Niniejsze publikacja poświęcona jest tematyce usamodzielniania wychowanków w placówkach resocjalizacyjnych. Celem pracy jest ukazanie samodzielności jako pożądany efekt wychowania a także warunek i skutek poczucia podmiotowości oraz emancypacji wychowanka. W artykule nawiązuje też do samodzielności jako naturalnego celu rozwoju człowieka. Rozważania teoretyczne w pierwszej części pracy przygotowują do zastanowienia się nad samym procesem usamodzielniania w placówkach resocjalizacyjnych. Rozważania oscylują wokół czynników, które mogą sprzyjać kształtowaniu się samodzielności jako ważnej cechy/ kompetencji w życiu każdego człowieka a także barierą, które mogą znaczącą utrudniać pomyślność przebiegu procesu usamodzielniania. Na pewno czynniki te tkwią zarówno w osobowości wychowanka jak i wychowawcy, jego potencjale, osobowości ale także dyrektorze placówki, który swoim postępowaniem może ograniczać bądź umożliwiać młodym ludziom samodzielne podejmowanie decyzji, rozwiązywaniem problemów, załatwianie spraw itp. Przedstawione w tej publikacji aspekty usamodzielniania (się) wychowanków placówek resocjalizacyjnych, stanowią zaledwie zarys możliwych do postawienia pytań, które pełniejszej odpowiedzi mogą dostarczyć badania prowadzone nad tą problematyką.
Do głównych zadań resocjalizacji należy wspieranie wysiłku osób niedostosowanych społecznie w dążeniu do pełnej integracji ze społeczeństwem, dlatego też niniejsza publikacja poświęcona jest funkcjonowaniu byłych wychowanków placówek resocjalizacyjnych w relacjach społecznych. W celu zebrania obszernego materiału badawczego zastosowano metodę wywiadu, a grupa badawcza składała się z 2 byłych wychowanków młodzieżowych ośrodków resocjalizacyjnych. Otrzymane wyniki świadczą o tym, że młodzież ma ogromne problemy z uzależnieniami od środków psychoaktywnych i agresją. Wychowankowie nie mają kłopotu ze znalezieniem pracy, mimo że nie przyjmują każdej z ofert proponowanych przez urząd pracy czy bliskich. Nie potrafią jednak utrzymać się dłużej niż miesiąc — dwa na jednym stanowisku. Oczekują wyższych zarobków, doprowadzają do konfliktów z przełożonymi. W relacjach z bliskimi mogą liczyć na wsparcie instrumentalne, finansowe, a nawet emocjonalne. Wsparcie instrumentalne polega m.in. na zapewnieniu dachu nad głową byłemu wychowankowi, bowiem otrzymanie mieszkania socjalnego czy chronionego jest dziś bardzo trudne, a czeka się na nie nawet kilka lat. Powrót do środowiska rodzinnego wiąże się też z obawami przed wykluczeniem czy stygmatyzacją przez bliskich. Kontynuacja kształcenia to jedna z głównych trudności po opuszczeniu ośrodka. Najtrudniejsze jest zaaklimatyzowanie się i wystrzeganie wygłupów czy uszczypliwych uwag pod adresem nauczycieli. Plany na przyszłość byłych wychowanków MOW najczęściej związane są ze znalezieniem dobrze płatnej pracy, wyjazdem za granicę i kontynuowaniem nauki. Otrzymane wyniki pozwalają na sformułowanie następujących wniosków: w ośrodkach resocjalizacyjnych powinno się zwracać większą uwagę na pracę z uzależnionymi wychowankami, prowadzić treningi zastępowania agresji oraz podejmować współpracę z rodziną podopiecznego.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.