Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Świadectwo Jana Chrzciciela w czwartej Ewangelii

100%

Wróbel M. S.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 28

213-233

EN

The present article describes the meaning and function of John the Baptist as the witness to Jesus Christ in the Fourth Gospel. The author shows the activity of John the Baptist in the wider context of the Fourth Gospel, where the various witnesses of God-Father, Son and Holy Spirit all lend a fundamental value for better understanding the existential and theological message of the Fourth Gospel. The article consists of three parts: (1) Terminology and meaning of “witness” in the Fourth Gospel; (2) John the Baptist as the witness in the text of the Fourth Gospel; (3) the theological ramifications of the mission of John the Baptist as the witness of Jesus. In this article the author tries to describe the witness of John the Baptist as not merely historical but still active and current for the people of XXI century.

PL

Niniejszy artykuł stanowi analizę znaczenia i funkcji Jana Chrzciciela jako świadka Jezusa Chrystusa w czwartej Ewangelii. Aktywność Jana Chrzciciela jako prekursora i świadka Mesjasza zostaje ukazana w szerszym kontekście narracji Janowej, w której świadectwo Ojca, świadectwo Syna i świadectwo Ducha Świętego ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia teologicznego i egzystencjalnego orędzia czwartej Ewangelii. Artykuł złożony jest z trzech części: 1. Terminologia i znaczenie świadectwa w czwartej Ewangelii; 2. Jan Chrzciciel jako świadek w narracji Ewangelii Janowej; 3. Teologiczne implikacje posłannictwa Jana Chrzciciela jako świadka Chrystusa. W niniejszym artykule autor ukazuje, że świadectwo Jana Chrzciciela nie traci nic na swojej aktualności dla współczesnego człowieka XXI wieku.

2

Środki społecznego przekazu pomocą w prowadzeniu do wiary

84%

Kopiczko T.

Studia Katechetyczne

|

2014

|

tom 10

163-173

PL

Autor rozważając wspomagającą rolę środków społecznego przekazu w katechezie podkreśla, iż Kościół nie może nie korzystać ze współczesnych zdobyczy techniki. Człowiek wierzący ma obowiązek dzielenia się wiarą, a mass-media umożliwiają to składanie świadectwa na różnych płaszczyznach. Oprócz informacji, lub też tekstów źródłowych, właśnie w cyberprzestrzeni może dojść do pierwszego spotkania z wiarą i jej świadectwem. Jednocześnie osobowe spotkanie, nawrócenie, przylgniecie do Chrystusa, osobowa relacja wymaga już jednak wspólnoty rzeczywistej i osobowej. Artykuł wskazuje, iż Kościół - obecny żywo w świecie, biorący aktywny udział w przemianach społecznych i kulturowych, winien także wykorzystywać potężne narzędzie, jakim są środki społecznego przekazu, aby poprowadzić ludzi do wiary i zbawienia.

EN

It should be stated that the church, which guides people to holiness and to salvation, is obliged to use the newest means of communication. Believers have duty to share their faith with others. Here a question arises: “What do I think about my relationship with God?”, or “What do others think about their faith? How do their experience it?” The reality created by the modern mass media (the Internet, television, newspapers, radio) may be perceived as a space of exchanging of various ideas. Cyberspace is a place where a human being, not only can find some information, but also can encounter with faith and the testimony of it. However, personal encounter, conversion, adherence to Christ, personal relationship require a real community of believers. This article is a sign of hope that the Church would be able to use mass media as the instrument of leading people to faith and to salvation.

IT

L’autore in considerazione del ruolo di supporto dei mezzi di comunicazione nella catechesi sottolinea che la Chiesa non può che utilizzare moderne conquiste tecnologiche. Il credente ha l’obbligo di testimoniare la propria fede e mass media permetterglielo in vari livelli. Oltre a testi informativi o d’origine, è cyberspazio stesso dove può venire al primo incontro con la fede e la sua testimonianza. Allo stesso tempo, l’incontro personale, la conversione, l’adesione a Cristo, rapporto personale richiedono già comunità reale e personale. L’articolo sottolinea che la Chiesa – presente nel mondo, attivamente partecipante nelle trasformazioni sociali e culturali –, dovrebbe anche usufruire di strumenti potenti quali sono i mezzi di comunicazione sociale per condurre le persone alla fede e alla salvezza.

3

Urzeczywistnianie się Kościoła w małżeństwie i rodzinie według Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku

84%

Rogalski A.

Kościół i Prawo

|

2017

|

nr 6 (19) nr 1

23-42

PL

Rodzina jest najmniejszą jednostką zarówno społeczeństwa, jak i Kościoła. W rodzinie i poprzez rodzinę Kościół się realizuje i urzeczywistnia. Kościół, jako wspólnota osób ochrzczonych, ma spełniać misję głoszenia Dobrej Nowiny, która realizuje się w potrójny sposób: prorocki, kapłański i królewski. Ustawodawca ukazuje tę misję w kan. 204 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r., stwierdzając: „Wiernymi są ci, którzy przez chrzest wszczepieni w Chrystusa, zostali ukonstytuowani Ludem Bożym i stawszy się z tej racji na swój sposób uczestnikami kapłańskiego, prorockiego i królewskiego posłannictwa Chrystusa, zgodnie z własną każdego pozycją, są powołani do wypełniania misji, jaką Bóg powierzył pełnić Kościołowi w świecie”.

EN

The family is the smallest unit of both society and the Church. The Church lives and grows inside and through the family. The Church is seen as a community that announces the Gospel of Christ. The joyful news is spread thanks to the participation of every baptized in the triple mission of Christ (as Prophet, Priest, and King). The legislator recognizes this mission in can. 204 of the 1983 Code of Canon Law stating: “the Christian faithful are those who, inasmuch as they have been incorporated in Christ through baptism, have been constituted as the people of God. For this reason, made sharers in their own way in Christ’s priestly, prophetic, and royal function, they are called to exercise the mission which God has entrusted to the Church to fulfill in the world, in accord with the condition proper to each”.

4

Pierwszy List św. Jana jako świadectwo teologiczne o historii zbawienia realizującej się w Jezusie Chrystusie

84%

Kot P.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 28

297-317

EN

Reading the First Epistle of John, one is led to inquire about the nature of the testimony that the author of the letter offers to the Christian community in crisis. Is this a testimony based on an inculcated doctrine or does it originate in the historical experience of the author? This is, in essence, a question regarding the authority of the teaching presented in the letter. The vocabulary employed in the letter, particularly in its prologue, permits us to define the testimony under consideration as a theological testimony. It does not consist of a faithful recalling of memories of past historical events only. Indeed, the author of 1 John does not refer directly to any words or deeds of an earthly Jesus. Rather, the testimony consists in treating the historical facts as a “source of the present time.” This testimony enjoys strong authority because it arises from two sources: from an account of the eye-witness of the paschal life of Jesus Christ and also from reflection upon the existential outcomes of this historical and salvific event in relation to the current needs of the community.

PL

Lektura Pierwszego Listu św. Jana rodzi pytanie o naturę świadectwa, które autor pisma składa wobec wspólnoty chrześcijańskiej przeżywającej wewnętrzny kryzys. Czy jest to świadectwo oparte na wyuczonej doktrynie, czy też wyrasta z doświadczenia historycznego autora? Jest to w gruncie rzeczy pytanie o autorytet prezentowanej nauki. Słownictwo zastosowane zwłaszcza w Prologu Listu pozwala określić go jako świadectwo teologiczne. Nie polega ono jedynie na wiernym przywoływaniu z pamięci przeszłych wydarzeń historycznych, gdyż w 1 J autor nie odnosi się wprost do słów i czynów ziemskiego Jezusa. Jest ono raczej traktowaniem zaistniałych faktów jako „źródła teraźniejszości”. Świadectwo to posiada silny autorytet, ponieważ wyrasta z dwóch źródeł: relacji naocznego świadka paschalnego życia Jezusa Chrystusa oraz refleksji nad egzystencjalnymi konsekwencjami tego historiozbawczego wydarzenia w obliczu aktualnych potrzeb wspólnoty.

5

Kościół sakramentem miłosierdzia

84%

Ledwoń I. S.

|

tom 64

|

nr 9: Teologia fundamentalna i religiologia

59-71

EN

The article deals with an issue of the Church being a sacrament of mercy. According to the Second Vatican Council, the Church, being a sacrament of salvation, is one only in Christ and in connection with Him. The Church's mission to the world is to communicate Christ already present in it through His grace and words; that is to unite the whole humanity with Christ. Not only does the Church show Christ's revelation of God’s charity, but also it is the Church of Christ himself as long as it remains the sign of that charity. Giving the testimony of the charity is the obligation of both the whole Church and its each and every member.

PL

Artykuł podejmuje zagadnienie Kościoła jako sakramentu miłosierdzia. Według Soboru Watykańskiego II Kościół jest sakramentem zbawienia, jednak jest nim wyłącznie w Chrystusie i w związku z Nim. Misja Kościoła w świecie polega na przekazywaniu Chrystusa obecnego w nim przez łaskę i słowo, a tym samym na jednoczeniu całej ludzkości z Chrystusem. Kościół nie tylko przekazuje Chrystusowe objawienie o miłosiernej miłości Boga do człowieka, ale sam o tyle jest Kościołem Chrystusowym, o ile jest skutecznym znakiem tej miłości. Świadectwo miłości miłosiernej jest obowiązkiem zarówno Kościoła jako całości, jak i każdego poszczególnego wiernego.

6

„Świadectwo” (‘ēdût) w kapłańskiej koncepcji sanktuarium i przymierza

84%

Lemański J.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 27

47-76

EN

The theological meaning of the word ‘ēdût, which is used in the priestly narrative about the construction of the Tent of Meeting, has long been a topic of debate. A synchronic analysis allows us to see in it “two stone tablets”, a kind of artifact which Moses puts into the Ark and which is not to be seen again. It symbolizes and brings to mind all the words of God passed on by Moses at Sinai. On other hand, diachronic analysis allows us to think that the idea of the Ark did not belong to the priestly strata of PG but rather was added later (PS). It has also been suggested that in P originally the Ark was called the Ark of Meeting and then the Ark of Testimony (the connection between j‘d and ‘dwt → ‘d). In its original form, the narrative about the Ark might have suggested the traditional role of the object: it symbolized the presence of God and was understood as the footstool of His invisible throne, where the treaty was kept. Later, the concept of the place of meeting with God was transferred to the Ark-cover (kappōret), and ‘ēdût (Testimony) became the symbol of the covenant stipulations. In the final phase it came to mean the two stone tablets with the Decalogue.

7

Przeżyć, pamiętać, przekazać – o (auto)biografii Jo Wajsblata

84%

Ciarkowska A.

Ogrody Nauk i Sztuk

|

2013

|

nr 3

PL

Jo Wajsblat,, więzień Auschwitz-Birkenau, w wieku 15 lat został uratowany z komory gazowej. Cudownie ocalony przez ponad 50 lat nie opowiedział nikomu swojej traumatycznej historii. Dopiero po tak długim okresie czasu zdecydował się dać świadectwo i we współpracy z dziennikarzem Gillesem Lambertem napisał autobiografi ę Nieprzewidziany świadek (Le témoin imprévu). Po pół wieku milczenia było to zadanie niezwykle trudne z uwagi na luki w pamięci, wątpliwości, a przede wszystkim konieczność powrotu do bolesnych wspomnień. Konstrukcja tekstu różni się od większości znanych świadectw po Shoah, ponieważ autor zastosował głównie narrację trzecioosobową, rzadko spotykaną w dokumentach osobistych. Chwyt ten sprawia, że tę autobiografi ę można określić jako „biografi ę samego siebie”, w której Wajsblat opowiada swoją historię głosem „Innego”. Jest to szczególny sposób zmierzenia się z własną historią i jednocześnie próba uwiarygodnienia „niewiarygodnej” historii.

EN

Jo Wasblat, a prisoner of Auschwitz-Birkenau, was 15 when he was rescued from the gas chambers. Saved by a miracle, he didn’t speak about his traumatic history for the next 50 years. Aft er this long period he decided to give testimony, and wrote an autobiographical account Unexpected witness (Le témoin imprévu) in collaboration with Gilles Lambert, a journalist. Aft er fi ve decades of silence, writing was a very tough task due to gaps in memory, distrust and, most of all, the necessity to return to painful memories. This process of re-working his trauma has a profound infl uence on the text. Its construction is far diff erent from most Shoah testimonies because it uses mostly third-person narrative, rare in personal documents. This specifi c perspective allows us to call this text an (auto)biography – a biography of “myself” where Wajsblat tells a story about himself using a voice of the “Other”. In this specifi c way the author faces his own history and tries to make the “unbelievable” story believable.

8

Syntagma „mieć świadectwo Jezusa” w Apokalipsie Janowej

84%

Podeszwa P.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 28

319-344

EN

The theme of testimony is one of the most important theological motifs in the final book of the New Testament, the Apocalypse of John. The noun “testimony” appears there nine times (1:2-9; 6:9; 11:7; 12:11-17; 19:10[x2]; 20:4), always in the singular form. The noun “testimony” is accompanied three times by the verb “have”, with which it creates the syntagma “have the testimony” (6:9; 12:17; 19:10). This syntagma, according to some analysts, indicates “a deeper identity of the disciples” of Jesus. In the present article I suggest an analysis of the above-mentioned phrase, seeking to identify the essence of that deeper identity of Jesus’ followers, which is expressed by the analyzed constituent segment. I begin with a few remarks about the etymology of the noun “testimony”, understood as the memory of people and events. Next, I analyze the three fragments which feature the syntagma “have the testimony”. From that background, I finally seek to answer the question of the sense of such an expression within the context of understanding the identity of Jesus’ followers. The living memory of Jesus – kept, experienced and passed along – shapes the identity of Christ’s followers. It looks back to the past, but at the same time is open to the present and, through hope, allows believers to await the future. In this way Jesus’ followers become witnesses and prophets of Jesus in the modern world.

PL

Temat świadectwa jest jednym w ważnych motywów teologicznych ostatniej księgi Nowego Testamentu, jaką stanowi Apokalipsa Janowa. Rzeczownik „świadectwo” występuje w niej dziewięć razy (1,2.9; 6,9; 11,7; 12,11.17; 19,10[x2]; 20,4), zawsze w liczbie pojedynczej. Trzykrotnie rzeczownikowi „świadectwo” towarzyszy czasownik „mieć”, z którym tworzy syntagmę „mieć świadectwo” (6,9; 12,17; 19,10). Zdaniem niektórych komentatorów wskazuje ona na „głębszą tożsamość uczniów” Jezusa. W niniejszym artykule proponuję analizę powyższego sformułowania, szukając odpowiedzi na pytanie o istotę owej pogłębionej tożsamość wyznawców Jezusa, którą wyraża omawiany związek wyrazowy. Rozpoczynam od kilku uwag na temat etymologii rzeczownika „świadectwo” pojmowanego jako pamięć o osobach i wydarzeniach. Następnie analizuję trzy fragmenty, w których występuje syntagma „mieć świadectwo”, aby w ostatnim punkcie rozważań szukać odpowiedzi na pytanie o sens tego wyrażenia w kontekście rozumienia tożsamości wyznawców Jezusa. Żywa pamięć o Jezusie, przechowywana, przeżywana i przekazywana, kształtuje tożsamość wyznawców Chrystusa, która powraca do przeszłości, ale jest jednocześnie otwarta na teraźniejszość oraz z nadzieją pozwala oczekiwać przyszłości. W ten sposób wyznawcy Jezusa stają się świadkami i prorokami Jezusa wobec współczesnego świata.

9

Świadectwo Pism o Jezusie w Ewangelii Janowej

84%

Nalewaj A.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 27

187-206

EN

The subject of the present study is the words of Jesus presented in John 5:39: “You search the Scriptures because you think that in them you have eternal life; and it is they that bear witness about Me.” A larger apologetic speech of Jesus constitutes the immediate context of this statement; within the structure of the Fourth Gospel this discourse follows the description of the healing of the paralytic at the Bethesda Pool (cf. John 5:1-47). The monologue is the response of Jesus to certain Jews who strongly objected to his activity during the Sabbath day and to Jesus’ likening himself to the Father. Exchanging arguments in his own defence, Jesus quotes the testimony of the Scriptures. Investigation of the Old Testament texts clearly points to Jesus, and thus His claims to take action on a holy day are fully justified.

10

Apostolski i kontemplacyjny wymiar życia naśladowców św. Franciszka w świetle Konstytucji Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych

84%

Fiałkowski M.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 6: Teologia pastoralna

47-68

EN

The article is an attempt to answer the question: what are the apostolic and contemplative aspects of religious life with regards to St. Francis' imitators based on the “Constitutions of the Order of Friars Minor Conventual?” It may be treated as a kind of exemplar, which indicates how to combine these two aspects in proper balance and proportions for those in consecrated life, especially in the orders leading an active apostolic life. The first part of the article discusses the apostolic witness of the life of the Franciscans, their own apostolate and the apostolate commissioned by the Church hierarchy. The second part presents specific elements of contemplative life of the Franciscans: the prayer life, conversion and penance, and community life.

PL

Artykuł podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie, na czym polega apostolski i kontemplacyjny wymiar życia zakonnego na przykładzie naśladowców św. Franciszka na podstawie Konstytucji Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych? Można to potraktować jako swego rodzaju exemplum, które wskazuje, jak w życiu konsekrowanym, przede wszystkim w zakonach prowadzących czynne życie apostolskie, łączyć dwa wspomniane wymiary, utrzymując ich właściwą proporcję i równowagę. W pierwszej części artykułu omówiono apostolstwo świadectwa życia franciszkanów, apostolstwo własne i formy apostolstwa zleconego przez hierarchię. Druga część artykułu zawiera rozważania o charakterystycznych elementach wyrażających kontemplacyjny sposób życia franciszkanów: życie modlitwy, nawrócenie i pokutę oraz wspólnotę braterską.

11

Liturgia jako przestrzeń przepowiadania słowa Bożego

84%

Zinka J.

Studia Gdańskie

|

2016

|

nr 38

215-226

PL

Pomimo tego, iż wartość i znaczenie słowa mocno osłabły, to przepowiadanie słowa Bożego, które jest nieustannym głoszeniem kerygmatu, pozostaje nadal sprawą bardzo aktualną i potrzebną. Jak mówi św. Paweł „wiara rodzi się z tego, co się słyszy, a tym, co się słyszy jest słowo Chrystusa” (Rz 10, 17). W artykule wskazano na to, że obowiązek głoszenia słowa Bożego spoczywa na wszystkich chrześcijanach. Szczególną rolę w tym odgrywają biskupi i kapłani, którzy są pierwszymi i uprzywilejowanymi podmiotami do przepowiadania słowa Bożego. Wyraźnym miejscem do głoszenia kerygmatu jest liturgia, a wyjątkową pozycję zajmuje w niej homilia, która najczęściej jest związana z Eucharystią. Nie należy pomijać faktu, iż głoszenie słowa Bożego jest mocno związane ze świadectwem życia. Podejmowane przez człowieka decyzje i jego zachowania są najbardziej skutecznym głoszeniem Ewangelii. W artykule dokonano usystematyzowania treści dotyczących przepowiadania słowa Bożego. Przedstawiono konkretne wnioski wskazując na celebrację liturgiczną, jako najbardziej powszechne i dostępne dla wszystkich miejsce głoszenia i słuchania Dobrej Nowiny. Celem artykułu było pokazanie wartości słowa Bożego, a także wpływu świadectwa życia mówiącego na jego „skuteczność”. Zwrócono również uwagę na pierwszorzędną rolę kerygmatu w głoszeniu Ewangelii.

EN

The research paper presents the most important views on the issue of sharing God’s word. It is stated that the liturgy is the most common and available sphere for both preaching and receiving the Gospel. The aim of the paper was to show the value of the God’s wisdom and the influence of the priest’s testimony on its effectiveness. The kerygma is said to be the core of sharing the Gospel.

12

Chrzest krwi jako heroiczny wyraz doskonałego świadectwa w nauczaniu Orygenesa

67%

Duda J.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 27

209-225

EN

Announcing God’s Word in connection with witnessing is the most basic of the Church’s tasks, stemming directly from its nature. In the first centuries of the Church, Christians often faced misunderstanding and persecution. This article presents quite an original conception of Origen (died ca. AD 253) concerning the issue of witnessing in its most radical form: martyrdom. Adamantios calls that the “baptism of blood”, treating it as the perfect form of advocating for Christ (imitatio Christi). Martyrdom is a projection of Christ’s paschal mystery. The baptism of blood cooperates with the passion sacrifice of the Savior in a great soteriologic process of redemption and purification of the world, leading all people to eschatological, glorious union with God in the glory of heaven. The heroic ideal of perfection outlined by Origen aimed not only at strengthening Christians during their testing and persecution, but also at reminding them of the basic task of apostolic mission: witnessing by all Christ’s believers.

13

Miejsce świadectwa w przepowiadaniu homilijnym

67%

Dyk S.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 28

401-422

EN

The homily is a natural place to give Christian witness. God’s self-revelation – the continuation of which is found in the preaching of God’s Word – is characterized by dialogue. God, in giving Himself through the preaching of the Word, witnesses about Himself and waits for man’s reply, which is born from man’s personal experience of meeting God. This response then takes on the character of man’s own witness about meeting God. The witness of a Christian’s life is the confirmation of the power of God’s Word, it’s verification and illustration. When preaching a homily, witnessing to the faith can be voiced in different ways, but is always to be proclaimed by the homilist. The preacher of God's Word can indirectly deliver experiencing God through one of the believers, or in his own words. The homilist is to witness that he "saw and heard" (experienced) God – in the Word of God, in the liturgy, and the lives of believers. Thus, the homily is listening to Christ who is present in Sacred Scripture, perceiving Him in the framework of the liturgy, and giving witness about His work in the life of the believer.

PL

Homilia jest naturalnym jest miejscem chrześcijańskiego świadectwa. Objawienie Boże, którego kontynuacją jest przepowiadanie słowa Bożego, ma bowiem charakter dialogiczny. Bóg, udzielając siebie samego w głoszeniu Słowa, daje świadectwo o sobie oraz oczekuje na odpowiedź człowieka, która rodzi się z doświadczenia osobowego spotkania z Nim. Odpowiedź ta przyjmuje zatem charakter świadectwa o spotkaniu człowieka z Bogiem. Świadectwo chrześcijańskiego życia jest potwierdzeniem mocy słowa Bożego, jego weryfikacją i ilustracją. W przepowiadaniu homilijnym świadectwo wiary może dojść do głosu w różny sposób, zawsze jednak z ust homilisty. Głosiciel słowa Bożego może w sposób pośredni przekazać doświadczenie Boga kogoś z wierzących lub swoje własne. Homilista ma zaświadczyć o tym, że „widział i słyszał” (doświadczył) Boga w słowie Boże, w liturgii i w życiu wiernych. Homilia jest bowiem słuchaniem Chrystusa obecnego w Piśmie Świętym, oglądaniem Go w ramach liturgii oraz zaświadczaniem o Jego działaniu w życiu wierzących.

14

Męczennik jako świadek w aktach męczenników

67%

Wysocki M.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 28

347-375

EN

The article explores the phenomenon of Christian testimony present in experiences of persecution and in the death of martyrs, those who have given their lives for Christ. The primary sources for our reflection are the preserved descriptions of martyrdom (passio, acta martyrum). Martyrdom is commonly considered as the highest form of Christian testimony, thus it is useful to examine how it is present in the direct testimonies of the passion and death of the Christians of the first centuries, in that period of persecutions when indeed the theology of martyrdom first awakened and the witness of a Christian’s life and death took on particular importance. The article discusses the issue of testimony from different points of view: the witness of written testimonies, the testimony of the earthly lives of the martyrs, the testimony of their faith, and testimony of the act of martyrdom itself.

PL

Prezentowany artykuł ukazuje zagadnienie chrześcijańskiego świadectwa widziane z perspektywy prześladowań, procesów i śmierci męczenników oddających swe życie za Chrystusa. Źródłem dla rozważań są zachowane opisy męczeństwa (passio, acta martyrum). W chrześcijaństwie męczeństwo uważane jest za najwyższą formę świadectwa dawanego Chrystusowi i wierze, dlatego należy przebadać, w jaki sposób świadectwo obecne jest w tych bezpośrednich opisach męki i śmierci chrześcijan pierwszych wieków, w okresie prześladowań, gdy teologia męczeństwa dopiero się rodziła, a dawanie świadectwa chrześcijańskiego życia i śmierci było szczególnie ważne. Artykuł przedstawia zagadnienie chrześcijańskiego świadectwa z różnych stron: świadectwo spisanych świadectw, świadectwo życia męczenników, świadectwo wiary i świadectwo męczeństwa.

15

Une Église au service de l’autre est une Église en mission. Présence chrétienne parmi les musulmans

67%

Manhaeghe E.

Nurt SVD

|

2015

|

nr 2

256-274

FR

De nos jours, la présence chrétienne en milieu musulman est délicate et, à certains endroits, carrément dangereuse. L’auteur montre que plusieurs communautés chrétiennes de l’Antiquité ont cherché à témoigner de leur foi dans des milieux semblables. Comme Pierre dans les Actes des Apôtres nous aussi, nous avons besoin d’une «conversion vocationnelle» pour comprendre ce que Dieu attend de nous quand nous rencontrons des gens qui entendent rester fidèles à leur propre tradition religieuse. Une telle conversion nous permet de discerner leur rôle dans le plan de Dieu et d’entrer en dialogue avec eux. Ouverts aux richesses religieuses qu’ils désirent partager avec nous, nous pouvons à notre tour témoigner de la foi en Jésus-Christ et en Dieu qui s’est manifesté en lui. Ce témoignage des uns et des autres, prenant le plus souvent la forme d’une vie commune faite de services réciproques, est une authentique forme de mission, même s’il ne convient pas de l’appeler ainsi. La thèse central de cet article peut être formulé comme suit: la mission s’adresse à tous, y compris aux personnes qui ne manifestent pas le moindre désir de devenir chrétiens. En les accueillant tels qu’ils sont et en cheminant avec eux, l’Église accomplit sa mission d’être au service de tous. Une telle mission est plus que nécessaire à une époque où les malentendus entre croyants de différentes religions semblent l’emporter.

PL

Dzisiaj obecność chrześcijan w środowisku muzułmańskim staje się kontrowersyjna, a czasem nawet niebezpieczna. Autor wykazuje, że poszczególne pierwotne wspólnoty chrześcijańskie żyjąc w podobnym środowisku – dawały świadectwo wiary. Podobnie jak Piotr w Dziejach Apostolskich, tak i my potrzebujemy „nawrócenia naszego powołania” byśmy zrozumieli czego Bóg oczekuje od nas, kiedy spotykamy ludzi, którzy pragną pozostać wierni własnej tradycji religijnej. Takie nawrócenie pozwoli nam rozeznać ich miejsce w planie Bożym i nawiązać z nimi dialog. Otwarci na bogactwo religijne, którym chcą się z nami dzielić, z naszej strony możemy dać świadectwo wiary w Jezusa Chrystusa. Świadectwo wiary jednych i drugich, które najczęściej przybiera formę życia wspólnotowego i wzajemnej pomocy jest autentyczną misją – nawet jeśli określenie to wydaje się nieadekwatne. Zasadniczą tezę artykułu można sformułować następująco: misja skierowana jest do wszystkich, również do tych, którzy nie wykazują żadnej woli stania się chrześcijanami. Akceptując ich jako takich i egzystując pośród nich, Kościół wypełnia swoją misję służenia wszystkim ludziom. Misja ta ma szczególną wymowę w czasach, kiedy nieporozumienia pomiędzy wyznawcami różnych religii przybierają na sile.

EN

Christians living among Muslims find themselves in controversial, at times even dangerous, situations. The author of this article shows that early Christian communities in similar circumstances were able to give witness to their faith. Like St Peter (in the Acts of the Apostles), we too need a ”conversion of our vocation” if we are to understand what God expects of us whenever we encounter people who want to remain faithful to their own religious tradition. If we undergo such conversion, we shall be able to recognise their part in God’s plan and enter into dialogue with them. While open to the treasures of their religion they want to share with us, we can reciprocate with the witness of our faith in Jesus Christ. Witness on both sides, often assuming a concrete shape in the communal life and mutual assistance, is the authentic mission – even if the term seems out of place here. The author’s main thesis may be formulated as follows: Mission is directed towards all people; also to those who do not indicate any desire to become Christian. By accepting them as they are and staying among them, the Church fulfills her mission to serve all people. It is especially telling at times when misunderstandings between followers of different religions lead to increased tension among them.

16

Rola świadectwa w rodzinie

67%

Goleń J.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 28

423-458

EN

True humanness reaches its fulfillment in Christ. It is faith that enables one to appreciate fully that gift of humanness, its value and its meaning, as well as to realize the marital-familial vocation. Testimony given to Christ in the Christian family takes on a more visible form as it harmonizes with the mature testimony of humanness. An important role of testimony in the family expresses itself in the objectives of this testimony. The testimony of humanness expresses itself in the task of building a community of persons and lasting marriage, respect towards persons and the human body, and commitment to maturing love and the realization of parenthood. Testimony of faith is connected with the task of professing God’s Word, realization of one’s baptismal priesthood, love and apostolate. Sacramental grace and prayer enable spouses and other family members to fully discover and realize these tasks.

PL

Człowieczeństwo osiąga swoją pełnię w Chrystusie. Wiara pozwala pełniej odkrywać dar człowieczeństwa, jego wartość i znaczenie oraz pełniej realizować powołanie małżeńsko-rodzinne. Świadectwo dawane Chrystusowi w rodzinie chrześcijańskiej przybiera czytelną formę wtedy, gdy harmonizuje z dojrzałym świadectwem człowieczeństwa. Doniosła rola świadectwa w rodzinie wyraża się w zadaniach, jakie ono spełnia. Świadectwo człowieczeństwa wyraża się w zadaniu budowania komunii osób i trwałego małżeństwa, szacunku dla osoby i ludzkiego ciała, zaangażowaniu w dojrzewanie miłości oraz realizacji rodzicielstwa. Świadectwo wiary łączy się z zadaniem głoszenia słowa Bożego, spełniania kapłaństwa chrzcielnego oraz miłości służebnej i apostolatu. Do pełniejszego odczytania i realizacji tych zadań uzdalnia małżonków i członków rodziny łaska sakramentalna i modlitwa.

17

Wierność powołaniu – ksiądz Kazimierz Świątek (1914-2011)

67%

Królak S. M.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2016

|

tom 15

|

nr 1

EN

In the history of Catholic church the 20th century will be remembered as the age of martyrs. Many Christians bore witness of their fidelity to Christ by sacrificing their lives. In that terrifying time of test of fidelity however, there was a great number of people who did not suffered death because of their faith and yet they bore witness to Christ. Nowadays the combat against religion, faith and the Church still continues. The need to bear personal witness of fidelity to both Christ and personal vocation has been becoming much more imperious. Furthermore, testimonies that recently there are people who have proven that being faithful to Christ, even being faithful to the point of heroism, is possible are vital and needed. Kazimierz Świątek, archbishop, cardinal was one of these people. The article presents his family environment, path to priesthood and period of presbyterate.

18

Historia pisana na własnej skórze

67%

Śnieżko D.

Autobiografia. Literatura. Kultura. Media

|

2014

|

nr 1(2)

195–205

PL

Autor artykułu omawia autobiografię Karola Modzelewskiego w kilku perspektywach. Ogólna perspektywa teoretycznoliteracka wskazuje na dominację aspektu świadectwa. Kreacja podmiotu wskazuje na przestrzeń autobiografii jako na miejsce spotkania roli aktywnego uczestnika wydarzeń historycznych z rolą profesjonalnego historyka. Tym samym adresat książki wydaje się również zasadniczo podwójny – to czytelnik o nastawieniu poznawczym, zainteresowany historią najnowszą, ale także krytyczny wobec współczesności obywatel, podzielający wraz z autorem wiarę w sensowność poczynań rewolucyjnych. Horyzont metodologiczny refleksji Modzelewskiego wyznacza historiografia nieklasyczna (zwłaszcza w jej odmianie antropologicznej) – akademickie kompetencje mediewisty spotykają się tu z doświadczeniami uczestnika i badacza historii powojennej. Wreszcie perspektywa osobistej wrażliwości eksponuje znaczenie wstydu jako przestrzeni spotkania indywidualnego losu z losami wspólnoty. W tym sensie działalność publiczną Karola Modzelewskiego można przedstawić jako odpowiedź na wstyd.

EN

The article discusses some aspects of an autobiography by Karol Modzelewski. Its general theoretical-literary approach exposes the domination of the aspect of testimony in the text. The creation of the subject points to an area of autobiography as a venue of a role of an active participant in historic events with a role of a professional historian. As a result an addressee of the book also seems basically double: it is a reader showing a cognitive approach, interested in the newest history as well as a citizen critical of the present, sharing the faith in the sense of revolutionary actions along with the author. The methodological horizon of Modzelewski’s reflection has been outlined by nonclassical historiography (particularly in its anthropological version). Thus academic competence of a mediaevalist meets here the experience of a participant and a researcher of the post-war history. At last, a perspective of a personal sensitivity exposes the importance of shame as a meeting-place for an individual fate and the collective fate. In this sense the public activity of Karol Modzelewski might be depicted as a response to shame.

19

Kamień – świadek przymierza w Sychem (Joz 24,1-28)

67%

Florczyk Ł.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 28

27-58

PL

Kamienie były często wykorzystywane w codziennym życiu mieszkańców Kanaanu. Pełniły one także funkcję świadków ważnych wydarzeń w historii narodu wybranego oraz niosły ze sobą konkretne przesłanie dla ówczesnych ludzi i przyszłych pokoleń. Takim świadkiem był chociażby wielki kamień, który Jozue umieścił pod terebintem w Sychem, w związku z odnowieniem przymierza między Bogiem a Izraelitami. Kamień ten miał przypominać Izraelitom o cudownych interwencjach Jahwe w dziejach narodu wybranego, o pięknych deklaracjach, do których zobowiązali się Izraelici wobec Boga (przede wszystkim chodziło o odrzucenie kultu obcych bóstw i przestrzeganie przepisów Prawa, co miało zagwarantować Boże błogosławieństwo) oraz o zawartym przymierzu.

EN

Stones have always been used in the everyday life of people living in Canaan. They have also served as witnesses of important events in the history of the Chosen People, carrying within themselves a certain message for people, both for those times and to future generations. An example of one such witness is the great stone which Joshua had set up under an oak in Shechem on the occasion of the renewal of the covenant between God and the Israelites. The stone was to remind them about the miraculous interventions of Yahweh in the story of the Chosen People, about solemn declarations which they had vowed to God (mostly the resignation of the worship of foreign gods and abiding by the Law, which was to guarantee God’s blessing), and about the covenant made, or renewed, on that spot.

20

Świadectwo „tego, który widział” (J 19,34-35)

67%

Witczyk H.

Verbum Vitae

|

2015

|

tom 28

235-255

EN

The author of the present article is seeking to answer two questions: (1) Who is “the one who saw” and “bore witness” that from the pierced side of the crucified Jesus “came out water and blood” (John 19:34-35)? (2) What is the theological meaning of the reported witness? The author presents the arguments pointing to “the beloved disciple”, the ideal author of the Fourth Gospel, as the one who plays the role of the “witness” and “speaks truth”. The deepest message contained in his testimony regards the understanding of the death and resurrection of Christ. They signify the offering that, both to the “beloved disciple” and to all believers, is the source of Spirit (water), which in turn brings them Christ living in the filial relationship with the Father (blood), that is, Life.

PL

Autor szuka odpowiedzi na dwa pytania: kto jest „tym, który widział” i „dał świadectwo” o tym, że z otwartego boku Jezusa ukrzyżowanego „wypłynęła krew i woda” (J 19,34-35)?; jaki jest sens teologiczny przytoczonego świadectwa? Przytacza argumenty, które wskazują, że tym świadkiem, który „mówi „prawdę”, jest „umiłowany uczeń”, idealny autor czwartej Ewangelii. A najgłębsza treść jego świadectwa dotyczy rozumienia śmierci i zmartwychwstania Jezusa jako Ofiary, która jest dla wierzących w Niego wraz z „umiłowanym uczniem” źródłem Ducha (woda), który niesie im Chrystusa żyjącego w synowskiej relacji z Ojcem (krew), czyli Życie.