Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 Studia Bobolanum

2 Blaza M.

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Dyskusja na temat hermeneutyki ciągłości w kwestii dopuszczenia rozwodników do Komunii św. w Kościele katolickim w ostatnim stuleciu

100%

Blaza M.

tom 30

nr 3

5-26

In the article, a theological reflection is made on maintaining or breaking the hermeneutics of continuity in the matter of receiving Holy Communion by the divorced in the Catholic Church. The issue is understood as a process, as a development that can be interpreted as either evolutionary or revolutionary. To evaluate this process and draw appropriate conclusions, the author adopted the teaching of the Church in the last century beginning with the Canon Law Code of Benedict XV (1917) and concluding with the reply of Pope Francis of September 5, 2016, which he addressed to the Argentine bishops of the Buenos Aires region in response to their commentary on the Apostolic Exhortation Amoris laetitia. Amoris laetitia is shown as a continuation of Familiaris consortio, although in the author’s opinion this last document was in essence more revolutionary than the exhortation of Pope Francis.

W artykule zostanie podjęta refleksja teologiczna dotycząca zachowania lub zerwania hermeneutyki ciągłości w kwestii przyjmowania przez rozwodników Komunii św. w Kościele katolickim. Zagadnienie to rozumiane jest jako proces, rozwój, który może być zinterpretowany bądź jako ewolucyjny, bądź rewolucyjny. Aby dokonać oceny tego procesu i wyciągnąć odpowiednie wnioski, za przedmiot badań przyjęto nauczanie Kościoła w ostatnim stuleciu, począwszy od Kodeksu Prawa Kanonicznego Benedykta XV (1917), a zakończymy na odpowiedzi papieża Franciszka z 5 września 2016 r., którą papież skierował do argentyńskich biskupów regionu Buenos Aires w odpowiedzi na ich komentarz do adhortacji apostolskiej Amoris laetitia. Amoris laetitia ukazana jest jako kontynuacja Familiaris consortio, choć, zdaniem autora, to ten ostatni dokument był w swej istocie bardziej rewolucyjny niż adhortacja papieża Franciszka.

Synodalność (soborowość) w Kościołach wschodnich

100%

Blaza M.

2020

tom 31

nr 2

87-111

The article aims to introduce the understanding of synodality (conciliarity) in the Eastern Churches in order to become an active voice in the contemporary debate on the understanding and implementation of synodality in the Roman Catholic Church. Firstly, the article presents the biblical sources and the practice of the ancient Church in relation to synodal (conciliar) church management. Further is described the institution of the synodos endimousa, i.e. an assembly of bishops presided over by the patriarch. The remaining part of the article deals with the theology of conciliarity in the Orthodox Church, showing its pros and cons. Finally, the understanding of synodality in the Eastern Catholic Churches is presented. The institution of the synodos endimousa in the Christian East limited the proper understanding of the term synodos solely to the collegial body of bishops assembled under the leadership of the patriarch or a lower rank authority of the Orthodox autocephalous Church (archbishop or metropolitan). However, in the first millennium of Christianity, the president of the synod of the patriarch was not only primus inter pares (the first among the equals), but also had a decisive vote on many issues. The following types of councils can be distinguished in the Orthodox Church: seven general councils, “rejected” or “no reception” councils which were not legally valid, local councils and hierarchical councils. In addition, in 2016, the General Orthodox Council was held in Crete, in which, however, not all the autocephalies of the Orthodox Church took part. This fact, as well as the very inability to convene an ecumenical council in the Orthodox Church after the Second Council of Nice (787 a.d.), indicates that at the level of Orthodoxy as a whole, the idea of conciliarity remains pure theory. In this context, it seems that synodality in the Eastern Catholic Churches combined with papal primacy understood in the light of the ecclesiology of the Second Vatican Council can be implemented with great success. On the one hand, the idea of synodality of this kind emphasizes the important role and importance of the collegiality of bishops together with their patriarch, archbishop major or metropolitan sui iuris, and on the other hand, it treats the bishop of Rome as the highest instance of appeal.

Artykuł ma na celu przybliżenie rozumienia synodalności (soborowości) w Kościołach wschodnich, aby stać się aktywnym głosem we współczesnej debacie na temat rozumienia i realizowania synodalności w Kościele rzymskokatolickim. Najpierw w tym artykule przedstawiono źródła biblijne oraz praktykę Kościoła starożytnego w odniesieniu do synodalnego (soborowego) zarządzania Kościołem. Następnie opisano instytucję synodu endimousa, czyli zgromadzenia biskupów pod przewodnictwem patriarchy. W dalszej części artykułu zajęto się teologią soborowości w Kościele prawosławnym, ukazując jej blaski i cienie. Na końcu przedstawiono rozumienie synodalności w katolickich Kościołach wschodnich. Instytucja synodu endimousa na chrześcijańskim Wschodzie ograniczyła właściwie rozumienie pojęcia „synod” jedynie do organu kolegialnego biskupów zgromadzonego pod przewodnictwem patriarchy lub niższej rangi prawosławnego zwierzchnika Kościoła autokefalicznego (arcybiskupa lub metropolity). Jednak w I tysiącleciu chrześcijaństwa przewodniczący synodowi patriarcha nie był jedynie primus inter pares (pierwszym spośród równych), ale miał także głos decydujący w wielu kwestiach. W Kościele prawosławnym można wyróżnić następujące rodzaje soborów: sobory powszechne w liczbie siedmiu, sobory „odrzucone” albo „bez uzyskania recepcji”, które nie zostały uznane za prawomocne, sobory lokalne oraz sobory hierarchów. Ponadto w 2016 roku odbył się na Krecie Sobór ogólnoprawosławny, w którym jednak nie wzięły udziału wszystkie autokefalie Kościoła prawosławnego. Ten fakt, jak również sama niemożność zwołania soboru powszechnego w Kościele prawosławnym od Soboru Nicejskiego II (787), wskazują na to, że na poziomie prawosławia jako całości idea soborowości pozostaje czystą teorią. W tym kontekście wydaje się, że synodalność w katolickich Kościołach wschodnich połączona z prymatem papieskim rozumianym w świetle eklezjologii Soboru Watykańskiego II może być realizowana z dużym powodzeniem. Z jednej bowiem strony tego rodzaju idea synodalności podkreśla doniosłą rolę i znaczenie kolegialności biskupów wraz ze swoim patriarchą, arcybiskupem większym lub metropolitą sui iuris, z drugiej zaś traktuje biskupa Rzymu jako najwyższą instancję odwoławczą.