The share of the largest banks is growing in Ukraine. Since 2016, Ukraine's banking system has been similar in terms of concentration to Belgium, Denmark and Spain. An ambiguous influence on the level of competition and on the efficiency of the largest banks is exerted by a significant share of the state in the banking system. It is established that the size of the profitability of the banking system of Ukraine largely depends on the level of concentration and has a sufficient degree of closeness. At the same time, net income in the banking system of Ukraine strongly depends on the level of concentration of net assets in banking. It is proposed that state regulatory measures for the concentration of bank capital should be aimed at creating a competitive environment. It is expedient for Ukraine to take into account and implement the experience of the EU and other developed countries, which takes into account the existence of various forms of competition. Competition policy options take into account the need to address mergers and acquisitions of banks. (original abstract)
The paper is organized as follows: In section 2 DEA is explained and our reasons for choosing it offered. Section 3 deals with models of bank branch activity that can be analysed using DEA. Section 4 provides a description of database of variables of the branches of a large Ukrainian bank. Section 5 comprises the main results of the research work. In section 6 we sum up, draw conclusions and also suggest area for further research. (fragment of text)
Wiele banków w Europie nie ma możliwości uczestniczenia w fuzjach, ponieważ są one państwowe lub spółdzielcze. Rynkowa kapitalizacja czołowych banków świata wzrosła w ciągu ostatnich 10 lat. Są one coraz większe ale ich udział w rynku usług finansowych spada.
Kapitały własne banków są kategorią złożoną. Najwęższym ich ujęciem są kapitały zasadnicze i rezerwowe, na które składają się przede wszystkim: kapitał założycielski (fundusze statutowe, kapitał akcyjny, fundusze zasobowe i udziałowe banków spółdzielczych), rezerwy obligatoryjne oraz reinwestowane zyski. Artykuł podaje wyniki finansowe sektora bankowego w latach 90-tych.
Celem artykułu jest analiza determinant długoterminowych ratingów kredytowych europejskich banków komercyjnych według kryterium własności. Na podstawie badań literaturowych postawiono hipotezę: biorąc pod uwagę uwarunkowania finansowe banki publiczne otrzymują wyższe ratingi kredytowe niż prywatne instytucje. Do badania wykorzystano uogólnione panelowe modele logitowe. Badanie wpływu formy własności na credit rating banku wykazało, że postawiona hipoteza nie może być jednoznacznie zweryfikowana. Banki publiczne otrzymują wyższe ratingi niż prywatne instytucje, biorąc pod uwagę uwarunkowania finansowe, tylko w przypadku not nadanych przez S&P. Fitch i Moody natomiast obniżały ratingi bankom, których inwestorem był Skarb Państwa. Mogło to być wynikiem dokapitalizowywania instytucji finansowych przez państwo dla uchronienia ich przed ryzykiem upadłości, ale taka interpretacja wymaga pogłębionych badań. (abstrakt oryginalny)
EN
The aim of the paper is the analysis of determinants of long-term credit ratings of European commercial banks according to ownership criteria. On the basis of the literature review the following hypothesis has been expressed: taking into account the financial condition the public banks receive higher credit ratings than private institutions. The ordinary logit panel data models have been used for the study. Examination of the impact of ownership on the bank's credit rating showed that the put hypothesis cannot be uniquely verified. Public banks receive higher ratings than private institutions taking into account financial conditions, only for S & P notices. Whereas Fitch and Moody lowered their ratings to banks whose investor was the Treasury. This could have been the result of a recapitalization of financial institutions by the state to protect them against the risk of bankruptcy, however such an interpretation requires in-depth research. (original abstract)
Po roku 1926 narastał konflikt między bankami prywatnymi i państwowymi, także podział między bankami państwowymi nie był przestrzegany. W roku 1929 powstała Polska Kasa Opieki SA, był to faktycznie departament zagraniczny PKO. W roku 1935 Eugeniusz Kwiatkowski opracował plan rozwoju przemysłowo-rolniczego kraju. Zaczęto budować Centralny Okręg Przemysłowy. Głównym źródłem kredytu stały się banki państwowe i Bank Polski.