Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

The celebrant of the Holy Sacrament of the Eucharist. Rules and canonical norms of the Orthodox Church

100%

Mititelu C.

Annales Canonici

|

2014

|

nr 10

137-150

EN

This review presents the canonical legislation text of the Orthodox Church, from the first millennium – corroborated with the text of the typiconal guidelines made and published over the centuries in this part of this ecumenical Christian world – concerning the celebration of the Divine Sacrament of the Eucharist and, ipso facto, its celebrant. Thus an opportunity is created to offer to the reader (canonist or theologian) some eloquent testimonies of the liturgical-canonical Tradition of this Church, which is part of the common liturgical-canonical heritage of the ecumenical Church of the first millennium.

2

The Lima Process on Baptism, Eucharist and Ministry - Points of Orientation and Chances for Realisation after 30 Years

100%

Link H.-G.

|

2012

|

tom 4(59)

61-78

EN

Abstract After 30 years of the event of Lima, there are still many important points of orientation and exciting chances for realisation of proposals from the past for ecumenism. The presentation examines what are chances and possibilities of the ecumenical circles regarding Lima Process after 30 years. Author states that the best thing for Churches is to sit together in ecumenical circles at many levels of Church life re-reading the actual Lima texts on Baptism, Eucharist and Ministry and asking each other in the light of the developments already accomplished in the last thirty years, which points of orientation might be especially relevant and which chances for realisation are realistic for us now in our given situation of today.

3

Jezus i Jego Krzyż – rozważania na marginesie myśli teologicznej Josepha Ratzingera

100%

Kaczmarek P.

Studia Ełckie

|

2013

|

tom 15

|

nr 2

203-217

EN

The article is a short analysis of the theological teaching of Joseph Ratzinger. It is focused on the idea of the Jesus’ Cross. The first part of the text considers a following subject: if Jesus were to be separated from His Cross, sooner or later such a theology would become a heresy. Such a heterodox consequence can be found in almost every Christological heresy. Cardinal Ratzinger dis-cusses this kind of thinking which he meets in liberation theology, i.e. an ideo-logical movement promoted by Gustavo Gutiérrez mainly in South America and Africa. The second part of the article is concentrated on the theology of liturgy, especially on that of the Eucharist. Joseph Ratzinger seeks to prove that the Eucharist is not a feast, a banquet, or a collective meal. The main sense of the Eucharist can only be found in the Cross where the Eucharist reveals its identity as a Holy Sacrifice of Jesus Christ the Victim-Priest. In the conclusion the au-thor claims that one cannot understand Jesus Christ without His Cross, because it is upon the foundation of the Cross that the Holy Faith of the Church, the creed of the Church, is built.

4

Jan Hus a transsubstanciace z hlediska dogmatické teologie

86%

Pospíšil C. V.

Acta Universitatis Carolinae Theologica

|

2015

|

tom 5

|

nr 1

9-40

EN

The consistent systematic-theological approach of the paper can be enriching for the scholars of various fields interested in the topic. The work is not aimed to retell the past; it’s goal is to present the past in the most just way as possible on the level of catholic dogmatics. Firstly, the author describes con- temporary concept of transsubstantial model of describing Eucharistic Mystery and refers to the connections between this doctrine and christology on the one hand and ecclesiology on the other. On this basis, he arrives at a new appraisal of Hus’s teachings and also of consubstantiation, which catholic theology need not necessarily perceive as heterodox. Apart from that, it shows that Hus’s essentially orthodox teaching could shed light upon his controversial ecclesiology.

5

Kościół jako Eucharystia

86%

Baczyński A. k.

Rocznik Teologiczny

|

2014

|

tom 56

|

nr 2

117-137

PL

W teologii prawosławnej refleksja na temat istoty Kościoła zawsze była i pozostaje jednym z najczęściej podejmowanych zagadnień. Szczególnie owocny w tym względzie był XX wiek, gdyż zrodził wielu wybitnych prawosławnych teologów, którzy przyczynili się do dynamicznego rozwoju myśli eklezjologicznej. Ich trud był skierowany w tym celu aby w oparciu o analizę teologiczno-historyczną pierwszych wieków chrześcijaństwa, tradycję apostolską i św. św. Ojców przybliżyć istotę Kościoła. Powyższa tendencja była dyktowana swego rodzaju niedosytem i zastojem w teologii prawosławnej, wynikającym z silnego wpływu teologii scholastycznej. Dzięki trudowi i ogromnej pracy naukowej teologów z Instytutu Teologicznego św. Sergiusza w Paryżu, na czele z o. Mikołajem Afanasjewem można mówić o renesansie eklezjologii prawosławnej. To o. M. Afanasjew jest twórcą „eklezjologii eucharystycznej”. On wskazał na ścisły związek pomiędzy Kościołem i Eucharystią, pomiędzy Kościołem - Ciałem Chrystusa a Ciałem Eucharystycznym. Przy tym podkreślił wyjątkowe znaczenie Eucharystii w życiu Kościoła, który jest stale kontynuowaną, wiecznie trwającą eucharystyczną koinonią. Samo zaś słowo „kościół” – gr. ekklēsia oznacza eucharystyczne zgromadzenie ludu. Słowa zaś ap. Pawła „Gdy schodzicie się jako Kościół…” (1 Kor 11,20) zarówno dla niego jak i wczesnego chrześcijaństwa – nie odnoszą się do świątyni, lecz do natury i celu zgromadzenia. Jego celem jest urzeczywistnienie Kościoła. Od samego początku bezsporna i oczywista była trójjednia – Zgromadzenia, Eucharystii i Kościoła, o której za ap. Pawłem świadczy tradycja Kościoła pierwszych wieków. Eucharystia jawi się tutaj nie jako jeden z siedmiu sakramentów, jak traktują ją podręczniki dogmatyki i katechizm ale jako „Sakrament Zgromadzenia” (gr. areiopagos) w myśl określenia św. Dionizego Areopagity. Zgromadzenie eucharystyczne było i powinno być traktowane jako podstawa bytu Kościoła.

EN

In Orthodox theology, reflection on the nature of the Church has always been and still remains one of the most frequently discussed topics. The 20th century was particularly fruitful in this regard, because it produced several notable Orthodox theologians, who contributed to the dynamic development of ecclesiological thought. Their labor was dedicated to explaining the nature of the Church on the basis of theological and historical analysis of the first centuries of Christianity, the Traditions of the Apostles and of the Holy Fathers. This tendency was dictated by a kind of need and stagnation in Orthodox theology which resulted from a strong influence of scholastic theology. Thanks to the labour and great academic work of theologians of the Theological Institute of St. Sergius in Paris, chiefly Fr. N. Afanasjev, it is possible to speak of a renaissance in Orthodox ecclesiology. Fr. N. Afansajev is the creator of “Eucharistic ecclesiology”. He indicated the close relation between the Church and the Eucharist, between the Church (the Body of Christ) and the Eucharistic Body. At the same time, he emphasized the exceptional significance of the Eucharist in the life of the Church, which constantly continues as the eternally lasting Eucharistic koinonia. The word “Church” (Greek: ekklēsia) means the Eucharistic gathering of the people. The words of St. Paul “when you come together as Church…” (1 Cor 11,20), both for him and the early church, did not refer to the church building, but to the nature and purpose of the gathering. Its purpose is to actualize the Church. From the very beginning, the triune Gathering, Eucharist and Church were undisputed and obvious, and also confirmed by the tradition of the Church of the first centuries on the basis of St. Paul’s writings. The Eucharist appears here not only as one of the seven Sacraments, as Dogmatic and catechetical textbooks treat it, but as the “Sacrament of Gathering” (Greek: areiopagos) in the thought of St. Dionysius the Areopagite’s terminology. The Eucharistic gathering was and should be treated as the foundation of the Church’s being.

6

Problem Eucharystii w Afryce Subsaharyjskiej

72%

Pietrusiak P.

Nurt SVD

|

2015

|

nr 1

41-62

PL

Jedną z duszpasterskich trudności, której musieli stawić czoła misjonarze pracujący w Afryce Subsaharyjskiej był fakt, że wśród uprawianych tam roślin nie było tych, które dostarczają materii dla chrześcijańskich sakramentów: pszenicy, winnego krzewu i drzewa oliwnego. Co więcej, w wielu miejscach ich uprawa okazała się niemożliwa z powodów klimatycznych, a ciągłe stosowanie elementów importowanych i nieznanych przez lokalną ludność pociągało za sobą ryzyko uczynienia z chrześcijaństwa religii „obcej”, naznaczonej ponadto posmakiem kolonizacji. W takim kontekście zrodziło się pytanie dotyczące ewentualnej możliwości zmiany materii Eucharystii. Ten duszpasterski problem zainicjował interesującą debatę między afrykańskimi teologami, w której jedni opowiadali się za zmianą materii, drudzy zaś pozostawali wierni dotychczasowej praktyce. Chociaż w afrykańskiej teologii temat ten nie wzbudza już dziś wielkiego zainteresowania, daje on świadectwo odważnej próby inkulturacji, której towarzyszyła bardzo żywa debata. Celem niniejszego artykułu jest próba usystematyzowania wysuwanych argumentów „za i przeciw” zmianie materii Eucharystii, na podstawie wybranych teologicznych publikacji z ostatniego trzydziestolecia XX wieku.

EN

One of the pastoral difficulties, which missionaries working in Africa had to confront, was the fact among the plants cultivated there, those providing matter for the Christian sacraments were not found: wheat, vine shrub and olive tree. What was more, in many places their cultivation proved to be impossible due to climatic conditions, and the continuous use of imported and unknown to the local population elements, implied the risk of making Christianity an “alien” religion marked, in addition, by the aftertaste of colonization. In this context, a question arose about conceivable possibility of changing the matter of the Eucharist. This pastoral problem initiated an interesting debate among African theologians, in which some argued for the change of matter, while others remained faithful to the existing practice. Although in the African theology this topic does not raise great interest today, it gives testimony to courageous attempts at inculturation, which was accompanied by a very lively debate. The purpose of this article is an attempt to systematize arguments “for and against” the change of matter in Eucharist, on the basis of selected theological publications from the last thirty years of the XX century.

7

Eucharystyczna obecność Chrystusa w rozumieniu liturgicznym Kościoła Antiocheńskiego

72%

Görgün S. M. , Rucki M. , Abdalla M.

Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

|

2016

|

tom 22

|

nr 47

43-67

EN

In the paper, the liturgy of the Syriac-Orthodox Church of the Patriarchate of Antiochia is discussed. It is traced back to the Apostolic Tradition of the Church of Jerusalem and is connected with Jacob the brother of Our Lord Jesus Christ. The profound ties between the Eucharistic liturgy and the Jewish Pesach is presented, and its understanding as a re-experience of old events is emphasized. The analysis of the key Aramaic/Syriac and Hebrew words proves that in the very point of the Last Supper Jesus Christ meant His real presence (not just symbol) in the Eucharist. The oldest documents of Christianity confirm this understanding in the early Church, especially that of the Aramaic backgroung. Moreover, the liturgical space and the variety of anaphoras in the Antiochan Church are the witnesses of the continuous teaching on the Eucharist kept here. Based on the St Ephrem the Syrian’s work, it is also illustrated how the ties with Biblical Judaism and the understanding of the real Eucharistic presence of Christ were always the typical characteristics of the Syriac-speaking Church, like it is today.

PL

W artykule omówiono liturgię Kościoła Syriacko-Ortodoksyjnego Patriarchatu Antiocheńskiego, której początki sięgają tradycji apostolskiego Kościoła Jerozolimskiego i osoby Jakuba brata Pańskiego. Omówiono głębokie powiązania liturgii Eucharystycznej z żydowskimi obchodami Paschy i rozumienia jej jako urzeczywistnienia dawnych wydarzeń. Na podstawie analizy kluczowych aramejskich (syriackich) i hebrajskich pojęć wykazano, że już w momencie ustanowienia Eucharystii Jezus Chrystus wskazywał na swoją rzeczywistą (nie symboliczną) obecność w tym sakramencie. Najstarsze dokumenty chrześcijaństwa potwierdzają takie właśnie rozumienie panujące w środowisku Kościoła, szczególnie aramejskojęzycznego. Omówiono też przestrzeń liturgiczną i anafory używane w Kościele Antiocheńskim, potwierdzające ciągłość przekazu tego nauczania i celebracji Eucharystii. Na podstawie argumentacji św. Efrema Syryjskiego wykazano, że głęboki związek z biblijnym judaizmem, a wraz z nim rozumienie Eucharystii jako rzeczywistej obecności Chrystusa, zawsze było charakterystycznym elementem Kościoła syriackojęzycznego, jak to ma miejsce również dziś.

8

Komunia Święta na sposób Wiatyku

72%

Kaszak R.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2015

|

nr 22

107-114

PL

Specyfika Komunii św. na sposób Wiatyku polega na tym, że wierny chrześcijanin przyjmuje Go w najbardziej decydującym, a zarazem delikatnym momencie swojego życia, tzn. w chwili przejścia z tego świata do wieczności, a przynajmniej w bliskiej perspektywie tego momentu. Udzielanie i przyjmowanie Komunii św. jako Wiatyku jest jednym z najstarszych zwyczajów Kościoła. Wiatyk powinien przyjąć wierny znajdujący się z jakiejkolwiek przyczyny w niebezpieczeństwie śmierci. O wypełnienie tego obowiązku powinni zadbać przede wszystkim duszpasterze, ale także sam wierny oraz jego rodzina lub najbliżsi. W przypadku zaistnienia różnych wątpliwości duszpastersko-prawnych zawsze należy rozstrzygać na korzyść wiernego, zgodnie z zasadą, że najwyższym prawem jest zbawienie dusz.

EN

The specificity of the Holy Communion in the way of Viaticum is receiving Him in the most decisive yet delicate moment of life, for example at the moment of passing from this world into eternity or at least in the short perspective of this moment. Giving and receiving Holy Communion as Viaticum is one of the oldest traditions of the Church. The faithful should receive Viaticum in any danger of death. Not only priests should take care of the fulfillment of this obligation, but also the faithful himself and his family and relatives. In the case of any pastoral and legal concerns the salvation of souls should be the most important so the problem should be always resolved in favour of the faithful.

9

Další aspekty poměru Jana Husa k tajemství eucharistie v kontextu Jakoubkova konsubstancialismu a utrakvismu

72%

Pospíšil C. V.

Acta Universitatis Carolinae Theologica

|

2015

|

tom 5

|

nr 2

259-288

EN

In this study devoted to other aspects of Hus’s attitude to the mystery of Eucharist, the author extends his results presented in the previous article, which was mainly focused on the orthodoxy of the Bethlehem preacher’s teaching. The respect to the truth demands to discuss also Hus’s non-conformist preaching on the level of “the Service of the Word”. There can be found some disputable points, the most controversial of which is the claim that grave sinners should be regarded as heretics. After that, the author discusses the consubstantialism of Jacob of Mies, and, on the basis of the observations, he concludes that he cannot univocally con- demn Jacob’s attitudes as heretical. In the third point, he focuses on the Hus’s role in the so called Wilsnack Affair. In the concluding part of the study, the dramatic attitude of the Bethlehem preacher to the offering Communion under both kinds to the laity is presented.

10

Sakramentalność małżeństwa w relacji do Eucharystii

72%

Barth G.

|

tom 2

EN

This text discusses the relationship between the sacrament of marriage and the Eucharist. The motive undertake this relationship was the last Synod of Bishops on the role of marriage and family in the world. The biggest controversy has raised the issue of “irregular” situation and therefore granting of the Holy Communion to persons who are in the second unity. In the first part, the author of the text presents the arguments of supporters and opponents granting of Holy Communion for such persons. Without going into comment regarding direct to each of the reasons, the author considers as essential the question of how one and the second option understands the current state of reflection as “impasse” and how much of a “impetus”. In one and the other can to hide the real danger of the ideological thinking, leading to an impasse, and the chance to view something further and wider, and so the impetus for deeper and more responsible reflections. These are the issues of mercy, sin, the law of growth and analysis of specific experiences. In the second part of the text, the author draws a theological horizon to link theology of creation with science of salvation (sacramentology) and, consequently, more theological than ever juridically-legalistic way to justify the sacramentality. It’s about deeper showing into symbolism of the sacrament of marriage as a medium of the saving content. Also presents the four dimensions of the correlation between the marriage and the Eucharist: spousal, spiritual, communial and covenant. They are crucial to the renewal of the theology of the sacrament of marriage.

11

„Charyzmaty uzdrowień” i modlitwa o uzdrowienie w życiu współczesnego Kościoła

72%

Miczyński J. K.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 5: Teologia Duchowości

21-32

EN

The present article takes up the issue of prayer for healing and the charismatic service that is connected with it. It discusses St Paul's phrase “gifts of healing” (1 Cor 12,9.28.30) suggesting that God gives free gifts that are to help the people He chooses to become channels for His healing grace. Healing of a disease is prophetic in its character. It is done by God's power owing to Christ's paschal event and thanks to the Holy Spirit's power. It is a forecast of God's final victory over death. It is a forecast of eternal salvation. Here, it is important to understand that those who despite praying remain ill, are invited to participate in Christ's suffering – which is also a great grace of God. In order to use the gifts connected with healings wisely, as well as to responsibly pray for healing, it is necessary to observe proper decisions made by the Church authorities. Everybody is called to constitute one community of faith, the community of the Church that one Spirit gives life to.

PL

Niniejszy artykuł podejmuje problematykę modlitwy o uzdrowienie i związanej z nią posługi charyzmatycznej. Omawia wyrażenie św. Pawła „charyzmaty uzdrowień” (1 Kor 12,9.28.30), które wskazuje na to, że Bóg daje darmowe dary, które mają pomóc wybranym przez Niego ludziom stać się kanałami Jego uzdrawiającej łaski. Uzdrowienie z choroby ma wymiar profetyczny. Dokonuje się Bożą mocą dzięki wydarzeniu paschalnemu Chrystusa i dzięki mocy Ducha Świętego. Jest zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa Boga nad śmiercią. Jest zapowiedzią zbawienia wiecznego. Przy tym ważne jest rozumienie, że ci, którzy pomimo modlitwy pozostają chorzy, są zaproszeni do tego, by uczestniczyć w cierpieniach Chrystusa – co również stanowi wielką Bożą łaskę. W celu mądrego posługiwania się charyzmatami związanymi z uzdrowieniami, a także w celu odpowiedzialnego prowadzenia modlitwy o uzdrowienie, potrzeba jest stosowania się do odpowiednich decyzji kościelnej władzy. Wszyscy są wezwani do tego, by tworzyć jedną wspólnotę wiary, wspólnotę Kościoła ożywianą jednym Duchem.

12

Eucharistic Concept in the Apostolic Exhortation Amoris Laetitia (2016)

72%

Pittappillil F.

Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

|

2016

|

tom 22

|

nr 48

421-430

EN

The post-synodal Apostolic Exhortation Amoris Laetitia published on 8 April 2016, offers distinctive and specific theology of family based on the Eucharist. Throughout the document, Pope Francis highlights the significance of Eucharist in the family life. According to him, Eucharist has a unique role in the creation and formation of the Christian families. He calls Eucharist “a medicine for the imperfect” to heal the wounds of the family. Therefore, all the Christian families have to meditate on the great mystery of Eucharist to learn the basic lessons of Christian love and communion. Pope Francis exhorts the priests to apply the logic of mercy in the pastoral field. Amoris Laetitia strongly emphasises the need for the pastoral companion- ship by the priests to those who are weak and live in the situation of error. They have to be invited to come to the main stream of the Church, since Church is the house of all the faithful. In fact, every family may try to practise the Eucharistic love. In short, Amoris Laetita is a useful handbook for all the faithful to know the basic principles of family life and the value of Eucharistic centred Christian life.

PL

Posynodalna adhortacja apostolska Amoris Laetitia ukazuje specyficzną teologię rodziny opartą o Eucharystię. W całym dokumencie papież Franciszek uwydatnia znaczenie Eucharystii w życiu rodziny. Według niego Eucharystia spełnia niezastąpioną rolę w tworzeniu i formacji chrześcijańskich rodzin. Papież nazywa Eucharystię „lekarstwem dla niedoskonałych” leczącą rany rodzin. Dlatego też chrześcijańskie rodziny powinny medytować tajemnice Eucharystii, aby nauczyć się podstaw prawdziwej miłości i komunii. Papież Franciszek wzywa kapłanów do stosowania logiki miłosierdzia na gruncie duszpasterskim. Amoris Laetitia usilnie podkreśla potrzebę duszpasterskiego towarzyszenia wszystkim tym, którzy są słabi i żyją w grzechu. Także oni powinni być zaproszeni do życia w Kościele, gdyż ten Kościół jest domem dla wszystkich wierzących. Wszak każda rodzina może żyć miłością ewangelijną. Amoris Laetitia jest użyteczna wskazówką dla poznania podstawowych zasad życia rodzinnego i wartości Eucharystii skupiającej chrześcijańskie życie.

13

Chrzest i Eucharystia w dialogach katolicko-anglikańskich i katolicko-metodystycznych

72%

Kantyka P.

|

tom 17

287-304

EN

Theology of baptism never contained such doctrinal controversies, which would have to be solved in the ecumenical dialogues between Catholics and Anglicans, as well as between Catholics and Methodists. This explains limited place given to these questions in the ecumenical talks and documents. Nevertheless, the elements of baptismal doctrine as present in the documents of dialogues allow to state the basic coherence of our respective baptismal theologies. This in consequence gives the basis for mutual recognition of the validity of baptism administrated in the three denominations in question. Besides considerable achievements of the ecumenical dialogues in the domain of the Eucharistic doctrine between Catholics and Anglicans, as well as between Catholics and Methodists, the present degree of consensus still does not allow to establish the full Eucharistic hospitality, not to speak about the full Church unity. The Roman Catholic-Anglican and Roman Catholic-Methodist ecumenical dialogues on Eucharist have brought a large degree of convergence and even agreement. However, there still remain unresolved questions, obstructing the restoration of full Eucharistic unity. Thus, further clarification are needed about the notion of Christ’s presence and the nature of the Eucharistic change.

PL

Teologia chrztu nie zawierała kontrowersji doktrynalnych, które trzeba by wyjaśniać w dialogach ekumenicznych katolicko-anglikańskim i katolicko-metodystycznym. Dlatego właśnie tematyce tej poświęcono mniej miejsca w dialogach i dokumentach z nich powstałych. Niemniej zawarte w dokumentach dialogu elementy doktryny chrzcielnej pozwalają stwierdzić zasadniczą zbieżność teologii chrztu. W konsekwencji na tej podstawie możemy wzajemnie uznawać chrzest udzielany we wszystkich trzech dialogujących wyznaniach. Pomimo znacznych osiągnięć dialogów ekumenicznych na temat doktryny eucharystycznej, obecny stan uzgodnień pomiędzy anglikanami i katolikami oraz metodystami i katolikami nie pozwala jeszcze na ustanowienie pełnej gościnności eucharystycznej, a tym bardziej pełnej jedności kościelnej. Dialog ekumeniczny katolicko-anglikański i katolicko-metodystyczny na temat Eucharystii przyniósł znaczący stopień konwergencji, a nawet zgody. Niemniej wciąż pozostają nierozwiązane kwestie przeszkadzające w odtworzeniu pełnej jedności eucharystycznej. Tak więc potrzebne będą dalsze wyjaśnienia na temat pojmowania obecności Chrystusa w Eucharystii oraz natury przemiany eucharystycznej.

14

La disputa al Concilio di Basilea tra Giovanni di Ragusa e Giovanni da Rokycana

72%

Canobbio G.

Acta Universitatis Carolinae Theologica

|

2015

|

tom 5

|

nr 1

67-92

EN

The study is aimed to sketch the dispute which took place on the Council of Basle between the representatives of Czech Church and Roman Catholic Church, namely between John of Rokycany and Ivan of Dubrovnik. The theme of the discussion was mainly the question of communion under both kinds for the laity, which could be regarded just as a disciplinary matter. In: reality, both disputers show that there are ecclesiological consequences: How should the Church be understood? What is Jesus’s relation to this church? The dispute thus reflected the Church reform initiated by John Wycliffe and advanced by John Hus. The question of communion under both kinds for laity provided an opportunity to rethink the nature of the Church, the role of authority in it and the relation between the Church and Eucharist. This would, however, presuppose a certain way of perceiving the Eucharist (a sacrament or a sacrifice?), which both theologians present to justify their notion of the Church. In: order to resolve these questions, it was necessary to face a methodological problem: How to interpret the Bible and who is the supreme authority to offer an authentic interpretation? According to John of Rokycany, it is the Church while Ivan of Dubrovnik claims that it is the authority of the Church. The dispute is thus an example of the relation between the mysteries which theology should pursue.

15

Przestępstwo profanacji postaci eucharystycznych w kanonicznym prawie karnym

72%

Zaleski R.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2016

|

tom 26

|

nr 4

163-182

PL

Najbardziej czcigodnym sakramentem jest Najświętsza Eucharystia, w której sam Chrystus Pan jest obecny, ofiaruje się oraz jest spożywany i dzięki której Kościół ustawicznie żyje i wzrasta. Wierni powinni z największym szacunkiem odnosić się do Najświętszej Eucharystii. Pomimo tego faktu, ludzie dopuszczają się przewinień wobec niej. Artykuł traktuje o jednym przestępstwie wobec Najświętszej Ofiary: profanacji postaci eucharystycznych. Jest to czynność zabroniona. Zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego z 1983 r., kto postacie konsekrowane porzuca albo w celu świętokradczym zabiera lub przechowuje, podlega ekskomunice wiążącej mocą samego prawa, zarezerwowanej Stolicy Apostolskiej; duchowny może być ponadto ukarany inną karą, nie wyłączając wydalenia ze stanu duchownego. Krótki opis profanacji znajduje się w normach Kongregacji Nauki Wiary De delictis reservatis. Dokument ten był promulgowany w 2010 r.. W artykule znajdują się szczegółowe opisy sprawcy, czynności wykonawczej, znamion subiektywnych oraz kary za to przestępstwo.

EN

The most August sacrament is the Most Holy Eucharist in which Christ the Lord himself is contained, offered, and received and by which the Church continually lives and grows. The Christian faithful are to hold the Most Holy Eucharist in highest honor. In spite of this fact, people commit crimes against it. The article dealing with one delict against Holy Eucharist: a profanation of the Eucharistic species. It is forbidden act. According to 1983 Code of Canon Law, a person who throws away the consecrated species or takes or retains them for a sacrilegious purpose incurs a latae sententiae excommunication reserved to the Apostolic See; moreover, a cleric can be punished with another penalty, not excluding dismissal from the clerical state. A brief synopsis of profanation is in norms of the Congregation for the Doctrine of the Faith De delictis reservatis. This document was promulgated in 2010. In the article are detailed descriptions of perp, executive function, subjective aspect and punishment for this delict.

16

Eucharystia jako sakrament obecności, solidarności i przemiany

72%

Nadbrzeżny A.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 2: Teologia dogmatyczna

175-190

EN

In the context of social processes of individualization and detraditionalization there is a need of reflection on the axiological aspect of the Eucharist. The aim of the present paper is to show the dynamic dimension of the Eucharist as a sacrament of presence, solidarity and transformation. First the author presents the fundamental relation between the Eucharistic presence of Christ and the community of the Church. Then he points to solidarity as a social and existential fruit of the Eucharist. In the further part of the article he presents the meaning of the Eucharist that is expressed in its creating a chain of ontological transformations concerning the matter, the man and the world. In conclusion the author postulates the necessity to emphasize the role of the Eucharist as a sacrament of love and responsibility for the future of the man and the world.

PL

W kontekście społecznych procesów indywidualizacji i detradycjonalizacji istnieje potrzeba refleksji nad aksjologicznym aspektem Eucharystii. Celem tego artykułu jest ukazanie dynamicznego wymiaru Eucharystii jako sakramentu obecności, solidarności i przemiany. Autor najpierw prezentuje fundamentalną relację między eucharystyczną obecnością Chrystusa a wspólnotą Kościoła. Następnie wskazuje na solidarność jako społeczny i egzystencjalny owoc Eucharystii. W dalszej części artykułu przedstawia sens Eucharystii, który wyraża się w tworzeniu przez nią łańcucha ontologicznych przemian dotyczących materii, człowieka i świata. W zakończeniu autor postuluje konieczność wyeksponowania Eucharystii jako sakramentu miłości i odpowiedzialności za przyszłość ludzkości i świata.

17

Uzdrowienie przez sakramenty

72%

Zarzycki S. T.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 5: Teologia Duchowości

33-64

EN

Together with the movement of Catholic Charismatic Renewal the author understands healing as “the sign of Christ’s complete and ultimate victory in the mystery of His cross and resurrection, present among us, here and now, and as an announcement of a complete healing and eternal glory in the future kingdom”. He analyzes three sacraments: the Sacrament of Penance and Reconciliation, the Eucharist and the Sacrament of Anointing of the Sick. In the Sacrament of Penance reconciliation of a man with God is effected as well as the healing of his wounds caused by sin. Apart from the penitent’s proper disposition, the role of the confessor is important as a physician, through whose service a sinful and wounded man can experience the healing action of the merciful God. In the celebrated Eucharist there are many “places”, in which a man can experience the love and healing power of Christ who is present not only in the mystery of His passion, but also of his resurrection, as well as is united with the man in the Holy Communion, in which the man is given the best possibility of experiencing God's healing “touch”. Adoration of the Holy Sacrament as staying in front of the really present Christ in the Sacrament of the Eucharist prolongs and intensifies the relation of the believer with Christ and is also an opportunity to be healed. Inner healing is also the Holy Spirit's first gift in the Sacrament of Anointing of Sick, in which, more frequently than in the former sacraments, a man may also experience psychophysical healing.

XX

Wraz z Ruchem Odnowy Charyzmatycznej Autor pojmuje uzdrowienie jako „znak całkowitego i ostatecznego zwycięstwa Chrystusa w tajemnicy Jego krzyża i zmartwychwstania, obecnego pośród nas tu i teraz, oraz jako zapowiedź całkowitego uzdrowienia i wiecznej chwały w przyszłym królestwie”. Analizuje trzy sakramenty: Pokuty i Pojednania, Eucharystię i Namaszczenie Chorych. W sakramencie pokuty dokonuje się pojednanie człowieka z Bogiem i uzdrowienie jego ran grzechowych. Oprócz właściwej dyspozycji penitenta istotna jest tu rola spowiednika jako lekarza, przez którego posługę człowiek grzeszny i zraniony może doświadczyć uzdrawiąjącego działania miłosiernego Boga. W sprawowanej Eucharystii istnieje wiele „miejsc”, w których człowiek może doświadczyć miłości i uzdrawiającej mocy Chrystusa uobecniającego się nie tylko w misterium swej Męki, ale także swego zmartwychwstania i jednoczącego się z człowiekiem w Komunii św., w której dana jest mu największa możliwość doznania uzdrawiającego „dotyku” Boga. Adoracja Najświętszego Sakramentu, jako trwanie przed realnie obecnym Chrystusem w sakramencie Eucharystii, przedłuża i intensyfikuje relację wiernego z Chrystusem i jest również sposobnością doznania uzdrowienia. Uzdrowienie wewnętrzne jest również pierwszym darem Ducha Świętego w Sakramencie Namaszczenia Chorych, w którym, częściej niż w poprzednich sakramentach, człowiek może doznać także uzdrowienia psychofizycznego.

18

Eucharystia w procesie wtajemniczenia chrześcijańskiego

72%

Megger A.

Roczniki Teologiczne

|

2016

|

tom 63

|

nr 8: Liturgika

21-41

EN

The Catechism of the Catholic Church (CCC) presents the initiation sacraments as the foundation of every Christian life through which the faithful more profoundly and perfectly participate in the divine life and charity (see CCC 1212). The Eucharist makes this initiation complete and is its ultimate stage for the work of Jesus Christ culminates in it. The faithful are born anew in Baptism and strengthened by the gift of the Holy Spirit, who made them in the likeness of Christ. They unite with Him in His only Sacrifice. In this way, the communion of life with God and unity of the People of God become real, whereby the Church is revealed and built. Moreover, the Eucharist celebrated in a community deepens the communion with Christ, renews the life of grace received at Baptism and makes it grow in Christian charity. This is why the article starts with the Sacrament of the Altar presented as a source and height of life for the Church and its members. Then, the study goes on to present the preparation for the First Communion in the light of documents created by the Universal Church and the Church in Poland. This preparation plays a crucial role in introduction to the final Sacrament of initiation as well as in the shaping of Eucharistic spirituality.

XX

Katechizm Kościoła katolickiego przedstawia sakramenty inicjacji jako fundamenty całego życia chrześcijańskiego, przez które wierni coraz głębiej i doskonalej uczestniczą w życiu Bożym i postępują w miłości (zob. KKK 1212). Eucharystia dopełnia to wtajemniczenie i jest jego ostatnim etapem, ponieważ w niej swój szczyt osiąga dzieło dokonane przez Jezusa Chrystusa. Wierni odrodzeni przez chrzest i umocnieni darem Ducha Świętego, który upodobnił ich do Chrystusa, jednoczą się z Nim w Jego jedynej Ofierze. W ten sposób urzeczywistnia się komunia życia z Bogiem i jedność ludu Bożego, przez co objawia się i buduje Kościół. Ponadto Eucharystia celebrowana we wspólnocie stale pogłębia komunię z Chrystusem, odnawia życie łaski otrzymane na chrzcie i sprawia jego wzrost w postawie chrześcijańskiej miłości. Dlatego w artykule najpierw zostaje ukazany Sakrament Ołtarza jako źródło i szczyt życia Kościoła i jego członków, a następnie omówione jest w świetle dokumentów Kościoła powszechnego i polskiego przygotowanie do Pierwszej Komunii św., które odgrywa istotną rolę we wprowadzeniu do ostatniego z sakramentów wtajemniczenia i kształtowaniu duchowości eucharystycznej.

19

Główne zadania homilii w ujęciu teologii liturgicznej

58%

Migut B.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 8: Liturgika

97-108

EN

The liturgical theology refers first to cosmic liturgy, accepting, however, as its starting point, the actual liturgical celebration. In this case it is the celebration of the Eucharist. A very important task of the liturgical theology is its function of evangelization. The liturgical theo¬logy perceives evangelization as reveling Christ-Liturgician of the cosmos, calling people to live with God and for God, and inviting people again to be liturgicians of the cosmos with Him and in Him. With such an approach, the task of the homily, as an integral part of the celebration, is a sacramental manifestation of Mystery of Christ, which was fulfilled as a spiritual sacrifice of the obe¬dience to God the Father and of love towards the human kind. This sacrifice found its culmination in the bloody sacrifice on the cross, which was made once and for all. The first special task of the homily in the Holy Mass is the call for obedience to God, according to the example of Christ, and hence for making a spiritual sacrifice; in this way the homily makes the participants co-sacrificers, together with Christ. This is the fundamental condition of participatio actuosa in the Eucharist. Another specific task is to point to the need of a personal communion with Christ, which reaches its culmination in the Holy Communion, and is prolonged to the time after the celebration. The third most important task of the homily is to present the celebration – the cult of God, as the paradigm of the whole Christian life, so that it becomes a life for God.

PL

Teologia liturgiczna odwołuje się najpierw do liturgii kosmicznej, przyjmując jednak za punkt wyjścia konkretną celebrację liturgiczną. W tym przypadku jest to celebracja Eucharystii. Bardzo ważnym zadaniem teologii liturgicznej jest jej funkcja ewangelizacyjna. Teologia liturgiczna postrzega ewangelizację jako objawianie Chrystusa-Liturga kosmosu, wzywającego ludzi do życia z Bogiem i dla Boga oraz zapraszającego ponownie ludzi do bycia liturgami kosmosu z Nim i w Nim. W takim ujęciu zadaniem homilii, jako integralnej części celebracji, jest sakramentalne uobecnianie Misterium Chrystusa, które zostało spełnione jako duchowa ofiara po¬słuszeństwa Bogu Ojcu i miłości do rodzaju ludzkiego. Ofiara ta znalazła swą kulminację w krwawej ofierze na krzyżu, dokonanej raz na zawsze. Pierwszym szczególnym zadaniem homilii we Mszy św. jest wezwanie do posłuszeństwa Bogu na wzór Chrystusa i złożenia tym samym ofiary duchowej, czyniąc w ten sposób uczestników współofiarnikami wraz z Chrystusem. Jest to podstawowy warunek participatio actuosa w Eucharystii. Drugim specyficznym zadaniem jest wskazanie na potrzebę osobistej komunii z Chrystusem, która swą kulminację osiąga w Komunii św., a przedłuża się na czas po celebracji. Trzecim najważniejszym zadaniem homilii jest ukazanie celebracji – kultu Boga jako paradygmatu całego życia chrześcijańskiego, aby stawało się życiem dla Boga.

20

Chrzest i Eucharystia w nauce Soboru Trydenckiego i współczesnego Katechizmu Kościoła Katolickiego

58%

Mateja E.

|

tom 17

233-248

EN

The paper presents problematic issues concerning Baptism and the Eucharist depicted in the teaching of the Council of Trent and of the contemporary Catechism of the Catholic Church. Because of the reformers, the teaching on Baptism and especially the teaching on the sacrificial character of the Eucharist and the real presence of Christ under the consecrated species became a subject of serious controversies. Those controversies gave the Catholic bishops courage to remain faithful to the Apostolic Tradition concerning what was expressed in the appropriate decrees of the Council of Trent. After four centuries a desire arose in the Catholic Church to show a clear indication concerning the understanding of the truths of the faith. Many people had difficulties with an expression of the truth proclaimed by the Church. Therefore the new Catechism has been prepared in which – according to the teaching of Vaticanum II – included clarifications of the Catholic faith.

PL

Artykuł prezentuje problematykę chrztu i Eucharystii przedstawioną w nauce Soboru Trydenckiego i aktualnego Katechizmu Kościoła Katolickiego. Za sprawą reformatorów nauka o chrzcie, a zwłaszcza o ofiarniczym charakterze Eucharystii i realnej obecności Chrystusa pod konsekrowanymi postaciami stała się przedmiotem poważnych kontrowersji, które doprowadziły do tego, że biskupi katoliccy potrafił odnaleźć w Trydencie odwagę, aby dochować wierności Tradycji apostolskiej, co wyrazili w odpowiednich dekretach. Po upływie ponad czterech wieków w Kościele katolickim zrodziła się potrzeba wyraźnych wskazań dotyczących rozumienia prawd wiary. Wielu wiernych miało trudności z jasnym wyrażeniem prawd głoszonych przez Kościół. Przygotowano więc katechizm, w którym w duchu posoborowym zawarto wyjaśnienia tego, w co wierzy współcześnie Kościół katolicki.