Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Neotectonics and planation surfaces in the High Bieszczady Mountains (Outer Carpathians, Poland )

100%

Kukulak J.

Annales Societatis Geologorum Poloniae

|

2004

|

tom Vol. 74, No 3

339-350

EN

The interfluves and slopes of the High Bieszczady Mts., SE Poland, bear flat surfaces that are both structurally-controlled and represent fragments of planation surfaces. More extensive are planated surfaces that can be associated with the intramontane, foothills, and riverside levels of planation. The oldest planated surfaces are most numerous in the most elevated parts of the Bieszczady Mountains. Older surfaces display traces of relief rejuvenation, including steps and minor ridges developed upon thick-bedded sandstones. These planated levels display relief energy of 50-100 m, increasing within older landforms of that type. Locally occurring rolling topography of structurally-controlled flat surfaces appears to result from tectonic undulations and the presence of fault zones. Strong structural control dominating the topography of the Bieszczady Mts. obliterates any possible young tectonic influcences upon development of flat surfaces on the slopes.

2

Charcoal in alluvium of mountain streams in the Bieszczady Mountains (Polish Carpathians) as a carrier of information on the local palaeoenvironment

100%

Kukulak J.

Geochronometria

|

2014

|

tom Vol. 41, no. 3

294--305

EN

Fragments of charcoal are present in floodplain alluvium of the San and Strwiąż rivers in the Polish part of the Bieszczady Mountains, Polish East Carpathians. They occur as single clasts or in lenses in the basal part of fine-grained alluvium, together with unburnt wood debris, or in the middle part of the vertical sequence of the floodplain alluvium. 14 samples of charcoal from the upper courses of the San (ca. 50 km) and the Strwiąż (ca. 10 km) were dated with radiocarbon. The obtained dates fall mainly in the 15th through 19th century interval; only one sample is markedly older (9th–10th century). Taxonomic composition of the charcoal source wood was also studied and compared with that of coeval forests. Correlation of the charcoal age with the history of economic development of the studied region indicates that charcoal is of anthropogenic origin: older charcoal from intense slash-and-burn deforestation, while younger charcoal was produced by local industries.

3

Investigation of the magnetic properties of soils in the Cisna-Wetlina Landscape Park

88%

Gonet T. , Wojas A.

Geology, Geophysics and Environment

|

2016

|

tom Vol. 42, no. 1

7--18

EN

A magnetic study of 16 samples of topsoil and 2 soil profiles (11 samples) in the area of Cisna-Wetlina Landscape Park was carried out. The whole collection of the samples represents typical Carpathian soils – brown and sour. Magnetic susceptibility, frequency, dependence of magnetic susceptibility, temperature dependence of magnetic susceptibility, thermal decay of saturation, isothermal remanent magnetization, parameters of hysteresis loop and anhysteretic remanent magnetization of the samples were measured in a laboratory. Mass magnetic susceptibility of topsoil specimens is below 40∙10−8 m3 ∙kg−1, which indicates that the investigated area is probably not polluted currently. The study of the samples from two soil profiles reveals a slight enhancement of magnetic susceptibility in the upper horizons, presumably related to natural processes. The temperature dependence of magnetic susceptibility and saturation isothermal remanence of four soil samples show that the presence of iron sulphide minerals (pyrrhotite) and maghemite is associated with hematite. The occurrence of other iron sulphide minerals in the soil is also possible. The saturation isothermal remanence curves do not confirm the presence of magnetite. Studies of the hysteresis loop reveal a significant role of paramagnetics among magnetic minerals occurring in the samples. Hysteresis parameters (coercive force, coercivity of remanence, saturation magnetization, isothermal remanent magnetization) and anhysteretic remanent susceptibility allowed the authors to evaluate the grain size distribution and reveal the presence of pseudo-single domain (PSD) grains.

4

Monitoring of the thick-shelled mussel Unio crassus Philipsson, 1788 in rivers of the Western Bieszczady Mts

88%

Sulikowska-Drozd A. , Abraszewska A. , Pietrzak S. , Ciupinski L.

Folia Malacologica

|

2016

|

tom 24

|

nr 1

5

Speudotettix montanus sp. nov. (Homoptera, Cicadellidae) from Bieszczady

88%

Gebicki C. , Szwedo J.

Acta Biologica Silesiana

|

1991

|

tom 18

6

DEM-based structural mapping : examples from the Holy Cross Mountains and the Outer Carpathians, Poland

75%

Konon A. , Śmigielski M.

Acta Geologica Polonica

|

2006

|

tom Vol. 56, no. 1

1-16

EN

The study of the Earth's surface using DEM-generated products combined with geological maps or satellite and aerial photographs provides information that is very useful for structural analysis. Applications of shaded-relief images, slope, openness, and aspect maps, 3D terrain views, profiling, contouring and semiautomatic intersections to selected parts of the Holy Cross Mountains and the Bieszczady Mountains are shown. The analysis led to the discovery of transverse faults in both fold and thrust belts, determination of the components of movement along these faults and the courses of the Lysogory fault zone and the Dukla thrust fault. The application of these methods also enabled the display of changes in shape profiles of map-scale folds such as the Niewachlów anticline and the Baligród syncline.

7

Changes in distribution of Aesculapian snake and implications for its active conservation in Poland

75%

Kurek K. , Najberek K. , Zajac B. , Bury S. , Cmiel A. M. , Bas G. , Najbar B.

Polish Journal of Ecology

|

2017

|

tom 65

|

nr 4

EN

In Poland, the Aesculapian snake, critically endangered at the edge of its European range, inhabits the lower parts of the Bieszczady Mts. in the SE of the country. This research, carried out between 2009 and 2014, included fieldwork in areas selected on the basis of historical literature data and the results of interviews. 51 breeding mounds were deployed at historical and potential sites of this snake's occurrence on the forested area of 220,886 ha as a supportive tool for detecting these reptiles. The 371 records of the Aesculapian snake obtained are displayed on maps showing its historical distribution in two periods (1958–1989 and 1995–1998) for comparison. Most records were collected in the centre of the species' range in the Bieszczady Mts. Most of the breeding mounds (17 out of 29) in this area were colonized by the snake, whereas only two sites were colonized in the outside. The results show that the Aesculapian snake's range in the Bieszczady Mts has been shrinking. However, most current single records outside the species' centre of occurrence are from localities close to its historical range; this suggests that relict populations may be surviving there. The proportion of records on the breeding mounds grew in consecutive years. This suggests that breeding mounds deployed near the snake's existing localities may be a useful tool for monitoring endangered oviparous snakes and their active conservation.

8

Forainiferal biostratigraphy of the Egerian flysch sediments in the Silesian Nappe, Outer Carpathians, Polish part of the Bieszczady Mountains

75%

Bąk K.

Annales Societatis Geologorum Poloniae

|

2005

|

tom Vol. 75, No. 1

71--93

EN

Planktonic and benthic Foraminifera have been studied from the youngest deposits of the Krosno beds in the inner part of the Silesian Nappe (Outer Carpathians) in the Bieszczady Mountains. The studied part of the Krosno beds consists of Egerian (upper Oligocene–lower Miocene) flysch sediments, deposited within the Outer Carpathian Basin, a part of the Central Paratethys. Two interval zones: Tenuitella munda Zone and Globigeri- nelloides primordius Zone have been distinguished basing on the succession of planktonic Foraminifera. Additionally, Paragloborotalia inaequiconica Interval Subzone has been defined within the first one. Occurrence of calcareous nannoplankton, dinocyst assemblages and isochronous horizons of coccolith limestones (the Jasło Limestone and Zagórz Limestone) enabled correlation of the planktonic foraminiferal zones with chronostrati- graphy. The boundary between the two distinguished zones corresponds to the base of NN1 nannoplankton Zone (defined by the occurrence of Helicosphaera scissura) equivalent to the Oligocene/Miocene boundary. The base of the P. inaequiconica Subzone corresponds to the position of the Zagórz Limestone, refferred to NP 24 Zone (early Egerian). The benthic foraminiferal assemblages are dominated by bathyal, calcareous, hyaline, smooth-walled taxa, indicative of anoxic environment. The benthic assemblages remained relatively stable throughout the late Oligocene and were more diversified during the earliest Miocene, most probably in response to the oxygenation of bottom waters, due to the opening of new connections between the Central Paratethys and the Mediterranean region.

PL

W pracy przedstawiono zespoły otwornic egeru z najmłodszych utworów jednostki śląskiej w bieszczadzkiej części Karpat Zewnętrznych. Otwornice planktoniczne były podstawą do wydzielenia poziomów biostratygraficznych, których granice zostały porównane z danymi opartymi o wapienny nanoplankton (Garecka; w: Haczewski et al., A, B, oddane do druku) i dinocysty (Gedl; w: Haczewski et al., A, oddane do druku), a także odniesieniu ich do pozycji stratygraficznej dwóch chrohoryzontów - wapienia jasielskiego i wapienia z Zagórza. Praca niniejsza jest kontynuacją badań na tym obszarze (Bąk, 1999) i stanowi ich podsumowanie. Płaszczowina śląska jest na obszarze Bieszczadów zbudowana wyłącznie z warstw krośnieńskich (Fig. 1, 2) o miąższości ok. 3,5 km, w tym z ponad 1,3 km miąższości serią zawierającą gruboławicowe, grzbietotwórcze piaskowce otryckie. Ich obecność w warstwach krośnieńskich była podstawą do wyróżnienia w tej części jednostki śląskiej tzw. strefy bieszczadzkiej (lub strefy Otryt - Bitla), której długość wynosi ok. 150 km, a szerokość 15-20 km. W przekroju Bieszczadów strefa ta zbudowana jest z kilku łusek i fałdów, wśród których synklina Dźwiniacza Górnego zawiera bardzo miąższe i najmłodsze serie utworów fliszowych. Dotychczasowe prace stratygraficzne na tym obszarze (Haczewski et al., A, B oddane do druku) wskazywały na oligoceński wiek całej serii warstw krośnieńskich, w tym również warstw najmłodszych. W niniejszej pracy przedstawiono rezultaty opróbowania najmłodszej serii warstw krośnieńskich, tzw. warstw nadotryckich (oddział górny warstw krośnieńskich), które występują powyżej serii z piaskowcami otryckimi. Warstwy nadotryckie (maks. miąższość ok. 1050 m) tworzy seria silnie wapnistych, szarych i ciemnoszarych łupków marglistych, o charakterystycznej grubej (“mydlastej”) oddzielności, przeławicających się z wapnistymi, cienkoławicowymi, laminowanymi mułowcami i piaskowcami. Lokalnie wśród tej serii występują grube ławice piaskowców średnioziarnistych, bezstrukturalnych oraz pojedyncze, czarne serie z wirowcami (o miąższości 1-2 m). W najwyższej części warstw nadotryckich występuje jeden lub kilka soczewkowatych pakietów piaskowców średnioziarnistych, gruboławicowych, z laminacją równoległą, przekątną i konwolutną, o sumarycznej miąższości ok. 30 m. W niższej części warstw nadotryckich wykartowano ponadto 2 ważne dla stratygrafii horyzonty wapieni kokolitowych, tzw. wapień jasielski i wapień z Zagórza. W obrębie badanych utworów zostały one znalezione w obu skrzydłach synkliny Dźwiniacza Górnego. Wapienie te, znane z wielu miejsc w Karpatach Zewnętrznych są poziomami korelacyjnymi (Jucha, 1958; 1969, Koszarski & Żytko, 1959, 1961; Jucha & Kotlarczyk, 1961; Haczewski, 1984, 1989), a w niniejszej pracy są one ważnym elementem stratygrafii. Analizy mikropaleontologiczne wykorzystano na próbach pobranych z kilku profili w obrębie wspomnianej synkliny, tj.: w profilu Dźwiniacza Górnego (Fig. 3A, 4), w 2 profilach wokół Kiczery Dydiowskiej (Fig. 3B, 5) i w profilu Czereszni (Fig. 3C i 6). Ponadto wykorzystano dane z profilu Sanu w rejonie Dźwiniacza Górnego, będące wcześniej przedmiotem osobnej publikacji (Bąk, 1999). Zespoły otwornic opisano z kilku serii warstw nadotryckich, których granice stanowią horyzonty wapieni kokolitowych oraz wydzielono dodatkowo najwyższą część warstw nadotryckich, którą charakteryzuje odmienny zespół taksonów.

9

Mycena romagnesiana collected in the Bieszczady Mts

75%

Komorowska H.

Acta Mycologica

|

2010

|

tom 45

|

nr 2

EN

Mycena romagnesiana described by Maas Geesteranus (1991), is reported from two localities in Bieszczady Mts (SE Poland). Macro- and micromorphological description supplemented with the author’s observations of the dry material and its colour picture are given. Drawings of microcharacters and distribution map of species in Europe are provided.

PL

Przedstawiono Mycena romagnesiana Maas Geest., takson nowy dla Polski. Został on opisany niedawno przez Maas Geesteranusa (1991). Prowadząc badania nad rodzajem Clitocybe w różnych częściach Polski (szczególnie w rezerwatach i parkach narodowych, w ramach projektów badawczych w latach 1996-1999 i 2002-2006) starano się zebrać ten gatunek. Sądzono, że i w Polsce powinien rosnąć. Wiadomo, że zbierany był w europejskich górach, na drewnie buka, a świeże okazy są podobne do M. galericulata. Zgromadzono bogaty materiał okazów Mycena, podobnych do M. galericulata, z buczyn w zachodniej Polsce, z Roztocza i Karpat. Po identyfikacji okazało się, że tylko 2 okazy zebrane na dwóch stanowiskach w Bieszczadach należą do M. romagnesiana. Większość została zidentyfikowana jako M. galericulata 2 sporowa. Część okazów ciągle pozostaje jeszcze nieoznaczona (są podobne do gatunku jak wyżej, ale mają inne zarodniki). Przedstawiono krótką charakterystykę makro- i mikromorfologii dokumentując je zdjęciami i rysunkami. Rozmieszczenie stanowisk, z literatury, uzupełnione własnymi danymi i z I nternetu, zestawiono na mapie Europy.

10

Late Neolithic and Bronze Age finds from the High Bieszczady Mountains. Discoveries from 2017-2019

75%

Pelisiak A.

Acta Archaeologica Carpathica

|

2021

|

tom LVI

87-102

EN

By 2019 more than 70 sites had been discovered in the area of the High Bieszczady Mountains, most of them located within the Połonina Wetlińska massif. The sites discovered in 2017-2019 constitute two groups: sites represented by (1) single artefacts (Wetlina 56, 57, 58, 59, 61, 63, 64, 65, Bukowska Pass, site 1) and (2) small series of artefacts (Wetlina 54, 55, 60, 62). Both groups include artefacts datable to the Late Neolithic and the Bronze Age. Moreover, there are no sufficient grounds to claim homogeneity of assemblages found in Wetlina 54, 55, 60 and 62. It is possible that at least some of these sites could have been used many times during the Late Neolithic and Bronze Age periods. These finds confirm seasonal use of the High Bieszczady for grazing animals, probably within a system similar to the transhumant pastoralism practiced in European mountains.

11

Small mammals of the Wolosate area [Bieszczady National Park, SE Poland]

75%

Taborska M.

Acta Zoologica Cracoviensia

|

2004

|

tom 47

|

nr 1-2

EN

Small mammals were trapped in 12 habitats in 2002 and 2003. In all, 56 individuals of 9 species were caught in 2002, and 751 individuals of 11 species – in 2003. Insectivora communities did not differ statistically significantly in the two consecutive years (trappability index = number of individuals caught/trap-nights number Wo2002 = 1.26%; Wo2003= 0.72%; p<0.01), whereas the Rodentia community differed significantly (Wo2002 = 3.15; Wo2003‘03 = 30.88 p<0.03). In both years, the most numerous among the animals trapped were A. flavicollis and C. glareolus among rodents and S. araneus among insectivores, dominating in almost all habitats. The least diverse group was that of beech forest and alder wood ecotone (Simpson’s dominance index c=0.72 and 0.80 in 2002, and 0.50 and 0.53 in 2003).

12

Diet of wolves in the Bieszczady Mountains, Poland

75%

Smietana W. , Klimek A.

Acta Theriologica

|

1993

|

tom 38

|

nr 3

EN

The diet of wolves Canis lupus Linnaeus, 1758 was studied from October 1989 to November 1992 in the Bieszczady Mountains, southeastern Poland. A total of 221 wolf scats were collected and analyzed to determine the prey species consumed by wolves in each season. Cervids (red and roe deer) obviously predominated in wolf diet and consisted from 65% of winter biomass to 96% of summer biomass consumed. The red deer made up approximately 95% and roe deer only 5% of total cervid biomass consumed. During summer deer fawns made up 28% of total cervid biomass consumed. The wild boar constituted more significant food only during winter - 17% of biomass eaten. Among wild boars, piglets were selected and made up 66% of total wild boar biomass consumed during winter. Domestic livestock represented more significant food in winter (16% of biomass eaten) and was consumed as carrion laid out by hunters to bait wolves. Other food categories as hares, voles and insectivores played a negligible part in the wolf diet. Spring, summer and autumn diet were little diversified. Only winter diet differed significantly from other seasons for the presence of wild boar and cervids.

13

Diet composition of the otter Lutra lutra in the Bieszczady Mountains, south-east Poland

75%

Harna G.

Acta Theriologica

|

1993

|

tom 38

|

nr 2

EN

The diet of the otter Lutra lutra (Linnaeus, 1758) was studied in the Bieszczady Mts (south-east Poland), at four locations situated on the small rivers from October 1987 to June 1989. In ail, 379 samples of spraints were analysed and 1687 animals preyed upon belonging to various systematic groups were identified. Frequency analysis indicated that most of the prey was fish (63.4%) with insects contributing 20.2% and amphibians 14.5%. Among fish the most frequently occurring were Phoxinus phoxinus (frequency - 15.0%), Cottus sp. (14.4%) and Noemacheilus barbatulus (9.0%). Relatively low frequencies were found for Salmo trutta (5.7%) and Thymallus thymallus (3.1%). Percentage analysis indicated that most of the diet comprised fishes (73.2% of biomass) and much less amphibians (26.8%). Among fish species S. trutta dominated (42.4% of all biomass) over Coitus sp. (10.2%) and N. barbatulus (3.9%).

14

Possibilities of application of computer modelling for prediction of tree stand succession dynamics on the example of fir-beech tree stand in the Bieszczady Mountains

75%

Kozak I. , Menszutkin V.

Forestry

|

2000

|

tom 03

15

Forest malacocenoses of the Bieszczady National Park (preliminary results)

63%

Sulikowska A.

Folia Malacologica

|

1999

|

tom 07

|

nr 4

16

Źródła w zlewni górnej Wołosatki w Bieszczadach Wysokich

63%

Rzonca B. , Kołodziej A. , Laszczak E. , Mocior E. , Plenzler J. , Płaczkowska E. , Rozmus M. , Siwek J. , Ścisłowicz B. , Wójcik S.

Przegląd Geologiczny

|

2008

|

tom Vol. 56, nr 8/2

772-772

EN

Paper presents results of mapping of springs of the upper Wołosatka River catchment (Wysokie Bieszczady Mts. -Outer Carpathians). Springs were the most common outflow type in the area (52.55%). Outflow density in the area studied (8.32 km2) was equal 23.56 per km2, while spring rate was 12.4 per km2. Outflow discharges were low and very low- most springs belong to Meinzer classes VI-VIII. Only seven springs had discharges higher than 0.5 dm3/s, and three-over 1 dm3/s. The spatial outflow distribution strongly depends on geology, tectonics and river valley direction. High density of outflows was especially observed within the Bukowe Berdo anticline, where the Otryt sandstones are alternated by thin-bedded flysch of high shale content. All these layers dip down in the opposite direction to the slope, which creates numerous springs and other outflows. Furthermore, a spectacular spring line is visible in the field lying along the Halicz fault.

17

Macrofungi of the Bieszczady Mountains

63%

Gierczyk B. , Kujawa A. , Szczepkowski A. , Slusarczyk T. , Pachlewski T. , Chachula P. , Domian G.

Acta Mycologica

|

2019

|

tom 54

|

nr 2

18

Terasy Wetliny w Bieszczadach (Karpaty Wschodnie) : próba porównania ich hipsometrii, budowy i wieku z doliną górnego Sanu

63%

Kukulak J.

Landform Analysis

|

2015

|

tom Vol. 28

29--44

PL

W górskiej dolinie rzeki Wetlina (Bieszczady Wysokie) znajduje się schodowy system sześciu teras rzecznych (T1–T6). Wszystkie terasy mają wysokie cokoły skalne i żwirowe pokrywy akumulacyjne. Przetrwały w tej dolinie także residua żwirów staroglacjalnych. Dowiązanie wieku teras do reperu datowanych szczątków drewna i torfu na jednej z teras Wetliny (Ralska-Jasiewiczowa 1969, 1980) pozwala na wydzielenie w badanej dolinie 2–3 teras niskich (dennych) holoceńskich i 3 teras wysokich (zboczowych) plejstoceńskich. Z hipsometrycznej korelacji teras Wetliny z terasami pobliskiego Sanu wynika, że w dolinie Wetliny terasy są znacznie wyższe i mają bardziej zaburzone profile podłużne. Lokalne zmiany wysokości teras Wetliny i miąższości ich pokryw akumulacyjnych nie wykazują korelacji ze wskaźnikiem krętości koryta rzeki. Są one uwarunkowane względnie dużą podatnością skał strefy przeddukielskiej i ich silną fragmentaryzacją tektoniczną na erozyjne pogłębianie koryta rzeki.

EN

A stair-case system of six river terraces (T1–T6) with accumulation covers and bedrock toe occurs in the valley of the Wetlina River. Residual deposits of earlier glaciations are also present in this valley. Correlation of the age of the terraces with the dated organic material (wood and peat) on one of the terraces (Ralska-Jasiewiczowa 1969, 1980) allows delimitation of the levels of Pleistocene terraces: 2–3 within the valley floor (low terraces) and 3 within the slopes (high terraces). Hypsometric correlation of the terraces of the Wetlina and the nearby San River indicates that the terraces of the Wetlina are considerably higher and their longitudinal profiles are more distorted. Local variability in the elevation of the Wetlina terraces and in the thickness of their alluvial covers is not correlated with channel sinuosity and may have resulted from the complex tectonic structure and relatively low resistance of the bedrock of the Fore-Dukla Zone to the erosion of the river bed.

19

Seasonal movements of wisents (Bison bonasus L., 1758) in the Bieszczady Mountains (SE Poland)

63%

Pierzanowski K. , Januszczak M. , Woloszyn-Galeza A.

Biological Letters

|

2012

|

tom 49

|

nr 1

20

„120 kilometrów samotności”. Główny Szlak Karpacki im. Marszałka Józefa Piłsudskiego na terenie Bieszczadów Zachodnich

63%

Organ M.

UR Journal of Humanities and Social Sciences

|

2021

|

tom 19

|

nr 2

100-131

EN

In the Interwar Period, the Western Bieszczady Mountains were not commonly viewed as attractive in terms of tourism. It was not until the 1930s that more attention was paid to this fragment of Western Carpathians. The change was materialized by the emergence of the Main Carpathian Trail, the last part of which was created in the above described region. The fragment of the red trail existed for only four years, which was time enough to arouse the interest of Polish mountain tourists in the area between Łupków Pass and Użok Pass. Since 1936, the coverage of the red trail in the Bieszczady Mountains was one of the requirements to obtain the Mountain Badge popularized by the Polish Tatra Society. Thanks to this organisation, new investments were made to facilitate touristic exploration of the terrain. However, till the very end of its existence, the fragment of the trail located in the Western Bieszczady Mountains was quite demanding for tourists since they had to cover the mountainous terrain which generally lacked adequate tourist facilities, especially proper accommodation. Tourists wishing to walk the trail needed to be well-equipped, skilled in the use of maps and able to plan their journey through 120 kilometres of wilderness. The lack of a good and widely available mountain guidebook largely hindered tourists’ plans. Therefore, a tourist hiking along the trail between 1935–1939 was largely dependent on few mountain hostels, shelters and even shepherd’s huts.

PL

Bieszczady Zachodnie w okresie międzywojennym nie należały do terenów powszechnie uznawanych za atrakcyjne turystycznie, dopiero pod koniec lat 30. XX w. zwrócono większą uwagę na potencjał drzemiący w tej części Karpat Wschodnich. Wyrazem tego stał się Główny Szlak Karpacki, którego ostatni odcinek uzupełniający lukę pomiędzy Głównym Szlakiem Zachodniobeskidzkim i Wschodniokarpackim wyznakowano właśnie na tym obszarze. Istniejący zaledwie cztery lata odcinek szlaku czerwonego włączał tereny rozciągające się pomiędzy Przeł. Łupkowską i Przeł. Użocką do kręgu zainteresowań turystów górskich. Od 1936 r. pokonanie bieszczadzkiego odcinka szlaku stało się jednym z kryteriów uzyskania „dojrzałości górskiej”, a więc zdobycia odznak turystyki kwalifikowanej Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Wkrótce staraniem Towarzystwa zaczęto inwestować w Bieszczadach, umożliwiając turystom szerszą „eksplorację terenu”. Jednakże aż do samego końca swego istnienia bieszczadzki odcinek Głównego Szlaku Karpackiego wymagał podjęcia wielodniowej wędrówki przez tereny niemalże dziewicze i pozbawione podstawowego zaplecza turystycznego, przede wszystkim dobrych miejsc noclegowych. Realia wędrowania wymagały od turysty dobrej znajomości terenu, umiejętności czytania map, a także zdolności do planowania wielodniowej wędrówki prowadzącej przez blisko 120 km bieszczadzkich bezdroży. Planowanie wycieczek górskich utrudniał brak dobrego i ogólnodostępnego przewodnika turystycznego. Turysta wędrujący przez Bieszczady Zachodnie w latach 1935–1939 musiał zatem polegać na nielicznych schroniskach, stacjach turystycznych domkach myśliwskich, a czasem szukać schronienia w zwykłych szałasach pasterskich.