji o zaangażowaniu w tej materii czynnika publicznego. Analizę podzielono między konstytucyjnym prawem do procesu przed ławą przysięgłych a instytucją sędziów pokoju, która jest unikatowa dla anglosaskiego systemu prawnego. Przeprowadzone tutaj badanie jest wynikiem szczegółowej analizy kazuistyki Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych oraz wybranych sądów stanowych, która ukształtowała poglądy amerykańskich badaczy na tę kwestię. Miejmy nadzieję, że niniejsze studium wspomoże reformę procesu sądowego w Polsce.(abstrakt oryginalny)
EN
The paper shows an American model of the participation of the society in the administration of justice. It is crucial for the Polish discussion about the involvement of public factor in that manner. The analysis is divided between the constitutional right to trial by jury and the institution of justices of the peace, which is unique for the Anglo-Saxon legal system. Research conducted here is the result of a detailed analysis of the case law of the Supreme Court of the United States and selected state courts that shaped the views of the American academia on this issue. Hopefully, this brief study will help to reform the Polish judicial process.(original abstract)
W dniu 9 lipca 1999 r. na Białorusi została przyjęta ustawa "O międzynarodowym sądzie arbitrażowym" opracowana w oparciu o prawo modelowe dotyczące międzynarodowego arbitrażu handlowego UNICTRAL. Do momentu przyjęcia ustawy na Białorusi praktycznie brakowało wewnętrznego uregulowania odnoszącego się do arbitrażu.
W artykule omówiono europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń. Ma ono za zadanie uprościć i przyspieszyć przebieg postępowań spornych dotyczących drobnych roszczeń w sprawach transgranicznych, zmniejszyć koszty postępowania przez udostępnienie fakultatywnego narzędzia uzupełniającego istniejące możliwości przewidziane prawem państw członkowskich oraz ułatwić uznawanie i wykonywanie orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim w ramach tego postępowania. Autor wyjaśnia, że postępowanie to nie jest obligatoryjne. Powód ma bowiem wybór czy skorzystać z tej procedury, czy z postępowania przewidzianego w prawie państwa członkowskiego.
Artykuł pokazuje podejście polskich władz do prawa międzynarodowego w okresie od odzyskania niepodległości w 1918 r., skupiając się jednak przede wszystkim na okresie po 1989 r. W pierwszej części artykuł przywołuje wypowiedzi najwyższych władz, w szczególności na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych, w których znalazły się odwołania do prawa międzynarodowego. Wskazano, że choć przedstawiciele Polski dostrzegali rolę prawa międzynarodowego, to powoływali się na nie niekonsekwentnie. W drugiej części artykuł ocenia wiarygodność Polski, jeśli chodzi o apele o przestrzeganie prawa międzynarodowego wyrażane przez jej przedstawicieli, w świetle praktyki RP, która, jak się okazuje, nie jest jednolita. Wskazano dziedziny prawa międzynarodowego, w których rozwój Polska się szczególnie angażowała. Trzecia część weryfikuje starania władz RP w zakresie promowania swoich przedstawicieli w gremiach kształtujących/interpretujących normy prawa międzynarodowego (takich jak np. Komisja Prawa Międzynarodowego oraz Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości).(abstrakt oryginalny)
EN
The paper addresses the approach of the Polish government to international law since 1918, when the country regained its independence, although focusing primarily on the period after 1989. In its first part, the paper looks back at the statements actually made by Poland's highest authorities, particularly at the United Nations forum, comprising direct references to international law. The Authors argue that even though Polish government did recognise the role of international law, it was rather inconsistent in having it invoked throughout. In the second part, the paper assesses Poland's overall credibility in terms of public appeals for compliance with international law, as expressed by its representatives, in the light of the country's own practice, which the Authors deem inconsistent. Those domains of international law, to which Poland had actually made its appreciable contribution, are well pointed out, though. The third part verifies overall efficacy of the efforts undertaken by the Polish government in promoting its representatives to various international bodies (e.g. International Law Commission, International Court of Justice) entrusted with the task of e.g. identifying and interpreting the norms of international law. (original abstract)
Wojny zawsze niosły za sobą straty ludzkie i materialne. Wśród tych ostatnich znajdowały się cenne dobra kultury niszczone lub grabione przez strony walczące. Przez lata, mimo istnienia podstaw prawnych i identyfikacji sprawców, karanie winnych takich czynów stanowiło w sądownictwie krajowym i międzynarodowym kwestię bądź pomijaną, bądź drugorzędną. Dominowało sądzenie osób odpowiedzialnych za śmierć ludzi. Zasadniczą zmianę podejścia przyniosła wojna na terenach byłej Jugosławii. W utworzonym po niej Trybunale po raz pierwszy zapadły wyroki skazujące winnych niszczenia dóbr kultury. Z kolei po wojnie w Mali uaktywnił się Międzynarodowy Trybunał Karny, skazując osobę odpowiedzialną za podobne czyny w tym państwie. (abstrakt oryginalny)
EN
Throughout history, war has always caused human and material losses. The latter includes some valuable cultural goods destroyed or plundered by the fighting parties. Over the years, despite the existence of a legal basis and the identification of the perpetrators, the issue of punishing those guilty of such offenses was either ignored or considered secondary in both national and international jurisprudence. Judgements concerning those responsible for human death were predominant. A major change of approach was brought by the war in the former Yugoslavia. The Court created after the war was the first to sentence the offenders guilty of the destruction of cultural property. After the war in Mali, in turn, the International Criminal Court became active in this respect by convicting the person responsible for similar acts in that country.(original abstract)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.