Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Revaluation of Wrocław public use buildings in years 2005 - 2013

100%

Kirschke P.

|

2015

|

tom No. 18

75--83

EN

In the years 2005-2013 in Wroclaw, there was commissioned to use hundreds of public buildings, including fifty revalued monuments These were: offices, museums, theatres, science and education facilities, as well as commercial buildings: banks, department stores, office buildings and hotels. The success of these projects was the merit of Wroclaw scientists who nurtured these outstanding works of architecture and convince the public to the fact that they stand for works which cannot be missed. The merit of architects and conservators was professionally prepared projects and effective supervision of investment, making the implementation of technical and program objectives not colliding with protection of historic material of the objects.

PL

W latach 2005-2013 we Wrocławiu oddano do użytku kilkaset obiektów użyteczności publicznej, w tym pięćdziesiąt zrewaloryzowanych obiektów zabytkowych: urzędów, muzeów, teatrów, obiektów nauki i szkolnictwa, a także budynków komercyjnych: banków, domów handlowych, biurowców i hoteli. Katalizatorami tych zdarzeń były: zakończone sukcesem wielkie inwestycje komercyjne przeprowadzone na przełomie XX i XXI w., organizacja Euro 2012, a także perspektywa zaistnienia Wrocławia jako Europejskiej Stolicy Kultury. Procesu tego nie udałoby się przeprowadzić bez działań grupy naukowców i urzędników miejskich, którzy po dwudziestu latach starań doprowadzili do tego, że zapotrzebowanie społeczne na obiekty użyteczności publicznej powiązane zostało we Wrocławiu z poczuciem, że tworzenie nowych wartości w architekturze jest szczególnie spektakularne, gdy równocześnie doceniamy dorobek dawnych pokoleń. Z kolei zasługą wrocławskich architektów i konserwatorów było profesjonalne przygotowanie projektów tych przebudów i skuteczny nadzór nad inwestycjami, dzięki czemu chęć realizacji celów programowych, technicznych i użytkowych nie stała w sprzeczności z ochroną zabytkowej substancji obiektów.

2

Strategie rewaloryzacji obiektów straży pożarnej we Wrocławiu na tle wybranych realizacji europejskich

63%

Kirschke P. , Kozaczek A.

Materiały Budowlane

|

2017

|

tom nr 11

109--113

PL

Architektura wrocławskich obiektów straży pożarnej z przełomu XIX i XX w. ma dużą wartość estetyczną i jest świadectwem rozwoju myśli technicznej tej epoki. Z siedmiu przedwojennych remiz ocalały cztery, pełniące nadal pierwotną funkcję. Pomimo iż projektanci tworzyli te strażnice z uwzględnieniem najnowszych standardów, obecnie większość zastosowanych w nich rozwiązań technicznych stała się archaiczna, a uszkodzenia powstałe w czasach II wojny światowej i naturalne zużycie sprawiają, że stan techniczny budynków jest zły. Wymusza to konieczność prowadzenia remontów i przebudów usprawniających funkcjonowanie jednostek ratowniczo-gaśniczych. Działania te mogą prowadzić do destrukcji ich zabytkowej struktury, czemu sprzyja skomplikowana sytuacja własnościowa oraz fakt, że obiekty te nie są wpisane do rejestru zabytków. W wielu europejskich miastach, gdzie pojawił się podobny problem, zdecydowano się na budowę nowych remiz i rewitalizację założeń historycznych. Przystosowuje się je do funkcji komercyjnych lub kultury, tworząc kameralne muzea, gdzie eksponowane są pojazdy i sprzęt gaśniczy, hydranty czy sygnalizatory pożarowe. Przeanalizowanie reprezentatywnych przykładów takich działań adaptacyjnych daje możliwość stworzenia scenariuszy przydatnych w przypadku wrocławskich strażnic, a w szczególności najbardziej wartościowego architektonicznie kompleksu przy ul. Gdańskiej.

EN

The architecture of Wroclaw fire stations at the turn of the 19th and 20th centuries has a high aesthetic value and is a testimony to the development of technical thought of this epoch. Of the seven pre-war stations, only four have survived and still perform their original function. Although designers created these fire stations with the latest standards, most of their technical solutions today are archaic, and the damage caused during World War II, the natural wear and tear resulting from long-term use make the technical condition of the buildings poor. This necessitates the need for repairs and remodeling to improve the functioning of rescue and firefighting units. These actions can lead to the destruction of their historical structure, which is conducive to complicated ownership situation and to the fact that these objects are not included in the register of monuments. In many European cities, where a similar problemarose, it was decided to build new stations and revitalize historical assumptions. They are then tailored to commercial or cultural functions, creating intimate museums, where vehicles, firefighting equipment, hydrants, and fire alarms are exhibited. The analysis of representative examples of such adaptation activities gives the possibility to create scenarios for the use of Wroclaws fire stations and, in particular, of the most architecturally valuable complex on Gdanska Street.

3

Wystawa modernistycznej ceramiki Richarda Blumenfelda w Ofen- und Keramikmuseum Velten (Niemcy)

63%

Kirschke K. , Kirschke P.

Architectus

|

2013

|

tom Nr 4(36)

93--102

PL

W Velten pod Berlinem od 1905 r. działa muzeum pieców kaflowych oraz ceramiki Ofen- und Keramikmuseum Velten, które oprócz stałych wystaw organizuje wystawy specjalne, powiązane tematycznie z produkcją różnego rodzaju ceramiki. Od 19 maja do 30 listopada 2013 r. trwała tam wystawa KunstKeramik der Moderne. Zum 150. Geburtstag des Veltner Ofen- Und Keramikunternehmers Richard Blumenfeld. Wyjątkowość i olbrzymi asortyment wytwarzanej w warsztatach Blumenfelda ceramiki sprawiały, że z jej zastosowaniem zbudowano setki modernistycznych obiektów. Klientami firmy byli najznamienitsi ówcześni architekci niemieccy: Bruno Möhring, Peter Behrens, Hans Poelzig, Bruno Taut, Otto Rudolf Salvisberg, Walter Gropius, Willy Hoffmann, Mies van der Rohe, Erich Mendelsohn, Fritz Höger czy Hermann Dernburg, współpracujący z równie wybitnymi rzeźbiarzami, jak: Paul Rudolf Henning, Hans Schmidt, Ernst Freese, Felix Kupsch, Karl Lehn, Richard Kuöhl, Ulrich Nitschke, Hans Klakow czy Paul Hermann. Prezentowana wystawa jest szczególnie interesująca, gdyż składają się na nią nie tylko opisy czy stare i współczesne fotografie ilustrujące działalność firmy w okresie modernizmu, ale również autentyczne fragmenty ceramiki budowlanej z tych obiektów. Ten sposób prezentacji pozwala kojarzyć artefakty z kompozycją całych budowli, stanowiąc dokumentalny zapis zamysłu projektantów i bliskiej współpracy architekta z artystą rzeźbiarzem. Wśród wielu wspaniałych realizacji przedsiębiorstwa Blumenfelda w Niemczech, a także za granicą, pokazano rekonstrukcję babilońskiej bramy Isztar oraz kształtki ceramiczne wyprodukowane w latach 1929–1930 dla domu towarowego A. Wertheim we Wrocławiu. Dobór i forma prezentacji przedmiotów są znakomite, co sprawia, że na długo pozostają one w pamięci, a po wyjściu z wystawy wydaje się oczywiste, że ten niemal wieczny materiał, który powstaje w wyniku zespolenia wszystkich żywiołów, zawsze będzie miał swoje miejsce w architekturze.

EN

The museum of tiled stoves and ceramics Ofen- und Keramikmuseum Velten, which was established in Velten near Berlin in 1905, apart from permanent exhibitions organizes special temporary exhibitions thematically connected with the production of various kinds of ceramic ware. Since May 19 until November 30, 2013 the museum holds an exhibition titled KunstKeramik der Moderne. Zum 150. Geburtstag des Veltner Ofen- Und Keramikunternehmers Richard Blumenfeld. Due to the uniqueness and the large range of ceramic products manufactured in Blumenfeld’s workshops they have been used in constructing hundreds of modernist buildings. The customers of the company included the most distinguished German architects of those times, such as Bruno Möhring, Peter Behrens, Hans Poelzig, Bruno Taut, Otto Rudolf Salvisberg, Walter Gropius, Willy Hoffmann, Mies van der Rohe, Erich Mendelsohn, Fritz Höger or Hermann Dernburg cooperating with equally renowned sculptors such as Paul Rudolf Henning, Hans Schmidt, Ernst Freese, Felix Kupsch, Karl Lehn, Richard Kuöhl, Ulrich Nitschke, Hans Klakow and Paul Hermann. The exhibition in Velten is especially interesting as it presents not only the descriptions or both old and contemporary photographs showing the company’s operations during Modernism but also the original fragments of the ceramic materials from those buildings. This way of displaying the exhibits enables the visitors to associate the artifacts with the composition of whole buildings, providing a documentary account of the designers’ ideas and testifying to the close cooperation of the architect with the artist-sculptor. Among a lot of great designs by Blumenfeld’s company both in Germany and abroad presented at the exhibition there is a reconstruction of the Ishtar Gate in Babylon and the ceramic tiles produced in 1929–1930 for A. Wertheim department store in Wrocław. The choice and form of the presentation of the exhibits are so impressive that they are remembered by the visitors for a long time, and after leaving the museum it seems obvious that this virtually eternal material which is the product of a fusion of all the elements will always be used in architecture.

4

Restoration strategies for a commercial facility: facade of Centrum-Renoma department store in Wrocław

63%

Kirschke K. , Kirschke P.

Architecture Civil Engineering Environment

|

2008

|

tom Vol. 1, no. 3

11-20

EN

The beginning of 2009 will see completion of renovation and expansion of the historical Centrum-Renoma department store in Wrocław, formerly - Warenhaus A. Wertheim, designed by Hermann Dernburg in 1930. The reconstructed department store will be enriched in both, spatial and functional terms, not only to perform as en efficient commercial facility but also to fascinate the customers with the splendour of its Art Deco facades. The restoration priority has been to preserve or restore the original ceramic face of the facade and the windows, assuming that along with the in situ renovated historical details, new elements should form a uniform whole, both in terms of its texture and colour. Those elements of the clinker face which were been destroyed will be replaced by new ones, produced with the use of carefully reconstructed original technology. Following renovation, the artistic sculptures will be brought back to the facade or exhibited elsewhere.

PL

Na początku 2009 roku przewidziane jest zakończenie remontu i rozbudowy zabytkowego domu towarowego Centrum-Renoma we Wrocławiu - dawnego Warenhaus A. Wertheim, zaprojektowanego w 1930 roku przez Hermanna Dernburga. Przebudowany zgodnie z projektem wykonanym w Pracowni Projektowej Maćków dom towarowy zostanie wzbogacony przestrzennie i programowo, dzięki czemu stanie się nie tylko sprawnie działającym obiektem komercyjnym, ale też będzie mógł ponownie oszałamiać klientów przepychem fasad utrzymanych w konwencji Art Deco. Przy ich rewaloryzacji za priorytet uznano zachowanie i odtworzenie oryginalnego wyglądu ceramicznego lica fasad, okien i witryn, z założeniem, że elementy nowe razem z poddanymi renowacji in situ detalami historycznymi powinny utworzyć jednolitą fakturowo i kolorystycznie całość. Zniszczone elementy klinkierowego lica zastąpione będą nowymi, produkowanymi na bazie mozolnie odtworzonych oryginalnych technologii. Artystycznie wykonane rzeźby poddane renowacji, po zakończeniu prac przywrócone zostaną na fasadę lub przeniesione na miejsce ekspozycji.

5

Rewaloryzacja domu handlowego PSS "Feniks dawny " Warenhaus Gebrüder Barasch "

63%

Kirschke K. , Kirschke P.

Architectus

|

2003

|

tom Nr 1-2(13-14)

119--139

PL

W latach 1999-2002 wykonano pierwszy etap rewaloryzacji domu handlowego Feniks1, zlokalizowanego przy wrocławskim Rynku, naprzeciw wschodniej elewacji Ratusza. Działający nieprzerwanie od stu lat dom handlowy jest najciekawszym w mieście przykładem wielkiej secesyjnej budowli komercyjnej. Od chwili powstania w 1904 roku, ekspresyjna architektura tego wielkiego gmachu stanowiła wyraz ekspansji inwestora - firmy handlowej Gebriider Barasch - olśniewając współczesnych bogactwem formy, artystycznymi detalami oraz najnowszymi osiągnięciami kon-strukcyjnymi i technicznymi. Powstawanie budynku, związane z tym wyburzanie przyrynkowych kamienic, kolejne propozycje projektowe architekta Georga Schneidera2 oraz jego walka z urzędnikami o uzyskanie zezwolenia na budowę, stanowią początek pasjonującej historii Barascha, obejmującej wzloty i upadki związane z walką konkurencyjną oraz zmianami politycznymi. Początkową prosperity przerwała pierwsza wojna światowa i kryzys lat 20. XX w. Następująca po nim koniunktura zaowocowała modernistyczną przebudową budynku, wykonaną według projektu spółki Simon & Halfpaap3. Kolejne wydarzenia - załamanie gospodarcze, przejęcie przez faszystów oraz druga wojna światowa - szczęśliwie nie doprowadziły do zniszczenia obiektu, choć znacznie w tym czasie podupadł. Już od 1946 roku znacjonalizowany budynek przeznaczono na dom towarowy. W1965 roku, po generalnym remoncie, otrzymał nazwę Spółdzielczego Domu Handlowego (SDH) Feniks. W trzydzieści lat później nastąpiła prywatyzacja, i od tej pory dom handlowy nosi nazwę PSS Feniks. W 1997 roku właściciele Feniksa stanęli w obliczu konieczności sprostania fali nowych centrów handlowych. Wtedy też autorom niniejszego artykułu, architektom Krystynie i Pawłowi Kirschkom zlecono opracowanie projektu remontu i modernizacji obiektu. Zadania rewaloryzacji zostały jasno sformułowane: budynek musi być dostosowany do współczesnych metod handlu i do obowiązujących wymagań technicznych oraz na tyle atrakcyjny, by sprostać konkurencji. Były to te same cele, jakie w 1902 r. otrzymał od braci Barasch architekt Georg Schneider. Nie zawiódł on inwestorów, projektując budynek o unikatowej architekturze, zgodnej z obowiązującą modą i z wykorzystaniem najnowszych osiągnięć techniki, który niczym latarnia morska zwabiał klientów i zapewniał im taki komfort dokonywania zakupów, iż opuszczając go mieli nieodpartą chęć ponownego pozostawienia tu gotówki.

EN

The Feniks department store has been uninterruptedly active for almost a hundred years, and it is still one of the most interesting examples of a huge commercial building created in the Art Nouveau style. It was built in 1904, according to the design of Georg Schneider, as Warenhaus Gebriider Barasch it dazzled contemporaries by the richness of form, artistic details and the latest structural and technical achievements. The formation of the building and, connected with it, destruction of tenement houses in the Town Square, also four succeeding versions of the project made by Schneider, all compose the beginning of the exiting history of Barasch. In 1929, on the basis of a project by Simon & Halfpaap (a partnership of architects), a modern reconstruction planned on a wide scale was carried out. After the Second World War the department store was nationalized, and from the year 1946 began its activity as a co-operative named Feniks. During the whole period of its existence the object constituted an area of experiments leading, in the conception of succeeding owners and designers, to improvement of its form and function. The authors of the revalorization project of the building, which began at the end of the 20lh century, the architects Krystyna and Pawel Kirschke, based their work on former experiences, trying to avoid mistakes made by predecessors. The architectural project was preceded by historical and according to the programme analyses which permitted the making of best decisions for the preservation of the building. The increasing of attractiveness and competitiveness was looked for in the exposition and the recovery of its monumental architectonic value - beginning with the unique composition of the body of the building and ending with the rich detail, and also in the most favourable structure and disposition of the sales departments, taking into consideration the tradition and possibilities connected with the size and localization of the building. The revalorization of Feniks has, to a great extent, been carried out, and already positive exploitation as well as technical and marketing effects of the decisions made, are visible.

6

Rewitalizacja zabytkowego kompleksu piekarni „Mamut” przy ul. Sienkiewicza 18/22 we Wrocławiu

63%

Kirschke K. , Kirschke P.

Materiały Budowlane

|

2017

|

tom nr 11

81--85

PL

Zabytkowy kompleks piekarni „Mamut” przy ulicach Świętokrzyskiej i Sienkiewicza we Wrocławiu wzniesiony został w kilku etapach na przełomie XIX i XX w., przez Breslauer Consum-Verein. W 2008 r. wpisano go do Rejestru Zabytków, co zapobiegło dalszej dewastacji. W ostatnich dziesięciu latach przeprowadzono kilka prób rewaloryzacji kompleksu, z przystosowaniem do funkcji biurowych, mieszkalno-usługowych lub hotelu. Obecnie planuje się adaptację zabytkowych budynków do roli domu akademickiego, co ma być powiązane z rozbudową o skrzydła usługowo-mieszkalne. Przystosowanie obiektów postindustrialnych do funkcji użytkowych powoduje zawsze poważne problemy techniczne, konserwatorskie i architektoniczne, dlatego też we wszystkich fazach tego typu inwestycji należy stosować metodę określaną jako Research by Design, której zalążkiem są ekspertyzy konstrukcyjne i badania naukowe zakończone wytycznymi konserwatorskimi. Na ich bazie można planować szczegółowy zakres prac, odpowiedni program oraz strukturę funkcjonalno-przestrzenną i kompozycję.

EN

Breslauer Consum-Verein erected the historic „Mamut” bakery at the corner of Swietokrzyska Street and Sienkiewicza Street in Wroclaw in several stages, at the turn of the 19th and 20th centuries. In 2008 it was entered in the Register of Monuments, which prevented further devastation. Over the past 10 years, several attempts have been made to renovate the complex with by giving new functions: office, residential or hotel. Currently, are making plans to adapt the historic buildings to the role of an academic home - which is to be connected with the development of new service and residential wings. Adapting post-industrial objects to utility functions always entails serious technical, preservation and architectural problems. Therefore, in all phases of this type of investment, a method called Research by Design should be used. It is based on structural studies and scientific research completed by conservation guidelines, on the basis of which one can plan the detailed scope of work, the relevant program and the functional-spatial structure and composition.

7

Bank Medycznych Konopi na wyspie Tamka we Wrocławiu

63%

Komendacka E. , Kirschke P.

Architectus

|

2017

|

tom Nr 4 (52)

107--112

PL

W artykule zaprezentowano projekt siedziby Cannabis Bank autorstwa Elżbiety Komendackiej, który zdobył wyróżnienie honorowe w międzynarodowym konkursie architektonicznym zorganizowanym w 2016 r. przez Bee Breeders. Tematem było zaprojektowanie uniwersalnej siedziby Banku Medycznych Konopi, tak aby rozwiązanie łatwo można było zaadaptować do dowolnej lokalizacji na całym świecie. Budynkowi nadano prostą formę i zastosowano szereg zabiegów mających na celu stworzenie przyjemnej atmosfery oddalającej potoczne, negatywne skojarzenia z marihuaną. Program budynku rozszerzono o funkcje laboratoryjne i edukacyjne. W pracy przedstawiono dodatkowy wariant budynku dostosowany do działki na wyspie Tamka we Wrocławiu.

EN

The article presents the project of the Cannabis Bank headquarter by Elżbieta Komendacka, which got awarded with an honorable mention in the international architectural competition for the Cannabis Bank headquarters organized in 2016 by Bee Breeders. The theme was to design a universal form of the building for the Medical Cannabis Bank so the solution could easily be adapted to any location in the world. The proposal has a very simple design. Numerous facilities have been implied in order to create a pleasant atmosphere opposite to the current negative associations with marijuana. The building program has been extended with the research and educational facilities. The project is given in two variants. The basic with its universal character and the extended one that is adapted to the requirements of the location on the Tamka Island in Wrocław.

8

Adaptacja zabytkowych pomieszczeń na potrzeby komercyjne – ostatni etap inwestycji „Odtworzenie Dworca Głównego PKP we Wrocławiu”

63%

Kirschke K. , Kirschke P.

|

tom nr 11

141--143

PL

Wrocławski Dworzec Główny PKP po rewaloryzacji przeprowadzonej w latach 2009 – 2012 stał się sprawnie funkcjonującym obiektem kolejowym o wysokim standardzie. Po zrealizowaniu kolejnego etapu tej inwestycji (w latach 2013 – 2015), polegającej na komercjalizacji pomieszczeń dworca, stał się on też gmachem użyteczności publicznej z dużą liczbą punktów usługowych. Przystosowywanie zabytku do tego rodzaju usług było możliwe, gdyż już na etapie projektu budowlanego precyzyjnie zdefiniowano wszystkie miejsca, które mogłyby być przystosowywane do funkcji komercyjnych. Podczas realizacji inwestycji pomieszczenia te przygotowano pod względem: rozwiązań przestrzennych, konstrukcji, infrastruktury technicznej oraz bezpieczeństwa pożarowego. Proces adaptacyjny przebiegał zgodnie z wytycznymi opracowanymi przez biuro Grupa 5 Architekci. Zawierały one konserwatorską kategoryzację pomieszczeń i określały obowiązki najemców. Realizacja poszczególnych zadań odbywała się przez autonomiczne projekty budowlane, które konsultowaliśmy i opiniowaliśmy.

EN

After the regeneration within the years 2009-2012, the Main Railway Station in Wrocław became a smoothly functioning railway with high standard. From 2013 to 2015 the second phase of the investment took place, whose aim was to commercialize the interiors of the station building. That way the railway station became a public service building offering a large number of services. The adaptation of the historic building for these needs was possible, only by defining precisely at the stage of the building project all the areas which could be adapted for commercial features. Within the implementation of the project the interiors mentioned above were prepared in the terms of: spatial solutions, construction, technical infrastructure aswell as safety in case of fire. The adaptation process advanced according to the guidelines, elaborated by the Grupa 5 Architekci, including the conservation issues in terms of categorization of interiors and defining the obligations for the hirers. The implementation of single tasks took place as standalone building projects which were consulted and opinioned by the authors of this paper.

9

Dom Towarowy Centrum Renoma. Dawny Warenhaus Wertheim. Rewaloryzacja ikony wrocławskiego modernizmu

51%

Kirschke K. , Kirschke P. , Maćków Z.

|

tom Z. 15

245-260

PL

Rewaloryzacja Domu Towarowego Centrum Renoma (dawny Warenhaus Wertheim) ma przekształcić go w nowoczesny pasaż i sprawić, że stanie się ponownie dominantą ul. Świdnickiej - najważniejszego ciągu handlowego Wrocławia. Wzniesiony ponad 75 lat temu gmach Wertheima dzięki fasadom licowanym wielobarwną ceramiką oraz wspaniałym wnętrzom, zogniskowanym wokół dwóch oszklonych dziedzińców, stał się ikoną luksusowej, komercyjnej architektury modernistycznej, łącząc elementy nowej rzeczowości {Neue Sachlichkeit) z Art Deco. Dzięki prowadzonej obecnie przebudowie i rozbudowie zabytkowy gmach wraz z nowym, neomodernistycznym skrzydłem od strony pl. Czystego utworzą zharmonizowany kompleks, w którego wnętrzu powstanie czteropiętrowy pasaż łączący trzy atria, wokół których rozmieszczone zostaną atrakcyjne sklepy, usługi i biura.

EN

Revalorisation of the department store Centrum Renoma (formerly Warenhaus A. Wertheim) should change it into a modern passage and cause that it will become again the focal point of Świdnicka Street - the most important shopping street in the city centre of Wroclaw. The building of Wertheim, that has been built 75 years ago and due to its facades glazed with multicolour ceramic tiles and splendid interiors organized around two glazed internal courts, became an icon of modern commercial architecture, in its luxury combine of elements of Neue Sachlichkeit and Art Deco. Thanks to revalorisation works and exten-tion come into existence a harmonic complex of existing monumental historic department store along Świdnicka Street and neo-modern east wing at Czysty Square. Spatial solution will be modified to four storey passage that will get together three patios and extractives retail spaces and offices.

10

Transformacja lotniska Tegel (TXL) w Berlinie

51%

Sietko-Sierkiewicz D. , Weclawowicz D. , Kirschke P.

Architectus

|

2013

|

tom Nr 1(33)

71--80

PL

Prezentowany projekt autorstwa Dagmary Sietko-Sierkiewicz i Davida Weclawowicza Transformation TXL zdobył w 2013 r. główną nagrodę za pracę w dziedzinie architektury 158. międzynarodowego konkursu im. Karla Schinkla, zorganizowanego przez Stowarzyszenie Architektów i Inżynierów w Berlinie. Jest to projekt przebudowy berlińskiego portu lotniczego Tegel na nowoczesną dzielnicę mieszkalno-przemysłową, gdzie sfera prywatna i zawodowa życia powiązane są w innowacyjny sposób. Koncepcja urbanistyczna zakłada stworzenie ciągów budynków przemysłowo-usługowo-mieszkalnych zorientowanych zgodnie z kierunkami najważniejszych osi wyznaczonych przez terminal lotniska. Hale produkcyjne dostępne są z ulicy dostawczej, a towarzyszące jej usługi, sklep, manufaktury i mieszkania otwierają się w stronę pieszych placów znajdujących się wewnątrz kwartałów zabudowy. Halę, jej zaplecze i wejścia do niej zaprojektowano tak, aby po godzinach pracy mogła zostać przekształcona w miejsce spędzania czasu wolnego. Szkieletowy układ konstrukcyjny umożliwia przygotowanie mieszkań różnych typów i szybkie zbudowanie budynku, a także daje możliwość ponownego wykorzystania prefabrykowanych elementów. W projekcie duży nacisk położono na rozwiązania proekologiczne, które nie wymagają dużego nakładu finansowego i skomplikowanych rozwiązań technologicznych.

DE

Der vorgestellte und von Dagmara Sietko-Sierkiewicz und David Weclawowicz bearbeitete Entwurf, Tranformation TXL erhielt 2013 den Hauptpreis des 158. Schinkel- Wettberbs in der Kategorie Architektur. Der prämierte Beitrag, plant den Umbau des Berliner Flughafengeländes in einen neuen Stadtteil der Wohnen und produzierendes Gewerbe vereint, und dabei die Grenzen zwischen Leben und Arbeit verwischt. Die städtebauliche Konzeption richtet sich nach den vom Hauptterminal definierten Achsen und schlägt eine Reihe offener Quartiere vor. Die Produktionshallen sind von der Anlieferungsstraße zugänglich, die dazugehörigen Dienstleistungen und Wohnungen öffnen sich Plätzen innerhalb der Quartiere. Die Produktionshallen sind so geplant, dass sie nach Feierabend als Rekreationsorte genutzt werden können. Die rasterartig aufgebaute Stahlkonstruktion ermöglicht verschiedene Nutzungsvarianten für die Wohnungs grundrisse, den Einsatz von vorfabrizierten Elementen sowie einen schnellen Auf- und Rückbau. Gleichzeitig wurde großer Wert auf nachhaltige Ideen gelegt, die einen minimalen technischen und ökonomischen Aufwand bedeuten.