Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

THEORY VERSUS PRAXIS. RESEARCH AS TOOL IN THE AUDIENCE DEVELOPMENT AT THE JÓZEF PIŁSUDSKI MUSEUM IN SULEJÓWEK

100%

Nessel-Łukasik B.

Muzealnictwo

|

2019

|

tom 60

42-49

EN

Research into the public is a subject of academic investigation, marketing campaigns, and also of museologists’s interest. As a result of changes occurring in culture, these involving Polish museology as well, a closer knowledge of the public’s needs and expectations has become today one of the tasks also challenged by museums. However, as the initial investigation conducted by the National Institute for Museums and Public Collections (NIMOZ) in the 2017 research into the public demonstrates, rare application of the knowledge of museum visitors has seldom translated the results of this research into the practical approach of definite institutions. Several reasons that make museologists refrain from applying the theories used in social sciences to museums can be named. Some of them result from the lack of experience, others from staff shortages; they, however, impede seeing in social research a tool useful for planning changes and for opening up to the community. Nevertheless, despite all these difficulties it can be observed that promoting the research into the public among museologists boosts the impact of the theories on their practical approaches in respective museums. Sharing with other professionals the examples illustrating definite solutions that can be applied in this respect, along with the factual support by NIMOZ providing national research, trainings, and publications, have gradually and effectively been increasing the influence of the knowledge of the public on museum’s operating in social life. An interesting instance of such a process can be seen in e.g. the programme of the research into the public implemented by the Józef Piłsudski Museum in Sulejówek.

2

TEORIA A PRAKTYKA. BADANIA JAKO NARZĘDZIE ROZWOJU PUBLICZNOŚCI W MUZEUM JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO W SULEJÓWKU

100%

Nessel-Łukasik B.

Muzealnictwo

|

2019

|

tom 60

42-49

PL

Badania publiczności to przedmiot badań naukowych, kampanii marketingowych, jak również zainteresowania muzealników. Na skutek zmian zachodzących w kulturze, w tym w polskim muzealnictwie, poznanie bliżej potrzeb i oczekiwań publiczności stało się jednym z zadań, z którymi mierzą się dziś także muzea. Jednak, jak pokazują wstępne prace realizowane przez Narodowy Instytut Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów w 2017 r. w ramach projektu badań publiczności, sporadyczne wykorzystywanie wiedzy o gościach muzeum powoduje, że efekty tych badań rzadko przekładają się na praktykę konkretnych instytucji. Powodów, które utrudniają muzealnikom wykorzystanie w muzeach teorii stosowanych w naukach społecznych jest kilka. Część z nich wynika z braku doświadczenia, inne z niedoborów kadrowych, które uniemożliwiają dostrzeżenie w badaniach społecznych narzędzia przydatnego do planowania zmian i otwierania się instytucji na otoczenie. Pomimo tych problemów należy jednak zauważyć, że popularyzacja wśród muzealników badań publiczności zwiększa w poszczególnych muzeach oddziaływanie teorii na ich działania praktyczne. Udostępnianie środowisku przykładów ilustrujących konkretne rozwiązania jakie można zastosować w tym zakresie, oraz wsparcie merytoryczne ze strony NIMOZ-u w postaci badań ogólnopolskich, szkoleń i publikacji, stopniowo skutecznie powiększają wpływ wiedzy o publiczności na funkcjonowanie muzeów w życiu społecznym. Interesującym przykładem takiego procesu jest m.in. program badań publiczności realizowany w Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.

3

PUBLICZNOŚĆ POZA MUZEUM

100%

Nessel-Łukasik B.

|

2017

|

tom 58

307-315

EN

Polish museums are increasingly conducting research into their audiences. Results of statistical analyses and evaluations of educational activities help museum professionals to learn more about the people visiting their museums. However, it is essential to broaden the scope of research, to differentiate the methods and tools used, and above all to systematise the work and adapt it to the requirements and reality of how institutions with various profiles function. Therefore, the question arises: how can such research be carried out on a national scale? What is the best way to support museums which function daily in different surroundings so that their audience research translates to the programme they offer, and thus help them broaden the range of their visitors in the future? At the stage of the initial long-term programme for researching museum audiences which the National Institute for Museums and Public Collections conducted in 2017, it was already possible to gather material which allows for the determination of directions of activities which, in turn, will help answer the above- -mentioned questions in the following years. On the basis of this programme, we can conclude that having introduced the idea of a museum which is open and accessible to various groups, it is now time to turn theory into practice. Apart from keeping statistics, museums should broaden their scope of research in terms of their audiences, and look at the audience in a broader perspective, not just in terms of their presence and the diversity of activities. Only then, after they have repeated the question “who constitutes the museum’s audience, and who is absent from them?”, would it be possible to determine what is indispensable to deepen the relation between a museum and its audience. Nevertheless, it will be clear whether museum professionals opt for such steps and try to learn whom they still have not met in the museum once broader research has been carried out.

PL

Badania publiczności stają się jednym z elementów działalności muzeów polskich. Wyniki prowadzonych statystyk i ewaluacje działań edukacyjnych pogłębiają wiedzę muzealników na temat osób przekraczających próg muzeum. Potrzebne jest jednak poszerzenie obszaru badań, zróżnicowanie metod i narzędzi, a przede wszystkim usystematyzowanie prac i dostosowanie ich do wymagań oraz realiów funkcjonowania instytucji o odmiennych profilach. Powstaje zatem pytanie – jak prowadzić tego rodzaju badania na skalę ogólnopolską? W jaki sposób wspomóc muzea funkcjonujące na co dzień w odmiennym otoczeniu, aby badania ich publiczności zaczęły się przekładać na realizowany przez instytucje program oraz umożliwiały w przyszłości poszerzanie grona osób je odwiedzających o nowe grupy? Już na etapie pilotażu wieloletniego programu badań muzealnej publiczności, który został w 2017 r. zrealizowany przez NIMOZ, zgromadzono materiał pozwalający na określenie kierunków działań mających w kolejnych latach pozwolić na znalezienie odpowiedzi na powyższe pytania. Na jego podstawie można stwierdzić, że po okresie wdrażania idei muzeum otwartego i dostępnego dla różnych grup publiczności nadszedł czas na wykorzystanie teorii w praktyce. Poza prowadzeniem statystyk muzea powinny poszerzyć obszar badań publiczności i spojrzeć na nią w szerszym kontekście niż frekwencja czy różnorodność aktywności. Dopiero wtedy, po ponownym zadaniu pytania – kim jest publiczność muzeum i kogo pośród niej nie ma? – będzie można określić, co jest niezbędne do pogłębienia relacji pomiędzy muzeum i publicznością. Jednak czy muzealnicy zdecydują się na takie działania i spróbują dowiedzieć, kogo jeszcze nie mieli okazji spotkać w muzeum, okaże się po realizacji badań na szerszą skalę.