Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

1 Kwartalnik Filmowy

1 2013

1 Kosińska K.

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Dylan Bob

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Tam ich nie ma. Ciało pop-gwiazdy w "Superstar: The Karen Carpenter Story" i "I'm Not There" Todda Haynesa

100%

Kosińska K.

nr 83-84

99-116

W filmach Todda Haynesa cielesność postaci zajmuje miejsce centralne. Ciało jest obszarem, na którym konstruowana jest tożsamość, jest także tej tożsamości nośnikiem. Jednak Haynes nie przedstawia ciała jako znaku wskazującego na głębię psychologiczną postaci; nie ma ono również charakteru predyskursywnego, nigdy nie jest naturalne i samostanowiące. Tak jak i tożsamość, ciało jest jedynie konstruktem ukształtowanym pod presją danego porządku społecznego i kulturowego. Analizując sposób traktowania cielesności postaci i aktorów wdwóch filmach reżysera – "Superstar. The Karen Carpenter Story" (1988) i "I’m Not There" (2007) – autorka próbuje opisać strategię autorską Haynesa. W "Superstar", opowiadającym o Karen Carpenter, zmarłej w 1983 r. gwieździe muzyki pop, ofierze anoreksji, we wszystkich rolach obsadził lalki Barbie. W "I’m Not There", eksperymentalnej biografii Boba Dylana, główna rola została rozpisana na sześciu aktorów (wśród których była i kobieta, i nastoletni czarnoskóry chłopiec). Ciało pełni w tych filmach funkcję znaku, dystansuje widza i każe mu postacie raczej interpretować, a nie identyfikować się z nimi. Niebagatelną rolę pełni tu także „ciało” filmu: Haynes żongluje schematami i konwencjami filmowymi, odwołuje się do kina gatunków, wykorzystuje klisze i zapożyczenia. Tak potraktowane ciała postaci i ciała filmów wskazują na niezwykły potencjał interpretacyjny filmów Haynesa.

In Todd Haynes’ films corporeality of the characters takes center-stage. The body is an area on which one’s identity is built, and is the carrier of that identity. However Haynes does not present the body as a sign of psychological depth of the character; it also does not have a pre-discursive character, it is never natural and self-determining. Just like identity, the body is only a construct shaped by the pressure of a given social and cultural order. The author, with the help of the analysis of two of Haynes’ films – "Superstar: The Karen Carpenter Story" (1988) and "I’m Not There" (2007), tries to describe the director’s artistic strategy. In "Superstar", a film telling the story of Karen Carpenter, the pop star who died in 1983 as a result of anorexia, all of the roles were given to Barbie dolls. In "I’m Not There", an experimental biography of Bob Dylan, the main role was written for six actors, including a woman and a black teenage boy. The body fulfils in these films a function of a sign, it distances the viewer, it makes him interpret rather than identify with the characters. The “body” of the movie also plays here a considerable role: Haynes juggles the conventions and film schemas, refers to film genres, uses clichés and borrowings. Bodies treated in this manner show a remarkable interpretative potential of the films of the American director.