Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie Władimir Sorokin "Nastia" reżyseria: Jura Dzivakou, scenografia: Tatsiana Dzivakova, muzyka: Olga Podgaiskaya, wideo: Palina Kamarova premiera: 3 grudnia 2021
50 odcieni wstydu, koncepcja: She She Pop, wideo: Benjamin Krieg, scenografia: Sandra Fox, kostiumy: Lea Løvsø, dramaturgia: Tarun Kade, dźwięk: Manuel Horstman, premiera 3 marca 2016, Müncher Kammerspiele Pokazy on-line w ramach Festiwalu Nowa Europa. Zbliżenia w Nowym Teatrze w Warszawie: 22-23 maja 2021
Teatr Studio "Oda do radośći" scenariusz na podstawie improwizacji aktorskich i autorskich tekstów reżysera koncepcja: Wojtek Ziemilski, Wojtek Pustoła, tekst i reżyseria: Wojtek Ziemilski, dramaturgia: Sodja Zupanc Lotker, scenografia: Wojtek Pustoła, kostiumy: Dasha Filshyna, muzyka: Igor Nikiforow, animacje: Kacper Buratyński, światło: Robert Mleczko, Wojtek Ziemilski, obsada: Daniel Dobosz, Anna Dzieduszycka, Mateusz Smoliński, Monika Świtaj premiera: 22 kwietnia 2022
This article looks at the Women’s Party, founded by the Polish author and columnist Manuela Gretkowska in 2007, from the perspective of ‘embarrassing female performance’ – an initiative that is empowering yet leaves the audience baffled. The author discusses the founding of the party, analysing the socio-political conditions of its emergence and the difficulties encountered by its activists since its beginning. The article also presents the media’s response to the establishment and activity of the party. The author claims that the defeat that Manuela Gretkowska’s initiative ultimately suffered in the election was connected with its gradual departure from the embarrassing performance format as well as with the acceptance of far-reaching ideological compromises. She argues that in the case of the Women’s Party, the political program was overshadowed by the imperative to act, aimed at pushing women to politicize their needs.
PL
Artykuł jest próbą przyjrzenia się Partii Kobiet założonej przez pisarkę i publicystkę, Manuelę Gretkowską w 2007 z perspektywy żenującego kobiecego performansu – wystąpienia jednocześnie emancypacyjnego i budzącego konsternację wśród jego odbiorców. Przedstawiono moment powstania partii i przeanalizowano warunki społeczno-polityczne jej zaistnienia oraz trudności, które od początku napotykały działaczki organizacji. Omówiono też reakcje medialne towarzyszące tworzeniu i działalności Partii Kobiet. Autorka stawia tezę, że porażka wyborcza, jaką ostatecznie poniosła inicjatywa Manueli Gretkowskiej, związana była z dążeniem do wygaszenia żenującego performansu i pójściem na daleko idące kompromisy światopoglądowe. Dowodzi, że w przypadku Partii Kobiet ważniejszy niż program polityczny był imperatyw działania, który miał pchnąć kobiety do upolitycznienia swoich potrzeb.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.