Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Deductio in domum mariti and the conclusion of an iustum matrimonium

100%

Benincasa Z.

|

tom 11

13-26

EN

According to the communis opinio the classical Roman law did not know any formal procedure of concluding a marriage, since its conclusion required only the mutual consent of a man and a woman (affectio maritalis, consensus). Nonetheless, the Roman culture developed a number of ritual acts related to the conclusion of a marriage, most of them deeply rooted in Roman tradition and history and being of a great symbolic significance. The central moment of a wedding ceremony seems to be deductio in domum mariti i.e. a ritual introduction of the bride into her future husband’s household. The significance of such a ritual is reflected in the field of language, since the expression uxorem ducere (to lead a wife) is the most common expression used as a synonym of “to marry” and also in the field of law since, according to some jurists, when deductio in domum mariti had been accomplished, the couple was considered duly and legally married. The main function of the deductio was thus to give proof that the wedding had taken place and to manifest mutual affectio maritalis. Deductio in domum mariti played a special role in the case of the conclusion of a marriage inter absentes (although it seems that the only person permitted to be absent could be the groom and not the bride). In this case, the formal ceremony of deductio seems to be an indispensable act constituting the only way in which a mutual affectio maritalis could be expressed. Since the bride’s procession to her new husband’s house was considered to be the public declaration of a consensus necessary for concluding a legal marriage, in the case of a “groomless” wedding such a ceremony was necessary as a proof that mutual affectio maritalis had been expressed and thus a marriage had taken place. Nonetheless, the necessity of leading the bride to her husband’s home in the case of a matrimonium inter absentes could not be misunderstood with the constitutive character of deductio in domum mariti. A consensus still remained the only constitutive element and deductio in domum mariti constituted only the formal way in which, due to the particular circumstances, this consensus had to be expressed.

2

‘SI TANTI SIT OPERA, QUANTI DAMNUM EST’. WKŁAD POLEGAJĄCY NA ŚWIADCZENIU PRACY A UTRATA MAJĄTKU WNIESIONEGO DO SPÓŁKI

100%

Benincasa Z.

|

tom 19

|

nr 1

25-60

EN

This paper is devoted to the situation of a partner who had contributed to the partnership only his services, however the business did not bring expected profits and the invested capital was lost. As may be inferred from the sources, if the capital was lost during the operations of the partnership, as a rule all the partners were considered liable for the loss in proportion to the value of their contribution. Thus a partner, who contributed to the partnership solely the opera necessary for the realization of the joint undertaking, could be put in an awkward situation, because he would have been expected to participate in such loss in proportion to his share. In particular, the problem aﬀected partnerships in which only one of the partners contributed his services to the partnership by investing the resources provided by other partners. If the partnership sustained a loss, this partner’s liability for the loss of the capital invested would have been on a par with the liability of the remaining socii, and contemporarily he would not have been paid for the services performed. In Author’s opinion, Servius Sulpicius’ suggestion forming the basis for the magna quaestio, to fully or partially exempt partner who contributed opera to a partnership from the participation in the loss of the capital invested, was intended as a remedy to such a situation fully realizing the principle of economic equivalence between the work performed by one partner and the capital invested by the other.

PL

Artykuł poświęcony jest zagadnieniu sytuacji wspólnika wnoszącego do spółki wkład polegający na opera w obliczu utraty majątku wniesionego do spółki przez pozostałych socii. Zagadnienie to w prawie rzymskim miało szczególne znaczenie w odniesieniu do spółek, w których wspólnicy nie tworzyli współwłasności określonego majątku, ale realizowali wspólny cel, oddając do dyspozycji spółki pieniądze, czy inne rzeczy określone gatunkowo lub indywidualnie. Jak wynika z analizowanych tekstów źródłowych, utrata takich wkładów, jeżeli nastąpiła podczas realizacji celu spółki, była uważana za stratę obciążającą wszystkich wspólników w proporcji do posiadanych przez nich udziałów. W takiej sytuacji wspólnik, który partycypował we wspólnym przedsięwzięciu jedynie w formie opera, mógł się znaleźć w niekomfortowej sytuacji, wymagającej od niego wyrównania pozostałym socii części poniesionej straty w kapitale. W szczególności problem ten dotyczył spółek, w których tylko jeden ze wspólników świadczył dla spółki pracę polegającą na inwestowaniu środków pochodzących od innych socii, ponieważ w obliczu utraty środków przeznaczonych na realizację spółki, wspólnik ten był na równi z pozostałymi obciążony taką stratą, nie otrzymując żadnego wynagrodzenia za świadczoną dla spółki pracę. Zdaniem autorki nie można więc wykluczyć, że propozycja Serviusa Sulpiciusa, by możliwe było w umowie spółki zwolnienie wspólnika świadczącego pracę w całości lub części od udziału w stratach, stanowiąca źródło kontrowersji nazywanej w tradycji literackiej magna quaestio, miała stanowić remedium na takie potraktowanie wkładu polegającego na świadczeniu pracy, postulując potraktowanie wnoszonej do spółki opera jako ekwiwalentu ekonomicznego wkładu określanego przez jurystów terminem pecunia.

3

Kronika

32%

Benincasa Z. , Chmiel A. , Urbańczyk M. , Zmierczak M. , Pomianowski P. , Ławnikowicz G. , Zakrzewski A. , Chłopecki T.

|

nr 2

421-437

4

Kronika

32%

Benincasa Z. , Kowalczyk T. , Fokt K. , Mikuła M. , Kanecki O. , Olszewski H. , Szymura M. , Głuszak M.

|

nr 2

393-407