Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Czynności prawno- administracyjne poprzedzające erygowanie nowego domu zakonnego

100%

MICHOWICZ P.

Prawo Kanoniczne

|

2015

|

tom 58

|

nr 1

47-67

EN

This article, in the rst place, studies the problems concerning the re- ception in the Diocese of a new Institute of Consecrated Life and/or a Society of Apostolic Life. In the process of applying the canonical norms it seems extremely important to choose the right legal instruments in order to act correctly and to accomplish the specic juridical action. Considering the lack of regulation of this atypical procedure in the Code of Canon Law of 1983, the main purpose of this work, was to advance the potential procedure, emphasizing the single steps of legal administrative action issued by the diocesan Bishop. Far from the pretense of exhaustiveness, the purpose is to stimulate the doctrine to elaborate linear administrative procedure for the legal regula- tions of this factispecies and also to manage the discernment parameters, which will minimize every eventuality of failure in decision-making.

PL

2

Oblazione religiosa quale modalità riproposta di sequela Christi. Bozze normative in merito

100%

MICHOWICZ P.

Prawo Kanoniczne

|

2019

|

tom 62

|

nr 2

31-54

EN

The main aim of the present paper was to propose, in term of a doctrinal debate, an academic discussion concerning the institution of the oblates as a particular canonical condition of a faithful in the light of legal tradition and current legislation. It was highlighted that oblation is a free act of self-offering to God, recognized by the Church (cf. can. 303 and 677, §2 CIC/1983) whereby individual Christians established a bond intimate union with a particular religious community. The act of oblation is a true offering and brings about a true belonging, though it is different in nature from the bond which unites a religious or a monk to his community and does it not bring about a change in the individual’s status in the Church. In order to embrace every single aspect of the topic, it was necessary to present historical evolution of this ancient institution which, after the promulgation of the first Code of Canon Law in 1917, was not cancelled from the daily praxis of religious institutes. In term of the present reflexions, it was said that oblates are accepted as members of a singular religious community even though their bond is only an obedience bond assumed not as a vow. It was highly recommended that those oblates should have a proper directory containing all rules and regulations pertaining their specific function in the local religious community.

PL

Głównym celem niniejszego artykułu było zaproponowanie, w ramach debaty doktrynalnej, dyskusji akademickiej na temat instytucji oblatów jako szczególnego stanu kanonicznego wiernego w świetle tradycji prawnej i aktualnego prawodawstwa. Podkreślono, że oblacja jest wolnym aktem samoofiarowania się Bogu, uznanym przez Kościół (por. kan. 303 i 677, §2 CIC/1983), dzięki któremu poszczególni chrześcijanie nawiązują intymną więź z konkretną wspólnotą zakonną. Akt oblacji jest prawdziwym ofiarowaniem i powoduje prawdziwą przynależność, choć różni się w swej naturze od więzi, która łączy relikwiarza lub zakonnika z jego wspólnotą i nie powoduje zmiany statusu osoby w Kościele. W celu ujęcia wszystkich aspektów tematu, konieczne było przedstawienie historycznej ewolucji tej starożytnej instytucji, która po promulgacji pierwszego Kodeksu Prawa Kanonicznego w 1917 roku, nie została usunięta z codziennej praktyki instytutów zakonnych. W odniesieniu do refleksji przedsoborowych stwierdzono, że oblaci są przyjmowani jako członkowie jednej wspólnoty zakonnej, chociaż ich więź jest tylko więzią posłuszeństwa, a nie ślubem. Zalecono, aby oblaci posiadali odpowiedni katalog zawierający wszystkie reguły i przepisy odnoszące się do ich specyficznej funkcji w lokalnej wspólnocie zakonnej.

3

Accezione giuridico-canonica del significato di «titolo»

100%

MICHOWICZ P.

Prawo Kanoniczne

|

2017

|

tom 60

|

nr 4

101-116

EN

The main aim of the present paper was to determine correctly legal significance of the term «title». The research started by analyzing the roman law, specifically those fragments which confirmed the doctrine’s intuition concerning the fact that the strictly legal connotation of the term should be dated under the regime of Diocletian. It was also highlighted that the Code of Canon Law 1983 uses the notion in different meanings from which the most researched was this, which embraces all legal categories, included those existing in spoken legal language. Eventually, three dimensions of commercium iuridicum: matrimonial, the ones related to an idea of liability and propriety, were indicated as abstract models containing a possible definition of the concept.

IT

Przedmiotem prezentowanej pracy jest analiza pojęcia «tytuł» w użyciu legislacyjnym jak również w obiegowym języku prawniczym. Punktem wyjścia dla niniejszych rozważań była eksploracja semantycznego zastosowania omawianego pojęcia w prawie rzymskim. Przedmiotowe dociekania wykazały, że ściśle prawniczego znaczenia, termin titulus nabrał dopiero pod rządami Dioklecjana. W dalszej kolejności, autor podjął się hermeneutyki norm kodeksowych z 1983 roku. Wykazano wielość znaczeń omawianego terminu, z których najbardziej relewantne dla celów niniejszego elaboratu zostały syntetycznie ujęcie w formułę szeroko pojetego upoważnienia/autoryzacji. Główne wnioski były możliwe do skreślenia po analizie doktrynalnego i praktycznego użycia terminu «tytuł». Zakres prawa małżeńskiego, szeroko rozumianej odpowiedzialności i teorii własności posłużyły jako modelowe schematy poprawnego semantycznego określenia wspomnianego pojecia w znaczeniu ściśle prawnym.

4

L’individuazione del superiore competente in ordine all’attuazione del can. 698 CIC/83

100%

MICHOWICZ P.

Prawo Kanoniczne

|

2016

|

tom 59

|

nr 2

23-39

PL

Głównym zamierzeniem niniejszego elaboratu było poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o doktrynalne i praktyczne zastosowanie prawa zakonnika (ius cum supremo Mderatore comunicandi), względem którego właściwy przełożony rozpoczął postępowanie wydające. W celu właściwego określenia prawnego charakteru postępowania, autor odwołał się do narzędzi procesowych jak apelacja czy przejęcie przez władzę wyższą kompetencji instancji niższej (avocare), jak również przywołał normę ogólną wyrażoną przez kan. 139 KPK/1983. Przytoczone rozwiązania, w świetle rozważanej ustawy nie przyniosły jednak wystarczającej i pełnej odpowiedzi na postawiony problem. W zakończeniu autor proponuje, by najwyższy przełożony określił dekretem brak kompetencji przełożonego wyższego in loco, ustanawiając – jeśli to konieczne – inny podmiot do uzupełnienia dochodzenia.

EN

The paper proposes the constructive reflection on the possible procedural configuration inherent in the proceedings of dismissal, in particular consideration of the hypothesis exposed in the can. 698. The Legislator assures to the accused religious the right to communicate and to offer his proper defenses directly to the supreme Moderator of the Institute. The Author tries to indicate the competent religious Authorities in order to receive the legal claim from the religious, accused for having committed crimes or illegal acts specified in the can. 695 and can. 696. Using the legal instruments like appeal and call to the proper jurisdiction – foreseen in the Code of canon law - helped to verify whether and how the exercise of the right to communicate with the supreme Moderator may be equivalent to the mentioned procedural instruments. Unfortunately, the conclusions we reached do not allow assigning any nomen iuris to the hypothesis in which the demand submitted by the accused religious could be accept by the highest Authority of his proper Institute. Eventually, the Author proposed the possible solution of the specified doctrinal problem. It is likely that the supreme Moderator, having determined his exclusive competence in order to lead the entire case and having communicated it to the Superior in loco, could have a burden to supplement the evidences and finalize the cause. It was also considered inopportune or inadvisable to accept the demand forwarded by the religious simultaneously with the notification of the arguments against him. It can’t be excluded another hypothesis according to which the same supreme Moderator will end the dispute using the extra canonical solutions.