Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Czy istnieją jakiekolwiek punkty styczne między chrześcijaństwem a islamem?

100%

Halczuk P.

Teologia Praktyczna

|

2019

|

nr 20

69-84

EN

The purpose of this article is to answer the question: Are there any points of contact between Christianity and Islam? The basis for these refl ections are some of John Paul II’s 1986 statements and the Islamic document: A Common Word between Us and You from 2007, as well as other documents of the Catholic Church and various studies. First the similarities between Christianity and Islam are shown – the belief in one God and the call to fulfi ll the “commandments”. Secondly, the characteristics of both religions are presented, that is what links and at the same time divides them – awareness of God’s will and fulfi llment of a specifi c mission. These are the given points of contact. Thirdly, the author indicates how both religions view each other. In conclusion, he recalls experiences in the fi eld of Christian-Jewish dialogue, which was also preceded by numerous stereotypes and prejudices. It is important to constantly proclaim the Good News, and therefore fi rst of all what unites Christianity and Islam, and then what separates, in order to create an atmosphere of mutual understanding andpeace.

PL

Celem artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie: Czy istnieją jakiekolwiek punkty styczne między chrześcijaństwem a islamem? Podstawę rozważań stanowią niektóre wypowiedzi Jana Pawła II z 1986 roku oraz islamski dokument: Jednakowe słowo dla nas i dla was z 2007 roku, a także inne dokumenty Kościoła katolickiego czy różne opracowania. Najpierw autor ukazuje to, co czyni chrześcijaństwo i islam podobnymi – wyznawana jedyność Boga oraz wezwanie do wypełniania „przykazań” miłości Boga i miłości bliźniego. Następnie przedstawia to, co jest charakterystyczne dla obu religii, tzn. co je jednocześnie łączy i dzieli – świadomość pełnienia Bożej woli oraz realizowanie konkretnego posłannictwa (misji), a także prezentuje, jak obie religie spoglądają na siebie nawzajem. W konkluzji przywołuje natomiast doświadczenia z dziedziny dialogu chrześcijańsko-żydowskiego, które również były poprzedzone licznymi stereotypami i uprzedzeniami. Istotne jest, aby nieustannie głosić Dobrą Nowinę, a zatem najpierw to, co łączy chrześcijaństwo i islam, a następnie to, co dzieli, by w taki sposób tworzyć atmosferę wzajemnego zrozumienia i pokoju.

2

Dobra Nowina w środkach społecznego przekazu pod red. Henryka Sławińskiego, Ancilla Verbi, t. 10, Kraków 2020

85%

Kalbarczyk A.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2021

|

nr 38

311-313

EN

The Church must tirelessly seek appropriate means and language to effectively proclaim every person’s universal vocation to salvation. Today’s witnesses to the Gospel should use the potential of old and new means of communication in preaching and ministry. Above all, they should revive in themselves the courage to settle on ‘new areopaguses’. The most important goal of evangelization is to bring every person to an encounter with Christ, who is the main content of the proclaimed Good News. The authors of this monograph did not forget about it. By showing both the enormous possibilities and certain limitations of the new media in proclaiming the Gospel to the world, they first asked themselves whether those countless texts, images and sounds that fill today’s periodicals, radio, television, film truly reflect the face of Christ and let His voice be heard.

3

Nowa ewangelizacja w Kościele

85%

Kusior M.

Polonia Sacra

|

2018

|

tom 22

|

nr 1(50)

145-161

PL

Ewangelizacja była znana na przestrzeni wieków. Pierwsze posyłanie uczniów ma znamiona głoszenia dobrej nowiny. Liczne dokumenty Kościoła usiłowały zdefiniować dzieło ewangelizacji i nadać mu nowe znaczenie. Pierwszym dokumentem jest dekret o działalności misyjnej Kościoła ad gentes Soboru Watykańskiego II, w którym czytamy, że Chrystus został posłany, „aby ukazywać miłość Bożą i zaszczepiać ją wszystkim ludziom i narodom”81. Misja ad gentes ma na uwadze tych, którzy nie słyszeli o Chrystusie. Posoborowe nauczanie Kościoła coraz częściej wskazuje, że każdy ochrzczony jest wezwany do głoszenia dobrej nowiny. Nowa ewangelizacja to głoszenie orędzia zbawienia na nowe sposoby, to wychodzenie ku współczesnym z nowymi formami i środkami. Jednak najskuteczniejsze jest osobiste świadectwo. Niniejszy artykuł ukazuje zarys, pojęcia i próbę zdefiniowania nowej ewangelizacji na tle dostępnych opracowań, zwrócenie uwagi na dokumenty Kościoła, w których temat nowej ewangelizacji poruszany jest w sposób wieloaspektowy. Następnie wzięci są pod uwagę adresaci Dobrej Nowiny.

EN

Evangelization was known over centuries and well know in the history. First sending off the apostles, has characteristics of the proclamation of the Good News. Several Church’s documents tried to define the process of evangelization and to give it a new meaning. The first document is the Decree ad gentes on the mission activity of the Church of the Second Vatican Council, in which we read, that Christ was sent “to reveal and to communicate the love of God to all men and nations”82. The mission ad gentes is concerned about those who never heard about Christ. Postsynodal Magisterium of the Church more often indicates that every baptised person is called to proclaim the Good News. The new evangelization means proclamation of the salvation in new way, it means to go out to modern man with modern forms and means of communication. Yet the most effective is one’s personal experience. This article shows an outline, concepts and attempts to define new evangelization in the light of the available materials, with particular attention to the Church’s documents which treat new evangelization in different perspectives. Then taken into account are the recipients of the Good News.

4

O Ewangelii i ewangelizacji we współczesnym dyskursie religijnym

71%

Sobczykowa J.

Nurt SVD

|

2018

|

nr 2

67-84

PL

Niniejszy artykuł jest poświęcony rozumieniu pojęcia „ewangelizacja” przez ludzi Kościoła, którzy na różne sposoby angażują się w głoszenie Dobrej Nowiny. Autorka analizuje występowanie tego terminu w różnych kontekstach i aspektach, m.in. omawiając jego językową, teologiczną i potoczną semantykę, rozpatrując ewangelizację jako strategię komunikacji, prezentując werbalne i niewerbalne metody głoszenia Ewangelii. W tekście przedstawiono także wybrane źródła spośród publikacji zamieszczanych na łamach Agendy Liturgicznej Maryi Niepokalanej w latach 2013-2015, będące oficjalnymi wypowiedziami teoretyków i praktyków ewangelizacji. Wnikliwie omówiono ewangelizację jako akt komunikacji, używane przez ewangelizatorów środki językowe i pozajęzykowe oddziaływania na odbiorcę, a także rozpatrzono wyzwania stojące przed ewangelizatorami we współczesnym świecie, takie jak obecność innych kultur i systemów wartości (często rozbieżnych z aksjologią chrześcijańską), konieczność przemawiania w sposób otwarty i zrozumiały, znaczenie autentycznego dialogu między ludźmi. Tekst łączy konkretne wskazania i zalecenia dla chrześcijan, z których każdy jest powołany do ewangelizacji i dawania świadectwa swojej wiary.

EN

The author of this article examines the ways in which some representatives of the Church, engaged in evangelisation, understand and employ this term. She enquires into its linguistic, theological and popular meanings and analyses the contexts and aspects of its usage as verbal and non-verbal communication strategy in spreading the Good News. She enriches her inquiry by probing into writings of theoreticians and practitioners of evangelisation, published in Agenda Liturgiczna Maryi Niepokalanej in the years 2013-2015 [Liturgical Guide of the Immaculate Mary]. The author investigates in great depth the communicative aspect of evangelisation, verbal and non-verbal means of influencing listeners, modern challenges, multitude of cultures and value systems (often at odds with Christian axiology), need for open and comprehensible language and authentic dialogue. She includes concrete suggestions and recommendations for Christians, as they all are called to evangelise and give witness to their faith.

5

Egzystencjalny wymiar kerygmatu Apostoła Pawła

71%

Miczyński J. K.

Roczniki Teologii Duchowości

|

2010

|

tom 2

41-49

EN

The article presents the “Existential dimension of the Apostle Paul's kerygma”. In the beginning is a quoted definition of a Greek noun kérygma. The theological sense of this word and comes from its verb kerýssein means − to preaching the Good News about Jesus Christ. To announce the Gospel was a particular solicitude of the Apostolic Church, of Saint Paul. The Apostle introduced himself in Romans as: “Paul, a servant of Christ Jesus, called to be an apostle and set apart for the gospel of God – the gospel he promised beforehand through his prophets in the Holy Scriptures” (1, 1). The author of the article sets his sights on presenting a live force contained in kerygmat, which preached the Apostle of the Nations, as well as showing the source of the power of the Good News and the necessity of delivering it to all people in the world.

6

Paschalne urzeczywistnienie Kościoła w nowej ewangelizacji

57%

Sienkiewicz E.

Teologia w Polsce

|

2015

|

tom 9

|

nr 2

37-52

EN

The proclamation of the Good News, which is the primary task of the Church founded by Jesus, should have a paschal character. Celebrated by Jews Passover not only promises, but also prepares the final victory over sin and death, accomplished through Jesus Christ in the Paschal Mystery. Paschal character has therefore the event of Jesus and the Church created as its consequence. Paschal character should also have all offices and functions in the Church, used to make present the kingdom of God on earth that can not be limited only to the temporal. Similarly he Kingdom of God can not be completely isolated from temporality. The best explanation of this is the reality of Passover, which combines memory and present, history and the eschatological future. The Church, filling the missionary command of Jesus, makes this on the paschal way, giving the paschal character to all of its offices and functions. In the same sense, he understands and leads the work of evangelization in every cultural and historical context.

PL

Misterium paschalne Jezusa Chrystusa jest zrealizowaniem starotestamentowych obietnic, które Izrael pielęgnował, świętując Paschę i w ten sposób przygotowując się do zapowiadanego przez Boga ostatecznego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. Dlatego też misterium paschale pozostaje najważniejszą korektą wszystkich urzędów i funkcji w założonym przez Jezusa Kościele, którego podstawowym zadaniem jest głoszenie Dobrej Nowiny, czyli uobecnianie Królestwa Bożego na sposób paschalny, ponieważ tak właśnie czynił Jezus Chrystus i taką perspektywę wyznaczył ludowi Nowego Przymierza.

7

Paschalne urzeczywistnienie Kościoła w nowej ewangelizacji

57%

Sienkiewicz E.

Teologia w Polsce

|

2015

|

tom 9

|

nr 2

37-52

EN

The proclamation of the Good News, which is the primary task of the Church founded by Jesus, should have a paschal character. Celebrated by Jews Passover not only promises, but also prepares the fi nal victory over sin and death, accomplished through Jesus Christ in the Paschal Mystery. Paschal character has therefore the event of Jesus and the Church created as its consequence. Paschal character should also have all offi ces and functions in the Church, used to make present the kingdom of God on earth that can not be limited only to the temporal. Similarly he Kingdom of God can not be completely isolated from temporality. The best explanation of this is the reality of Passover, which combines memory and present, history and the eschatological future. The Church, fi lling the missionary command of Jesus, makes this on the paschal way, giving the paschal character to all of its offi ces and functions. In the same sense, he understands and leads the work of evangelization in every cultural and historical context

PL

Misterium paschalne Jezusa Chrystusa jest zrealizowaniem starotestamentowych obietnic, które Izrael pielęgnował, świętując Paschę i w ten sposób przygotowując się do zapowiadanego przez Boga ostatecznego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. Dlatego też misterium paschale pozostaje najważniejszą korektą wszystkich urzędów i funkcji w założonym przez Jezusa Kościele, którego podstawowym zadaniem jest głoszenie Dobrej Nowiny, czyli uobecnianie Królestwa Bożego na sposób paschalny, ponieważ tak właśnie czynił Jezus Chrystus i taką perspektywę wyznaczył ludowi Nowego Przymierza.