Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

MIĘDZY POSTMODERNIZMEM A KLASYCYZMEM, CZYLI O FUZJI MŁODOŚCI I STAROŚCI W TEORII KULTURY. REWIZJA KANONU W SZTUCE "HӦLDERLIN" ALFONSA VALLEJO W ŚWIETLE TEORII LĘKU PRZED WPŁYWEM

100%

Szejko N.

|

2017

|

tom 11

|

nr XI

321-332

PL

In one of his plays entitled Hölderlin Alfonso Vallejo establishes direct and indirectconnections with life and poetry of romantic poet Friedrich Hölderlin. We analyse traces one author in writings of another using the theory of anxiety of influence by Harold Bloom. The process of self-understanding and comprehension of the art leads, according to Bloom, through a number of stages: clinamen, tessera, kenosis, demonisation, askesis and apophrades. We try to detect techniques used by Vallejo in his artistic pattern and determine what are aesthetic and formal consequences of his endeavor.

2

„Wohl ist das Herz wach, doch mir zürnt, mich / Hemmt die erstaunende Nacht nun immer“. Die Darstellung von Schmerz und Verzweiflung in Hölderlins Ode "Chiron"

89%

De Felip E.

|

tom 44

99-115

EN

In Holderlin’s ‘tragic ode’ Chiron, the pain of the incurably wounded centaur serves to express both personal and general suffering. The article explores Chiron’s ‘inner world’ line by line, thereby analysing Holderlin’s poetic method. It focuses on the arc of suspense and development, reflecting the author’s concept of ‘the tragic’. His poetics is rooted in separation and reunification, the progressive integration of the opposites, and the essential role of semantic openness.

DE

In Hölderlins ‚tragischer Ode‘ Chiron drückt sich im Schmerz des unheilbar verwundeten Kentauren ein persönliches wie auch ein allgemeines Leiden aus. Vers für Vers ergründet der Aufsatz Chirons ‚Innenwelt‘ und analysiert dabei Hölderlins intensitätsbasierte poetische Verfahrensweise. Der Fokus liegt auf dem Spannungs- und Entwicklungsbogen, der Hölderlins Konzept des ‚Tragischen‘ widerspiegelt. Seine Poetik kreist um Trennung und Vereinigung, um die progressive Integration von Gegensätzlichem und um die Notwendigkeit von semantischen Leerstellen.

3

O ekspresji w muzyce fortepianowej Josefa Matthiasa Hauera na przykładzie „Klavierstücke mit Überschriften nach Worten von Friedrich Hölderlin” op. 25

89%

Barwinek B.

Polski Rocznik Muzykologiczny

|

2023

|

tom 21

106-128

EN

Austrian composer Josef Matthias Hauer (1883–1959) went down in history as one of the leading figures of atonal music in the first half of the 20th century and the creator of an original - different from Schönberg’s - conception of twelve-tone technique. Although the principles of dodecaphony developed by the author of ‘Nomos’ Op. 19 differ significantly from those established by the founder of the Second Viennese School, the most striking thing for the listener is the difference in the expressive sphere that occurs between pieces of both composers. Fundamental to the issues of Hauer’s form and characteristic poetics is his aesthetic world view, which sets as the goal of his artistic work the idea of spiritual perfection, inspired among others by an esoteric interpretation of Johann Wolfgang Goethe’s beliefs. The ‘Klavierstücke’ Op. 25 discussed in this article allows - at least in part - for a more careful reading of this peculiar philosophy, thanks to a guide suggested by the composer himself, namely the poetry of Friedrich Hölderlin (1770–1843). Through the prism of its short fragments, which constitute the mottoes of the fourteen piano miniatures, we can come closer to justifying and explaining the expressive categories adopted by the composer. The author analyses the expressive sphere of the work, considering its individual elements within three successive layers of expression: 1) an external one - reflected in the notational convention of the work, 2) an indirect one - concerning the historical and stylistic context, and 3) an internal one - encompassing the space of meaning and narration.

PL

Austriacki kompozytor Josef Matthias Hauer (1883–1959) zapisał się w historii jako jedna z czołowych figur muzyki atonalnej pierwszej połowy XX wieku i twórca oryginalnej - innej niż Schönbergowska - koncepcji techniki dwunastodźwiękowej. Choć wypracowane przez autora „Nomosu” op. 19 zasady dodekafonii znacząco różnią się od tych, które znaleźć możemy u założyciela drugiej szkoły wiedeńskiej, w chwili zetknięcia się z żywym obiektem dźwiękowym odbiorcę uderza jednak przede wszystkim odmienność sfery wyrazowej pomiędzy muzyką obu kompozytorów. Fundamentalny dla zagadnień formy i charakterystycznej poetyki Hauera jest jego światopogląd estetyczny, jako cel pracy artystycznej stawiający ideę duchowego doskonalenia, inspirowaną m.in. ezoteryczną interpretacją przekonań Johanna Wolfganga Goethego. Omawiany w artykule cykl „Klavierstücke” op. 25 pozwala - choćby po części - uważniej czytać tę osobliwą filozofię, a to dzięki zasugerowanej przez samego kompozytora przewodniczce, którą jest twórczość literacka Friedricha Hölderlina (1770–1843). Przez pryzmat krótkich jej fragmentów, stanowiących motta czternastu kolejnych miniatur fortepianowych, możemy zbliżyć się do uzasadnienia i wyjaśnienia przyjętych przez kompozytora kategorii ekspresyjnych. Autor artykułu dokonuje analizy sfery wyrazowej utworu, rozpatrując poszczególne jej elementy w ramach trzech kolejnych warstw ekspresji: 1) zewnętrznej - odzwierciedlonej w konwencji notacyjnej dzieła, 2) pośredniej - dotyczącej kontekstu historyczno-stylistycznego, oraz 3) wewnętrznej - obejmującej przestrzeń znaczeń i narracji.

4

German Romantic Tradition in John Ashbery’s "Where Shall I Wander"

75%

Marcinkiewicz P. , Pietrek D.

Anglica Wratislaviensia

|

2019

|

nr 57

75-88

EN

In popular critical and readerly reception, the New York School of poetry was shaped mostly by what Marjorie Perloff calls the tradition of indeterminacy. This was started by Arthur Rimbaud and, a few decades later, developed by Dadaists and Surrealists. Therefore, the tradition of French modernism seems to have been vital for John Ashbery, Frank O’Hara, James Schuler, and Barbara Guest, and the poets themselves appeared to confirm this fact. They often visited France privately and as scholars, and lived there for extended periods of time. In the case of John Ashbery, his year-long Fulbright fellowship was prolonged to a decade. Moreover, the New York School poets contributed to the propagation of French literature, being translators, critics and editors of French authors. However, as John Ashbery’s late works prove, literary genealogies are far more complex. German Romantic tradition always exerted an important influence on John Ashbery, and it inspired the New York experimenter to contribute two major poems to the twenty-first century American literature: “Where Shall I Wander” and “Hölderlin Marginalia”.