Perfecta cognitio i perfecta delectatio ujawniają się, gdy doświadczanie muzyki angażuje zarówno rozumienie, jak i wrażliwość słuchacza. Rozumienie koncentruje się na analizie struktur muzycznych, wrażliwość zaś na tym, co poprzez te struktury może być usłyszane i wyobrażone. Doświadczanie muzyki ma demokratyczny charakter, gdyż nawet naiwny słuchacz może być poruszony przez dźwięki, natomiast jej rozumienie wydaje się być arystokratyczne, zarezerwowane dla profesjonalistów. Celem artykułu jest ukazanie, że arystokratyczna koncepcja rozumienia muzyki jest trudna do utrzymania, gdyż w rzeczywistości rozumienie muzyki nie domaga się muzykologicznej wiedzy ani użycia fachowych pojęć. Można więc przyjąć, że opiera się ono na zdolności do podążania za dźwiękami, do czego, przynajmniej w pewnym stopniu, zdolny jest także naiwny słuchacz.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.